Η βασική διαφορά της εν έτει 2010 κινηματογραφικής μεταφοράς του θρύλου, που έχει γυριστεί σε Αγγλία και Ουαλία και καλύπτει την περίοδο από το θάνατο του βασιλιά Ριχάρδου του 1ου το 1199, μέχρι και την υπογραφή της Magna Carta το 1215, είναι πως τόσο ο σκηνοθέτης Ρίντλεϊ Σκοτ όσο και ο πρωταγωνιστής Ράσελ Κρόου ήθελαν να φωτίσουν - μέσα από την αφήγηση, τις απαρχές του θρύλου του Ρομπέν των Δασών. Με άλλα λόγια, και οι δύο θέλησαν να αποτυπώσουν κινηματογραφικά το ιστορικό της «μεταμόρφωσης» ενός απλού τοξότη στη στρατιά του βασιλιά Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου, στον πασίγνωστο λαϊκό θρύλο «Ρομπέν των Δασών», αποτυπώνοντας ανάγλυφα το κοινωνικό, ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο της Αγγλίας εκείνης της εποχής. Η Αγγλία έχει πτωχεύσει, απειλείται τόσο από το ξέσπασμα εμφύλιας σύρραξης όσο και από τη Γαλλία, ενώ στην εξουσία βρίσκεται ένας ανεπαρκής βασιλιάς ο Ιωάννης, αναφέρει το δελτίο Τύπου της ταινίας.

Παίζουν: Ράσελ Κρόου, Κέιτ Μπλάνσετ, Βανέσα Ρέντγρεϊβ, Γουίλιαμ Χαρτ, κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ, Βρετανία (2010).

Ολες οι αλήθειες για τους έφηβους έχουν γίνει κλισέ, σχεδόν κλασικά, υποχρεωτικά περάσματα για την επίτευξη του κωμικού. Οι ιδέες δεν είναι κακές, καμιά, όμως, δε βρίσκει την πλήρη ολοκλήρωσή της. Μάλιστα, παρατίθεται και μια σειρά γελοίων, σχεδόν σουρεαλιστικών λεπτομερειών που μένουν ασχολίαστες. Τα ρούχα του Ερβέ, π.χ., που είναι ακριβώς τα ίδια από την αρχή ως το τέλος του φιλμ, τα βρώμικα πόδια της Ορόρ, η αυτοκτονία του καθηγητή. Οι καταδύσεις στις καταστάσεις που πραγματοποιεί ο νεαρός σκηνοθέτης Ριάντ Σατούφ - Σύρος που έφθασε στο Παρίσι δέκα ετών - μπορεί να είναι ζουμερές, εγκλωβίζονται, όμως, στα όρια του «σύμπαντος» της ακμής, του αυνανισμού, της νεανικής καχυποψίας και του γενικώς «χύμα». Οι καταδύσεις του Σατούφ δεν είναι σε καμία περίπτωση ανατρεπτικές. Σύντομα περάσματα /ρόλοι που υποδύονται η Εμανουέλ Ντεβός, η Ιρέν Ζακόμπ και η Βαλέρια Γκολίνο δεν κατορθώνουν να βελτιώσουν στο ελάχιστο τον καχεκτικό χαρακτήρα της ταινίας.

Παίζουν: Βενσάν Λακόστ, Αλίς Τρεμολιέρ, Βαλέρια Γκολίνο, Ιρέν Ζακόμπ, Εμανουέλ Ντεβός, Αντονι Σονιγκό, κ.ά.

Παραγωγή: Γαλλία (2008).

Οταν πια το πράγμα δεν πάει άλλο, οι δύο τελευταίοι εναπομείναντες της παρέας αρχίζουν διεξοδικές έρευνες για να ανακαλύψουν ποιος και γιατί τους σκοτώνει. Ανακαλύπτουν, λοιπόν, ότι πίσω από τον πανίσχυρο δολοφόνο/φάντασμα βρίσκεται ο Φρέντι Κρούγκερ, επιστάτης κάποτε στο σχολείο των παιδιών και παλιός γνώριμος από το ομώνυμο φιλμ του 1984. Μετά την αποκάλυψη ότι ο Φρέντι είναι παιδεραστής (το στοιχείο της παιδεραστίας προστέθηκε στο ριμέικ του 2010), σύσσωμοι οι γονείς των μικρών παιδιών λειτουργούν αυτοδύναμα χωρίς τη βοήθεια των Αρχών και καίνε ζωντανό τον Φρέντι, μέσα σε μια αποθήκη. Ετσι, ο καμένος εκδικείται, δολοφονώντας τώρα με τον πιο άγριο τρόπο έναν - έναν τους πρώην μαθητές που τον κάρφωσαν στους γονείς τους. Το φάντασμα του Φρέντι φαίνεται ότι είναι πανίσχυρο, εμφανίζεται οποτεδήποτε θέλει και οπουδήποτε θέλει, γεγονός που αποδεικνύει ότι υπάρχει επικίνδυνη ανεπάρκεια αφηγηματικών κανόνων. Το χειρότερο απ' όλα είναι ότι, ενώ ήταν πια σίγουρο ότι ο Φρέντι εξουδετερώθηκε μια για πάντα, αναπάντεχα αυτός ξαναγεννιέται από τις στάχτες του και στην τελευταία σκηνή της ταινίας, ξαναρίχνεται στο έγκλημα... Αυτό σημαίνει ότι δυστυχώς έπεται συνέχεια Φρέντι...

Παίζουν: Κάιλ Γκάλνερ, Τζάκι Ερλ Χέιλι, Κέιτι Κάσιντι, Ρούνεϊ Μάρα, Τόμας Ντέκερ, Κέλαν Λουτζ, κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (2010).

Πέντε εντελώς διαφορετικές ταινίες και περιέργως πώς μόνο μία εξ αυτών αμερικάνικη, εκείνη βέβαια του τρόμου. Νέες παραγωγές, που δε φέρνουν όμως τίποτα το καινούριο, ούτε κι έχουν κάτι καινούριο να πουν. Αναμασούν τα ήδη αναμασημένα. Και φυσικά είναι άξιο απορίας πώς όλες αυτές οι τραγικές ανατροπές που δε συμβαίνουν μόνο στα μέρη μας αλλά σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο, το ακούμε και το βλέπουμε, μας παραπονιούνται καθημερινά στο τηλέφωνο οι ξένοι φίλοι. Η οικονομική κρίση, η κοινωνική ανασφάλεια, η ανεργία, η διάλυση των υπολειμμάτων του πάλαι ποτέ κοινωνικού κράτους(;) η γενική ασφυξία που επεκτείνεται ραγδαία έχουν χτυπήσει κόκκινο. Καλά, πού βρίσκονται οι λεγόμενοι δημιουργοί, οι αποκαλούμενοι πνευματικοί άνθρωποι; Πού ζουν αυτοί, σε ποιες - εκτός κόσμου - γειτονιές; Πώς είναι δυνατόν τώρα να αισθάνονται ότι έχουν την πολυτέλεια να συνεχίζουν να επιδίδονται μανιωδώς σε διαρκή ομφαλοσκόπηση; Εδώ παίζεται ρώσικη ρουλέτα η ίδια η ζωή. Η ζωή όλων... Ακριβώς όπως έλεγε ο τίτλος εκείνης της καταπληκτικής ταινίας του Ταβερνιέ «Rien que la vie!...» Τίποτα πάνω (και πέρα) απ' την ζωή!...

Αφίσα της ταινίας

Ο ίδιος ο Μέρικ αυτοπεριγράφεται ως εξής: «Η περίμετρος του κεφαλιού μου είναι 36 ίντσες, υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι σάρκας στο πίσω μέρος του σαν φλιτζάνι και το υπόλοιπο κρανίο μου έχει κατά κάποιο λόγο "λόφους και κοιλάδες" ενώ το πρόσωπό μου είναι τέτοιο στην όψη που κανείς δεν μπορεί να περιγράψει. Το δεξί μου χέρι είναι σε μέγεθος και σχήμα σαν το πόδι ενός ελέφαντα, το άλλο μου χέρι έχει τις αναλογίες του χεριού δεκάχρονου κοριτσιού, δεν είναι όμως παραμορφωμένο. Τα πόδια μου είναι καλυμμένα από χονδρό πλαδαρό δέρμα, το ίδιο και το σώμα μου, κι είναι σχεδόν το ίδιο χρώμα με αυτό του ελέφαντα. Για του λόγου το αληθές, κανείς δεν το πιστεύει αν δεν το δει με τα μάτια του». Η παραπάνω περιγραφή πιστοποιεί ότι δεν πρόκειται απλά για διαφορετικότητα. Παρατηρήστε μόνο την έκφραση στο πρόσωπο του χειρουργού Τρις (Α. Χόπκινς) με το που τον πρωτοαντικρίζει. Το πρόβλημα που θέτει η παρουσία του Ανθρώπου - Ελέφαντα είναι καταρχήν τάξης «ιατρο-επιστημονικής», όπως αναφέρει ο Βασίλης Ραφαηλίδης και αυτό είναι το επίπεδο που επικρατεί. Γιατί ποια θα ήταν η πολιτικά ορθή στάση που το κοριτσάκι στο σταθμό του τρένου θα έπρεπε να κρατήσει όταν έκπληκτο και έντρομο ρωτά τον Ανθρωπο - Ελέφαντα: Γιατί έχεις τόσο μεγάλο κεφάλι;

Παίζουν: Τζον Γκίλγκουντ, Τζον Χερτ, Αντονι Χόπκινς, Αν Μπάνκροφτ κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (1980).

Πάντως, είναι λυπηρό να χρησιμοποιείται πια η περίοδος του φασισμού σαν σκηνογραφικό και μόνο φόντο, όταν διαπιστώνεται ότι όσο κι αν εξερευνήθηκε κινηματογραφικά, εν τούτοις παραμένουν ανείπωτα, πολλά και ουσιαστικά ακόμα, για το εύρος και την έκταση της θηριωδίας των μελανοχιτώνων. Η Ιστορία ξετυλίγεται κάπου στο βάθος, μέσα από ενσωματωμένο οπτικό υλικό της εποχής, από τα αρχεία του Ινστιτούτου Luce, παρατίθεται δε υπό μορφή «ειδήσεων σε τίτλους» κι εμπεριέχει πληροφορίες πολιτισμικής τάξης όπως, αρχιτεκτονήματα της εποχής του φασισμού, αναφορές στον φουτουρισμό και ακόμη ένα εξεζητημένο στιλ «γραμματοσειράς» στους τίτλους της αρχής που παραπέμπει σαφώς στην φασιστική αισθητική. Πέρα από την διάφανη ερμηνεία της Τζοβάνα Μετζοτζόρνο στον ρόλο της Νταλσέρ - τραγικότητα ή μανία; - η ταινία δεν πείθει ότι συνιστά σπουδαίο επίτευγμα. Τουναντίον...

Παίζουν: Τζοβάνα Μετζοτζόρνο, Φιλίπο Τίμι κ.ά.

Παραγωγή: Ιταλία, Γαλλία (2009).