Η άφιξη του αμερικανικού πλοίου «Iwo Jima» στη Λεμεσό, μεσοβδόμαδα, είναι ενδεικτική του ευρύτερου ενδιαφέροντος που έχουν ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα όχι μόνο για την Κύπρο, αλλά για όλη την περιφέρεια στην καρδιά της οποίας βρίσκεται το νησί, εξαιτίας του ρόλου της σε κρίσιμους ενεργειακούς και γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς.

Το «Iwo Jima» θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα πλοία αμφίβιων επιχειρήσεων. Οπως ανακοινώθηκε επίσημα, ο ερχομός του στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο (όπου συμμετείχε και σε προγραμματισμένες ασκήσεις με το Ισραήλ) έγινε για να ενισχύσει τον 6ο Στόλο του αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού, με στόχο τη «συμβολή στη διασφάλιση της ναυτικής ανωτερότητας (σ.σ. των ΗΠΑ) στην περιοχή των επιχειρήσεων». Σύμφωνα με ελληνοκυπριακά ΜΜΕ, το πλοίο μπορεί να υποστηρίξει αμφίβιες επιχειρήσεις μεταφέροντας αποβατικά σκάφη, ελικόπτερα, αμφίβια τεθωρακισμένα κ.ά., ανάλογα με τον τύπο της επιχείρησης στην οποία συμμετέχει. Εχει επίσης τη δυνατότητα να μεταφέρει μέχρι και 1.897 πεζοναύτες. Εκτός από το τεράστιο φορτίο οπλισμού (διαφόρων πυραυλικών συστημάτων κ.λπ.) που μπορεί να μεταφέρει, διαθέτει και νοσοκομείο με 6 χειρουργεία και 64 κλίνες, που αν χρειαστεί μπορούν να αυξηθούν με εκατοντάδες ακόμα.

Η ενίσχυση της στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ στην περιοχή συμπίπτει χρονικά και με την ενίσχυση του επενδυτικού ενδιαφέροντος ισχυρών αμερικανικών μονοπωλίων, όπως η «ExxonMobil». Η συγκεκριμένη εταιρεία - σε κοινοπραξία με την αραβικών συμφερόντων «Qatar Petroleum» - ήδη ξεκίνησε στο «οικόπεδο 10» της κυπριακής ΑΟΖ τεχνικές και περιβαλλοντικές μελέτες, ενόψει των γεωτρήσεων που έχουν προγραμματιστεί μέχρι τα τέλη του 2018. Η παρουσία της «ExxonMobil» στην κυπριακή ΑΟΖ αφορά τη συνολικότερη προσπάθειά της να αυξήσει το ρόλο της στην περιοχή, όπως επιβεβαιώνουν και το ενδιαφέρον της για «οικόπεδα» της ελληνικής ΑΟΖ, αλλά και οι επαφές στελεχών της εταιρείας στην Αίγυπτο, διερευνώντας το ενδεχόμενο δραστηριοποίησης στην έρευνα και παραγωγή υδρογονανθράκων και εκεί. Πρόκειται για μια ευρύτερη αναμέτρηση που «φουντώνει», για τον έλεγχο των ενεργειακών πόρων και αγωγών μεταφοράς τους στην περιοχή. Σε αυτήν συμμετέχουν τα μεγαλύτερα ιμπεριαλιστικά κέντρα του πλανήτη, αφού, εξαιτίας του σημαντικού ορυκτού πλούτου, και κυρίως της γεωστρατηγικής της θέσης, η περιοχή μπορεί να επιδράσει καθοριστικά στον γενικότερο γεωπολιτικό συσχετισμό δυνάμεων ανάμεσα σε ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, ΕΕ κ.ά.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να εξεταστεί και η ενίσχυση της παρουσίας των ΗΠΑ στην περιοχή, για την οποία άλλωστε η Ουάσιγκτον δεν «κρύβει λόγια», ξεκαθαρίζοντας ότι αυτή αφορά την κόντρα της με βασικούς της ανταγωνιστές και τις προτεραιότητες που βάζει συνολικά για την υπεράσπιση της θέσης της παγκοσμίως (βλέπε «Εθνική Στρατηγική για την Ασφάλεια» των ΗΠΑ, που ξεχώριζε ως απειλές τη Ρωσία και την Κίνα).

Στις αρχές του μήνα, ο επικεφαλής των αμερικανικών ναυτικών επιχειρήσεων, ναύαρχος Τζον Ρίτσαρντσον, μιλώντας σε Επιτροπή του Κογκρέσου, εξηγούσε ότι η παρουσία του αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού της χώρας του στην ευρύτερη περιοχή αφορά την «απόκρουση» της αναβαθμιζόμενης παρουσίας της Ρωσίας. Για να επιχειρηματολογήσει λοιπόν υπέρ της αύξησης των κονδυλίων για το ΠΝ, τόνιζε ότι «περνάμε πολύ περισσότερο χρόνο στην Ευρώπη» και συμπλήρωνε: «Πλοία που συνοδεύουν αεροπλανοφόρα, για παράδειγμα, που (σ.σ. παλιότερα) απλά θα διέσχιζαν τη Μεσόγειο με τη μεγαλύτερη ταχύτητα, πλέον περνούν περισσότερο χρόνο σε αυτήν, όχι απλά στο πλαίσιο της επιχείρησης "Inherent Resolve" (σ.σ. που ξεκίνησε το 2016 για την "αντιμετώπιση" του "Ισλαμικού Κράτους"), αλλά επίσης "δουλεύουν" πάνω στο πρόβλημα της ρωσικής παρουσίας σε Ανατολική Μεσόγειο, Μαύρη Θάλασσα, Βαλτική κ.α.».

Επιπλέον, ο Αμερικανός ναύαρχος μίλησε με έμφαση για μια «αναδυόμενη» Ρωσία που ενισχύει τις ναυτικές της δυνάμεις και ειδικά στον τομέα του ανθυποβρυχιακού πολέμου παραμένει «ρωμαλέα». Οι Ρώσοι, συνέχισε, «ποτέ δε σταμάτησαν να ενισχύουν και να αναπτύσσουν (σ.σ. στην περιοχή) τις υποθαλάσσιες δυνάμεις τους, αντίθετα επιτάχυναν, αναβαθμίζοντας και την τεχνολογία που χρησιμοποιούν, και την ικανότητά τους να παραμένουν (σ.σ. στην περιοχή) κατά μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα».

Σε αυτό το πλαίσιο της ολόπλευρης όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, το επόμενο διάστημα θα αξιοποιηθεί ακόμα περισσότερο και το ενδεχόμενο επανέναρξης των συνομιλιών για τη «λύση» του Κυπριακού, ουσιαστικά για τη διχοτόμηση του νησιού, την εξεύρεση ενός συμβιβασμού μέσα από τον οποίο θα μπορέσουν να επιταχυνθούν διάφοροι επενδυτικοί και άλλοι αντιλαϊκοί σχεδιασμοί.

Από αυτήν τη σκοπιά, η Ουάσιγκτον πρωτοστατεί στις εκκλήσεις για συνέχιση των διαπραγματεύσεων, ζητώντας μια «ακριβοδίκαιη» μοιρασιά του ορυκτού πλούτου «στο πλαίσιο μιας συνολικής διευθέτησης», αλλά και καλώντας τις δύο πλευρές στο νησί «να μην κάνουν οτιδήποτε που να εμποδίζει ή να παρεμποδίζει μια ευρύτερη συμφωνία για το πώς μοιράζονται ή πώς γίνεται η διαχείριση των πόρων».

Είναι σαφές ότι οι ΗΠΑ θα επιδιώξουν μια «διευθέτηση» με όρους που θα ευνοούν τις δικές τους γεωπολιτικές προτεραιότητες στην περιοχή. Στις 16 Μάρτη, 16 μέλη του Κογκρέσου, στην πλειοψηφία τους με ελληνοκυπριακή καταγωγή, ζήτησαν με ειδική επιστολή να αυξηθούν οι πόροι με τους οποίους οι ΗΠΑ θα συμβάλουν ώστε «μια διευθέτηση (σ.σ. του Κυπριακού) να έχει ευκαιρία να πετύχει πραγματικά». Μάλιστα, με το βλέμμα στραμμένο στην επόμενη μέρα μιας «διευθέτησης», ζητούν να διασφαλιστεί «η μέγιστη δυνατή διαφάνεια» στη «διανομή» οικονομικών προγραμμάτων που θα διαμορφωθούν μετά την επανένωση και επισημαίνουν: «Είναι σημαντικό οι ΗΠΑ να συνεχίζουν να διαδραματίζουν ενεργό ρόλο για να διασφαλιστεί ότι η Κύπρος - ένας στρατηγικός εταίρος των ΗΠΑ - και η νέα ομοσπονδιακή δομή που θα μπορούσε να προκύψει από μια διευθέτηση θα είναι ικανή να ανταποκριθεί σε οποιεσδήποτε πολιτικές και χρηματοδοτικές προκλήσεις...».

Την ανάγκη επανέναρξης των συνομιλιών σημειώνουν και άλλοι, όπως η ΕΕ, συνδέοντάς την πάντα με τις «προοπτικές» που θα ανοίξουν για την «αξιοποίηση» των φυσικών πόρων.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, δεν είναι τυχαίες οι επαφές που συνεχίζονται για την πραγματοποίηση «κοινωνικής συνάντησης» Αναστασιάδη - Ακιντζί, ενώ σταθερά επανέρχονται και γνωστοί εκβιασμοί για να δεχτεί ο κυπριακός λαός οποιαδήποτε συμφωνία τού σερβιριστεί, στο όνομα της «σταθερότητας». Επανέρχονται δημοσιεύματα και συζητήσεις για μια πιθανή «προσάρτηση της βόρειας Κύπρου από την Τουρκία», στην περίπτωση «απουσίας μιας λύσης του Κυπριακού», όπως τονίστηκε σε πρόσφατη εκδήλωση της «δεξαμενής σκέψης» «Κέντρο Ευρωπαϊκής Πολιτικής» στις Βρυξέλλες. Εκεί, η συζήτηση επικεντρώθηκε στις «αλλαγές που προχωρούν στην περιοχή», οι οποίες πρέπει να ληφθούν υπόψη στις διαπραγματεύσεις, στην «απροθυμία» των δύο πλευρών στο νησί «να κάνουν τα τελευταία βήματα που απέμειναν για την επίτευξη συμβιβασμού», αλλά και στο ότι οι κυπριακοί υδρογονάνθρακες θα μπορούσαν να αποτελέσουν «οικονομικό κίνητρο» για μια συμφωνία.

Σε αυτό το φόντο είναι που «κουμπώνει» και η κλιμάκωση της επιθετικότητας της αστικής τάξης της Τουρκίας, με δεδομένη την προσπάθειά της να διασφαλίσει και να αναβαθμίσει το ρόλο της συνολικά σε Μέση Ανατολή, Μεσόγειο και Βαλκάνια (βλέπε και τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Συρία, την καλλιέργεια αλυτρωτισμών στα Βαλκάνια κ.ά.).

Ο Πρόεδρος της χώρας, Ρ. Τ. Ερντογάν, επανέλαβε ότι σύντομα η Αγκυρα θα στείλει γεωτρύπανο στα ανοιχτά της Κύπρου και θα αρχίσει γεωτρήσεις για δικό της λογαριασμό. Ενώ και ο ΥΠΕΞ, Μ. Τσαβούσογλου, καθώς και ο «ΥΠΕΞ» του ψευδοκράτους, Κ. Οζερσάι, μετά από συνάντησή τους είπαν ότι τα Κατεχόμενα έχουν «δικαιώματα στα αποθέματα γύρω από το νησί», τα οποία «πρέπει να τεθούν υπό εγγύηση». «Ακόμα», συμπλήρωσαν, «απέναντί μας υπάρχει δυνατότητα για διπλωματική επίλυση. Υπάρχει ένα παράθυρο ευκαιρίας για διαβουλεύσεις με την Τουρκία. Αυτό το παράθυρο τονίζεται ότι είναι ανοιχτό, αλλά θα συνεχιστεί η αποφασιστικότητά μας για διατήρηση και προστασία των δικαιωμάτων μας όχι μόνο στα λόγια, αλλά και στην πράξη».

Καθώς το τουρκικό κεφάλαιο αξιοποιεί όλα τα μέσα για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του, τουρκοκυπριακά ΜΜΕ μετέδωσαν ότι η Αγκυρα διατηρεί στην περιοχή δύο κορβέτες αλλά και δύο υποβρύχιά της.

Επίσης, στο πρακτορείο «Αναντολού» ανεβαίνουν συχνά - πυκνά αναλύσεις, όπως αυτή της 15ης Μάρτη, με τίτλο «Αέριο για ειρήνη ή για πόλεμο στην ανατολική Μεσόγειο». Η συντάκτρια ουσιαστικά εξέφραζε την ανησυχία της Τουρκίας για τη μη συμμετοχή της σε επενδυτικές κολιγιές, υποστηρίζοντας ότι οι «εντάσεις» στην περιοχή «εν μέρει αφορούν και το ότι μερικές χώρες προτιμούν διμερείς αντί για περιφερειακές συμφωνίες», δημιουργώντας «δυσπιστία, ειδικά ανάμεσα σε κράτη που έχουν ιστορικές αντιπαλότητες...».

Ενώ αναφέρει ότι «χωρίς συμβιβασμό ή συμφωνία μέσα από περιφερειακή συνεργασία, αφήνοντας κατά μέρος πολιτικές διαφορές, η εξαγωγή αερίου θα είναι ή δαπανηρή, ή μη επικερδής, ή ακόμα και αδύνατη. Οσο ορισμένα κράτη δεν σταματούν να δηλώνουν αποφασισμένα για γεωτρήσεις πριν από τη διευθέτηση περιφερειακών διαφορών, η σύγκρουση και ο πόλεμος παραμένουν πιθανά. Στο μεταξύ, υπαρκτές εντάσεις και διαφορές θα αναζωπυρώνονται, καθιστώντας και τα άλλα προβλήματα στην Ανατολική Μεσόγειο άλυτα για το κοντινό μέλλον...».

Οι αντιθέσεις, οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα μονοπώλια και τα καπιταλιστικά κράτη, που εκφράζουν τα συμφέροντά τους, είναι κανόνας στη λειτουργία του ιμπεριαλιστικού συστήματος, στο οποίο συμμετέχουν όλα τα καπιταλιστικά κράτη και κατέχουν τη δική τους θέση ανάλογα με την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική δύναμη.

Στην πράξη, γίνεται αναμέτρηση για νέες αγορές, νέα πεδία κερδοφορίας, κατάκτηση περιοχών με πλουτοπαραγωγικές πηγές, πετρέλαιο, φυσικό αέριο, τους ενεργειακούς αγωγούς και τους δρόμους μεταφοράς εμπορευμάτων, στρατηγικά περάσματα και άλλα.

Αυτό διακυβεύεται σήμερα και, στην περίπτωση που ο ανταγωνισμός δεν εκτονωθεί προσωρινά με συμβιβασμό, οδηγεί σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο, που στις μέρες μας μπορεί να είναι τοπικός - περιφερειακός, αλλά στη βάση αυτή μπορεί να γενικευτεί, να αγκαλιάσει περισσότερες δυνάμεις και περιοχές.

Η πολιτική που επιτίθεται στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, που υπονομεύει το μέλλον της νεολαίας, εφαρμόζει τα μνημόνια και περικόπτει κονδύλια για την Παιδεία και την Υγεία, η πολιτική που καταργεί την απεργία, είναι εχθρική στα λαϊκά δικαιώματα σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρωτοτυπεί, γιατί η γεωστρατηγική αναβάθμιση των συμφερόντων της αστικής τάξης είναι η βάση της πολιτικής που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ σε άλλες συνθήκες, είναι η στρατηγική που ακολουθεί η Τουρκία και κάθε καπιταλιστικό κράτος, το καθένα με τις δικές του δυνατότητες.

Η υποδεέστερη θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα δεν μπορεί να οδηγεί σε υποτίμηση του ρόλου της ελληνικής αστικής τάξης και του στόχου της να επεκταθεί όπου μυρίζεται κέρδη. Δεν είναι μόνο το εφοπλιστικό κεφάλαιο που έχει κατακτήσει την υψηλότερη θέση διεθνώς, είναι τραπεζικοί όμιλοι που ήδη κατέχουν ισχυρές θέσεις στην περιοχή, επιχειρήσεις στον κλάδο της Ενέργειας και γενικότερα βιομηχανικές επιχειρήσεις και άλλες.

Η κυβερνητική πολιτική, γενικότερα η αστική πολιτική, αναμασά ότι οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ είναι παράγοντες σταθερότητας και ασφάλειας. Αλλά αυτό είναι αβάσιμο, είναι «ιεροσυλία», προσβολή των χιλιάδων θυμάτων της ιμπεριαλιστικής θηριωδίας σε όλο τον κόσμο. Ποια είναι η αλήθεια;

• Ιστορικά οι δυνάμεις αυτές έχουν βάλει το χέρι τους σε όλα τα δεινά του λαού μας. Από τις μεταπολεμικές εξελίξεις και τις ωμές επεμβάσεις κατά του ΚΚΕ και του ΕΑΜικού κινήματος, τη στρατιωτική δικτατορία του 1967, την τουρκική εισβολή - κατοχή στην Κύπρο το 1974.
• Το ΝΑΤΟ δεν αναγνωρίζει σύνορα στο Αιγαίο, αλλά επιχειρησιακό χώρο στην υπηρεσία των δικών του σχεδιασμών, ενώ στις εντάσεις των ημερών αυτών, οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί σφυρίζουν αδιάφορα και αυτό που καθορίζει τη στάση τους είναι η στρατηγική σχέση, όπως λένε, με την Τουρκία, παρά τη σχετική επιδείνωση των σχέσεων με το γειτονικό κράτος.
• Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ κάλεσε το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο το 2016 με πρόσχημα τις προσφυγικές ροές, ελληνικά πλοία συμμετέχουν σε ιμπεριαλιστικές αποστολές στο εξωτερικό.
• Το ΝΑΤΟ ιδρύθηκε το 1949, για να προστατεύσει το καπιταλιστικό σύστημα μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ως μηχανισμός απειλής κατά της φιλειρηνικής πολιτικής της Σοβιετικής Ενωσης και του σοσιαλιστικού συστήματος, της πάλης των λαών.
• Η Τουρκία και η Ελλάδα είναι μέλη του ΝΑΤΟ από το 1952, «παλιοσειρές», αλλά τα προβλήματα παραμένουν και οξύνονται, ενώ η είσοδος της Αλβανίας το 2009 δεν έλυσε κανένα πρόβλημα κι αυτό ήταν προβλέψιμο.
• Η ΝΑΤΟική στρατηγική υπόκειται στους κανόνες της συνεχούς επέκτασης των στρατιωτικών δυνάμεων αυτής της εγκληματικής συμμαχίας, ανοίγοντας δρόμους για τα αμερικανικά και τα ευρωπαϊκά μονοπώλια και είναι η δύναμη που ευθύνεται για αναρίθμητα πραξικοπήματα, επεμβάσεις και πολέμους.

Αυτό είναι το ΝΑΤΟ και συνιστούν πλήρη αντιστροφή της αλήθειας οι θέσεις που δικαιολογούν την εγκληματική του φύση και στάση και το παρουσιάζουν ως αναγκαιότητα, για την προστασία των μελών του.

Από τα 29 μέλη του ΝΑΤΟ τα 22 είναι μέλη της ΕΕ. Η στρατηγική του είναι «νύχι - κρέας» με την Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας της ΕΕ, η οποία στρατιωτικοποιείται παραπέρα και αποκτά νέα εργαλεία, μεταξύ των οποίων ομάδες μάχης (Battle groups) ως βάση του Ευρωστρατού, τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Αμυνας, τη Μόνιμη Διαρθρωμένη Συνεργασία (PESCO) για στρατιωτικό συντονισμό στον οποίο συμμετέχει και η Ελλάδα.

Συμπερασματικά πρέπει να έχουμε κατά νου ότι ο πόλεμος, ως συνέχιση της πολιτικής με άλλα, με βίαια, μέσα, δεν αφορά μόνο αυτήν καθ' αυτήν τη στρατιωτική σύγκρουση, αλλά προετοιμάζεται από πριν, περιλαμβάνει εντάσεις, συνοριακά επεισόδια, κρίσεις και η ελληνική αστική τάξη με τα κόμματά της είναι μέρος του προβλήματος και όχι δύναμη ειρήνης όπως ισχυρίζονται, έχουν από χρόνια εμπλακεί στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.

Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στη Συρία διαρκεί 7 χρόνια, έχει στοιχίσει εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες.

Οι πραγματικές αιτίες της επίθεσης των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και της συμμαχίας τους είναι η γεωγραφική θέση της Συρίας, οι πλουτοπαραγωγικές της πηγές και η επιλογή του συριακού κράτους να αρνηθεί τη διέλευση ενεργειακού αγωγού από το Κατάρ προς την Τουρκία, για να επιλέξει τον αγωγό του Ιράν προς τη Μεσόγειο, μέσα στο πλαίσιο του ανταγωνισμού ανάμεσα στις ευρωατλαντικές δυνάμεις και τη Ρωσία, που με τη δική της στρατιωτική επέμβαση υπερασπίζεται τα συμφέροντα των δικών της μονοπωλίων.

Σχετικά με το πρόσχημα των τζιχαντιστών, έχει αποδειχτεί πως εγκληματικές οργανώσεις όπως το «Ισλαμικό Κράτος», η «Αλ Νούσρα» και άλλες, είναι κατασκεύασμα των ΗΠΑ, της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ, της Τουρκίας και άλλων κρατών και μυστικών υπηρεσιών που συγκέντρωσαν, οργάνωσαν, χρηματοδότησαν εκπαίδευσαν και αξιοποίησαν αυτές τις αντιδραστικές δυνάμεις.

Παρά την ήττα του ISIS, ο πόλεμος συνεχίζεται άγρια. Στο λαβωμένο κορμί της Συρίας και του λαού της παίζονται «παιχνίδια» τεράστιων συμφερόντων. Η χώρα είναι διάσπαρτη με στρατιωτικές βάσεις, των ΗΠΑ, της Ρωσίας, με δυνάμεις του Ιράν, της λιβανέζικης «Χεσμπολάχ», ενώ η Τουρκία με δύο στρατιωτικές επιχειρήσεις επιτέθηκε στους Κούρδους της Βόρειας Συρίας, που τους έχουν στηρίξει οι ΗΠΑ, κατέκτησε την πόλη Αφρίν, εμποδίζει τη συνένωση των κουρδικών καντονιών και παράλληλα βάζει βάσεις για το διαμελισμό της χώρας.

Οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και τον Κόλπο θα καθοριστούν, μεταξύ των άλλων, από την πορεία της αντιπαράθεσης Ισραήλ - Ιράν, την πορεία των συσσωρευμένων αντιθέσεων μεταξύ Σαουδικής Αραβίας και Ιράν, που εκδηλώνονται στον πόλεμο της Υεμένης, ενώ η απόφαση του Κατάρ για την έναρξη της συνεκμετάλλευσης του μεγαλύτερου στον κόσμο κοιτάσματος «SouthPars» με το Ιράν προκάλεσε την έντονη αντίδραση της Σαουδικής Αραβίας.

Η ανακίνηση του σκοπιανού προβλήματος από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν είναι αθώα. Επί της ουσίας, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αναλάβει «εργολαβία» για τη διαμόρφωση των όρων που θα επιταχύνουν την ένταξη της ΠΓΔΜ και των άλλων κρατών των Δ. Βαλκανίων στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Αφετηρία των θέσεων του ΚΚΕ για τα Βαλκάνια και την ΠΓΔΜ είναι τα συμφέροντα των λαών, η κοινή τους πάλη, η αναγκαιότητα ενδυνάμωσης των Κομμουνιστικών Κομμάτων της περιοχής ως καθοριστικού παράγοντα στις εξελίξεις, σε ρήξη με το κεφάλαιο και την εξουσία του.

Ο κρίκος στο ζήτημα αυτό είναι να εκφραστεί μαζικά η λαϊκή αντίθεση στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, στην παγίδευση των λαών στις συμμαχίες του κεφαλαίου, να αντιμετωπιστεί κατά το δυνατόν ο αλυτρωτισμός που ανοίγει το δρόμο για αλλαγές συνόρων με απρόβλεπτες συνέπειες.

Το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι σε περίπτωση χρησιμοποίησης του όρου «Μακεδονία» ή παραγώγων του, η ονομασία να είναι σύνθετη, να καθορίζεται αυστηρά ως γεωγραφικός προσδιορισμός και να είναι για όλες τις χρήσεις.

Σημειώνουμε ότι προϋπόθεση για να αντιμετωπιστεί ο αλυτρωτισμός είναι η αναθεώρηση του Συντάγματος της γειτονικής χώρας σε κρίσιμα σημεία, όπως αυτά που αφορούν στην ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας», «Μακεδονικό Εθνος», «Μακεδονική Γλώσσα».

Η βάση της θέσης αυτής βρίσκεται στη Συνθήκη του Βουκουρεστίου, το 1913, με τη λήξη του Β' Βαλκανικού Πολέμου. Με αυτήν τη συμφωνία διαμορφώθηκαν και τυπικά - νομικά τα έθνη - κράτη της περιοχής και η ευρεία γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας κατανεμήθηκε στην Ελλάδα, στη Σερβία, στη Βουλγαρία, στην Αλβανία, επομένως καμιά κρατική οντότητα δεν μπορεί να παρουσιάζεται ως Μακεδονία.

Ο λεγόμενος «αυτοπροσδιορισμός» δεν βασίζεται σε αρχές, αλλά σε υποκειμενισμό και επιθυμίες, αδιαφορεί για τα ιστορικά στοιχεία και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για αλυτρωτικές διεκδικήσεις. Εξίσου επικίνδυνες και αλυτρωτικές είναι οι θέσεις που λένε: «Η Μακεδονία είναι ελληνική» ή «Η Μακεδονία είναι μία και ελληνική», που προβάλλουν εθνικιστικές δυνάμεις για να εγκλωβίζουν λαϊκούς ανθρώπους.

Η κυβέρνηση μιλάει για ένα «Σύμφωνο» που θα διαπραγματευτεί με τη γειτονική χώρα και το ΚΚΕ, μελετώντας όλους τους παράγοντες που σχετίζονται με το πρόβλημα της ΠΓΔΜ, έχει εκφράσει την αντίθεσή του στην κυβερνητική πολιτική και θα αντιταχθεί σε σχέδιο νόμου, το οποίο δεν θα πληροί τους όρους που θέτει το Κόμμα μας.

Η συμφωνία που ετοιμάζει η κυβέρνηση με την Αλβανία υπηρετεί τη διαδικασία ένταξης της γειτονικής χώρας στην ΕΕ και οι τυμπανοκρουσίες σκοπιμότητας αποσκοπούν να εξωραΐσουν την κατάσταση, να κρύψουν ότι παραμένει το πρόβλημα των εθνικιστικών διεκδικήσεων περί «Μεγάλης Αλβανίας».

Απαντώντας στο εύλογο ερώτημα, «τι να φοβηθούμε από τη FYROM και την Αλβανία, αφού η στρατιωτική τους δύναμη δεν επιτρέπει τυχοδιωκτισμούς;», θα πούμε μόνο πως οι εξελίξεις μπορούν να γεννήσουν επικίνδυνα στοιχεία. Συμμαχικές σχέσεις που αναπτύσσονται και οι αποστολές που μπορεί να αναλαμβάνει η μία ή άλλη χώρα στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, είναι στοιχεία τα οποία επιβάλλεται να υπολογίζουμε.

Οι αστικές τάξεις Ελλάδας - Τουρκίας έχουν κοινά συμφέροντα. Συνεργάζονται, προωθώντας επενδυτικά σχέδια στην Ενέργεια, στον Τουρισμό, στις Μεταφορές και άλλους τομείς. Παράλληλα, βρίσκονται σε ανταγωνισμό που εκδηλώνεται στο πεδίο της Ενέργειας και των ενεργειακών αγωγών, στην προσπάθεια ελέγχου των εξελίξεων στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική, στην αντιπαράθεση στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.

Η Τουρκία είναι ένα ισχυρό καπιταλιστικό κράτος. Διατηρεί κατοχικές στρατιωτικές δυνάμεις στην Κύπρο, στη Συρία, στο Ιράκ, στρατιωτικές βάσεις στη Σομαλία, στο Κατάρ, αξιοποιεί τη θρησκευτική συγγένεια στην πολιτική συμμαχιών, έχει επεξεργασμένη στρατηγική που εφαρμόζει σχεδιασμένα σε πολλά μέτωπα.

Το στοιχείο που επικρατεί αυτήν την περίοδο είναι η ένταση της τουρκικής επιθετικότητας με τάση κλιμάκωσης και κινδύνους για τη δημιουργία θερμού επεισοδίου ακόμα και πολεμικής εμπλοκής. Ποια είναι η πραγματική βάση αυτής της επιθετικότητας;

Η Τουρκία δεν αρκείται στους αγωγούς TANAP, «Turkish stream» και τους άλλους που διαπερνούν τη χώρα. Επιδιώκει να γίνει πολύ ισχυρός κόμβος. Διεκδικεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στο Αιγαίο, στην ευρύτερη περιοχή αλλαγή του χάρτη, των συνόρων και για το λόγο αυτό ακόμα και στην Αθήνα τον περασμένο Δεκέμβρη ο Ερντογάν έθεσε ζήτημα αναθεώρησης της Συνθήκης της Λοζάνης, που έχει καθορίσει τα ελληνοτουρκικά σύνορα, τα σύνορα της Τουρκίας με τη Συρία και το Ιράκ.

Τα κοιτάσματα στην κυπριακή ΑΟΖ, το «Ταμάρ» και το «Λεβιάθαν» στο Ισραήλ, το «Ζορ» στην Αίγυπτο, με τεράστια αποθέματα όπως λέγεται, αλλά και οι έρευνες κοντά στην Κρήτη τραβούν σαν μαγνήτης την αστική τάξη της Τουρκίας.

Το Αιγαίο είναι στο στόχαστρο. Ο πρώην πρωθυπουργός Νταβούτογλου στο βιβλίο του «Το στρατηγικό βάθος», μεταξύ άλλων, αναφέρει: «...Η Τουρκία, για να γίνει μία πραγματική περιφερειακή δύναμη, είναι υποχρεωμένη να αυξήσει την πολιτική και οικονομική της επιρροή στις θαλάσσιες αρτηρίες που εκτείνονται από το Αιγαίο έως την Αδριατική και από το Σουέζ έως την Ερυθρά Θάλασσα. Είναι αναπόφευκτο η Τουρκία να ακολουθήσει μια δραστήρια πολιτική σε κάθε σημείο που οδηγεί τον Εύξεινο Πόντο και το Αιγαίο στις ανοιχτές θάλασσες...».

Το ΚΚΕ έχει κατακρίνει την κυβέρνηση για εφησυχασμό και πραγματικά σημειώνεται μια αβάσιμη προσπάθεια ωραιοποίησης της κατάστασης, χωρίς να λείπουν βεβαίως και οι λεονταρισμοί.

Σήμερα χρειάζεται καλό μέτρημα και υπεύθυνη στάση, αποφασιστική αντιμετώπιση εθνικιστικών, πολεμοκάπηλων κραυγών, αλλά και της κοσμοπολίτικης λογοκοπίας, οπορτουνιστικών απλουστεύσεων που χρησιμοποιούνται σε επιθέσεις σκοπιμότητας κατά του ΚΚΕ, χαρακτηρίζονται από αξεπέραστες αντιφάσεις, υποτιμούν τη σημασία της διατήρησης των συνόρων, σνομπάρουν την εφαρμογή των διεθνών συνθηκών που προβλέπουν τις συνοριακές σημερινές ρυθμίσεις.

Το ΚΚΕ υποστηρίζει τη μη αλλαγή των συνόρων και την τήρηση των συνθηκών που τα έχουν καθιερώσει, μεταξύ των οποίων καθοριστικό ρόλο εκπληρώνουν η Συνθήκη της Λοζάνης του 1923 και η Συνθήκη των Παρισίων του 1947, μέσω της οποίας παραχωρήθηκαν τα Δωδεκάνησα από την Ιταλία στην Ελλάδα. Ενώ η εφαρμογή της Διεθνούς Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 μπορεί να αποτελέσει βάση για τον καθορισμό των θαλάσσιων ζωνών, της αιγιαλίτιδας ζώνης, της ΑΟΖ, της υφαλοκρηπίδας κ.ά.

Το Κόμμα μας έχει αναδείξει το Κυπριακό σε διεθνές πρόβλημα τουρκικής εισβολής και κατοχής και μελετά την πείρα των 44 κατοχικών χρόνων.

Οι δεκάδες κύκλοι συνομιλιών κάτω από την αιγίδα του ΟΗΕ και τον πραγματικό έλεγχο των ΗΠΑ, της Βρετανίας, της Τουρκίας, ανακυκλώνουν τα προβλήματα και οι «λύσεις» που αναζητούνται είναι λύσεις διχοτομικές, δύο κρατών, όπως αποδείχτηκε και με το «σχέδιο Ανάν» το 2004 που απέρριψε ο κυπριακός λαός. Η θέση για Διζωνική - Δικοινοτική Ομοσπονδία και τα «δύο συνιστώντα κράτη» οδηγεί σε διχοτόμηση όχι σε ένωση του νησιού, όπως ισχυρίζεται η κυπριακή κυβέρνηση.

Ο ισχυρισμός ότι όποιος δεν συμφωνεί με τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία δεν επιθυμεί λύση είναι ανυπόστατος και λειτουργεί ως άλλοθι στην αδιέξοδη πορεία των διαπραγματεύσεων. Σήμερα, με παρέμβαση των ΗΠΑ, τίθεται το ζήτημα της συνδιαχείρισης των φυσικών πόρων σε μια πορεία αναβάθμισης του ψευδοκράτους και διατήρησης της κατοχής.

Το ΚΚΕ τάσσεται υπέρ της άμεσης αποχώρησης του συνόλου των κατοχικών δυνάμεων και υποστηρίζει το κλείσιμο των βρετανικών βάσεων. Θεωρούμε ότι η πάλη της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων πρέπει να κατευθύνεται στο στόχο για μια Κύπρο στην οποία αφέντης θα είναι ο λαός της, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, Αρμένιοι, Λατίνοι και Μαρωνίτες. Μια Κύπρο ενιαία (ένα και όχι δύο κράτη) ανεξάρτητη, με μία και μόνη κυριαρχία, μία ιθαγένεια και διεθνή προσωπικότητα, χωρίς ξένες βάσεις και στρατεύματα, χωρίς ξένους εγγυητές και προστάτες.

Απαράδεκτες επιθέσεις σκοπιμότητας κατά του ΚΚΕ, που οργανώνουν διάφορες ομάδες, δεν μπορεί να μειώσουν τον αποφασιστικό ρόλο που εκπληρώνουν το ΚΚΕ και το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου και της εμπλοκής της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.

Δεκάδες, καθημερινές εκδηλώσεις, κινητοποιήσεις, σημαντικές πρωτοβουλίες του ΚΚΕ και της ΚΝΕ και στο διεθνές κίνημα, πρωτοβουλίες διεθνιστικής αλληλεγγύης π.χ. για το Παλαιστινιακό, σταθερή συνεργασία με το ΚΚ και την Κομμουνιστική Νεολαία Τουρκίας και πολλές άλλες δραστηριότητες. Χαρακτηριστική είναι η μεγάλη συγκέντρωση του ΚΚΕ στο Σύνταγμα στις 27 Φλεβάρη και η πορεία χιλιάδων διαδηλωτών στην αμερικάνικη πρεσβεία.

Συνεχίζουμε. Δυναμώνουμε την πάλη κατά των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων. Για την αποχώρηση της χώρας μας από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, ζήτημα που μπορεί να το εγγυηθεί οριστικά και μόνιμα με ανάπτυξη - συνεργασία και φιλία με όλους τους λαούς, μόνο η εργατική - λαϊκή εξουσία. Ενισχύουμε την πάλη ενάντια σε σχεδιασμούς και σενάρια αλλαγής συνόρων και των διεθνών συνθηκών. Κανείς στρατιωτικός ή στρατιώτης, κανένα παιδί του λαού να μη δώσει το αίμα του σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο εκτός συνόρων.

Να δυναμώσουμε τη διεθνιστική αλληλεγγύη και την πάλη για την απομόνωση της ναζιστικής, ρατσιστικής, εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής και όλων των παρόμοιων συμμοριών, να κλιμακωθεί ο αγώνας κατά του εθνικισμού, που διχάζει τους λαούς και κρύβει ότι έχουν συμφέρον να ενώνουν τις δυνάμεις τους στην Ελλάδα, στην Τουρκία, στα Βαλκάνια, σε όλο τον κόσμο ενάντια στον κοινό αντίπαλο: Τα μονοπώλια, τον καπιταλισμό, τις κυβερνήσεις τους και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες τους.

Οι εργαζόμενοι δεν έχουν τα ίδια συμφέροντα με τους εκμεταλλευτές τους. Η λεγόμενη «εθνική ενότητα» είναι μεγάλη παγίδα για την υποταγή της εργατικής τάξης, του λαού μας και της νεολαίας του στις επιδιώξεις του κεφαλαίου και των ΑμερικανοΝΑΤΟικών ιμπεριαλιστών.

Οι κομμουνιστές στην ηρωική 100χρονη Ιστορία του ΚΚΕ έχουν γράψει ηρωικές σελίδες για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, είναι πρωτοπόροι στην καθημερινή πάλη, αλλά και στις δύσκολες ώρες και με ευθύνη, μαζί με το λαό μας, θα πρωτοστατήσουν στον αγώνα για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας, των κυριαρχικών δικαιωμάτων, για να συντριβεί ο όποιος ξένος εισβολέας εάν τολμήσει και επιτεθεί στην Ελλάδα.

Το ΚΚΕ έχει ξεκαθαρίσει πως ταυτόχρονα δεν θα δείξει καμιά εμπιστοσύνη στην αστική κυβέρνηση που θα κάνει τον πόλεμο. Καμιά ανοχή στην άρχουσα τάξη που συμμετέχει στον πόλεμο για την προώθηση των δικών της οικονομικών συμφερόντων, βάζοντας το λαό μας να χύνει το αίμα του. Θα επιδιώξουμε να κατακτήσει η εργατική τάξη, ο λαός μας την εξουσία, να νικήσει οριστικά και να χτίσει τη δική του, τη σοσιαλιστική κοινωνία.

Για να έχει ο λαός μας τη δική του συμβολή στην εξάλειψη των αιτιών των ιμπεριαλιστικών πολέμων, να γίνουν τα μέσα παραγωγής δική του περιουσία και να αναπτυχθούν σχεδιασμένα με κριτήριο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Να ζήσουν ο λαός μας και τα παιδιά του με ειρήνη, με δουλειά, με υψηλού επιπέδου μόρφωση, να καταργηθούν η εκμετάλλευση, η ανεργία, η φτώχεια που σημαδεύουν το καπιταλιστικό σύστημα.

Συστράτευση με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ, η λαϊκή ανησυχία να μετατραπεί σε οργανωμένη δράση. Αυτό επιβάλλουν οι σημερινές εξελίξεις. Η πάλη για το δικαίωμα στην πραγματική μόρφωση και στη δουλειά με δικαιώματα συναντιέται με την πάλη κατά των ιμπεριαλιστικών πολέμων, για να γίνει ο λαός μας νοικοκύρης τον τόπο μας.

Ακόμη μεγαλύτερη όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων σηματοδοτούν οι εξελίξεις στο Αφρίν της βορειοδυτικής Συρίας και στην Ανατολική Γκούτα της νοτιοδυτικής Συρίας (που απέχει μερικές δεκάδες χλμ. από την πρωτεύουσα, Δαμασκό). Οι συγκρούσεις στα πεδία των μαχών συνοδεύονται, και σε αυτήν την περίπτωση, από νέες μαζικές εξόδους πολλών δεκάδων χιλιάδων αμάχων, επιτείνοντας το δράμα και την αγωνία της επιβίωσης στα λαϊκά στρώματα, που πληρώνουν μονίμως το μεγαλύτερο τίμημα από τους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των συμμαχιών τους, που εκφράζονται στη Συρία και την ευρύτερη Μέση Ανατολή.

Στην Ανατολική Γκούτα, ο συριακός στρατός, που προς το τέλος της βδομάδας είχε θέσει υπό τον έλεγχό του πάνω από το 80% της περιοχής, συνεχίζει την ανακατάληψη περιοχών επιτρέποντας παράλληλα την αποχώρηση των πρώτων χιλιάδων αντικαθεστωτικών με ρωσικές εγγυήσεις και τελικό προορισμό τη βόρεια συριακή επαρχία Ιντλίμπ, όπου έχουν συγκεντρωθεί οι περισσότερες δυνάμεις αντικαθεστωτικών, τζιχαντιστών. Παράλληλα, φαίνεται ότι μικρότερες ομάδες αντικαθεστωτικών συνεχίζουν τα τυφλά χτυπήματα κατά αμάχων σε προάστια της Δαμασκού, όπως αυτό που έγινε στα μέσα της βδομάδας στη συνοικία Κασκούλ, προκαλώντας πάνω από 70 νεκρούς και τραυματίες πολίτες.

Από την άλλη, η κατάληψη του Αφρίν από τα τουρκικά στρατεύματα και τους μισθοφόρους του λεγόμενου «Ελεύθερου Συριακού Στρατού» στις 18/3, που επιτεύχθηκε με την ανοχή ΗΠΑ - Ρωσίας και έπειτα από την επιλογή του τουρκικού στρατού να αφήσει ελεύθερους διαδρόμους για τη μαζική έξοδο αμάχων αλλά και μαχητών των δυνάμεων ΥPG, δεν αναμένεται να σημάνει ούτε το τέλος των τουρκικών χερσαίων εισβολών στο συριακό έδαφος, ούτε βεβαίως την επίλυση των αντιθέσεων μεταξύ Αγκυρας και Ουάσιγκτον. Η παρουσία και δράση των Κούρδων μαχητών των δυνάμεων της οργάνωσης ΥPG (που θεωρείται από την Τουρκία «τρομοκρατική οργάνωση» και παρακλάδι του ΡΚΚ) θα συνεχίσει να αυξάνει, επικίνδυνα, τις τριβές στις τουρκο-αμερικανικές σχέσεις και στο ΝΑΤΟ.

Οι διαφορές τους δεν έχουν να κάνουν μόνο με τις κουρδικές Ενοπλες Δυνάμεις, στις οποίες οι ΗΠΑ στηρίχτηκαν για να νικήσουν στρατιωτικά τους τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους» (που, ας μην ξεχνάμε, οι ίδιες με άλλους συμμάχους τους δημιούργησαν και εξόπλισαν). Επί της ουσίας, στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης ΗΠΑ - τουρκικής κυβέρνησης είναι το με ποιους όρους θα παραμείνει η Τουρκία εντός του ΝΑΤΟικού πλαισίου.

Η κυβέρνηση του Τούρκου Προέδρου Ρ. Τ. Ερντογάν έχει καταστήσει σαφές ότι σκοπεύει να συνεχίσει τις επιχειρήσεις διευρύνοντας τα μέτωπα συγκρούσεων με Κούρδους μαχητές και στο Μάνμπιτζ και ακόμη ανατολικότερα (Κομπανί, Ράκα κ.α.) μέχρι τα εδάφη του Βορείου Ιράκ και ενδεχομένως και του Ιράν, με εμφανή στόχο η τουρκική αστική τάξη να κατοχυρώσει τις θέσεις της σε συνθήκες σημαντικών μεταβολών στην περιοχή, την ίδια ώρα που ανοιχτά αμφισβητεί σύνορα, κυριαρχικά δικαιώματα και Συμφωνίες.

Μιλώντας την Τρίτη στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του στην Αγκυρα, ο Ερντογάν κάλεσε τις ΗΠΑ «να σεβαστούν την Τουρκία αν τη βλέπουν ως στρατηγικό σύμμαχο», κατηγορώντας τες παράλληλα ότι προσπάθησαν να ξεγελάσουν την Αγκυρα πουλώντας όπλα στους Κούρδους «τρομοκράτες των δυνάμεων YGP». «Λένε ότι τώρα ανησυχούν για το Αφρίν. Πού ήσασταν όταν μεταφέραμε τις ανησυχίες μας και σας ζητήσαμε να καθαρίσουμε μαζί τους τρομοκράτες; Αν είμαστε ο στρατηγικός σας εταίρος, θα πρέπει να μας σέβεστε, να πορεύεστε στο πλευρό μας», είπε. Μία μέρα μετά, ο Τούρκος Πρόεδρος ανέβασε κι άλλο τις κορόνες έναντι των ΗΠΑ. Αφού τόνισε ότι «οι ΗΠΑ δεν έχουν καμία δουλειά» στο (έτερο κουρδικό θύλακα της βόρειας Συρίας) Μάνμπιτζ, πρόσθεσε με νόημα: «Θελήσαμε να αγοράσουμε όπλα από εσάς, δεν το θέλατε. Ομως δώσατε δωρεάν όπλα και πυρομαχικά στους τρομοκράτες. Τι είδους συνεργασία είναι αυτή;».

Η όξυνση των τριβών Αγκυρας - Ουάσιγκτον συνοδεύτηκε από εντάσεις και σε διπλωματικό επίπεδο. Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου, σπεύδοντας να δείξει ότι ο ορίζοντας είναι «καθαρός» για τις επόμενες κινήσεις του τουρκικού στρατού στο Μάνμπιτζ, ισχυρίστηκε ότι υπήρξε συμφωνία με τις ΗΠΑ για «εκτοπισμό» των εκεί Κούρδων μαχητών, «κοινές περιπολίες» Τούρκων και Αμερικανών στρατιωτών και τη δημιουργία «ζώνης ασφαλείας» μέχρι τα τουρκικά σύνορα. Εντούτοις, η εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Χέδερ Νάουερτ, με λίγες μέρες καθυστέρηση (και αφού είχε προηγηθεί η αποπομπή του Ρεξ Τίλερσον από το υπουργείο Εξωτερικών...) διέψευσε κατηγορηματικά τα περί «συμφωνίας», αλλά και τα περί «επικείμενων διαβουλεύσεων» μεταξύ Αμερικανών και Τούρκων αξιωματούχων για το Μάνμπιτζ, όπου εδρεύουν κάποιες χιλιάδες Αμερικανοί στρατιώτες.

Ο Τσαρλς Κάπτσαν, καθηγητής στο πανεπιστήμιο Τζορτζτάουν και στέλεχος του «Συμβουλίου Ξένων Σχέσεων», που διετέλεσε «ειδικός βοηθός» του Προέδρου των ΗΠΑ για υποθέσεις εθνικής ασφάλειας μεταξύ 2014 - 2017, με άρθρο του στο αμερικανικό περιοδικό «Foreign Policy» στις 15/3, που φέρει τίτλο «ΗΠΑ και Τουρκία πρέπει να κάνουν πίσω από το χείλος του γκρεμού», υποστηρίζει την ανάγκη άμεσης εκτόνωσης των εντάσεων μεταξύ ΗΠΑ - Τουρκίας και σημειώνει χαρακτηριστικά: «Τώρα που το "Ισλαμικό Κράτος" τρέπεται σε φυγή, οι ΗΠΑ και η Τουρκία θα πρέπει να εργαστούν σκληρά για να επιδιορθώσουν τις σχέσεις τους. Ωστόσο, το μόνο που κάνουν τώρα είναι να χειροτερεύουν τα πράγματα. Οι ΗΠΑ ενισχύουν τη σχέση τους με την οργάνωση ΥPG, θεωρώντας τη συμμαχία αυτή ως όχημα για διατήρηση της αμερικανικής επιρροής στη μεταπολεμική Συρία. Η Αγκυρα, που αισθάνεται προδομένη από την Ουάσιγκτον, πιέζει και προχωρά την στρατιωτική εκστρατεία έναντι των Κούρδων μαχητών YPG στο θύλακα Αφρίν και απειλεί να συνεχίσει στο Μάνμπιτζ, μία πόλη ανατολικά του Αφρίν με σημαντική παρουσία δυνάμεων και από το ΥPG και από τον αμερικανικό στρατό. Η τουρκική επίθεση ήδη απέσπασε τους ενόπλους του YPG από τα τελικά στάδια του αγώνα κατά του "Ισλαμικού Κράτους". Γι' αυτό και ΗΠΑ και Τουρκία πρέπει επειγόντως να αλλάξουν πορεία. Με την ήττα του "Ισλαμικού Κράτους" ενόψει, η Ουάσιγκτον μπορεί να ξεκινήσει να μειώνει την υποστήριξη στην οργάνωση ΥPG και να βάλει μπροστά τις τουρκικές προτεραιότητες».

Ταυτόχρονα, οι εξελίξεις στη Συρία σηματοδοτούν την όξυνση της αντιπαράθεσης των ΗΠΑ με τη Ρωσία, που θεωρούν και βασικό ανταγωνιστή. Οι ΗΠΑ πάση θυσία θέλουν να αποδυναμώσουν συμμαχίες της Ρωσίας (όπως με το Ιράν) και σίγουρα να αποτραβήξουν την Τουρκία από την επιρροή της. Η αντιπαράθεση των δύο ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων μπορεί να οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη γενίκευση του πολέμου. Εδώ και βδομάδες, σχεδόν σε καθημερινή βάση, οι Ρώσοι στρατηγοί και αξιωματούχοι του ρωσικού υπουργείου Αμυνας δεν παύουν να προειδοποιούν τις ΗΠΑ να μην αποτολμήσουν αφενός προβοκάτσια με χημικά όπλα, που φαίνεται πως πασχίζουν να στήσουν το τελευταίο διάστημα ομάδες αντικαθεστωτικών και τζιχαντιστών, αφετέρου να χτυπήσουν δυνάμεις του συριακού στρατού ή της κυβέρνησης Ασαντ στη Δαμασκό. Το πρωί της Πέμπτης, πάντως, ο αρχηγός του ρωσικού Γενικού Επιτελείου Στρατού Βαλέρι Γκερασίμοφ τηλεφώνησε με δική του πρωτοβουλία στον Αμερικανό ομόλογό του, στρατηγό Τζόζεφ Ντάνφορντ, ανακοινώνοντας ότι συζήτησαν «για τη Συρία και για πιεστικά ζητήματα αμοιβαίου ενδιαφέροντος» και συμφώνησαν να συνεχίσουν τις μεταξύ τους επαφές...

Οι ΗΠΑ προς το παρόν φαίνεται να «ζυγίζουν» την κατάσταση και να προετοιμάζονται για όλα τα πιθανά σενάρια, μην αποκλείοντας και αυτό μίας σοβαρότερης σύγκρουσης με τη Ρωσία στη Συρία. Ωστόσο, φαίνεται να υπάρχουν αντιθέσεις σε αυτό το ζήτημα και μεταξύ διαφορετικών τμημάτων της αστικής τάξης των ΗΠΑ. Σε κάθε περίπτωση, η τοποθέτηση του μέχρι πρότινος διευθυντή της CIA Μάικ Πομπέο στο υπουργείο Εξωτερικών, που είναι γνωστός για την επιφυλακτική έως αρνητική στάση του απέναντι στον σημερινό Πρόεδρο της Τουρκίας, δεν αναμένεται να αποκλιμακώσει (τουλάχιστον άμεσα) την ένταση.

Από την άλλη, υπάρχουν «φωνές» στα αστικά επιτελεία των ΗΠΑ, όπως ο Ααρον Στάιν από το «Κέντρο Ραφίκ Χαρίρι για τη Μέση Ανατολή» του «Ατλαντικού Συμβουλίου», που προτείνουν στρατηγικούς ελιγμούς. Ενδεικτικός ο τίτλος άρθρου του στο «Foreign Affairs»: «Μια αμερικανική ανασχετική στρατηγική για την Συρία: Για να νικήσεις τους Ρώσους, άσε τους να κερδίσουν». Σε αυτό σημειώνει: «Οι ΗΠΑ έχουν όντως κίνητρο να αμφισβητήσουν τη Μόσχα όπου μπορούν, αλλά στη Συρία η υπόθεση είναι χαμένη. Το καλύτερο στοίχημα της Ουάσιγκτον είναι να διαπραγματευτεί την απόσυρση των δικών της δυνάμεων, γεγονός που θα άφηνε τη Ρωσία να διαχειριστεί το κόστος ενός επταετούς εμφυλίου πολέμου. Η χορήγηση στη Μόσχα αυτής της βραχυπρόθεσμης νίκης, εξάλλου, θα την άφηνε αγκιστρωμένη με τις ανοησίες του απεχθούς καθεστώτος Aσαντ»... «Η Ουάσιγκτον, αντί να συρθεί σε περισσότερες μάχες στη Συρία, πρέπει να αντιτίθεται στη Ρωσία, ακολουθώντας πολιτική διπλής ανάσχεσης προς τους δύο συμμάχους της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή, τη Δαμασκό και την Τεχεράνη. Αυτή η πολιτική θα μπορούσε να περιλαμβάνει οικονομικές κυρώσεις στη Μόσχα για τη δέσμευσή της με τον Aσαντ, αυξάνοντας περαιτέρω το κόστος των προσπαθειών ανασυγκρότησης της χώρας, ενώ θα έκανε τη Ρωσία να πληρώνει για την υποστήριξή της...». «...Μια τέτοια στάση στη Μέση Ανατολή θα συμπληρώσει τις συνεχιζόμενες προσπάθειες του ΝΑΤΟ για την αποτροπή της ρωσικής επιθετικότητας στην ανατολική Ευρώπη, με το να ενισχύσει τη συμμαχική στρατιωτική παρουσία στις χώρες της Βαλτικής. Αυτές οι δύο προσπάθειες θα συνεργαστούν συνδυαστικά για την ανάσχεση της Δαμασκού, ενώ ταυτόχρονα θα απωθούν τη Ρωσία σε πολλαπλά μέτωπα».

Τέτοιες αναλύσεις καταδεικνύουν την πολυπλοκότητα των εξελίξεων, που σε κάθε περίπτωση είναι αρνητικές για τους λαούς, όσο δεν δυναμώνει το κίνημα αντίστασης και ανατροπής όλων των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών.