Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, την Πέμπτη 9 Ιούνη θα επισκεφτεί την Ημαθία. Το πρόγραμμα της επίσκεψης έχει ως εξής:

-- Στις 12 μ. συνάντηση με τον δήμαρχο Νάουσας, Νικόλα Καρανικόλα, στο δημαρχείο.

-- Στη 1 μ.μ. επίσκεψη στο εργοστάσιο «Ευρωπαϊκά Νηματουργεία - Βαρβαρέσος».

-- Στις 6 μ.μ. σύσκεψη στη Νάουσα με φορείς της περιοχής, για τις ανεμογεννήτριες στο Βέρμιο και τον αγώνα των κατοίκων, στη δημοτική αίθουσα «Ερια».

-- Στις 7.30 μ.μ. συνάντηση με τον δήμαρχο Βέροιας, Κωνσταντίνο Χ. Βοργιαζίδη, στο δημαρχείο.

-- Στις 8 μ.μ. ομιλία σε συγκέντρωση στην πλατεία Δημαρχείου Βέροιας.

Eurokinissi

Από τη συνάντηση Μητσοτάκη - Ερντογάν τον περασμένο Μάρτη στην Κωνσταντινούπολη

Ανάλογα διθυραμβικό ήταν το κλίμα και στην Ελλάδα, αμέσως μετά τη συνάντηση Μητσοτάκη - Ερντογάν τον περασμένο Μάρτη στην Κωνσταντινούπολη. Τα ρεπορτάζ στον αστικό Τύπο έβλεπαν «άριστους οιωνούς» για ένα «ήρεμο καλοκαίρι χωρίς εντάσεις» και διεύρυνση της «θετικής ατζέντας», η οποία προγραμματιζόταν να συζητηθεί και στο Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας, που συμφωνήθηκε να γίνει στην Ελλάδα το ερχόμενο φθινόπωρο. Στο ενδιάμεσο θα συνεχίζονταν κανονικά οι διαπραγματεύσεις για τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης.

Ο εφησυχασμός που καλλιεργούσαν τότε αναφανδόν τα αστικά κόμματα και επιτελεία, με την κυβέρνηση να μιλάει για «συνάντηση - θεμέλιο» στην Κωνσταντινούπολη, έχει δώσει τη θέση του στο σημερινό σκηνικό της έντασης, που κλιμακώνεται ακόμα και με σενάρια για θερμό επεισόδιο μέσα στο καλοκαίρι.

Η κυβέρνηση παρουσιάζει αυτήν τη «μεταστροφή» της τουρκικής κυβέρνησης ως αντίδραση στην «επιτυχημένη», όπως τη χαρακτηρίζει, επίσκεψη Μητσοτάκη στις ΗΠΑ και την «απαντοχή» που βρήκαν οι ελληνικές θέσεις από την αμερικανική κυβέρνηση και το Κογκρέσο.

Την παρουσιάζει επίσης ως αποτέλεσμα της πολιτικής της να εμπλέξει τη χώρα βαθιά στον πόλεμο της Ουκρανίας, ως «σημαιοφόρο» του ευρωατλαντικού σχεδιασμού απέναντι στη Ρωσία, που υποτίθεται ότι ανέβασε τις «μετοχές» της Ελλάδας στο αμερικανοΝΑΤΟικό στρατόπεδο, εξέθεσε την Τουρκία για τον «αναθεωρητισμό» της και την έφερε σε μειονεκτικότερη θέση, προκαλώντας τη μήνη της ηγεσίας της.

Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Πόσες φορές δεν ακούσαμε ότι η επιθετικότητα της Τουρκίας είναι αντίδραση στην «απομόνωσή» της από συμμάχους και εταίρους; Πόσες φορές δεν ειπώθηκε η ίδια ιστορία, ότι οι τουρκικές αμφισβητήσεις κλιμακώνονται κάθε φορά που η κυβέρνηση Ερντογάν θέλει «να εξωτερικεύσει μια εσωτερική της κρίση»; Και πόσες φορές δεν μας είπανε ότι «ασπίδα» της χώρας απέναντι στις προκλήσεις είναι οι ευρωατλαντικοί της σύμμαχοι, οι ΗΠΑ και η ΕΕ, που «συμμερίζονται τις ελληνικές ανησυχίες»;

Αυτός είναι ο μεγαλύτερος μύθος που καταρρέει με πάταγο για άλλη μια φορά. Οι αντιδράσεις των «συμμάχων» της αστικής τάξης στις κλιμακούμενες αμφισβητήσεις της Τουρκίας κυμαίνονται από το «βρείτε τα» της Κομισιόν μέχρι το «η Τουρκία είναι ένας πολύτιμος σύμμαχος» του Στέιτ Ντιπάρτμεντ!

Τη βδομάδα που πέρασε, η ΕΕ εμφάνισε ως «διαφορές» ακόμα και τις αξιώσεις της Αγκυρας σε βάρος της ελληνικής κυριαρχίας σε νησιά του Αιγαίου, ζητώντας απλά από την Τουρκία «να παύσει όλες τις απειλές και τις ενέργειες που βλάπτουν τις σχέσεις καλής γειτονίας». Ιδιαίτερα η Γερμανία συνέστησε «ειδικά στην τρέχουσα κατάσταση» «όλοι οι σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ να είναι ενωμένοι» και χαρακτήρισε «αντιπαραγωγικό και ενάντια στο πνεύμα της Συμμαχίας το να κλείνεις την πόρτα σε συνομιλίες με άλλους συμμάχους».

Αλλά και οι ΗΠΑ συνέχισαν να ενθαρρύνουν «τους Συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ, την Ελλάδα και την Τουρκία, να συνεργαστούν για τη διατήρηση της ειρήνης και της ασφάλειας στην περιοχή και για την επίλυση των διαφορών με διπλωματία». Ακόμα κι εκεί που υπάρχει λεκτική καταδίκη της Τουρκίας, όπως από τη Γαλλία, η κατακλείδα είναι να υπάρξει «συμμαχική διάθεση» στις δύο πλευρές για συναινέσεις πάνω σε ΝΑΤΟική «πλατφόρμα», στο όνομα της ατλαντικής συνοχής.

Αυτής δηλαδή στην οποία πίνουν νερό όλες οι κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα στην Ελλάδα, ανεξάρτητα από τις όποιες αποχρώσεις στις θέσεις τους για τα Ελληνοτουρκικά. Οπως δήλωνε ο Ελληνας πρωθυπουργός τον Μάρτη, λίγο πριν τη συνάντηση με τον Τούρκο Πρόεδρο, «ως εταίροι στο ΝΑΤΟ καλούμαστε να δοκιμαστούμε και στο πεδίο που επιβάλλει η διεθνής συγκυρία. Να κρατήσουμε, δηλαδή, την περιοχή μας μακριά από οποιαδήποτε πρόσθετη γεωπολιτική κρίση και φυσικά να συνταχθούμε με το συμμαχικό πνεύμα»...

Το ευμετάβλητο σκηνικό του πολέμου και τα παλιρροϊκά κύματα που προκαλεί ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα και συμμαχίες - αλλά και στο εσωτερικό τους - είναι το «κλειδί» για να διαβάσει κανείς τη «μεγάλη εικόνα» των ανταγωνισμών που οξύνονται, στο έδαφος συγκρουόμενων συμφερόντων για την «επόμενη μέρα». Μιλώντας για την Τουρκία, δεν είναι τυχαίο ότι την ίδια ώρα που κλιμακώνει τις αμφισβητήσεις σε βάρος ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων ανοίγει τη «βεντάλια» και σε άλλα μέτωπα, όπου επικαλείται ζητήματα «ασφάλειας» και προβάλλει πάγιες αξιώσεις. Συγκεκριμένα:

• Παζαρεύει ανοιχτά ανταλλάγματα για να συναινέσει στη διεύρυνση του ΝΑΤΟ με τη Φινλανδία και τη Σουηδία, τις οποίες κατηγορεί ότι υποθάλπουν Κούρδους τρομοκράτες. Απαιτεί «εγγυήσεις» για την ασφάλειά της, αλλά στην πραγματικότητα διαπραγματεύεται για τα πιο άμεσα συμφέροντά της μέσα στην ευρωατλαντική συμμαχία. Είναι χαρακτηριστικό το άρθρο του Ερντογάν στον «Economist», όπου χαρακτήρισε το ΝΑΤΟ «αναμφισβήτητα τη μεγαλύτερη στρατιωτική συμμαχία στην Ιστορία» και επέκρινε τους «εταίρους» επειδή «εσφαλμένα πίστεψαν ότι η μακροπρόθεσμη σταθερότητα μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς την Τουρκία» και «αγνόησαν τις γεωπολιτικές πραγματικότητες και τις απειλές που μπορεί να εμφανιστούν στην περιοχή».
• Αξιοποιεί τις σχέσεις της με τη Ρωσία για να αναβαθμιστεί ως «διαμεσολαβητής» στην πολεμική σύρραξη στην Ουκρανία. Αλλά και σε άλλα μέτωπα, όπως η περιοχή του Καυκάσου, όπου Αρμενία και Αζερμπαϊτζάν βρίσκονται σε διαρκή τριβή.
• Συνεχίζει τα στρατιωτικά πλήγματα σε Συρία και Ιράκ, στο όνομα της «αντιμετώπισης της τρομοκρατίας», και προετοιμάζει νέα εισβολή στη βόρεια Συρία, για την «εκκαθάριση» ζωνών δεκάδων χιλιομέτρων από τα σύνορά της. Οι αντιρρήσεις που εγείρουν ΗΠΑ και ΝΑΤΟ είναι μόνο για να μην υπονομευτεί η «περιφερειακή σταθερότητα» και δοθεί η ευκαιρία «σε κακόβουλους παράγοντες να εκμεταλλευτούν την αστάθεια», μιλώντας κατά βάση για τη Ρωσία και την Κίνα.
• Στη Μέση Ανατολή και στον Περσικό Κόλπο αποκαθιστά τις σχέσεις της με αραβικές χώρες που βρίσκονταν σε απόσταση, ενώ έχει ατζέντα αναθέρμανσης των σχέσεων και με το Ισραήλ, αλλά και με την Αίγυπτο. Στο επίκεντρο βρίσκονται τα ενεργειακά και η πρόθεση της τουρκικής αστικής τάξης όχι απλά να μη μείνει έξω από τη χάραξη του νέου ενεργειακού χάρτη στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά να πρωταγωνιστήσει κιόλας, ως χώρα με ανεπτυγμένο δίκτυο αγωγών για τη μεταφορά των υδρογονανθράκων της περιοχής στις αγορές της Ευρώπης.
• Και, βέβαια, ανταγωνίζεται την ελληνική αστική τάξη για τους ευρωατλαντικούς ρόλους στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, έχοντας να διαχειριστεί την περιορισμένη δικαιοδοσία στη θάλασσα που της επιβάλλουν τα ελληνικά και κυπριακά κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά και την αναβάθμιση των ελληνοαμερικανικών στρατηγικών σχέσεων, που καθιστούν την Ελλάδα βασικό επιχειρησιακό ορμητήριο του ΝΑΤΟ προς τα Βαλκάνια, την Ανατολική Ευρώπη, τη Μαύρη Θάλασσα και την Ανατολική Μεσόγειο.

Με άλλα λόγια, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία, όπου συγκρούονται το ΝΑΤΟ με τη Ρωσία, οδηγεί στο να δυναμώνει το παζάρι «όλων με όλους», με το βλέμμα στον χάρτη της «επόμενης μέρας». Αυτό κάνει και η Τουρκία, με το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, αλλά και με τη Ρωσία, σε ένα αβέβαιο σκηνικό που μεταβάλλεται ραγδαία στην περιοχή μας, ενώ ταυτόχρονα συγκεντρώνεται καύσιμη ύλη για τη γενίκευση του πολέμου.

Οι σχέσεις των ΝΑΤΟικών «συμμάχων» Ελλάδας και Τουρκίας, που τώρα βρίσκονται ξανά σε φάση όξυνσης, είναι μέρος αυτού του παζαριού και ενός συνολικότερου πακέτου διευθετήσεων που προωθούνται στην περιοχή υπό ΝΑΤΟική ομπρέλα, με τη συμφωνία όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων και των αστικών κομμάτων, που συμφωνούν στο «τι», παρά τις όποιες διαφορές τους στο «πώς».

Αυτό που παραμένει σταθερό είναι η προσήλωση της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και των άλλων αστικών κομμάτων στον ευρωατλαντικό σχεδιασμό, με τον οποίο ευθυγραμμίζει πλήρως τα συμφέροντά της η αστική τάξη, γιατί μέσα απ' αυτόν περνάει η αναβάθμιση της Ελλάδας σε ενεργειακό και μεταφορικό κόμβο, που είναι ο «εθνικός» τους στόχος.

Με αυτά τα κριτήρια, που είναι ξένα για τον λαό και τα πραγματικά του συμφέροντα, διαμορφώνεται η λεγόμενη «εθνική γραμμή» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, όπου συνυπάρχουν ο ανταγωνισμός και η προσπάθεια για συμβιβασμούς και διευθετήσεις με «εγγυητές» τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Αποδεικνύεται όμως για άλλη μια φορά ότι αυτή η διαχρονική πολιτική κρύβει μόνο κινδύνους για τον λαό και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.

Το ΝΑΤΟ και η ΕΕ είναι «εγγύηση» για την αμφισβήτησή τους και όχι για την προστασία τους, και αυτό αποτυπώνεται σε όλη την εξέλιξη των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Και μόνο το γεγονός ότι στο «γλωσσάρι» του ΝΑΤΟ υπάρχουν οι έννοιες «διαφιλονικούμενα ύδατα» σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, «ΝΑΤΟικό έδαφος» και «ΝΑΤΟική θάλασσα», είναι αποκαλυπτικό για το πώς τροφοδοτείται η προκλητικότητα της τουρκικής κυβέρνησης με ευρωατλαντικές πλάτες.

Η διέξοδος για τον ελληνικό και τον τουρκικό λαό βρίσκεται εντελώς απέναντι από τα συμφέροντα και τους σχεδιασμούς της αστικής τάξης και των συμμάχων της. Βρίσκεται στην πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στη συμμετοχή της χώρας σε αυτόν. Στον αγώνα για να κλείσουν τώρα όλες οι ξένες βάσεις και να επιστρέψουν οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις από ΝΑΤΟικές αποστολές. Στην πάλη για κατάργηση της Ελληνοαμερικανικής επιθετικής Συμφωνίας και όλων των άλλων συμφωνιών.

Ο ελληνικός και ο τουρκικός λαός δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Ο δρόμος για τη λαϊκή ευημερία και τις αμοιβαία επωφελείς σχέσεις φιλίας και αλληλεγγύης των δύο λαών περνάει μέσα από τη σύγκρουση με το κεφάλαιο και τις διεθνείς συμμαχίες του, μέσα από την ανάπτυξη της πάλης σε κάθε χώρα για την ανατροπή της εξουσίας του.

Η κυβέρνηση έχει πλήρη συναίσθηση των καταστροφικών συνεπειών για τον λαό από την εγκληματική πρόσδεση της Ελλάδας στο άρμα των ληστρικών επιδιώξεων του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ. Αυτό ακριβώς είναι ένα βασικό στοιχείο που αιτιολογεί απόλυτα το ότι μια ιδιαίτερα σοβαρή συμφωνία αποφασίστηκε «εν κρυπτώ και παραβύστω».

Αναμφισβήτητα, η κυρίαρχη συνέπεια υλοποίησης και αυτής της συμφωνίας είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση, με εντολή του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ, μετατρέπει τη χώρα σε εμπόλεμο, επί της ουσίας, εταίρο της κυβέρνησης Ζελένσκι, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον λαό είτε σε οικονομικό επίπεδο είτε σε επίπεδο στρατιωτικής στοχοποίησής του, αν ο πόλεμος - και αυτό δεν είναι καθόλου απίθανο - λάβει ευρύτερες διαστάσεις.

Δεν υπολείπεται όμως σημασίας η ανάλυση των παραμέτρων που επηρεάζονται από την αποστολή σημαντικότατου πολεμικού υλικού από την Ελλάδα προς την Ουκρανία. Σε πρόσφατη δήλωσή του ο υπουργός Εθνικής Αμυνας, Νίκος Παναγιωτόπουλος, δήλωνε: «Η Ελλάδα, όπως όλες οι ευρωπαϊκές χώρες, βοηθά την Ουκρανία με αμυντικό υλικό, προκειμένου να αμυνθεί στην επίθεση που δέχεται από τη Ρωσία. Το αμυντικό υλικό χορηγείται από τα αποθέματα που διαθέτει η χώρα και δεν αποδυναμώνει ούτε κατ' ελάχιστο την αμυντική δυνατότητά της. Η Ελλάδα δεν μπορεί να αποτελεί εξαίρεση από τα υπόλοιπα κράτη - μέλη της ΕΕ που πράττουν το ίδιο».

Η κυβέρνηση, προκειμένου να καλύψει την επιλογή της να «ανταποκριθεί» στις απαιτήσεις του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ αλλά και της ΕΕ, παραπλανά συνειδητά και μεθοδευμένα τον ελληνικό λαό, απαξιώνοντας το επιχειρησιακό - και όχι αποθηκευμένο - όπλο, πυρομαχικό ή οπλικό σύστημα που μέχρι χτες κρατούσαν στο χέρι τους στρατευμένοι και στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, με αποστολή... να υπερασπιστούν τα σύνορα και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.

Η θέση αυτή της κυβέρνησης συνιστά προσβολή για όλους αυτούς, αλλά και για τους εργαζόμενους που πληρώνουν πανάκριβα την προμήθεια αυτού και άλλου εξοπλισμού, υποτίθεται για την άμυνα της χώρας, ενώ τελικά αφορούν τη συμμετοχή της σε ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.

Τα ερωτήματα είναι κρίσιμα και αποκαλυπτικά:

• Ας απαντήσει η κυβέρνηση, ήταν άχρηστες και προερχόμενες από το - σύμφωνα με την ίδια - άχρηστο για την άμυνα της χώρας απόθεμα οι 2.100 ρουκέτες RM-70 που στάλθηκαν στον στρατό του Ζελένσκι, τουλάχιστον μέχρι τις 27 Απρίλη, αδειάζοντας ακόμα και αποθήκες κρίσιμων νησιών του Βόρειου Αιγαίου;
• Ηταν «άχρηστα» τα 3.200.000 φυσίγγια 7,62 χιλιοστών, οι τουλάχιστον 60 δυσεύρετοι και πανάκριβοι αντιαεροπορικοί πύραυλοι «Stiger», τα 17.000 πολύτιμα βλήματα πυροβολικού 155 χιλιοστών, οι 1.100 φορητοί αντιαρματικοί πύραυλοι RPG; Με τον ανατριχιαστικό κατάλογο να συνεχίζεται... Μόνο το κόστος των διατιθέμενων πυρομαχικών προσεγγίζει τα 30.000.000 ευρώ, και είναι όλα, μα όλα, επιχειρησιακά.
• Ας απαντήσει η κυβέρνηση, είναι από το «άχρηστο» απόθεμα τα 100 έως 130 ΤΟΜΑ BMP-1, με το αποτελεσματικότατο πυροβόλο των 73 χιλιοστών, που αποσύρονται από τις ακτές των νησιών του Αιγαίου για να συνδράμουν τα Τάγματα του Αζόφ και τον «Δεξιό Τομέα», πυλώνες του στρατού του Ζελένσκι και δεκανίκια στην υλοποίηση της πολιτικής του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στη διαπάλη τους με τη Ρωσία; 'Η μήπως θα αντικατασταθούν από τα γερμανικά «Marder 1A3/5», με το αδύναμο πυροβόλο των 20 χιλιοστών, που στην κυριολεξία σαπίζουν εδώ και χρόνια, πεταμένα στους γερμανικούς αγρούς;

Προφανώς η γερμανική πολεμική βιομηχανία τρίβει τα χέρια της, γιατί από τα τεθωρακισμένα «σαπάκια» πλέον, προκειμένου να τα επαναφέρουν στην κατάσταση των παραχωρούμενων επιχειρησιακών BMP-1 και να τα παραδώσουν στην Ελλάδα, θα «κονομήσουν» τόσα όσα θα έβγαζαν αν τα πουλούσαν καινούργια, και φυσικά δεν είναι, λόγω τεχνικών χαρακτηριστικών, κατάλληλα για τα νησιά μας.

Σύμφωνα με πληροφορίες, για τη μεταφορά όλων αυτών στήθηκε από το ΝΑΤΟ μια εναέρια επιχείρηση 21 εναέριων αποστολών, αποτελούμενη από 6 ελληνικά μεταγωγικά αεροσκάφη C-130, 10 καναδέζικα και 5 Νέας Ζηλανδίας.

Για όλα τα παραπάνω η κυβέρνηση σιωπά ένοχα, ύπουλα και παραπλανητικά. Συνειρμικά, κανείς δεν μπορεί να μην τα συνδέει με τις επίκαιρες έννοιες «αποστρατιωτικοποίηση» και «συνδιαχείριση» με την Τουρκία, των πλουτοπαραγωγικών πόρων του Αιγαίου. Οπως και δεν ξεχνά τις αντίστοιχες «λαμπρές» ιστορικές στιγμές του παρελθόντος, π.χ. την απόσυρση, από τη χούντα του 1967, της ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο (Δεκέμβρης του 1967), που άφησε το μαρτυρικό νησί στο έλεος της Αγκυρας, αποδεικνύοντας τη σκοπιμότητα και σημαντικότητα εκείνης της εγκληματικής πράξης επτά χρόνια μετά, το 1974.

Ο λαός μας πρέπει να επαγρυπνά και να μη δείχνει καμία εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση, στην αστική τάξη και στα κόμματά της. Με πυξίδα τα δικά του συμφέροντα, με όλους τους τρόπους, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, να βρεθεί απέναντι στην πολιτική της εμπλοκής.

Αγωνιώ και ανησυχώ για τον πόλεμο στην Ουκρανία, που μαίνεται κοντά στους τρεις μήνες στη γειτονιά μας, και για τις εξελίξεις που αυξάνουν τον κίνδυνο γενίκευσής του. Η ανησυχία μου μεγαλώνει μέρα με τη μέρα με την ολοένα και μεγαλύτερη εμπλοκή της χώρας μας σ' αυτόν τον πόλεμο. Ιδιαίτερα ανησυχώ για την άμεση εμπλοκή των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Γι' αυτό αποφάσισα να γράψω αυτήν την επιστολή, σαν ελάχιστο χρέος στα παιδιά μου και στο εγγόνι μου, και στο δικαίωμά τους να ζήσουν σε έναν κόσμο ειρηνικό, χωρίς εκμετάλλευση, πολέμους, ανασφάλεια, νοικοκύρηδες και αφέντες στον τόπο τους. Οι Ελληνίδες μάνες έχουμε ιστορική πείρα και συλλογική μνήμη για να καταλάβουμε ότι ο πόλεμος αυτός είναι πέρα για πέρα άδικος και βάρβαρος. Γίνεται για τα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα δύο αντίπαλων στρατοπέδων, των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ από τη μια και της Ρωσίας από την άλλη. Εξυπηρετεί τα συμφέροντα των επιχειρηματικών τους ομίλων, το κυνήγι του κέρδους τους, στις πλάτες των λαών.

Διαλέγουμε να ταχθούμε στο πλευρό των συμφερόντων των παιδιών μας, με το συμφέρον των λαών που δεν έχουν να μοιράσουν τίποτα μεταξύ τους για να μπορούν να ζουν ειρηνικά, με σχέσεις φιλίας και αλληλεγγύης, ικανοποιώντας τις σύγχρονες ανάγκες τους. Υπάρχουν όλες οι αντικειμενικές δυνατότητες στον 21ο αιώνα που ζούμε.

Δεν ξεχνάμε τη ΝΑΤΟική επέμβαση στη γειτονική Γιουγκοσλαβία, το αιματοκύλισμα του γιουγκοσλαβικού λαού, την οριστική διάλυση της χώρας και τον διαμελισμό της.

Δεν ξεχνάμε τα προσχήματα που αξιοποιήθηκαν τότε από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Είναι τα ίδια με αυτά που χρησιμοποιεί η Ρωσία σήμερα, «προστασία και εθνοκάθαρση» και το «δικαίωμα της αυτοδιάθεσης».

Δεν ξεχνάμε την τουρκική εισβολή και κατοχή στην Κύπρο το '74, με τις πλάτες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, το συνεχιζόμενο έγκλημα σε βάρος του κυπριακού λαού.

100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή, δεν ξεχνάμε ότι ο λαός μας πλήρωσε όλες τις «μεγάλες ιδέες», για λογαριασμό των συμφερόντων των τότε ισχυρών, με καταστροφή, ξεριζωμό και προσφυγιά.

Το σημερινό επιχείρημα της αναβάθμισης της χώρας που μας λιβανίζουν καθημερινά, της μετατροπής της σε ενεργειακό κόμβο όπως λένε, μας θυμίζει ότι οι επιχειρηματικοί και ενεργειακοί σχεδιασμοί πάνε χέρι χέρι. Βάφονται με το αίμα των λαών. Καμία απολύτως σχέση δεν έχουν όλα αυτά τα σχέδια με τις πραγματικές ανάγκες των παιδιών μας. Κανένα αντάλλαγμα δεν μπορεί να ξεπλύνει το αίμα από την κάθε άδικη εμπλοκή των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στα πολεμοκάπηλα σχέδια του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών.

Με κάθε συναίσθηση πατριωτικής ευθύνης, με κάθε συναίσθηση χρέους μου προς την ειρήνη, δηλώνω την αντίθεσή μου στο να συμμετέχει το παιδί μου, αλλά και οποιοσδήποτε στρατευμένος, με οποιονδήποτε τρόπο, σε αυτόν τον πόλεμο. Δεν μεγαλώσαμε τα παιδιά μας για να γίνουν κρέας στα κανόνια για τα κέρδη όλων αυτών που μας ξεζουμίζουν και δηλητηριάζουν τη ζωή μας, ούτε για τις βρώμικες «δυτικές αξίες» τους. Οι γονείς και οι οικογένειες των στρατευμένων δεν θα αφήσουμε τα παιδιά μας να γίνουν σφαγείς άλλων λαών, να χύσουν το αίμα τους έξω από την Ελλάδα για συμφέροντα ξένα προς τον λαό μας. Είναι τουλάχιστον απαράδεκτο ένας στρατιώτης να δώσει τη ζωή του για τέτοιες αποστολές. Η ελληνική κυβέρνηση να μην κάνει το λάθος να δοκιμάσει τις αντοχές μας.

Να ορθώσουμε ανάστημα και να αξιώσουμε να μη βγει στρατός έξω από τα σύνορα.

Να σταματήσουν τώρα να χρησιμοποιούνται ελληνικά εδάφη, πολιτικές και στρατιωτικές υποδομές και μέσα, σαν στρατιωτικά πολεμικά ορμητήρια του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ και έτσι να γίνονται στόχοι, μαγνήτες αντιποίνων.

Να σταματήσει εδώ και τώρα οποιαδήποτε συμμετοχή - εμπλοκή της χώρας μας.

Να κλείσουν τώρα οι αμερικανοΝΑΤΟικές στρατιωτικές βάσεις στη χώρα.

Να μη χρησιμοποιηθεί η 120 Πτέρυγα Εκπαίδευσης Αέρος, στην οποία υπηρετεί ο γιος μου, Τζαβάρας - Τσιπιανίτης Κωσταντίνος, στον πόλεμο, με οποιονδήποτε τρόπο. Να μη μετατραπεί σε ΝΑΤΟικό Κέντρο Εκπαίδευσης Πιλότων από ισραηλινή εταιρεία, όπως απαιτήθηκε από τους φιλειρηνιστές στην πορεία διαμαρτυρίας ενάντια στον πόλεμο η οποία οργανώθηκε από τις Επιτροπές Ειρήνης της Πελοποννήσου.

Τη σύγκληση της Επιτροπής Εθνικής Αμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων ζητούν με αίτημά τους στον πρόεδρο της Βουλής οι βουλευτές του ΚΚΕ Γ. Μαρίνος, Ν. Παπαναστάσης και Θ. Παφίλης. Οπως αναφέρουν στο αίτημά τους προς τον Κ. Τασούλα: «Παίρνοντας υπόψη τις τελευταίες εξελίξεις σχετικά με την αποστολή τεθωρακισμένων οχημάτων BMP-I και την περαιτέρω εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο στην Ουκρανία, ζητάμε να συγκληθεί η Επιτροπή Εθνικής Αμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής για ενημέρωση».

Με αφορμή την απόφαση για την αποστολή ελληνικών τεθωρακισμένων στην Ουκρανία, οι βουλευτές του ΚΚΕ Γιώργος Μαρίνος, Νίκος Παπαναστάσης και Θανάσης Παφίλης κατέθεσαν μέσα στη βδομάδα Ερώτηση προς τους υπουργούς Εξωτερικών και Εθνικής Αμυνας με θέμα «Η ελληνική εμπλοκή στον πόλεμο της Ουκρανίας με τις συμφωνίες για αποστολή πολεμικού εξοπλισμού και προσωπικού». Στην Ερώτηση σημειώνεται μεταξύ άλλων:

«Αυτή η απόφαση της κυβέρνησης αποτελεί μέρος μιας ακολουθίας άλλων ανάλογων αποστολών στρατιωτικού υλικού, από τα υποτιθέμενα κατά την κυβέρνηση "αποθέματα" των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας, αποκρύπτοντας σκόπιμα και παραπλανητικά ότι "άχρηστα" ενεργά και λειτουργικά οπλικά συστήματα δεν υφίστανται στις ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις.

Στην ίδια ακολουθία συμμετοχής στον πόλεμο στην Ουκρανία είναι και η ύπαρξη του δικτύου των επιθετικών αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων στη χώρα μας, καθώς και η συμμετοχή ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στην προστασία χερσαίων, ναυτικών και αεροπορικών αμερικανοΝΑΤΟικών δυνάμεων που δρουν ή ασκούνται σε περιοχές κοντά έως πολύ κοντά στην εμπόλεμη ζώνη».

Επισημαίνεται ακόμα ότι «είναι ήδη αποφασισμένο αυτή η σταδιακά αυξανόμενη ελληνική εμπλοκή στον πόλεμο να ενισχυθεί το επόμενο διάστημα κατ' απαίτηση του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ». Τονίζεται επίσης:

«Ηδη την περίοδο που διανύουμε γίνονται πιο εμφανείς οι κίνδυνοι των κυβερνητικών επιλογών, στο πλαίσιο της εμπλοκής της Ελλάδας στα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ. Τόσο οι συνεχιζόμενες απειλητικές δηλώσεις Ρώσων αξιωματούχων, εξαιτίας αυτής, όσο και η καταδρομική ενέργεια κατάληψης των δύο ελληνόκτητων δεξαμενόπλοιων από το Ιράν δείχνουν πού οδηγούνται τα πράγματα με τη μετατροπή της Ελλάδας σε "σημαιοφόρο" των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών, που ακολουθεί η ελληνική κυβέρνηση σε όλα τα μέτωπα. Κυριολεκτικά διαμορφώνεται ένα εκρηκτικό "κοκτέιλ", με τα συστατικά του να υπονομεύουν δραματικά την ασφάλεια του ελληνικού λαού και όχι μόνο, και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας». Επισημαίνεται δε ότι μέσα σε αυτό το «θερμοκήπιο» εκκολάπτεται και η πολύμορφη επιθετικότητα της τουρκικής αστικής τάξης.

Και ερωτώνται οι υπουργοί «τι μέτρα θα λάβει η κυβέρνηση ώστε να ενημερωθεί ο ελληνικός λαός για:

- Το περιεχόμενο της απόφασης για την αποστολή των συγκεκριμένων τεθωρακισμένων οχημάτων, όπως για παράδειγμα από ποιες ελληνικές μονάδες θα αφαιρεθούν, συγκριτικά στοιχεία για τις δυνατότητες και την κατάσταση των προς παράδοση και προς παραλαβή οχημάτων, καθώς και το προβλεπόμενο χρονοδιάγραμμα παράδοσης.

- Τις λεπτομέρειες της ελληνογερμανικής συμφωνίας.

- Το περιεχόμενο των μέχρι σήμερα ανάλογων αποφάσεων αποστολής όπλων και οπλικών συστημάτων, από ποιες ελληνικές μονάδες αφαιρέθηκαν, επιπτώσεις και τα σχετικά χρονοδιαγράμματα.

- Αλλες ανάλογες συμφωνίες».

Πιο πρόσφατη σχετική απόφασή της η αποστολή τεθωρακισμένων οχημάτων μεταφοράς προσωπικού (ανατολικογερμανικής προέλευσης «BMP-1») από την Ελλάδα στην Ουκρανία, την οποία συμφώνησε ο Κυρ. Μητσοτάκης με τον Γερμανό καγκελάριο, Ολαφ Σολτς, σε συνάντησή τους στο περιθώριο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, την Τρίτη, στις Βρυξέλλες. Χαρακτηριστικό είναι και το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός απέκρυψε τη συμφωνία κατά τη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε, κι έτσι την αποστολή των ελληνικών τεθωρακισμένων στην Ουκρανία, που είχαν προαναγγείλει, εμμέσως πλην σαφώς, αξιωματούχοι των ΗΠΑ, ανακοίνωσε τελικά... ο Γερμανός καγκελάριος, Σολτς.

Συγκεκριμένα, μιλώντας σε δημοσιογράφους, ο Σολτς είπε ότι συμφώνησε με τον Μητσοτάκη σε μια «συνεργασία» ανάλογη με αυτήν Γερμανίας - Τσεχίας, στο πλαίσιο της οποίας η Πράγα στέλνει στην κυβέρνηση Ζελένσκι τεθωρακισμένα από το απόθεμα του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας (στα οποία είναι εξοικειωμένοι οι Ουκρανοί χειριστές, εξ ου και μπορούν να τα ρίξουν κατευθείαν στις μάχες), και η Γερμανία τους τα αντικαθιστά με τεθωρακισμένα από το απόθεμά της («Marder 1A3/5» της «Rheinmetall»), καθώς τα προηγούμενα χρόνια μείωσε τον όγκο των Ενόπλων Δυνάμεών της και έχει δεκάδες τέτοια οχήματα παρκαρισμένα σε αποθήκες. Οι λεπτομέρειες, κατά τον Σολτς, θα διευθετηθούν προσεχώς μεταξύ των υπουργών Αμυνας των δύο χωρών.

Ανάμεσα σε αυτές ανοιχτό είναι το ζήτημα του ποιος θα αναλάβει το κόστος μετακίνησης των «Marder» από τη Γερμανία στην Ελλάδα, με την κυβέρνηση, σύμφωνα με πληροφορίες, να ...προθυμοποιείται να χρηματοδοτήσει την αποστολή των «BMP» στην Ουκρανία, φροντίζοντας να τα φορτώσει σε συρμό αμερικανικού υλικού που θα αναχωρεί από την Αλεξανδρούπολη, από τις πολλές διεκπεραιώσεις φορτίων του θανάτου των ΝΑΤΟ - ΗΠΑ που φεύγουν για τη συνοριογραμμή με τη Ρωσία. Κι αυτό στην προσπάθειά της να «αναδείξει» για άλλη μια φορά την αξία του ακριτικού λιμένα ως κόμβου «logistics» για τον ευρωατλαντικό άξονα, αποκρύπτοντας το γεγονός ότι ακριβώς γι' αυτές τις υπηρεσίες η περιοχή και ο λαός της έχουν μπει στο στόχαστρο αντίπαλων ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Η κυβέρνηση αναλαμβάνει έτσι πολύ βαριές ευθύνες απέναντι στον ελληνικό λαό, ενώ την ίδια ώρα επιχειρεί να παραπλανήσει και σε ό,τι αφορά την υπονόμευση της αμυντικής ικανότητας της χώρας στον βωμό των ΝΑΤΟικών σχεδιασμών, μιλώντας λίγο - πολύ για «άχρηστα» οπλικά συστήματα, παρότι μια σειρά από στρατιωτικές πηγές μιλάνε για το αντίθετο.

Εξ ου και σε μια προσπάθεια να αμβλύνουν τις αντιδράσεις σπεύδουν να διαβεβαιώσουν πως τα πρώτα 30 τεθωρακισμένα που θα στείλουν θα τα μαζέψουν από την ενδοχώρα και όχι από τα νησιά (ο ελληνικός στρατός φέρεται να διατηρεί επιχειρησιακά 141 τέτοια οχήματα ανεπτυγμένα στον χώρο ευθύνης της ΑΣΔΕΝ - Ανώτερη Στρατιωτική Διοίκηση Εσωτερικού και Νήσων, σχηματισμός επιπέδου Σώματος Στρατού με αποστολή την άμυνα των νησιών του Αιγαίου, την αποστρατιωτικοποίηση των οποίων ζητά επιτακτικά η Αγκυρα).

Σημειωτέον, όσον αφορά τα «Marder», ό,τι κι αν ισχυρίζονται οι κυβερνώντες περί «αναβάθμισης», πρόκειται για επίσης παλαιά οχήματα: Αρκεί να αναφέρουμε ότι προ εικοσαετίας είχαν προταθεί με ένα χαμηλό αντίτιμο και με καθεστώς leasing, αλλά η ελληνική πλευρά τα είχε απορρίψει τότε.

Η κυβέρνηση προσπαθεί να διασκεδάσει και τις εντυπώσεις σχετικά με τον «νεκρό χρόνο» από την παράδοση των BMP ως την παραλαβή των γερμανικών (με φόντο και καταγγελίες, όπως της Πολωνίας, ότι η γερμανική πλευρά δεν έστειλε ποτέ τα οχήματα που είχε συμφωνήσει για την ανταλλαγή) λέγοντας ότι τα «BMP» δεν θα φύγουν αν δεν φτάσουν πρώτα τα «Marder» και δεν ελεγχθούν η κατάστασή τους και οι επιχειρησιακές τους δυνατότητες, πιθανόν, κατά αρμόδιες πηγές, μέσα από τη συμμετοχή τους σε άσκηση στα Δωδεκάνησα.

Σημειωτέον, κάθε σύστημα που μπαίνει στο οπλοστάσιο απαιτεί χρόνο προκειμένου να το μάθουν οι χειριστές του, με ό,τι αυτό συνεπάγεται (πηγές από τη Γερμανία λένε ότι Ουκρανοί εκπαιδεύονται εκεί 40 μέρες στον χειρισμό των «Marder»). Κάτι που δεν πτοεί, όπως φαίνεται, τους κυβερνώντες, σε άλλη μια απόδειξη ότι προκειμένου να εκπληρώσουν τις ΝΑΤΟικές τους δεσμεύσεις, δεν διστάζουν να πάρουν ακόμα και αποφάσεις επικίνδυνες για την άμυνα της χώρας.

Παράλληλα, αυτή η ελληνο-γερμανική συμφωνία - συναλλαγή έχει τον χαρακτήρα, όπως όλα δείχνουν, άλλης μιας - χρυσοπληρωμένης από τον λαό, και για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ όπως αποδεικνύεται εκ νέου - μπίζνας στα εξοπλιστικά, καθώς ταυτόχρονα - και ίσως όχι τυχαία - αρχές της βδομάδας το Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο (όργανο του ΓΕΣ) αποφάσισε να αιτηθεί από την κυβέρνηση τον εκσυγχρονισμό αρμάτων μάχης τύπου «Leopard» (183 αρμάτων «Leopard 2 A4» και 190 «Leopard 1 A5» με κόστος από 1,3 ως 1,9 δισεκατομμύρια ευρώ) αλλά και την απόκτηση 205 νέων τεθωρακισμένων οχημάτων μάχης «Lynx KF-41» από τους Γερμανούς.

Οπως και να έχει, η νέα αυτή πολύ σοβαρή εξέλιξη προσθέτει έναν ακόμα βαρύ κρίκο στην αλυσίδα της εμπλοκής στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στο πλευρό των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.

Θυμίζουμε ότι η κυβέρνηση, πλάι στη μετατροπή όλης της χώρας σε αμερικανοΝΑΤΟικό ορμητήριο για τον πόλεμο - με βάση και τη Συμφωνία για τις βάσεις - πλάι στη συμμετοχή σε όλες τις αμερικανοΝΑΤΟικές κινήσεις όπως π.χ. τη συνοδεία των αμερικανικών αεροπλανοφόρων και στρατηγικών βομβαρδιστικών, αποστολές «επιτήρησης» στη Μ. Θάλασσα κ.ά. - με την έναρξη του ιμπεριαλιστικού πολέμου, έσπευσε από τις πρώτες να στείλει στο Κίεβο τυφέκια και εκτοξευτές, ενώ, όπως αναφέρουν πληροφορίες, έπειτα από συνεχείς συνεννοήσεις με τους Αμερικανούς, έχει καταλήξει να στείλει στην κυβέρνηση Ζελένσκι και παρτίδες με βλήματα πυροβολικού των 155 χιλιοστών (δρομολογεί να τα στείλει μέσα στο δίμηνο Ιούνη - Ιούλη).

Ολα αυτά ενώ οι Αμερικανοί έχουν ζητήσει κι άλλα, «τα πάντα και επίμονα», όπως τονίζουν αρμόδιοι παράγοντες με γνώση και του τι συζητήθηκε στην πρόσφατη επίσκεψη Μητσοτάκη στις ΗΠΑ, εστιάζοντας στα ρωσικής κατασκευής οπλικά συστήματα που έχουν οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις και στα οποία είναι εκπαιδευμένοι οι Ουκρανοί (π.χ. τα αντιαεροπορικά «TorM1»).

Τέλος, έχει παρθεί απόφαση να συγκροτηθεί Τμήμα Αντιαρματικών (θα αποτελείται από μία διμοιρία με 4 στοιχεία τέτοιου όπλου συν ένα στοιχείο Τεχνικής Υποστήριξης), το οποίο θα ενταχθεί στον υπό διαμόρφωση νέο Σχηματισμό Μάχης («Βattlegroup») που το ΝΑΤΟ αποφάσισε να στήσει στη Βουλγαρία, θα υπαχθεί δε στη Δύναμη Ταχείας Απόκρισης του ΝΑΤΟ (NRF).

Ολα αυτά μάλιστα χωρίς η κυβέρνηση να προβαίνει σε κάποια επίσημη ενημέρωση, κρυπτόμενη πίσω από μια αρχική απόφαση του ΚΥΣΕΑ «για την αποστολή, εκτός από ανθρωπιστική βοήθεια, και εξοπλιστικού αμυντικού υλικού», όπως λένε αρμόδια κυβερνητικά στελέχη, επιβεβαιώνοντας βασικά ότι δρουν εν κρυπτώ, πίσω από τις πλάτες του λαού, με διαρκή «πυξίδα» την πολιτική της εμπλοκής στα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.

Copyright 2021 The Associated

Η Τουρκία έχει αναλάβει ρόλο μεσολαβητή και σε αυτό το «μέτωπο», στις διαπραγματεύσεις που διεξάγονται μεταξύ Ρωσίας, Ουκρανίας και ΟΗΕ.

Το θέμα των εξαγωγών ουκρανικών σιτηρών στις παγκόσμιες αγορές θα μπορούσε να αποφασιστεί τις επόμενες δύο βδομάδες, σύμφωνα με τον εκπρόσωπο της τουρκικής προεδρίας, Ιμπρ. Καλίν, ο οποίος αναφέρθηκε στις συνομιλίες με τη Ρωσία, την Ουκρανία και τον ΟΗΕ.

Υπάρχουν σχέδια να συζητηθούν η μεταφορά σιτηρών και το άνοιγμα ενός ασφαλούς διαδρόμου κατά την επίσκεψη του Ρώσου ΥΠΕΞ στις 8 Ιούνη, επιβεβαίωσε ο Καλίν, τονίζοντας τον σημαντικό γεωστρατηγικό ρόλο της Τουρκίας: «Ολα αυτά τα θέματα θα αποφασιστούν στις συναντήσεις που θα γίνουν στην Τουρκία τις επόμενες 1 - 2 εβδομάδες και μετά από αυτό, η Τουρκία θα έχει αναλάβει ένα πολύ σημαντικό έργο για την πρόληψη μιας παγκόσμιας επισιτιστικής κρίσης».

Να σημειωθεί πως η Τουρκία έχει υιοθετήσει τη ρωσική επιχειρηματολογία για τις ευθύνες της Ουκρανίας και των δυτικών κυρώσεων, με τον Τούρκο ΥΠΕΞ να αναφέρει πως ένα από τα εμπόδια για τη διέλευση των πλοίων από την Οδησσό είναι οι νάρκες που έχει τοποθετήσει η Ουκρανία στη Μαύρη Θάλασσα και ένα άλλο οι κυρώσεις που επιβλήθηκαν στα ρωσικά πλοία στον τομέα της ασφάλισης και η αδυναμία εξυπηρέτησής τους σε διεθνή λιμάνια.

Copyright 2022 The Associated

Πλοίο με σιδηρομετάλλευμα στο λιμάνι της Μαριούπολης που ελέγχεται από τη Ρωσία

Οι γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί θέτουν σοβαρά εμπόδια στις εξαγωγές σιτηρών και άλλων αγροτικών προϊόντων. Το γεγονός ότι η παραγωγή και η διακίνηση όλων των παραγόμενων διατροφικών αγαθών βρίσκονται στα χέρια μονοπωλιακών ομίλων και καπιταλιστικών κρατών που ανταγωνίζονται «μέχρι θανάτου» μεταξύ τους, κάθε άλλο παρά εξασφαλίζει τις διατροφικές ανάγκες του παγκόσμιου πληθυσμού.

Η Ρωσία καταγγέλλει τις δυτικές κυρώσεις που την εμποδίζουν να εξαγάγει δεκάδες εκατομμύρια τόνους σιτηρών, ηλιελαίου, αλλά και λιπάσματα κ.ά.

«Η Ρωσία είναι έτοιμη να εξαγάγει τα σιτηρά της σε όλες τις χώρες που έχουν ανάγκη αλλά είναι η Δύση που εμποδίζει αυτές τις προσπάθειες, καθώς επιδιώκει να επιτύχει τους πολιτικούς και εμπορικούς της στόχους περιορίζοντας την είσοδο ξένων πλοίων στα ρωσικά λιμάνια, απαγορεύοντας στα ρωσικά πλοία να λαμβάνουν υπηρεσίες συντήρησης σε λιμάνια του εξωτερικού και δημιουργώντας ανυπέρβλητα εμπόδια στον τομέα των ασφαλιστικών και τραπεζικών συναλλαγών», υπογράμμισε το ρωσικό ΥΠΕΞ.

Παράλληλα, η ρωσική κυβέρνηση διαπραγματεύεται ανταλλάγματα - κυρίως την άρση ορισμένων κυρώσεων - προκειμένου να επιτρέψει την εξαγωγή σιτηρών από ουκρανικά λιμάνια.

Στο μεταξύ, η Ρωσία έχει αποναρκοθετήσει την περιοχή στην Αζοφική Θάλασσα και ανακοίνωσε πως το λιμάνι της Μαριούπολης, που ελέγχεται πλέον από τις ρωσικές δυνάμεις, είναι και πάλι ανοιχτό για τα εμπορικά πλοία.

Ετσι, ένα πλοίο απέπλευσε από το λιμάνι της Μαριούπολης, έχοντας φορτώσει 2.700 τόνους μετάλλου και ταξίδεψε προς τη ρωσική πόλη Ροστόφ επί του Ντον. Η Ουκρανία κατήγγειλε πως η μεταφορά μετάλλου στη Ρωσία από τη Μαριούπολη συνιστά λεηλασία.

Σε αυτό το φόντο, ο Μάκι Σαλ, Πρόεδρος της Σενεγάλης, η οποία ασκεί την προεδρία της Αφρικανικής Ενωσης, συναντήθηκε την Παρασκευή στο Σότσι με τον Ρώσο ομόλογό του, Βλ. Πούτιν.

Ο Σαλ σημείωσε πως η Σενεγάλη υποστηρίζει την άρση των αντιρωσικών κυρώσεων που σχετίζονται με την «απελευθέρωση των σιτηρών και των λιπασμάτων». «Οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας επιδείνωσαν την κατάσταση με τις προμήθειες σιτηρών και λιπασμάτων στις αφρικανικές χώρες. Δεν έχουμε πρόσβαση σε αυτές. Αυτό έχει σοβαρές συνέπειες για την επισιτιστική ασφάλεια της ηπείρου», είπε.

Η Πολωνία, από την πλευρά της, που επιδιώκει μεγάλα γεωπολιτικά και οικονομικά οφέλη από τον πόλεμο στην Ουκρανία και προωθεί σχέδια καπιταλιστικής ολοκλήρωσης και σύνδεσης με το δυτικό τμήμα της Ουκρανίας, ενδέχεται να παίξει ρόλο και στο ζήτημα της μεταφοράς σιτηρών και άλλων αγροτικών προϊόντων.

Η Πολωνία σκοπεύει να γίνει οικονομικός κόμβος για μια ανεξάρτητη Ουκρανία, «θα προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε ήδη από σήμερα», δήλωσε ο Πολωνός πρωθυπουργός, Μ. Μοραβιέτσκι.

Οπως είπε ο ίδιος, η ΕΕ ζήτησε από την Πολωνία να βοηθήσει στην εξαγωγή σιτηρών από την Ουκρανία και η πολωνική κυβέρνηση έθεσε τους όρους της: «Λαμβάνουμε κεφάλαια από την ΕΕ για να αυξήσουμε τη χωρητικότητα και να βελτιώσουμε τις υποδομές που θα μας επιτρέψουν να εξάγουμε σιτηρά και αγαθά από την Ουκρανία στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική και άλλες χώρες».

Εξάλλου, αυτήν τη στιγμή ετοιμάζονται αρκετές συμφωνίες μεταξύ των υπουργείων της Πολωνίας και της Ουκρανίας, οι οποίες, αφενός, θα βοηθήσουν την Ουκρανία και, αφετέρου, θα δώσουν οικονομική ώθηση στην Πολωνία, είπε ο Μοραβιέτσκι, προσθέτοντας πως πρόκειται για συμφωνίες που αφορούν και την εξαγωγή ουκρανικών σιτηρών.

Είπε ότι η χώρα του αναπτύσσει επίσης ενεργή συνεργασία με την Ουκρανία στον στρατιωτικό τομέα και ότι τώρα η Πολωνία επικεντρώνει τις προσπάθειές της «στην αποκατάσταση της ειρήνης, της ασφάλειας και της κανονικής οικονομικής ζωής το συντομότερο δυνατό».

Ενδεικτική των ιμπεριαλιστικών γεωπολιτικών παιχνιδιών γύρω από την απειλή μιας παγκόσμιας επισιτιστικής κρίσης είναι και η περίπτωση της Λευκορωσίας, η οποία θα μπορούσε να είναι μια από τις διεξόδους για διακίνηση των ουκρανικών σιτηρών μέσω του εδάφους της.

Ωστόσο η ΕΕ θα πρέπει να άρει τις κυρώσεις που επέβαλε στη Λευκορωσία και σίγουρα ο Πρόεδρος Αλ. Λουκασένκο θα διαπραγματευόταν σκληρά.

Η Λευκορωσία έχει το ίδιο πλάτος σιδηροδρόμων με την Ουκρανία, που κληρονόμησε από την εποχή της ΕΣΣΔ - σε αντίθεση με την Πολωνία - και πριν από τις κυρώσεις εξήγαγε τεράστιες ποσότητες ποτάσας σιδηροδρομικώς σε λιμάνι της Λιθουανίας στη Βαλτική.

«Η Λευκορωσία υπόκειται σε κυρώσεις, και σωστά, μαζί με τη Ρωσία. Προκειμένου η Λευκορωσία να συμφωνήσει να εξάγει ουκρανικά σιτηρά, κάτι που φυσικά θα μπορούσε να γίνει αρκετά εύκολα μέσω των λιμανιών της Βαλτικής, έχουμε μεγάλη χωρητικότητα. Το ερώτημα είναι τι θα ζητήσει η Λευκορωσία σε αντάλλαγμα. Και αυτή η τιμή μπορεί να είναι πολύ υψηλή», δήλωσε στο EURACTIV ο πρωθυπουργός της Λετονίας, Κρ. Κάρινς.

Ο Πρόεδρος της Λευκορωσίας, Αλεξάντερ Λουκασένκο, από τον περασμένο Φλεβάρη σε συνάντηση με τον Ρώσο Πρόεδρο, Βλαντιμίρ Πούτιν, δήλωσε ότι αναμένει από τη Ρωσία να κατασκευάσει ένα νέο λιμάνι στη Βαλτική Θάλασσα για τις εξαγωγές λευκορωσικής ποτάσας που πλήττεται από τις δυτικές κυρώσεις.

Το σύστημα που στέλνουν οι ΗΠΑ στην Ουκρανία

Σε ένα τέτοιο φόντο, οι πυρηνικές δυνάμεις του στρατού της Ρωσίας ξεκίνησαν ασκήσεις με τη συμμετοχή περίπου 1.000 στρατιωτικών και άνω των 100 οχημάτων, συμπεριλαμβανομένων αυτοκινούμενων εκτοξευτών διηπειρωτικών βαλλιστικών πυραύλων (ICBMs) τύπου «Γιαρς».

Μεγάλης έκτασης ναυτικές ασκήσεις του ρωσικού στόλου διεξάγονται από την Παρασκευή και στον Ειρηνικό Ωκεανό, με τη συμμετοχή άνω των 40 πολεμικών πλοίων και πλοίων υποστήριξης, καθώς και 20 αεροπλάνων και ελικοπτέρων.

Μια μέρα πριν οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν ότι θα αποστείλουν προηγμένους εκτοξευτές πυραύλων υψηλής κινητικότητας M-142, γνωστούς και ως «Himars». Πρόκειται για κινητούς εκτοξευτές ικανούς να πλήξουν στόχους σε απόσταση από περίπου 60 χλμ. μέχρι σχεδόν 500 χλμ. μακριά, ανάλογα με τον τύπο των πυρομαχικών που χρησιμοποιούνται. Σύμφωνα με την αμερικανική κυβέρνηση οι εκτοξευτές θα έχουν βεληνεκές έως και 80 χλμ., ενώ η ουκρανική κυβέρνηση έχει «υποσχεθεί» στους «συμμάχους» της ότι δεν θα αξιοποιήσει αυτά τα συστήματα για να χτυπήσει ρωσικό έδαφος.

Οι μάχες στο Ντονμπάς συνεχίζονται

Τα πυραυλικά συστήματα των ΗΠΑ δεν έχουν απλώς μεγαλύτερη εμβέλεια, αλλά είναι και πιο ισχυρά από τα «Howitzer», τα φονικά drones και τους φορητούς αντιαρματικούς και αντιαεροπορικούς πυραύλους με τα οποία έχουν προμηθεύσει την Ουκρανία οι δυτικές χώρες μέχρι στιγμής.

Η προμήθεια των όπλων, σύμφωνα με ανώτατο αξιωματούχο της κυβέρνησης, θα επιτρέψει στην Ουκρανία «να χτυπήσει με μεγαλύτερη ακρίβεια βασικούς στόχους στο πεδίο της μάχης από μεγαλύτερη απόσταση εντός της Ουκρανίας».

Το Κίεβο έχει ζητήσει εδώ και καιρό συστήματα που θα του επέτρεπαν να πλήξει τις ρωσικές δυνάμεις από μεγαλύτερες αποστάσεις, υποστηρίζοντας ότι αυτά είναι απαραίτητα για να διατηρήσει εδάφη και να ξεκινήσει αντεπιθέσεις. «Αν είχαμε λάβει αυτά τα όπλα στο παρελθόν η κατάσταση σήμερα θα ήταν διαφορετική, με λιγότερες περιοχές στα χέρια της Ρωσίας», υπογράμμισε ο Γιούρι Σακ, σύμβουλος του Ουκρανού υπουργού Αμυνας.

Τα οπλικά συστήματα που ανακοινώθηκαν αποτελούν μέρος του νέου πακέτου αμερικανικής στρατιωτικής βοήθειας στην Ουκρανία, ύψους 700 εκατ. δολαρίων, του 11ου πακέτου όπως είπε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν. Σύμφωνα με Αμερικανούς αξιωματούχους περιλαμβάνει πυρομαχικά, ραντάρ πυροβολικού, ραντάρ επιτήρησης εναέριου χώρου, αντιαρματικά όπλα κ.ά.

Με αυτό το πακέτο οι ΗΠΑ «θα παράσχουν έγκαιρη και κρίσιμη βοήθεια στον ουκρανικό στρατό», τόνισε ο Μπάιντεν, υπενθυμίζοντας ότι πρόσφατα το Κογκρέσο ενέκρινε γιγαντιαίο χρηματοδοτικό πακέτο, ύψους 40 δισ. δολαρίων, για στρατιωτική ενίσχυση της Ουκρανίας και της Ανατολικής Ευρώπης.

Ενα ακόμα βήμα για βαθύτερη εμπλοκή της Γερμανίας στην ιμπεριαλιστική σύγκρουση με τη Ρωσία κάνει η κυβέρνησή της με την απόφαση να στείλει στην Ουκρανία το πιο σύγχρονο σύστημα αντιαεροπορικής άμυνας που διαθέτει, το «Iris-T», καθώς και ραντάρ παρακολούθησης. Επιπλέον η Γερμανία σε στενή συνεργασία με τις ΗΠΑ εξετάζει το ενδεχόμενο να προμηθεύσει την Ουκρανία με πολλαπλούς εκτοξευτές πυραύλων, περιορισμένου βεληνεκούς.

Σε κάθε περίπτωση, οι νέες παραδόσεις των συγκεκριμένων όπλων φανερώνουν ότι οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ εμπλέκονται ενεργά στην ιμπεριαλιστική σύγκρουση με τη Ρωσία, αν και στόχος παραμένει στη συγκεκριμένη φάση να αποφευχθεί μια απευθείας ένοπλη αναμέτρηση ΝΑΤΟ - Ρωσίας.

Αυτό που επιδιώκουν οι ΗΠΑ είναι «να διασφαλίσουν πως οι Ουκρανοί έχουν στα χέρια τους ό,τι χρειάζονται για να αποκρούσουν την επίθεση, να την απωθήσουν και να είναι όσο γίνεται πιο δυνατοί σε οποιοδήποτε τραπέζι διαπραγματεύσεων προκύψει», υπογράμμισε ο Αμερικανός ΥΠΕΞ Αντ. Μπλίνκεν.

Αλλά και ο Μπάιντεν διαβεβαίωσε ότι θέλει η Ουκρανία να βρίσκεται σε «όσο το δυνατόν πιο ισχυρή θέση» σε περίπτωση ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων με τη Ρωσία. Ξεκαθάρισε επίσης ότι δεν θα ασκήσει «καμία πίεση στην ουκρανική κυβέρνηση, κατ' ιδίαν ή δημοσίως, για να παραχωρήσει εδάφη της».

«Η ευθύνη μας είναι να παρέχουμε υποστήριξη στην Ουκρανία. Οι περισσότεροι πόλεμοι - και πιθανότατα αυτός ο πόλεμος - θα τελειώσουν σε κάποιο στάδιο στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αλλά γνωρίζουμε ότι αυτό που συμβαίνει γύρω από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων συνδέεται πολύ στενά με την κατάσταση στο πεδίο της μάχης, επομένως πρέπει να τους στηρίξουμε ώστε να επιτύχουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα», επεσήμανε και ο γγ του ΝΑΤΟ, Γ. Στόλτενμπεργκ, κατά την επίσκεψή του στην Ουάσιγκτον, όπου συναντήθηκε με την αμερικανική ηγεσία.

Ο ίδιος προειδοποίησε εκ νέου για έναν «εξαντλητικό πόλεμο φθοράς» στην Ουκρανία, όπου «οι Ουκρανοί πληρώνουν ακριβά για την υπεράσπιση της χώρας τους, αλλά και η Ρωσία βιώνει υψηλές απώλειες».

Οι ΗΠΑ είναι αποφασισμένες «να διεξαγάγουν τον πόλεμο μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό για να οδηγήσουν (...) σε μια "στρατηγική ήττα" τη Ρωσία», υπογράμμισαν την τελευταία βδομάδα πολλοί Ρώσοι αξιωματούχοι και προειδοποίησαν πως η αποστολή των νέων εξοπλισμών στην Ουκρανία από τη Δύση «ενισχύει το ρίσκο» στρατιωτικής σύγκρουσης ΗΠΑ - Ρωσίας.

Μάλιστα η Μόσχα θα χτυπήσει τα «κέντρα λήψης αποφάσεων» της Ουκρανίας αν το Κίεβο χρησιμοποιήσει τα όπλα που έχει λάβει από τις ΗΠΑ για να επιτεθεί στο έδαφος της Ρωσίας, προειδοποίησε ο αντιπρόεδρος του ρωσικού Συμβουλίου Ασφαλείας, Ντμ. Μεντβέντεφ, σε συνέντευξή του στο τηλεοπτικό δίκτυο «Al Jazeera».

«Είναι προφανές ποια είναι αυτά τα κέντρα λήψης αποφάσεων: Το υπουργείο Αμυνας, το Γενικό Επιτελείο και ούτω καθεξής», συνέχισε. «Αλλά πρέπει να γίνει κατανοητό ότι σε αυτήν την περίπτωση τα τελικά κέντρα λήψης αποφάσεων δυστυχώς δεν βρίσκονται καν στην επικράτεια του Κιέβου. Γι' αυτόν τον λόγο, είναι σίγουρα μια απειλή που πρέπει να ληφθεί υπόψη», συμπλήρωσε με νόημα, «δείχνοντας» προς την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες.

Επιπλέον ο Μεντβέντεφ ανέδειξε ότι το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ εκτός από τη στρατιωτική βοήθεια έχουν άμεσο λόγο και στην πορεία των διαπραγματεύσεων, στην έκβαση του πολέμου, ανάλογα και με τα ιδιαίτερα συμφέροντα κάθε ιμπεριαλιστικού κέντρου.

Οπως είπε, πριν από λίγο καιρό η Ουκρανία «φαινόταν διατεθειμένη να διαπραγματευτεί βασικά ζητήματα», προσεγγίζοντας τις συνομιλίες από μια «αρκετά ρεαλιστική θέση». «Κάποια στιγμή όμως διέκοψε τις διαπραγματεύσεις» και η αναστροφή αυτή έγινε «προφανώς υπό την επήρεια της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών».

Η άρνηση του Κιέβου να διαπραγματευτεί με τη Ρωσία θα οδηγήσει σε περισσότερα θύματα και απώλειες εδαφών από την Ουκρανία, «μπορεί τελικά να προκαλέσει πλήρη απώλεια της ουκρανικής κυριαρχίας», απείλησε ο Μεντβέντεφ.

Οι ουκρανικές Ενοπλες Δυνάμεις πρέπει να περιμένουν να λάβουν τον κατάλληλο οπλισμό προτού αναπτυχθούν για να απελευθερώσουν τα τμήματα της χώρας που έχουν κυριευτεί από τα ρωσικά στρατεύματα, επέμεινε ο Ουκρανός Πρόεδρος Β. Ζελένσκι.

Χρειάζεται ο σωστός εξοπλισμός «για να απελευθερωθεί ο μέγιστος αριθμός των πολιτών μας», ανέφερε ο Ζελένσκι, προσθέτοντας ότι οι ουκρανικές δυνάμεις δεν θα βιαστούν να δράσουν σε κατεχόμενα εδάφη, διότι κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε δεκάδες χιλιάδες απώλειες για τον ουκρανικό στρατό.

«Δεν είμαστε έτοιμοι να παραχωρήσουμε κανένα από τα εδάφη μας, γιατί είναι η ανεξαρτησία μας, είναι η κυριαρχία μας», είπε.

Τις τελευταίες μέρες η Ρωσία σημείωσε σταδιακή πρόοδο μέσα και γύρω από το Ντονμπάς, η δε Ουκρανία πίεσε για δύναμη πυρός μεγαλύτερης εμβέλειας προκειμένου να αποκρούσει τη ρωσική επίθεση, σε μια σύγκρουση που έχει εξελιχθεί κυρίως σε μάχη πυροβολικού στην περιοχή. Οι ουκρανικές δυνάμεις επιτίθενται σε χωριά στην περιφέρεια της Χερσώνας που έχει καταλάβει η Ρωσία και ισχυρίζεται ότι έχει ανακαταλάβει ορισμένα εδάφη.

Η Ρωσία θα συνεχίσει τη στρατιωτική της επιχείρηση στην Ουκρανία μέχρι να επιτευχθούν όλοι οι στόχοι της, ξεκαθάρισε από την πλευρά του Κρεμλίνου ο Ντμ. Πεσκόφ, υπενθυμίζοντας πως κύριος στόχος είναι «η προστασία των ανθρώπων» στο Ντονέτσκ και στο Λουγκάνσκ, όπου «έχουν επιτευχθεί ορισμένα αποτελέσματα».

Στο μεταξύ, με δηλώσεις τους Ρώσοι και φιλορώσοι αξιωματούχοι προωθούν διάφορα σενάρια ένταξης των κατεχόμενων περιοχών Χερσώνα και Ζαπορίζια στη Ρωσία, π.χ. μέσω δημοψηφίσματος.

Η ιμπεριαλιστική σύγκρουση στην Ουκρανία είναι κορύφωση ενός μακροχρόνιου ανταγωνισμού ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και Ρωσίας στην περιοχή της Ανατολικής Ευρώπης από τη Βαλτική έως τη Μαύρη Θάλασσα, ενώ οι εντάσεις αυξάνονται τα τελευταία χρόνια και στην Αρκτική.

Με δεδομένη την οικονομική, στρατιωτική και γεωπολιτική ενίσχυση της καπιταλιστικής Ρωσίας, η ρωσική αστική τάξη διεκδικεί αναβαθμισμένο ρόλο ως «παγκόσμιος παίκτης» σε αυτό που συμπυκνώνει ως αφήγημα «έναν πολυπολικό κόσμο».

Οπως χαρακτηριστικά επεσήμανε ο Μεντβέντεφ, η επίτευξη των στόχων της Ρωσίας στην Ουκρανία θα πρέπει να συμβάλει στη δημιουργία ενός «νέου συστήματος παγκόσμιας ασφάλειας», όπου δεν θα βρίσκονται οι ΗΠΑ στο επίκεντρο.

«Τελικά, όλα αυτά θα πρέπει να οδηγήσουν στη διαμόρφωση μιας νέας αρχιτεκτονικής διεθνούς ασφάλειας», που δεν θα είναι «επικεντρωμένη στις ΗΠΑ, με την Ουάσιγκτον να βρίσκεται στην κεφαλή ολόκληρου του διεθνούς συστήματος ασφαλείας» και όλες οι αποφάσεις να λαμβάνονται «στην άλλη πλευρά του ωκεανού», αλλά σε «ένα ισορροπημένο σύστημα», είπε ο Ρώσος αξιωματούχος.

Από την πλευρά τους και οι ΗΠΑ - ΝΑΤΟ επιδιώκουν με τον πόλεμο στην Ουκρανία να ενισχυθεί υπέρ τους η «αρχιτεκτονική ασφαλείας» στην Ανατολική Ευρώπη και στον κόσμο, αυξάνονται ραγδαία τα ΝΑΤΟικά και αμερικανικά στρατεύματα στην Ευρώπη, οι στρατιωτικοί προϋπολογισμοί, εκτοξεύονται τα εξοπλιστικά προγράμματα.

«Θα συνεχίσουμε να ηγούμαστε στον κόσμο παρέχοντας ιστορική βοήθεια για την υποστήριξη του αγώνα της Ουκρανίας για ελευθερία», τόνισε ο Αμερικανός Πρόεδρος, ενώ ο Στόλτενμπεργκ, αναφερόμενος στη στρατηγική ασφαλείας του ΝΑΤΟ, προειδοποίησε για μια «εποχή αυξημένου στρατηγικού ανταγωνισμού με αυταρχικές δυνάμεις όπως η Ρωσία και η Κίνα».

Σε αυτόν τον γεωπολιτικό ανταγωνισμό, που οξύνεται, εντάσσεται και η απόφαση της Φινλανδίας και της Σουηδίας να καταθέσουν υποψηφιότητα για ένταξη στο ΝΑΤΟ.

Οσο για τη Ρωσία, αν και δυσανασχετεί σε οποιαδήποτε επέκταση του ΝΑΤΟ, «που προσπαθεί να κερδίσει το πάνω χέρι σε όλο τον κόσμο», ο Μεντβέντεφ θεωρεί μια ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ «μικρότερη απειλή για τη Ρωσία από την ένταξη της Ουκρανίας», καθώς η Ρωσία δεν έχει εδαφικές διαφορές με τις σκανδιναβικές χώρες.

Σε αυτό το πλαίσιο, της πιο ενεργής εμπλοκής στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, εντάσσεται και η απόφαση της Δανίας - μετά από δημοψήφισμα - να ενταχθεί στην Κοινή Πολιτική Αμυνας και Ασφάλειας της ΕΕ, όπου θα επιτρέπει να συμμετέχει σε στρατιωτικές αποστολές ανά τον κόσμο, αλλά και να αυξήσει ραγδαία τις στρατιωτικές της δαπάνες, φτάνοντας στο 2% του ΑΕΠ.

Η Γερμανία ετοιμάζεται να εγκρίνει και επίσημα το τεράστιο πακέτο των 100 δισ. ευρώ για την ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεών της, με την εκπρόσωπο του ρωσικού ΥΠΕΞ να σχολιάζει ότι η επαναστρατιωτικοποίηση της Γερμανίας θα αυξήσει τους κινδύνους για την ασφάλεια της Ρωσίας. «Πώς θα μπορούσε να τελειώσει αυτό; Αλίμονο, αυτό είναι γνωστό από την Ιστορία», πρόσθεσε με νόημα.

Στα δυτικά της Ουκρανίας, στα σύνορα με τη Μολδαβία, μία ακόμα θερμή εστία, ο θύλακας της Υπερδνειστερίας έρχεται όλο και πιο τακτικά στο προσκήνιο, καθώς διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα εμπλέκονται στην περιοχή.

Πρόσφατα η κυβέρνηση της Μολδαβίας, μαζί με τη Μεγάλη Βρετανία και τις ΗΠΑ, δήλωσε ότι εξετάζει το ενδεχόμενο να προμηθευτεί όπλα ΝΑΤΟικού τύπου, ενώ και τα περιστατικά με τα «τρομοκρατικά χτυπήματα» στην Υπερδνειστερία από ουκρανικό έδαφος «δείχνουν» προς ενδεχόμενη όξυνση του γεωπολιτικού ανταγωνισμού.

Ο φιλορώσος υπουργός Εξωτερικών της αυτοανακηρυχθείσας «Δημοκρατίας της Υπερδνειστερίας» ζήτησε ο θύλακας να αναγνωριστεί ντε γιούρε, καθώς οι ειρηνευτικές συνομιλίες με τη Μολδαβία έχουν σταματήσει με δική της ευθύνη, όπως ισχυρίστηκε. «Βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα πραγματικότητα, όπου αυτό που υφίσταται ντε φάκτο εδώ και πάνω από 30 χρόνια πρέπει να αναγνωριστεί και ντε γιούρε», είπε χαρακτηριστικά.

Σύμφωνα με τον ίδιο, «η διαδικασία των διαπραγματεύσεων έχει υποβαθμιστεί, οι συμφωνίες που είχαν υπογραφεί δεν έχουν εκπληρωθεί, οι προμήθειες ορισμένων κατηγοριών τροφίμων, φαρμάκων και άλλων αγαθών έχουν μπλοκαριστεί».

Το Κισινάου «επιδιώκει τη μέγιστη ενσωμάτωση με τη Ρουμανία», που είναι «στρατηγικός εταίρος», η ρουμανική Ιστορία διδάσκεται στα μολδαβικά σχολεία και περισσότεροι από 1 εκατ. άνθρωποι στη χώρα έχουν ρουμανική υπηκοότητα.

Ο φιλορώσος ΥΠΕΞ απέρριψε τις επιδιώξεις της μολδαβικής κυβέρνησης να αντικαταστήσει τις ρωσικές «ειρηνευτικές» δυνάμεις, που σταθμεύουν στην Υπερδνειστερία, με μια διεθνή πολιτική αποστολή υπό την ηγεσία του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ).

«Δεν υπάρχει εναλλακτική στις ρωσικές ειρηνευτικές δυνάμεις στην Υπερδνειστερία και όσοι ισχυρίζονται το αντίθετο υποστηρίζουν μια στρατιωτική λύση στη σύγκρουση», υποστήριξε.

Η «ειρηνευτική» αποστολή της Ρωσίας αναπτύχθηκε στην περιοχή το 1992, μαζί με δυνάμεις από τη Μολδαβία και την Υπερδνειστερία και μια ομάδα στρατιωτικών παρατηρητών από την Ουκρανία.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, οι εισαγωγές ρωσικού αργού το 2021 αντιστοιχούσαν στο 29% των συνολικών εισαγωγών της ΕΕ, ή περίπου 2,4 εκατ. βαρέλια τη μέρα, ενώ ένα ποσοστό περίπου 35% μεταφέρθηκε μέσω αγωγών. Μόνο από τις 22 Φλεβάρη μέχρι σήμερα, δηλαδή από την έναρξη του πολέμου στη Ουκρανία, η ΕΕ - με διαφορετικά ποσοστά μεταξύ των χωρών - έχει καταβάλει στη Ρωσία για εισαγωγές πετρελαίου συνολικά περίπου 30 δισ. ευρώ, αν και υπάρχουν μεγάλες διακυμάνσεις μεταξύ των χωρών. Σε γενικές γραμμές η Ρωσία είναι ο βασικός προμηθευτής πετρελαίου στην ΕΕ (εκτός από φυσικό αέριο και άνθρακα), καλύπτοντας το 29% των εισαγωγών, με τις ΗΠΑ να έρχονται δεύτερες με μόλις 9% και ακολουθούν Νορβηγία (8%), Σαουδική Αραβία, Ηνωμένο Βασίλειο (7%), Καζακστάν και Νιγηρία (6%)¹.

Θα μπορούσε λοιπόν πράγματι να υποθέσει κανείς ότι αν η ΕΕ, όντας ο μεγαλύτερος αγοραστής ρωσικού πετρελαίου (απορρόφησε το 53% του συνολικού εξαγώγιμου όγκου ρωσικού πετρελαίου τον προηγούμενο χρόνο), σταματούσε τις προμήθειες από τη Ρωσία, αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει ισχυρό πλήγμα για τη Μόσχα.

Θυμίζουμε ότι τον περασμένο Μάρτη, λίγο μετά την επιβολή ενός ανάλογου εμπάργκο στο ρωσικό πετρέλαιο από τις ΗΠΑ, ο αναπληρωτής γραμματέας του ρωσικού Συμβουλίου Ασφαλείας Μιχαήλ Ποπόφ είχε δηλώσει ότι οι ΗΠΑ είχαν αυξήσει κατά 43% τις εισαγωγές πετρελαίου από τη Ρωσία την ίδια στιγμή που ωθούσαν την ΕΕ να επιβάλει εμπάργκο στις εισαγωγές ρωσικού πετρελαίου².

Αρκετοί ενεργειακοί αναλυτές εκτιμούν ότι οι κυρώσεις που λαμβάνουν ΕΕ και ΗΠΑ κατά των εισαγωγών ρωσικού πετρελαίου θα οδηγήσουν σε περαιτέρω αυξήσεις των διεθνών τιμών του «μαύρου χρυσού», ενώ τους επόμενους μήνες τα κόστη εισαγωγών θα αυξηθούν ακόμα περισσότερο για την ΕΕ, αφού αναζητεί πηγές τροφοδοσίας από προμηθευτές σε μεγαλύτερες αποστάσεις. Η γενική εκτίμηση αναφέρει ότι ενώ η ΕΕ θα αναζητεί άλλους προμηθευτές και ταυτόχρονα η Ρωσία άλλους αγοραστές, θα υπάρξει μια τεράστια αλλαγή της αγοράς πετρελαίου παγκοσμίως, που δεν αφήσει ανέγγιχτο κανένα τμήμα του πλανήτη, αν και αυτήν τη στιγμή είναι εξαιρετικά δύσκολο να προβλεφθεί ποιοι ακριβώς τομείς της οικονομίας θα πληγούν και πώς.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι αυτήν τη στιγμή τουλάχιστον Κίνα και Ινδία φαίνονται να είναι οι κερδισμένοι της υπόθεσης, αφού αυξάνουν τις προμήθειες πετρελαίου από τη Ρωσία (και όχι μόνο, αφού η Κίνα αυξάνει και τις εισαγωγές ρωσικού φυσικού αερίου), αξιοποιώντας τις χαμηλές τιμές προσφοράς από τις ρωσικές εταιρείες. Οπως προκύπτει μάλιστα από τα επίσημα στοιχεία, τους τελευταίους μήνες η Ρωσία έχει αναδειχθεί σε πολύ σημαντικό προμηθευτή πετρελαίου της Ινδίας, αφήνοντας πίσω τη Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα και έτσι ενισχύοντας και τα δικά της έσοδα αλλά και της Ινδίας, η οποία διαθέτει δεκάδες διυλιστήρια που επεξεργάζονται το ρωσικό πετρέλαιο και το μετατρέπουν σε ντίζελ και άλλου τύπου καύσιμα, τα οποία στη συνέχεια εξάγονται στις διεθνείς αγορές³.

Ειδικότερα, οι εισαγωγές ρωσικού αργού στην Ινδία έφτασαν τα 3,36 εκατ. μετρικούς τόνους τον Μάη, αυξημένες κατά 900% συγκριτικά με τον Μάη του 2021, όταν η Ινδία είχε εισάγει 382.500 μετρικούς τόνους. Καθόλου περίεργο από τη στιγμή που το ρωσικό πετρέλαιο Ουραλίων πωλείται στα 95 δολάρια το βαρέλι και η διεθνής τιμή του μπρεντ βρίσκεται τώρα στα 113 δολάρια. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι αμέσως μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία και τη μεγάλη μείωση των τιμών του ρωσικού πετρελαίου, οι ημερήσιες αποστολές ινδικών προϊόντων διύλισης προς την Ευρώπη αυξήθηκαν κατά 33% και προς τις ΗΠΑ κατά 43% συγκριτικά με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2021.

Μεγάλη αύξηση εμφανίζουν και οι εισαγωγές της Κίνας, η οποία έτσι κι αλλιώς ήταν ο μεγαλύτερος εισαγωγέας ρωσικού πετρελαίου, απορροφώντας το 26% των συνολικών ρωσικών εξαγωγών (η ΕΕ την ξεπερνά στις εισαγωγές πετρελαίου ως ενιαίο μπλοκ κρατών). Τα στοιχεία δείχνουν ότι η Κίνα τον περασμένο Απρίλη αύξησε κατά 175.000 βαρέλια ημερησίως τις εισαγωγές ρωσικού πετρελαίου, παρουσιάζοντας αύξηση κατά 11% συγκριτικά με τον Απρίλη του προηγούμενου χρόνου, ενώ τα προκαταρκτικά στοιχεία δείχνουν ακόμα μεγαλύτερη αύξηση στις εισαγωγές μέσω λιμανιών για τον Μάη⁴.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν επίσης δημοσιεύματα που εμφανίζονται το τελευταίο διάστημα στον δυτικό Τύπο, αναφορικά με τους τρόπους που βρίσκουν διάφοροι προμηθευτές ανά τον κόσμο να «αλλάζουν» την ταυτότητα προέλευσης του ρωσικού πετρελαίου και να το εισάγουν οπουδήποτε στον κόσμο με διαφορετική «ταμπέλα», παρακάμπτοντας το επίσημο καθεστώς κυρώσεων. Μεγάλες ποσότητες φαίνεται ότι μπαίνουν με αυτόν τον τρόπο και στις ΗΠΑ. Τα φορτία φέρονται να περνούν από το κανάλι του Σουέζ και να διασχίζουν τον Ατλαντικό, αφού προηγουμένως έχουν αναμειχθεί με άλλης προέλευσης πετρέλαιο ή έχουν διυλιστεί στην Ινδία, ενώ υπάρχουν υπόνοιες ότι οι αναμείξεις γίνονται ακόμα και μεταξύ φορτηγών πλοίων που πλέουν ανοιχτά των ακτών της Δυτικής Αφρικής, στη Μαύρη Θάλασσα και στη Μεσόγειο. Πρόκειται για πρακτική που χρησιμοποιήθηκε τα προηγούμενα χρόνια και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα από μεγάλες πετρελαϊκές και εφοπλιστικές εταιρείες για να συνεχίσουν το εμπόριο πετρελαίου με το Ιράν, παρακάμπτοντας τις κυρώσεις που του έχουν επιβληθεί.

Να σημειωθεί ότι το αμερικανικό εμπάργκο έτσι κι αλλιώς αφορά προϊόντα που εμπεριέχουν άνω του 25% του συνολικού τους μείγματος προϊόν από χώρα στην οποία έχουν επιβληθεί κυρώσεις. Σε αδρές γραμμές αυτό σημαίνει ότι αν ένα βαρέλι ρωσικού πετρελαίου αναμειχθεί με τρία βαρέλια πετρελαίου από άλλη χώρα προέλευσης, μπορεί άνετα και με τον νόμο να εισαχθεί στις ΗΠΑ. Εξαιρούνται επίσης προϊόντα που έχουν υποστεί «ουσιώδη μεταποίηση» σε άλλη χώρα, ενώ σύμφωνα με νομικούς εκπροσώπους μεγάλων αμερικανικών πετρελαϊκών εταιρειών, τους οποίους επικαλείται η αμερικανική «Wall Street Journal», οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες δεν έχουν καταστήσει σαφές αν στις εξαιρέσεις των κυρώσεων περιλαμβάνονται και προϊόντα όπως η βενζίνη και το ντίζελ κίνησης⁵. Μένει να δούμε το επόμενο διάστημα αν θα υπάρξουν ανάλογες εξαιρέσεις στις τεχνικές λεπτομέρειες των κυρώσεων που επέβαλε η ΕΕ.

Αξίζει τέλος να σημειώσουμε ότι από όλη αυτήν τη διαδικασία δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν οι ελληνικές εφοπλιστικές επιχειρήσεις, οι οποίες σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύονται το τελευταίο διάστημα παίζουν ιδιαίτερο ρόλο στις εξαγωγές ρωσικού πετρελαίου. Οπως προκύπτει από στοιχεία του «Lloyd's list», από τα 190 τάνκερ που μετέφεραν πετρελαϊκά φορτία από τα βασικότερα ρωσικά λιμάνια - Πριμόρσκ, Νοβοροσίσκ και Αγίας Πετρούπολης - μεταξύ 1ης και 27 Απρίλη, τα 76 φέρονται να ανήκαν σε Ελληνες πλοιοκτήτες, όταν το ίδιο διάστημα πέρυσι, από τα 172 τάνκερ, μόνο τα 30 ήταν ελληνικής πλοιοκτησίας⁶.

Το βέβαιο είναι ότι ο «πόλεμος κυρώσεων» του ευρωατλαντικού μπλοκ σε απολύτως τίποτα δεν ωφελεί τον δοκιμαζόμενο ουκρανικό λαό, αντίθετα αποτελεί πρώτης τάξης ευκαιρία για μια χούφτα μονοπωλίων να αυξήσουν κατακόρυφα την κερδοφορία τους. Επιπλέον, φέρνει με ακόμα μεγαλύτερη ορμή στην επιφάνεια και οξύνει τις μεγάλες αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό της ΕΕ αλλά και του ΝΑΤΟ, τις οποίες δεν μπορεί να κρύψει η επίφαση ομοφωνίας που επιχειρούν να εμφανίσουν. Την ίδια στιγμή οι λαοί και της Δύσης - και ιδιαίτερα της ΕΕ - πληρώνουν μέσα και από αυτόν τον δρόμο, με την εκτόξευση της ενεργειακής φτώχειας και την ακρίβεια που σαρώνει το εισόδημά τους, τον βαρύ λογαριασμό της συμμετοχής των χωρών τους στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο για τη μοιρασιά της «λείας».

Παραπομπές:

1. https://ec.europa.eu/eurostat/cache/infographs/energy/bloc-2c.html

2. https://english.almayadeen.net/news/economics/us-oil-imports-from-russia-increases-by-43

3. https://www.nytimes.com/2022/06/01/business/energy-environment/europe-russia-oil-global-energy.html

4. https://edition.cnn.com/2022/05/31/energy/india-snapping-up-russian-oil-intl-hnk/index.html

5. https://www.wsj.com/articles/russian-oil-producers-stay-one-step-ahead-of-sanctions-11654076614

6. https://lloydslist.maritimeintelligence.informa.com/LL1140633/Russian-sanctions-provide-opportunity-for-Greek-shipowners

Eurokinissi

Οπως σημειώνει μία από τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές «δεξαμενές σκέψης», το Carnegie Endowment for International Peace, «η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έχει αναδείξει προϋπάρχουσες παγκόσμιες αντιθέσεις. Ο κόσμος ήταν διχασμένος πριν (σ.σ. την εισβολή) Από την αρχή (του πολέμου), μπορεί κάλλιστα να φανεί ότι αυτές οι διαιρέσεις έχουν οξυνθεί περαιτέρω»¹.

Στις εξελίξεις επιδρούν καθοριστικά οι συνέπειες των κυρώσεων και αντικυρώσεων μεταξύ ΗΠΑ - ΕΕ και Ρωσίας, που πλήττουν περισσότερο την οικονομία της Ευρώπης. Ταυτόχρονα, το ενδεχόμενο γενίκευσης των συγκρούσεων παραμένει ανοιχτό όσο συνεχίζεται ο πόλεμος, με τις ΗΠΑ να καλούν σε προετοιμασίες για έναν μακρόχρονο «πόλεμο φθοράς» της Ρωσίας.

«Οι Δυτικοί σύμμαχοι αρχίζουν να διχάζονται για τις συνθήκες μιας ειρήνης»², γράφει ο «Economist» σε άρθρο του, στο οποίο αναφέρεται ότι το ευρωατλαντικό μπλοκ «χωρίζεται σε δύο ευρεία στρατόπεδα»: Από τη μία είναι αυτό που επιθυμεί να σταματήσουν οι συγκρούσεις και να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις το συντομότερο δυνατόν, και από την άλλη αυτό που επιδιώκει την αποδυνάμωση της Ρωσίας μέσω της συνέχισης του πολέμου.

Το δημοσίευμα κατατάσσει στην πρώτη ομάδα τη Γερμανία, που ζήτησε κατάπαυση του πυρός, την Ιταλία, που έχει διανείμει ένα σχέδιο τεσσάρων σημείων για μια πολιτική διευθέτηση, και τη Γαλλία, που κάνει λόγο για μια μελλοντική ειρηνευτική συμφωνία χωρίς «ταπείνωση» της Ρωσίας. Στην άλλη πλευρά τοποθετεί την Πολωνία και τα κράτη της Βαλτικής, που ευθυγραμμίζονται με τη θέση των ΗΠΑ και της Βρετανίας για τον πόλεμο.

Η καταγραφή του «Economist» αντανακλά υπαρκτές αντιθέσεις στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο, οι οποίες εκφράζονται όμως και στα κράτη - μέλη, ανάμεσα σε διαφορετικά τμήματα του κεφαλαίου μέσα στην ίδια χώρα. Για παράδειγμα, μπορεί στη Γερμανία να κυριαρχεί η θέση ότι ο πόλεμος όσο παρατείνεται είναι πλήγμα για την οικονομία της, υπάρχουν όμως και δυνάμεις, ακόμα και μέσα στην κυβέρνηση, που «σπρώχνουν» προς την κατεύθυνση της συνέχισής του. Το αντίστροφο συμβαίνει στις ΗΠΑ και σε άλλες χώρες.

Χαρακτηριστικό είναι κι ένα άρθρο των «Financial Times», με τίτλο «Η Δύση είναι διχασμένη για το πώς πρέπει να τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία»³. «Αντιμέτωπη με τη βάναυση επιστροφή του ρωσικού ζητήματος, η Δύση χρειάζεται ένα σχέδιο, και δεν φαίνεται να έχει. Δύο σχολές σκέψης έχουν προκύψει. Σύμφωνα με την πρώτη, η Ρωσία πρέπει να τιμωρηθεί για την επιθετικότητά της με τέτοιο τρόπο ώστε να μην προσπαθήσει ξανά», αναφέρει το άρθρο και παραθέτει τις δηλώσεις που έκανε στις 25 Απρίλη ο υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ, ότι η Ρωσία πρέπει να «αποδυναμωθεί» με στρατιωτικά μέσα.

Η δεύτερη «σχολή», σύμφωνα με το άρθρο, θεωρεί ότι η Μόσχα θα πρέπει να είναι μέρος οποιασδήποτε νέας τάξης ασφαλείας που θα διαμορφωθεί στην Ευρώπη, καθώς ακόμα κι αν ηττηθεί θα παραμείνει μια πυρηνική δύναμη και η μεγαλύτερη χώρα στην ήπειρο. «Ο ρωσικός πόλεμος στην Ουκρανία έχει αποτυπώσει μια εντελώς νέα ενδοευρωπαϊκή δυναμική», γράφει, αναπαράγοντας το ίδιο «σχήμα» με τον «Economist».

Για «ανησυχητικές τάσεις στη διατλαντική σχέση» κάνει λόγο και το «Foreign Affairs»⁴. Αναφερόμενο στην αντίδραση του ευρωατλαντικού μπλοκ αμέσως μετά την έναρξη του πολέμου, σημειώνει πως «ανεξάρτητα από το πόσο αξιοσημείωτη μπορεί να είναι αυτή η αλληλεγγύη βραχυπρόθεσμα, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι θα διαρκέσει (...) οι ισχυρές τάσεις που προηγούνται της κρίσης στην Ουκρανία μπορεί να την υπερνικήσουν και τελικά να την εκτροχιάσουν».

Το ίδιο δημοσίευμα σημειώνει ότι οι διατλαντικές σχέσεις είχαν αρχίσει να διαβρώνονται και πριν τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, στο έδαφος μεγάλων οικονομικών αντιθέσεων που επιδεινώθηκαν το 2017, όταν η κυβέρνηση Τραμπ μπλόκαρε τις διεργασίες για τη Διατλαντική Εταιρική Εμπορική Σχέση. Υπενθυμίζει μάλιστα ότι σύμφωνα με τα στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, μέχρι και τον Γενάρη του 2022 οι ΗΠΑ διατηρούσαν σημαντικά περισσότερες εμπορικές διαμάχες και διαφορές με την ΕΕ (55) απ' ό,τι με την Κίνα (39).

Η «Le Monde», με τη σειρά της, σημειώνει ότι παρά «την ενότητα που επιδεικνύουν, μερικές φορές επίπονα, τα 27 κράτη - μέλη της ΕΕ κατά της Μόσχας», η σύγκρουση έχει αλλάξει την ισορροπία δυνάμεων εντός της ΕΕ, με τον γαλλογερμανικό άξονα να αντιμετωπίζει δυσκολίες καθώς οι ΗΠΑ εμβαθύνουν την εμπλοκή τους στον πόλεμο.

Το δημοσίευμα καταγράφει τις αντιδράσεις των Ινστιτούτων Διεθνών Σχέσεων της Λιθουανίας και της Εσθονίας απέναντι στην ομιλία του Γάλλου Προέδρου Μακρόν στις 9 Μάη στο Στρασβούργο, όπου εξέφρασε ανησυχία για το ενδεχόμενο μιας «ταπεινωτικής ήττας της Ρωσίας».

«Η Γαλλία λέει ότι η Ρωσία δεν πρέπει να τιμωρηθεί πολύ σκληρά, ώστε να μη ριζοσπαστικοποιηθεί, όπως η Γερμανία μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Εμείς αντίθετα (...) πιστεύουμε ότι η Ρωσία πρέπει να τιμωρηθεί, ότι πρέπει να καταβληθούν αποζημιώσεις και ότι πρέπει να υπάρξει αλλαγή καθεστώτος στη Μόσχα», σύμφωνα με την διευθύντρια του Λιθουανικού Ινστιτούτου, ενώ η ομόλογός της του Εσθονικού προσθέτει:

«Η Γαλλία και η Γερμανία φαίνεται να πιστεύουν ότι είναι απαραίτητο να επιτευχθεί συμφωνία με τον Πούτιν, και το συντομότερο δυνατόν. Αυτό στέλνει το μήνυμα ότι δεν θέλουν να απωθήσουν τις ρωσικές δυνάμεις, αλλά ότι προτιμούν έναν συμβιβασμό για να σταθεροποιήσουν την κατάσταση. Αυτή η λύση όμως θα είναι προσωρινή μόνο, καθώς η Ρωσία θα καταλάβει τότε ότι μπορεί να κερδίσει πράγματα με στρατιωτική επίθεση»⁵.

Για «έντονη κλίση προς τη Μόσχα» κατηγόρησε και ο αντιπρόεδρος της πολωνικής κυβέρνησης τη Γερμανία και τη Γαλλία, ενώ ο πρωθυπουργός της χώρας δήλωσε ότι το βασικό εμπόδιο για την υιοθέτηση αυστηρότερων κυρώσεων της ΕΕ ενάντια στη Ρωσία υπήρξε η Γερμανία, παραπέμποντας μάλιστα στα πρακτικά των συνεδριάσεων της ΕΕ.

Υπόβαθρο των αντιθέσεων στο ευρωατλαντικό μπλοκ, σύμφωνα με άλλο άρθρο των «Financial Times», είναι το οικονομικό βάρος του πολέμου και των συνεπειών του.«Ο πόλεμος στην Ουκρανία κινδυνεύει να αποσταθεροποιήσει τη Δύση», σημειώνει και προσθέτει πως «οι οικονομικές ζημιές από μία μακρά σύγκρουση θα μπορούσαν να διαλύσουν την ενότητα» των κρατών του μπλοκ.

«Ο κίνδυνος είναι ότι η Ρωσία θα καταφέρει να συνεχίσει τον αγώνα για πολλούς μήνες - με αυξανόμενο αριθμό νεκρών και καταστροφών. Στο μεταξύ, οι επιπτώσεις της οικονομικής ρήξης με τη Μόσχα θα αρχίσουν να γίνονται αισθητές πολύ πιο έντονα στην Ευρώπη με τη μορφή αύξησης των τιμών, έλλειψης Ενέργειας, χαμένων θέσεων εργασίας και του κοινωνικού αντίκτυπου της προσπάθειας απορρόφησης έως και 10 εκατομμυρίων Ουκρανών προσφύγων (...) Η Αμερική είναι λιγότερο εκτεθειμένη οικονομικά από την Ευρώπη (...) Οι λογαριασμοί Ενέργειας για τους καταναλωτές και τις επιχειρήσεις στην Ευρώπη αυξάνονταν επίσης απότομα ακόμα και πριν από τον πόλεμο», αναφέρει το δημοσίευμα.

Μάλιστα, σημειώνεται ότι ο στόχος της ΕΕ για μείωση της εξάρτησης από το ρωσικό φυσικό αέριο κατά τα 2/3 μέχρι το τέλος του έτους είναι υπερβολικά αδύναμη απάντηση, καθώς η Ρωσία εξακολουθεί να κερδίζει δισεκατομμύρια ευρώ τη βδομάδα από εξαγωγές σε άλλες αγορές.

Το δημοσίευμα προβλέπει ακόμα ότι οι τιμές των τροφίμων θα συνεχίσουν να εκτοξεύονται, με αποτέλεσμα να αυξηθεί ο αριθμός των Ευρωπαίων που χρησιμοποιούν τράπεζες τροφίμων ή χρειάζονται επείγουσα βοήθεια. Η δε αύξηση της πείνας σε Μέση Ανατολή και Αφρική εκτιμάται ότι μπορεί να προκαλέσει νέο κύμα μετανάστευσης προς την Ευρώπη.

«Καθώς η οικονομική πίεση αυξάνεται, η δυτική ενότητα απειλείται», συνεχίζει το άρθρο και προβλέπει ότι όσο συνεχίζεται ο πόλεμος τόσο θα ενισχύονται οι δύο αντίρροπες τάσεις: Αυτών που θα ζητάνε μια πιο σκληρή δυτική απάντηση, μέχρι και άμεση στρατιωτική επέμβαση στην Ουκρανία, και εκείνων που θα απαιτούν τον τερματισμό της σύγκρουσης, «ακόμα κι αν αυτό σημαίνει απόσυρση της στήριξης προς την Ουκρανία και παραχωρήσεις προς τη Ρωσία που επί του παρόντος φαίνονται απαράδεκτες»⁶.

«Οι συνέπειες του πολέμου στην Ουκρανία θα θέσουν δύσκολα ερωτήματα σχετικά με τον τρόπο διασφάλισης της ευρωπαϊκής ασφάλειας βραχυπρόθεσμα, καθώς και σχετικά με την πορεία της διατλαντικής εταιρικής σχέσης μακροπρόθεσμα», αναφέρει και μια πρόσφατη ανάλυση του Ιταλικού Ινστιτούτου Διεθνών Πολιτικών Σπουδών.

«Το πραγματικό πρόβλημα είναι το φυσικό αέριο», συνεχίζει, «για το οποίο οι υφιστάμενοι αγωγοί που συνδέουν την ΕΕ με τη Ρωσία παρέχουν τον φτηνότερο τρόπο μεταφοράς. Το ρωσικό φυσικό αέριο είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τη Γερμανία και την Ιταλία, και οι χώρες αυτές φοβούνται πολύ υψηλό κόστος αν επιβληθεί άμεση απαγόρευση των εισαγωγών ρωσικού φυσικού αερίου. Μεταξύ των κρατών - μελών υπάρχει γενική συμφωνία σχετικά με τον μακροπρόθεσμο στόχο της δραστικής μείωσης των εισαγωγών φυσικού αερίου από τη Ρωσία, αλλά λίγη σαφήνεια σχετικά με το πόσο γρήγορα μπορεί να επιτευχθεί αυτό».

Παραπομπές:

1. https://carnegieeurope.eu/strategiceurope/86831

2. https://www.economist.com/europe/2022/05/26/when-and-how-might-the-war-in-ukraine-end

3. https://www.ft.com/content/273b6df2-e4ba-4a70-955e-9f212978dcbe

4. https://www.foreignaffairs.com/articles/world/2022-04-20/made-alliance

5. https://www.lemonde.fr/en/international/article/2022/05/20/the-franco-german-tandem-s-struggle-over-war-in-ukraine-raises-questions-for-eu-foreign-policy_5984115_4.html

6. https://www.ft.com/content/c0a7e365-2cd6-4b3b-b5de-0500aec8c830

Εκδήλωση με θέμα «Οι θέσεις του ΚΚΕ για την προστασία του περιβάλλοντος στον αντίποδα των "πράσινων" υποστηρικτών του πολέμου και της ενεργειακής φτώχειας» οργανώνει η ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ την Κυριακή 5 Ιούνη, στις 7.30 μ.μ., στο εξωτερικό αμφιθέατρο του δημαρχείου Θεσσαλονίκης. Θα μιλήσει ο Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Θα ακολουθήσουν παρεμβάσεις από τους:

-- Σωτήρη Αβραμόπουλο, μέλος του Γραφείου Περιοχής της ΚΟ Κ. Μακεδονίας και περιφερειακό σύμβουλο, με θέμα «Περιβάλλον, Περιφέρεια και δήμοι».

-- Μάριο Παλάντζα, μέλος της Επιτροπής Περιοχής Κ. Μακεδονίας και δημοτικό σύμβουλο Παύλου Μελά, με θέμα «Οι αγώνες για τα μεγάλα περιβαλλοντικά προβλήματα της Θεσσαλονίκης δείχνουν τον δρόμο».

-- Βασίλη Μπαλτίκα, επικεφαλής της Ομάδας Υποδομών και Περιβάλλοντος της ΚΟ Κ. Μακεδονίας, με θέμα «Η θέση του ΚΚΕ για το παραλιακό μέτωπο της Θεσσαλονίκης».

• Την Τρίτη 7 Ιούνη στις 7 μ.μ. οι ΚΟ ΟΤΑ της Τομεακής Οργάνωσης Τοπικής, Περιφερειακής και Κεντρικής Διοίκησης της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ καλούν σε παρουσίαση της έκδοσης της «Σύγχρονης Εποχής», επιμέλειας του Τμήματος Περιβάλλοντος της ΚΕ, «Πολιτική Προστασία: Από ποιον και για ποιον. Οι θέσεις του ΚΚΕ στον αντίποδα της στρατηγικής του κεφαλαίου», στο Μουσείο Μακρονήσου (ΠΕΚΑΜ - Αγίων Ασωμάτων 31, πλησίον σταθμού ΗΣΑΠ «Θησείο»). Θα μιλήσει ο Αντώνης Ραλλάτος, υπεύθυνος του Τμήματος Περιβάλλοντος της ΚΕ και μέλος της ΚΕΟΕ.
• Την Τετάρτη 8 Ιούνη στις 7 μ.μ. η Τομεακή Οργάνωση Βόρειου Τομέα της ΚΟ Αττικής καλεί σε εκδήλωση - συζήτηση στην πλατεία Μαρίνου Αντύπα στον Αγιο Στέφανο, με θέμα «Ενας χρόνος μετά τις πυρκαγιές. Οι θέσεις του ΚΚΕ για την Πολιτική Προστασία». Θα μιλήσει η Εύη Γεωργιάδου, μέλος του Τμήματος Περιβάλλοντος της ΚΕ και της Επιτροπής Περιοχής Αττικής.

Στο πλαίσιο της Παγκόσμιας Μέρας Περιβάλλοντος, η «Πρωτοβουλία» φορέων ενάντια στην καύση απορριμμάτων στην «ΤΙΤΑΝ» Ευκαρπίας οργανώνει ενημερωτική δράση, το Σάββατο 4 Ιούνη, στις 6.30 μ.μ., στο στρατόπεδο «Καρατάσου» στην Πολίχνη. Επίσης, η Συντονιστική Επιτροπή Σωματείων και Φορέων ενάντια στη Δυσοσμία - Ρύπανση από τα ΕΛΠΕ προγραμματίζει αυτοκινητοπορεία την Κυριακή 5 Ιούνη, στις 10 το πρωί (σημείο εκκίνησης Μουσών, πίσω από τη ΔΕΗ).

Eurokinissi

Στο γνωστό παιχνίδι της «καμένης γης», που επιστρατεύει ο ΣΥΡΙΖΑ, έρχεται τώρα να προστεθεί και η εξωτερική πολιτική: Αν και όποτε αναλάβει τη σκυτάλη της αντιλαϊκής διακυβέρνησης, μόνος του ή μαζί με τα άλλα αστικά κόμματα («όχι με τη σημερινή Νέα Δημοκρατία» όπως επανέλαβε στην ίδια συνέντευξη, αφού οι κυβερνήσεις συνεργασίας καλό είναι «να μην είναι κυβερνήσεις μεταξύ των δύο πόλων, μόνο σε έκτακτες περιπτώσεις»), θα «ήθελε να κάνει αλλιώς» και στην εξωτερική πολιτική, αλλά... θα έχει τα χέρια του δεμένα από τις δεσμεύσεις της σημερινής κυβέρνησης.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ βέβαια μπορεί να κοιμάται ήσυχος, αφού ξέρει καλά και τι θα παραλάβει στην εξωτερική πολιτική και τι σκοπεύει να κάνει:

-- Θα παραλάβει τη συμφωνία για τις αμερικάνικες βάσεις, την οποία εκείνος προετοίμασε ως κυβέρνηση και υπέγραψε η κυβέρνηση της ΝΔ, επεκτείνοντας επ' αόριστον και σε νέες τοποθεσίες τις αμερικάνικες βάσεις. Ηδη λέει ότι «με βαριά καρδιά» θα την εφαρμόσει ζητώντας περισσότερα «ανταλλάγματα», όπως... ακόμα περισσότερες αμερικάνικες βάσεις σε νησιά του Αιγαίου.

-- Τον «Στρατηγικό Διάλογο» με τις ΗΠΑ, που προσδένει σε όλα τα «μήκη και πλάτη» τη χώρα στον αμερικάνικο σχεδιασμό: Από τα στρατιωτικά σχέδια έως την Ενέργεια κι από τον κρατικό μηχανισμό έως την Εκπαίδευση. Ολο και νέες ιδέες για τον «εμπλουτισμό» της θα έχει ο ΣΥΡΙΖΑ που τον εγκαινίασε, μαζί με τον «διαβολικά καλό» Τραμπ.

-- Ολα όσα παρουσιάζει ως «συμβατικές υποχρεώσεις» από την «αυτονόητη», όπως λέει, συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις ΕΕ και ΝΑΤΟ: Τη συμμετοχή σε ολόκληρο το «πλέγμα» των ευρωατλαντικών σχεδιασμών, σε συνθήκες μάλιστα όπου μαίνεται ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος με φανερή την πιθανότητα γενίκευσής του.

-- Τις «συμμαχίες», κολιγιές και «σχήματα» που έχουν στηθεί υπό αμερικανοΝΑΤΟική ομπρέλα από τα Βαλκάνια έως τον Περσικό και πέραν αυτού, «λυκοφιλίες» που δένουν τη χώρα ακόμα πιο στενά με τον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό απέναντι σε Κίνα, Ρωσία και Ιράν. Για τη συμβολή του στο να στηθούν αυτά τα «σχήματα» επαίρεται έως και σήμερα.

-- Το «χρυσό» της χώρας στους ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς, με τον λαό να ματώνει προκειμένου η αστική τάξη να αναβαθμίσει τα συμφέροντά της, με τις Ενοπλες Δυνάμεις να παίζουν τον ρόλο ευρωατλαντικού «δερβέναγα» σε όλη την περιοχή.

Γι' αυτό αποτελεί λαθροχειρία και προσπάθεια εξαπάτησης, όλα τα παραπάνω και η «προέκτασή» τους στις σημερινές συνθήκες όπου οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί έχουν «αλλάξει πίστα», να παρουσιάζονται ως «αλλαγή δόγματος της εξωτερικής πολιτικής» και δήθεν απόδειξη ότι για πρώτη φορά η χώρα έχει μια «ΙΧ εξωτερική πολιτική, μονοπρόσωπη». Ολοι μαζί ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα βρίσκονται στο ίδιο τρένο της εμπλοκής στα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, τρένο που κυλάει στις «ράγες» που βάζουν τα συμφέροντα της αστικής τάξης, κι ας τσακώνονται για το ποιος θα βαστάει το τιμόνι.

Επιβεβαίωση άλλωστε αποτελεί και η σημερινή κριτική που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση για τις τελευταίες εξελίξεις:

Για παράδειγμα, για την αποστολή τεθωρακισμένων στην Ουκρανία, επαναφέρει την κριτική πως η κυβέρνηση «αλλάζει το δόγμα και δεν το κάνει δόγμα προκεχωρημένου φυλακίου, αλλά προκεχωρημένου αφύλακτου φυλακίου», ότι είναι «επικίνδυνη και επιζήμια η πολιτική που ασκεί ο κ. Μητσοτάκης, να κάνει τη χώρα πιόνι στη γεωπολιτική σκακιέρα των ΗΠΑ, χωρίς ανταλλάγματα».

Ακόμη όμως κι αν κανείς προσπεράσει το γεγονός ότι με τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα που επιστρατεύει σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ για να στείλει όπλα στην Ουκρανία, ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμαζόταν ως κυβέρνηση να στείλει βλήματα στη Σαουδική Αραβία απέναντι στον λαό της Υεμένης («άχρηστο υλικό, από το οποίο θα βγάλουμε κέρδος», έλεγε ο τότε υπουργός Αμυνας Καμμένος, ενώ ο τότε διευθυντής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Κ. Ζαχαριάδης, αναρωτιόταν κυνικά «Μήπως θα υπάρξει ειρήνη στην Υεμένη αν δεν πουλήσουμε βλήματα στη Σαουδική Αραβία;») ή παζάρευε την πώληση των εν λόγω τεθωρακισμένων BMP-1 στην Αίγυπτο (προφανώς και τότε υπονομευόταν η άμυνα των νησιών), σε όλα τα παραπάνω με ευκολία διακρίνει κανείς το πού μπαίνει ο «τόνος»: Το πρόβλημα είναι τα «ανταλλάγματα» για τη μετατροπή της χώρας σε προκεχωρημένο φυλάκιο των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Ομως κανένα από αυτά τα ανταλλάγματα δεν μπορεί να αφορά τον λαό και τα δικά του συμφέροντα, την υπεράσπιση ούτε της ασφάλειας ούτε των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, που υπονομεύονται ακριβώς μέσα στα πλαίσια των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών.

Επιπλέον, όπως κάνει από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει τον τελευταίο κρίκο για να κρύψει όλη την υπόλοιπη «αλυσίδα» της εμπλοκής την οποία προσυπογράφει: Η αποστολή τεθωρακισμένων δεν είναι μια «αλλοπρόσαλλη απόφαση», αλλά το επόμενο βήμα των «συμβατικών υποχρεώσεων», της συμμετοχής στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό, στον οποίο «εγκρίνει και επαυξάνει».

«Δεν είναι ευρωπαϊκό έδαφος η Ελλάδα; Αμερικανικό έδαφος είναι; Πώς εφαρμόζονται αμερικανικές κυρώσεις;», έλεγε «όλο αγανάκτηση» στη συνέντευξή του ο Αλ. Τσίπρας, για να σπεύσει να προσθέσει πως «συμφωνούμε ακόμα και με τις κυρώσεις, σ' έναν βαθμό όμως: Στον βαθμό που θα δούμε ότι αυτές είναι αποτελεσματικές».

Και εδώ - στον πόλεμο των κυρώσεων που αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του ιμπεριαλιστικού πολέμου - ο ΣΥΡΙΖΑ επιστρατεύει το ψέμα περί «ολίγον εμπλοκής». Παράλληλα, στις τοποθετήσεις αυτές αποτυπώνεται και η αγωνία για το ότι οι κυρώσεις που κλιμακώνονται οξύνουν τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της ΕΕ, με προεκτάσεις ακόμα και για τη συνοχή της. Αλλά και γιατί οι συνέπειες των κυρώσεων π.χ. η παραπέρα εκτίναξη της τιμής του ρεύματος δημιουργεί συνθήκες μεγάλης κοινωνικής δυσαρέσκειας, υπονομεύει την περιβόητη «κοινωνική συνοχή».

Γιατί, κατά τα άλλα ο ΣΥΡΙΖΑ, που κι ως κυβέρνηση εφάρμοσε κανονικότατα τις προηγούμενες ευρωενωσιακές κυρώσεις προς τη Ρωσία με μεγάλες συνέπειες στους αγρότες, είχε σπεύσει από την πρώτη μέρα του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία να ταχθεί με την επιβολή «των πιο αυστηρών κυρώσεων», όπως έλεγε, παρουσιάζοντας μάλιστα τις κυρώσεις ως υποτιθέμενο «αντίβαρο» στη στρατιωτική κλιμάκωση.

Σε ανακοίνωσή της για τις δηλώσεις Τσαβούσογλου περί αποστρατιωτικοποίησης, η Κουμουνδούρου εξέφραζε μέσα στη βδομάδα την ανησυχία της για την «απουσία συγκροτημένης και αποτελεσματικής διπλωματικής στρατηγικής από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης (...) Με τους ισχυρούς συμμάχους που θα μας στήριζαν επειδή τους τα δώσαμε όλα, εκκωφαντικά σιωπούντες και απόντες», όπως έλεγε, συνεχίζοντας τις «διαμαρτυρίες» για τα «ανταλλάγματα» από την πολιτική της εμπλοκής και κρύβοντας ότι ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ είναι ...εκκωφαντικά παρόντες στην επιχείρηση «διευθετήσεων».

Παραπέμποντας άλλωστε σε επιτάχυνση των σχετικών προσπαθειών, ο ΣΥΡΙΖΑ ζητούσε «μια συγκροτημένη διπλωματική στρατηγική, (...) διεθνούς πίεσης της Τουρκίας για επιστροφή στον διάλογο». Εξ ου και λίγες μόλις μέρες μετά χαιρέτιζε ως θετική τη δήλωση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που καλούσε σε διάλογο «για την επίλυση των διαφορών», όπως βαφτίζονται οι τουρκικές αξιώσεις.

Παράλληλα και ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ ως «εγγυητές» της ασφάλειας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων: «Εμείς είμαστε μια χώρα που (...) έχουμε συμμαχίες, είμαστε μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και μια χώρα που ανήκει στο ΝΑΤΟ» έλεγε στην πρόσφατη συνέντευξή του ο Αλ. Τσίπρας, προσθέτοντας πως το πρόβλημα είναι ότι μέσα σε αυτό το πλαίσιο δεν «φροντίζει ώστε να κερδίζει διπλωματικούς πόντους». Ομολογώντας εμμέσως πλην σαφώς ότι το βασικό ζητούμενο για τα αστικά κόμματα είναι το ποια αστική τάξη «κερδίζει πόντους» από την εμπλοκή της στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή. Αυτά ακριβώς τα σχέδια είναι όμως που δρομολογούν τις επικίνδυνες «διευθετήσεις» σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Κύπρου, οξύνουν τις αντιθέσεις και ανάμεσα στην ελληνική και την τουρκική αστική τάξη, ανοίγουν τον ασκό του Αιόλου για τον λαό μας και τους λαούς της περιοχής.