Στο πλαίσιο των περιοδειών και εξορμήσεων της ΤΟ Δυτικών Συνοικιών Αττικής του ΚΚΕ για το οξυμένο πρόβλημα της χωματερής στη Φυλή, περιοδεία πραγματοποιήθηκε χτες το απόγευμα στα εμπορικά καταστήματα της οδού Φυλής και στο κέντρο του Καματερού, με επικεφαλής τον Κώστα Παπαδάκη, μέλος της ΚΕ και ευρωβουλευτή του Κόμματος. Στο κλιμάκιο του Κόμματος συμμετείχαν και οι δημοτικοί σύμβουλου της «Λαϊκής Συσπείρωσης» στο δήμο Αγίων Αναργύρων - Καματερού, Θοδωρής Σκολαρίκος, Βάσω Ζάχαρη και Μιχάλης Καραβίδας.

Το κλιμάκιο του Κόμματος, διακινώντας την ανακοίνωση της ΚΟ Αττικής, συνομίλησε με καταστηματάρχες και κατοίκους της περιοχής, που εξέφρασαν την αγανάκτησή τους για τον σχεδιασμό που υπάρχει για νέα χωματερή, σε απόσταση αναπνοής από τα σπίτια τους. Για το γεγονός ότι στη φτώχεια που ζει ο λαός της Δυτικής Αθήνας, στην ανεργία, στην υποβάθμιση των υποδομών έρχεται να προστεθεί άλλη μια χωματερή, που υποβαθμίζει ακόμα περισσότερο τη ζωή του. Τα στελέχη του Κόμματος ενημέρωσαν για τις πρωτοβουλίες που παίρνει το ΚΚΕ για την ανάδειξη του ζητήματος πλατιά στο λαό, στη Βουλή, στην Ευρωβουλή και την Τοπική Διοίκηση και κάλεσαν σε οργάνωση του αγώνα, ενάντια στην πολιτική των κυβερνήσεων, της ΕΕ, δημοτικών και περιφερειακών αρχών, προκειμένου να μπουν εμπόδια σε αυτά τα εγκληματικά σχέδια.

Οι εξορμήσεις συνεχίζονται αύριο, Πέμπτη, στην Πετρούπολη, όπου στις 7 μ.μ. περιοδεία θα πραγματοποιήσει στο εμπορικό κέντρο ο Χρήστος Κατσώτης, μέλος της ΚΕ και βουλευτής του ΚΚΕ. Θα ακολουθήσει, στις 8.30 μ.μ., σύσκεψη για το ζήτημα του ΧΥΤΑ στο καφενείο του «Παπιαμώνη» (κάτω από το δημαρχείο).

Συσκέψεις με θέμα την οργάνωση της πάλης και τις νέες πρωτοβουλίες που θα πάρουν για να μην περάσει το νέο έγκλημα λειτουργίας μιας ακόμα χωματερής δίπλα στην υγειονομική βόμβα του ΧΥΤΑ Φυλής πραγματοποιούν σωματεία της Δυτικής Αθήνας και Αττικής την επόμενη βδομάδα.

Συγκεκριμένα, θα πραγματοποιηθούν δύο συσκέψεις ως εξής:

• Στην Πετρούπολη, το Σωματείο Εργαζομένων Δήμου Πετρούπολης καλεί μαζικούς φορείς και σωματεία της περιοχής, τη Δευτέρα 16 Σεπτέμβρη, στις 19.30, στο Πνευματικό Κέντρο του δήμου (Μπουμπουλίνας 59 & Αθ. Διάκου).
• Στη Φυλή, σωματεία και φορείς της πόλης θα πραγματοποιήσουν σύσκεψη την Τετάρτη 18 Σεπτέμβρη, στις 19.30, στα γραφεία του Συλλόγου κατοίκων Γεννηματά 2 (Σπύρου Λούη & Στέλιου Μυγιάκη).

Εκδηλώσεις με τίτλο «20 χρόνια από το σεισμό της Πάρνηθας. Επίκαιρα και αναγκαία τα μέτρα αντισεισμικής θωράκισης και προστασίας» πραγματοποιήθηκαν από τις ΚΟ του ΚΚΕ σε Ανω Λιόσια, Μενίδι και Μεταμόρφωση, σε τρεις δηλαδή από τις περιοχές που χτυπήθηκαν από τον Εγκέλαδο το 1999 και θρήνησαν δεκάδες θύματα. Οι εκδηλώσεις ξεκίνησαν το απόγευμα του Σαββάτου από τα Ανω Λιόσια, όπου μίλησε ο Κύριλλος Παπασταύρου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Στην κεντρική πλατεία, μπροστά στο μνημείο θυμάτων του σεισμού του 1999, κατέθεσε και στεφάνι εκ μέρους του Κόμματος. Την Κυριακή, στο Μενίδι, στην κεντρική πλατεία, μίλησε ο Γιάννης Πρωτούλης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ενώ χτες στη Μεταμόρφωση μίλησε ο Κ. Παπασταύρου. Το πρωί του Σαββάτου, στεφάνι κατέθεσε στο μνημείο των νεκρών εργατών στο εργοστάσιο της «Ρικομέξ» αντιπροσωπεία της ΤΟ Βορειοδυτικής Αττικής του ΚΚΕ με επικεφαλής τον Γιώργο Τάτση, Γραμματέα της Οργάνωσης και μέλος της ΕΠ Αττικής του Κόμματος. Οι εκδηλώσεις ανέδειξαν τα αίτια της φονικής καταστροφής, τις εγκληματικές ανεπάρκειες στην αντισεισμική θωράκιση, αλλά και τις διεκδικήσεις του εργατικού - λαϊκού κινήματος που μπορούν σήμερα να δώσουν απάντηση στο σοβαρό πρόβλημα της αντισεισμικής θωράκισης, αλλά και το δρόμο εκείνο που μπορεί να ικανοποιήσει την ανάγκη του λαού για ασφαλή κατοικία και δημόσια κτίρια.

Από την εκδήλωση στο Μενίδι

Η πλειοψηφία των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους βρίσκονταν σε χώρους δουλειάς, όπως η «Ρικομέξ», η «Φαράν», η «Φιλοπλάστ ΕΠΕ» και το εργοστάσιο «ΒΙΟΚΥΤ». Συνολικά 56 νεκροί σε εργοστάσια.

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι, τα χρόνια που ακολούθησαν στο εδώλιο δεν κάθισε κανένας από τους ιδιοκτήτες της επιχείρησης, ενώ και όσοι αντιμετώπισαν κατηγορίες είτε απαλλάχθηκαν είτε αθωώθηκαν (...)

Η ίδια η επιχείρηση κατέθεσε αίτηση πτώχευσης και δεν κατέβαλε καμία αποζημίωση, ενώ οι ιδιοκτήτες της προχώρησαν σε μια σειρά από επιχειρηματικές κινήσεις, όπως πώληση της εταιρείας σε πολυεθνική, ίδρυση και λειτουργία άλλων εταιρειών σε Ελλάδα και Τουρκία.

Στη φαρμακοβιομηχανία «ΦΑΡΑΝ» 8 εργαζόμενοι έχασαν τη ζωή τους και πάνω από 10 τραυματίστηκαν σοβαρά, καθώς μεγάλο τμήμα του κτιρίου που στέγαζε την παραγωγική δραστηριότητα κατέρρευσε.

Και στην περίπτωση αυτής της επιχείρησης αποτυπώθηκε με τραγικό τρόπο το γεγονός ότι η ασφάλεια και η ζωή των εργαζομένων δεν έχουν καμία αξία μπροστά στα κέρδη. Υπάρχουν και σήμερα άνθρωποι από τις δυνάμεις της Πυροσβεστικής που πάσχιζαν να απεγκλωβίσουν εργαζόμενους, να σχολιάζουν πως τα σίδερα στον οπλισμό του κτιρίου ήταν κατάλληλα «για σουβλάκια».

Ο Γ. Πρωτούλης

Η δίκη που ακολούθησε ολοκληρώθηκε το 2004, με το δικαστήριο να μετατρέπει τις κατηγορίες, για όσους τελικά διώχθηκαν, από ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο, σε ανθρωποκτονία από αμέλεια και να επιβάλλει ποινές ...τροχαίου (...)

Εξι νεκροί εργαζόμενοι ανασύρθηκαν από τα συντρίμμια του κτιρίου της εταιρείας «Φουρλής». Εξι εργαζόμενοι σκοτώθηκαν στην επιχείρηση «ΒΙΟΚΥΤ» και 3 στη «Φιλοπλάστ ΕΠΕ».

Ενας νεκρός εργαζόμενος ήταν ο απολογισμός του σεισμού στο εργοστάσιο της επιχείρησης «Παπουτσάνης».

Ποια είναι η κατάσταση σήμερα στους εργασιακούς χώρους;

Το ζήσαμε έντονα στον πρόσφατο σεισμό, του Ιούλη. Χιλιάδες εργαζόμενοι σε κτίρια ακατάλληλα, που δεν έχουν ελεγχθεί ποτέ και από κανέναν, όπως οι εκατοντάδες αποθήκες, βιοτεχνίες, εργοστάσια και γραφεία εδώ στο Μενίδι, στον Ασπρόπυργο και τα Ανω Λιόσια. Οι εργοδότες δεν άφηναν να βγουν οι εργαζόμενοι έξω από τους χώρους δουλειάς, δεν υπήρχε κανένα σχέδιο για το πού να πάνε, σε ποιο χώρο. Φυσικά δεν μιλάμε για προετοιμασία, ασκήσεις και άλλα. Σε επιχειρήσεις τούς εκβίαζαν να ξαναμπούν για δουλειά μετά το σεισμό. Είναι ζήτημα ζωής οι διεκδικήσεις που πρόβαλαν τα συνδικάτα και οι Ομοσπονδίες που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, οι διεκδικήσεις που κατέθεσε το Κόμμα στη Βουλή και την Ευρωβουλή, στην Περιφέρεια, στους δήμους, παντού! Είναι μεγάλο και σοβαρό μέτωπο πάλης.

Ας θυμηθούμε τι ζήσαμε πριν από 20 χρόνια και δεν πρέπει να ξαναζήσουμε. Οι σεισμόπληκτοι ήρθαν αντιμέτωποι με ένα απίστευτο μπάχαλο και χιλιάδες άστεγοι προσπαθούσαν να συνεχίσουν τη ζωή τους στους καταυλισμούς που στήθηκαν την επομένη του σεισμού για την προσωρινή στέγασή τους, που μόνο προσωρινή δεν ήταν, όπως φάνηκε στην πορεία (...)

Το κράτος, με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, στάθηκε απέναντι στους πληγέντες. Ποιος δεν θυμάται τον εμπαιγμό με τις αποζημιώσεις; Η κυβέρνηση και οι δήμοι έστειλαν τους άστεγους στα νύχια των κατασκευαστικών ομίλων και στον τραπεζικό δανεισμό. Η επιδότηση του δανείου δεν έφτανε, με αποτέλεσμα ακόμα και σήμερα να υπάρχουν χρεωμένα νοικοκυριά. Το κράτος επιδότησε τους μεγαλοεργολάβους και όχι τους πληγέντες, όμως εμείς δεν μείναμε με σταυρωμένα χέρια.

Από την πρώτη στιγμή που έγινε ο σεισμός, αναπτύχθηκε η διεκδίκηση για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, για όλα όσα απασχολούσαν τους πληγέντες. Εγιναν μεγάλες κινητοποιήσεις για την κάλυψη με σκηνές, για τρόφιμα, για οικοσκευές, για ρεύμα και νερό, για τα σχολεία που άνοιγαν, για τα παιδιά, για τα πάντα, έως και την αποκομιδή των μπαζών. Κάπως έτσι καλυτέρεψαν σε έναν βαθμό τα πράγματα. Μετά από δύο χρόνια συνεχών κινητοποιήσεων δεν κατάφεραν να αποκλείσουν τα μισά νοικοκυριά από την αποζημίωση που δικαιούνταν, όπως σχεδίαζε τότε η κυβέρνηση. Ολοι θυμόμαστε ότι τα χαρακτηρισμένα ως ακατάλληλα με κόκκινο χρώμα σπίτια, βάφονταν κίτρινα και από κίτρινα πράσινα για να μειωθούν οι δικαιούχοι της αποζημίωσης! Δηλαδή, σκόπιμα έβγαζαν σπίτια που ήταν κατεστραμμένα, με σοβαρές ζημιές, επικίνδυνα, κατοικήσιμα.

Οι δήμαρχοι έπαιζαν το παιχνίδι της κυβέρνησης, καλλιεργώντας τον εφησυχασμό ότι «θα λυθούν τα προβλήματα» (...) Πρωτοστάτησαν όμως στη δημιουργία ενός γιγαντιαίου μηχανισμού εξαγοράς συνειδήσεων, ρουσφετολογικής βοήθειας, δικτύου οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης φτωχών λαϊκών οικογενειών που στήθηκε με άγρια εκμετάλλευση πάνω στις ασφυχτικές ανάγκες επιβίωσης. Να σταθούμε λίγο σε αυτό, σε ένα αθέατο δίκτυο χειραγώγησης συνειδήσεων. Με το δίκτυο της σίτισης, των σκηνών και των κοντέινερ, του νερού, του ρεύματος, της θέρμανσης και του κλιματισμού, της δουλειάς, της άδειας για το αυθαίρετο που δεν υπήρχε και χρειαζόταν για να υπάρξει αποζημίωση, της εγγύησης των δήμων για να παρθούν χαμηλότοκα δάνεια από τις τράπεζες, με πάσης φύσεως ενισχύσεις «ημετέρων» και όλους τους τρόπους που μεταχειρίζεται το σύστημα με τους ανθρώπους του και τους μηχανισμούς του για να χειραγωγεί φτωχούς, ανήμπορους ανθρώπους που πιάνονται από όπου βρουν με τη λογική της ατομικής διεξόδου και ψευτοβολέματος, που δεν πιστεύουν στη δύναμη του συλλογικού οργανωμένου αγώνα και την προοπτική του (...)

Τότε μιλούσαν για την «προχειρότητα» του ελληνικού κράτους. Ας δούμε τι γίνεται 20 χρόνια μετά. Στα ίδια ακριβώς πλαίσια, η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης περί «κόστους - οφέλους» καθορίζει την προστασία της ζωής του λαού. Θεωρείται προτιμότερο να δοθούν αποζημιώσεις σε εργατικές - λαϊκές συνοικίες, ακόμα και εάν χαθούν ανθρώπινες ζωές, από το να δημιουργηθούν υποδομές για να αποφευχθούν καταστροφές. Είναι συνειδητή επιλογή των κυβερνήσεων διαχρονικά να μην παίρνουν σχετικά μέτρα σε μια κατεξοχήν σεισμογόνο χώρα, την 6η πιο σεισμογόνο στον κόσμο (...)

Ο καπιταλισμός μετατρέπει τις λαϊκές ανάγκες σε ατομική υπόθεση και προσπαθεί να βγάλει και από τη μύγα ξίγκι, για τα συμφέροντα των λίγων. Η γη και οι κατασκευές αντιμετωπίζονται ως εμπορεύματα για την ενίσχυση της κερδοφορίας των κατασκευαστικών και άλλων επιχειρηματικών ομίλων και όχι ως κοινωνικό αγαθό.

Η προστασία και η ασφαλής στέγαση του πληθυσμού μπορεί να εξασφαλισθούν με βάση το κατακτημένο επίπεδο της επιστήμης και της τεχνικής, αλλά απαιτείται ένας ριζικά διαφορετικός δρόμος οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας, που θα έχει στο επίκεντρο τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Αυτός ο δρόμος, που είναι ο μοναδικός προς όφελος του λαού, μπορεί να ανοίξει με την ισχυροποίηση του ΚΚΕ και την οικοδόμηση μιας ισχυρής κοινωνικής συμμαχίας εργατών, αυτοαπασχολούμενων, με τη συμμετοχή γυναικών και νεολαίας, δυναμώνοντας την πάλη για όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, βάζοντας στο στόχαστρο το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα.

Λένε να μάθουμε να ζούμε με το σεισμό!

Ε λοιπόν, όχι. Η επιστήμη, η τεχνολογία επιτρέπουν να ζούμε σε σπίτια και πόλεις με υποδομές και ασφάλεια, με αναγκαία αντιπυρική, αντιπλημμυρική και αντισεισμική θωράκιση. Η ακόρεστη δίψα για κέρδος, η αναρχία της παραγωγής, η εκμετάλλευση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού από λίγα παράσιτα εμποδίζουν την πρόοδο, φορτώνουν βάσανα και πίκρες (...)

Χρειάζεται να σκεφτούμε σοβαρά αυτό που συμβαίνει στην περιοχή μας, στις εργατικές - λαϊκές συνοικίες της ευρύτερης περιοχής της δυτικής Αθήνας και Αττικής.

Θύματα και τεράστιες καταστροφές από τους σεισμούς, μικρότερους ή μεγαλύτερους, νεκροί και καταστροφή από τις πλημμύρες, αγωνία και ανασφάλεια στην πρώτη δυνατή βροχή. Το καλοκαίρι να καιγόμαστε.

Εδώ να ζούμε μέσα στις μονάδες επεξεργασίας επικίνδυνων αποβλήτων, να ταΐζουν τα παιδιά μας και να πηγαίνουν σχολείο μέσα στις πιο ρυπογόνες βιομηχανικές δραστηριότητες. Δίπλα στα σπίτια μας να φέρνουν μία νέα χωματερή, που όλο κλείνει αλλά τελικά όλο μεγαλώνει και επεκτείνεται.

Είμαστε η περιοχή με τη μεγαλύτερη αύξηση θανάτων από καρκίνο, που ξεπερνά το 30%. Στην περιοχή ανθεί το λαθρεμπόριο ναρκωτικών, όπλων. Εδώ ωθούν με σχέδιο κάθε παράνομη δραστηριότητα που στο σύστημα της εκμετάλλευσης του καπιταλισμού συμπληρώνει και αναπαράγεται μαζί με τη νόμιμη κλοπή. Στον αστικό σχεδιασμό για την Αττική, η Δυτική Αττική έχει επιλεγεί για να γίνει η πίσω αυλή.

Μπροστά η Αττική Ριβιέρα και το ιστορικό κέντρο, όπου οι μεγαλοξενοδόχοι, οι tour operators, οι μεγαλέμποροι θα κάνουν χρυσές δουλειές με άγρια εκμετάλλευση των πολλών που θα δουλεύουν χωρίς κανένα δικαίωμα και εδώ θα μένουν αυτοί που τα δουλεύουν όλα και δεν θα μπορούν να πληρώνουν τα πανάκριβα νοίκια, να συντηρούνται.

Θα δεχτούμε το σχεδιασμό τους; Δεν υπάρχει προοπτική μέσα σε αυτό το σύστημα. Δεν πρέπει να υπάρχει κανένας συμβιβασμός στη λογική του εφικτού. Αυτό είναι το εφικτό γι' αυτούς. Μαζικά άνθρωποι να πετιούνται στα σκάρτα.

Τραβάμε προς τα εμπρός! Παλεύουμε χωρίς αναμονή για τη ζωή μας. Συγκεντρώνουμε δύναμη για μία μεγάλη αντεπίθεση.

Ο Κ. Παπασταύρου

Ο σεισμός στην Αττική αποκάλυψε με τραγικό τρόπο τους όρους με τους οποίους επιτεύχθηκε αυτή η ανάπτυξη, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την κατάσταση που επικρατούσε στους εργασιακούς χώρους πριν αλλά και μετά το σεισμό. (...)

Τιμάμε λοιπόν σήμερα τους νεκρούς του σεισμού, όχι σαν θύματα μιας άτυχης στιγμής αλλά σαν θύματα μιας πολιτικής, μιας οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης που έχει ως κίνητρο και κριτήριο το κέρδος των επιχειρηματικών ομίλων και όχι τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες. (...)

Αντισεισμικός κανονισμός υπήρχε από τη δεκαετία του 1980, και προδιαγραφές και προϋποθέσεις, όμως αυτό δεν είχε καμία επίδραση στο σεισμό του 1999, δεν προστάτεψε τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, τους εργαζόμενους στις βιομηχανίες και τις λαϊκές οικογένειες, τα σπίτια και τις ζωές τους. Γιατί; Πολύ απλά γιατί ακόμα και τον καλύτερο αντισεισμικό κανονισμό καλείται να τον εφαρμόσει ένα κράτος που υπηρετεί τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, του κεφαλαίου. Αυτά έχει ως προτεραιότητά του, θεωρεί περιττό κόστος τη στελέχωση μηχανισμών ελέγχου και υλοποίησης, ενώ βεβαίως με χίλια δυο παραθυράκια σε αναπτυξιακούς νόμους κ.λπ. ανοίγει την πίσω πόρτα για την παραβίαση των ίδιων των δικών του κανονισμών.

Στα Ανω Λιόσια

Σήμερα, με αφορμή και τον πρόσφατο σεισμό των 5,1 Ρίχτερ στη Μαγούλα στις 19 Ιούλη, ξεκίνησε μια καθησυχαστική συζήτηση από κυβέρνηση, Περιφέρεια, δήμους και διάφορα αστικά επιτελεία ότι «η Αττική άντεξε», ότι το πάθημα του 1999 έγινε μάθημα, ότι υπάρχει ένας αυστηρότερος αντισεισμικός κανονισμός, που είναι επαρκής. Πρόκειται για μια επικίνδυνη, αποπροσανατολιστική προπαγάνδα, που συγκαλύπτει - καταρχάς - την πραγματικότητα.

Η πραγματικότητα είναι ότι η Αττική είναι αθωράκιστη απέναντι σε έναν πιθανό ισχυρό σεισμό.

Η πραγματικότητα είναι ότι υπάρχουν τραγικές ανεπάρκειες του κρατικού μηχανισμού και της Τοπικής Διοίκησης (δήμοι, Περιφέρειες) στην αντιμετώπιση των επιπτώσεων από έναν ισχυρό σεισμό.

Η ανεπάρκεια αυτή δεν είναι απότοκο της ελλιπούς οργάνωσης και της αναποτελεσματικότητας του κρατικού μηχανισμού, αλλά αντίθετα αντανακλά την επιλεκτική αποτελεσματικότητα ή αναποτελεσματικότητα του κράτους, που σχετίζεται με την πραγματική αποστολή του. Το τι χρηματοδοτείται και τι όχι δεν είναι τυχαίο, αλλά προέρχεται από το χαρακτήρα και την αποστολή του αστικού κράτους. Το ότι το κράτος είναι αποτελεσματικό σε ό,τι αφορά την υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου, την προστασία του, την επέκταση της κερδοφόρας δράσης του και ότι είναι αναποτελεσματικό όσον αφορά σχεδιασμένες υποδομές προστασίας της ζωής των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων φαίνεται στο Μάτι, στη Μάνδρα, στη Χαλκιδική, φάνηκε στο σεισμό του 1999, από θαύμα δεν επιβεβαιώθηκε τραγικά και στο σεισμό του Ιούλη. (...)

Ενός λεπτού σιγή στην εκδήλωση στη Μεταμόρφωση

Εμείς λέμε ότι δεν πρέπει να συνηθίσουμε, να αποδεχτούμε αυτήν την πραγματικότητα, και αν η σημερινή κατάσταση του εργατικού - λαϊκού κινήματος είναι αυτή που δημιουργεί την αίσθηση και την αντίληψη ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα άλλο, εμείς πρέπει αυτήν την κατάσταση να την αλλάξουμε, ξαναζωντανεύοντας τα συνδικάτα, τους συλλόγους, τα σωματεία, ανεβάζοντας την οργάνωση, τη συμμετοχή, ανασυντάσσοντας το κίνημα, ενισχύοντας τον αγωνιστικό - ταξικό προσανατολισμό του, βάζοντας στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο. (...)

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να γράψει ο λαός στις σημαίες του τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες. Η πείρα μας έχει δείξει ότι όσο παζαρεύουμε τι θα χάσουμε, θα χάνουμε πάντα περισσότερα. Σήμερα δεν πάει άλλο, χρειάζεται να περάσουμε στην αντεπίθεση. (...)

Δεν μπορούμε να κάνουμε συνολικότερα σκόντο πίσω από τις σύγχρονες ανάγκες μας, που με τις δυνατότητες της επιστήμης και της παραγωγής είναι ώριμο να υλοποιηθούν. Αυτό απαντάμε σε όσους μας προτρέπουν να έχουμε «ρεαλιστικές» και «όχι ανεδαφικές» διεκδικήσεις. Σε όσους ουσιαστικά μας λένε ότι πρέπει να προσαρμόζουμε τις διεκδικήσεις μας όχι στις ανάγκες και τις δυνατότητες της εποχής, αλλά στις αντοχές και στα όρια της καπιταλιστικής οικονομίας. Σε όσους μας λένε να διαλέξουμε τι θα χάσουμε. Να διαλέξουμε με ποιον τρόπο θα πληρώνουμε το κόστος. Θέλεις π.χ. αντισεισμική προστασία; «Καμία δουλειά το κράτος... Πλήρωσε από την τσέπη σου, κόψε από τα άλλα», μας λένε. «Δεν μπορείς; Τότε παίρνεις την ευθύνη για το κακό που θα σου συμβεί». Δείτε στα σχολεία τι λένε: Ο δήμος, το κράτος, αυτά μπορεί να κάνει. Φοβάστε ότι θα πέσουν τούβλα στα κεφάλια των παιδιών σας; Ας αναλάβουν οι γονείς να φέρουν έναν εργολάβο, ας βρουν βρε αδερφέ έναν χορηγό, στην τελική... Αυτή είναι η λογική που απαλλάσσει κεφάλαιο, κράτος, δημοτικές - περιφερειακές αρχές από τις ευθύνες, που αντιμετωπίζει λαϊκές - κοινωνικές ανάγκες ως ατομική υπόθεση.

Ο δρόμος που μας καλούν να διαλέξουμε είναι ο δρόμος που μας έχει φέρει έως εδώ, είναι ο δρόμος που έχει φέρει το λαό με την πλάτη στον τοίχο. Εμείς καλούμε το λαό να ακολουθήσει έναν άλλο δρόμο, το δρόμο που δίνει μάχες για σύγχρονα δικαιώματα, για νέες κατακτήσεις με κριτήριο τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες, το δρόμο που φωτίζει τη διέξοδο για το λαό.

Η αντισεισμική προστασία και θωράκιση ως κοινωνική ανάγκη, ενταγμένη σε έναν συνολικότερο σχεδιασμό, απαιτεί ένα ολοκληρωμένο σχέδιο που να προωθεί ισόρροπα μακροπρόθεσμα μέτρα για την πρόληψη των σεισμικών επιπτώσεων και προστασίας των κατασκευών απ' αυτά, και αφ' ετέρου μέτρα για την καλύτερη αντιμετώπιση της κατάστασης μετά από έναν καταστροφικό σεισμό.

Ενας τέτοιος σχεδιασμός για να υλοποιηθεί πρέπει να έχουν αρθεί όλοι οι παράγοντες που τον εμποδίζουν. Προϋποθέτει τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής να βρίσκονται στα χέρια των εργαζομένων, της κοινωνίας, να είναι κοινωνική ιδιοκτησία. Στη βάση αυτής της ιδιοκτησίας μπορεί ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός να κατανέμει σχεδιασμένα την κρατική χρηματοδότηση και το εργατικό δυναμικό, να προγραμματίζει την υλοποίηση των έργων σύμφωνα με τις επείγουσες ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων (π.χ. αντισεισμική θωράκιση, αντιπλημμυρική και αντιπυρική προστασία). Να καλύπτει το σύνολο των φάσεων των δημοσίων έργων, να εξασφαλίζει τις συνδυασμένες λαϊκές ανάγκες για κατοικία. Να διαμορφώνει χωροταξικό σχεδιασμό με βάση τις λαϊκές - κοινωνικές ανάγκες. (...)

Εχει σημασία λοιπόν να δώσουμε σήμερα έναν συνολικό αγώνα για τους όρους ζωής και δουλειάς των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων. Μέσα σε αυτόν τον συνολικό αγώνα εντάσσονται και τα ζητήματα της αντισεισμικής, αντιπλημμυρικής και αντιπυρικής προστασίας, ζητήματα προστασίας του περιβάλλοντος, αντιμετώπισης βιομηχανικών ατυχημάτων και καταστροφών.

Δίνουμε αυτόν τον αγώνα μας λοιπόν σήμερα, συσπειρώνοντας δυνάμεις γύρω από στόχους που προβάλλουν τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, που συγκρούονται με τα διάφορα σχέδια του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του. Μέσα σε αυτόν τον αγώνα οικοδομείται η κοινωνική συμμαχία εργαζομένων, βιοπαλαιστών αγροτών και αυτοαπασχολούμενων, μέσα σε αυτόν τον αγώνα η συμμαχία αυτή βαθαίνει, παίρνει κατεύθυνση αντιπαράθεσης με το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, τους στόχους της ανάπτυξής τους και την εξουσία τους. Μέσα απ' αυτόν τον αγώνα ανοίγουμε το δρόμο για την ελπιδοφόρα προοπτική ενός ριζικά διαφορετικού δρόμου ανάπτυξης, της σοσιαλιστικής ανάπτυξης, όπου στη βάση της κοινωνικοποίησης των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, της ανάπτυξης της οικονομίας με επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο, με την εργατική τάξη να βρίσκεται στο τιμόνι της πολιτικής εξουσίας, σκοπός της παραγωγής θα είναι η κάλυψη του συνόλου των κοινωνικών αναγκών.