Με αφορμή την αντιπαράθεση «βγαίνουμε - δεν βγαίνουμε» από τα μνημόνια, επανέρχονται στη συζήτηση ορισμένες ενδιαφέρουσες πλευρές από την πρώτη περίοδο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, πριν από την υπογραφή του 3ου μνημονίου και τις εκλογές του Σεπτέμβρη 2015. Διαβάζουμε για παράδειγμα τον Ασόκα Μόντι, πρώην υποδιευθυντή του ευρωπαϊκού τμήματος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, να λέει σε συνέντευξη στην «Καθημερινή»: «Ποιο ήταν το βασικό αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ; Να συνδεθεί η αποπληρωμή του χρέους με τη μεγέθυνση του ΑΕΠ και έτσι να περιοριστεί η επιβαλλόμενη λιτότητα. Οποιονδήποτε καλό οικονομολόγο και να ρωτήσετε, θα σας πει ότι πρόκειται για μία πολύ λογική θέση εκκίνησης για τη διαπραγμάτευση (...) Και αντί η άλλη πλευρά να διαπραγματευτεί, αντί να δώσει στη νέα κυβέρνηση χώρο για να αναπνεύσει, υιοθέτησε τη λογική των τελεσιγράφων, του "take it or leave it"». Ακούσαμε όμως και τον πρώην επικεφαλής του Γιούρογκρουπ, Γ. Ντάισελμπλουμ, να λέει σε άλλη συνέντευξη ότι ο ίδιος είχε απευθείας επαφές με τον πρωθυπουργό ήδη από τις αρχές Φλεβάρη, αμέσως μετά το πρώτο Γιούρογκρουπ, και ότι όλη η διαπραγμάτευση γινόταν με τον ίδιο τον Ελληνα πρωθυπουργό, για να βρεθεί λύση, παρακάμπτοντας τον τότε υπουργό Οικονομικών, ο οποίος «ναρκοθετούσε τη διαπραγμάτευση». Δηλώσεις όπως αυτές έχουν τη σημασία τους για δύο λόγους: Πρώτον, επειδή προδίδουν τη στήριξη που απολαμβάνει ο ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα από ισχυρά οικονομικά και πολιτικά κέντρα, για τη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής του. Και δεύτερον, επειδή επιβεβαιώνουν ότι η στήριξη αυτή προϋπήρχε της «πρώτη φορά αριστεράς», ιδιαίτερα από την αμερικανική πλευρά, που εκφραζόταν κυρίως μέσα από το ΔΝΤ.

Ενα από τα παραμύθια που διακινείται με ιδιαίτερη θέρμη στον απόηχο της συζήτησης για την «έξοδο από τα μνημόνια», είναι ότι για την καπιταλιστική κρίση έφταιξε τάχα η έλλειψη συναίνεσης μεταξύ των αστικών κομμάτων στην Ελλάδα. Ετσι, μετά τα ολοσέλιδα δημοσιεύματα για τις άλλες χώρες, όπως η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, που ξεπέρασαν λέει την κρίση επειδή είχαν την «ευλογία» να υπάρχει συνεννόηση στο αστικό πολιτικό τους σύστημα, τις τελευταίες μέρες επιστρατεύτηκε μέχρι και ο αποθανών υποψήφιος Πρόεδρος των Ρεπουμπλικάνων, γερουσιαστής Μακέιν, που, όπως γράφουν, μπορεί να ήταν συντηρητικός και με «τεράστιες διαφορές» από τον τότε αντίπαλό του, Ομπάμα, αλλά πάνω απ' όλα, «κορόνα στο κεφάλι του» είχε την ενότητα και τη συναίνεση. Εμείς πάλι τους προτείνουμε να μην τρέχουν στην άλλη άκρη του κόσμου, προκειμένου να βρουν παραδείγματα για το πώς «μεγαλουργούν» τα αστικά κόμματα όταν «συναινούν»: Μπορούν για παράδειγμα να μιλήσουν για τα τρία διαδοχικά μνημόνια που ψήφισαν εδώ στην Ελλάδα, το τελευταίο μάλιστα μ' ένα στόμα και μια φωνή, για την εμπλοκή στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που από κοινού στηρίζουν, την «πίστη» τους στα «ιερά και όσια» του κεφαλαίου. Αλλά και για τις μεταγραφές των στελεχών τους - βλέπε π.χ. τον κυβερνητικό ανασχηματισμό - που δείχνουν το ...«απροσμέτρητο βάθος» των διαφορών τους.

Μαζί με άλλα πολλά που ακούστηκαν από τα αστικά επιτελεία, με αφορμή τις δηλώσεις του Γάλλου Προέδρου ότι «η Ευρώπη δεν μπορεί να εναποθέτει πλέον την ασφάλειά της αποκλειστικά στις ΗΠΑ», θυμίζοντας τις αντίστοιχες δηλώσεις προ μηνών της Γερμανίδας καγκελάριου, ξανάρθε στον «αφρό» και η επικίνδυνη επιχειρηματολογία ότι η παραπέρα ανάπτυξη των «αυτοτελών ικανοτήτων» της ΕΕ σε στρατιωτικό επίπεδο θα αποτελέσει κάτι σαν... ευλογία για την Ελλάδα. Τι λένε ανάμεσα σε άλλα; Οτι μια τέτοια εξέλιξη, από κοινού με την αναγνώριση των συνόρων της Ελλάδας ως «ευρωπαϊκών», μπορεί να τα διασφαλίσει τάχα από τους... «εξ ανατολών» κινδύνους, να αποτελέσει δηλαδή ανάχωμα στις πάγιες διεκδικήσεις και αμφισβητήσεις της τουρκικής αστικής τάξης. Τα περί «ευρωπαϊκών συνόρων», όμως, είναι τα ίδια με τα περί «Αιγαίου - ΝΑΤΟικής θάλασσας», που υποτίθεται ότι θα διασφάλιζε τα ελληνικά θαλάσσια σύνορα, αλλά στην πράξη αποτελεί το καλύτερο «σκαλοπάτι» για το γκριζάρισμά τους. Στις αντιθέσεις και στα παζάρια των ιμπεριαλιστών, στους σχεδιασμούς της ΕΕ, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, που υπηρετεί η κυβέρνηση, όχι μόνο δεν πρόκειται να βρει «απάγκιο» ο λαός, αλλά έρχεται αντιμέτωπος και με τεράστιους κινδύνους. Γι' αυτό η βρώμικη προπαγάνδα τους πρέπει να συναντήσει τείχος.