Παπαγεωργίου Βασίλης

Οι εργαζόμενοι, επομένως, μπορούν να επιλέξουν. Εάν θέλουν ακόμη πιο αντιλαϊκό φορολογικό σύστημα, ακόμη πιο αντιδραστικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, περισσότερη ακρίβεια και παραπέρα διεύρυνση της ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης της Παιδείας και της Υγείας, κλπ., κλπ., με δυο λόγια, ακόμη χειρότερες συνθήκες ζωής και δουλιάς, μπορούν και πρέπει να ψηφίσουν ΝΔ. Εάν θέλουν, όμως, να στείλουν στην κυβέρνηση ένα ισχυρό και ουσιαστικό μήνυμα αντίστασης και απόκρουσης των προαναφερόμενων μέτρων. Εάν θέλουν η δύναμη της ψήφου τους να πιάσει τόπο και να έχει πραγματικό αντίκρισμα, τότε ένας είναι ο δικός τους δρόμος: Η ψήφος στο ΚΚΕ, η συμπαράταξή τους με τους κομμουνιστές, με όλους όσοι αγωνίζονται.

Επειδή και πάλι τις προάλλες, ο Κ. Καραμανλής, στην ομιλία του στην ετήσια συνέλευση των βιομηχάνων μεταχειρίστηκε το παράδειγμα της Ιρλανδίας, ως μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης, αναφέροντας μάλιστα και ορισμένους δείκτες, θυμίζουμε τα εξής: Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Κομισιόν («Γιουροστάτ»), η φτώχεια στην Ιρλανδία βαίνει συνεχώς αυξανόμενη και έφθασε το 2001 στο 21% του συνολικού πληθυσμού. Σήμερα, είναι ακόμη μεγαλύτερη. Το επίσημο ποσοστό της ανεργίας αυξήθηκε κατά 13% το 2003 και έφθασε στο 4,4%, από 3,9% τον προηγούμενο χρόνο, παρά την ταυτόχρονη και μεγάλη διόγκωση των διαφόρων μορφών μερικής και κάθε λογής «ευλύγιστης» απασχόλησης. Μορφές, οι οποίες, φυσικά, δε συμπεριλαμβάνονται στα προαναφερόμενα ποσοστά. Σύμφωνα δε, με αρκετούς Ιρλανδούς οικονομικούς αναλυτές, τα πραγματικά προβλήματα βρίσκονται ακόμη μπροστά...

Και δε λέμε, βέβαια, δίκιο έχει ο πρωθυπουργός, όταν ισχυρίζεται, ότι στην Ιρλανδία έχει δημιουργηθεί ένα ιδιαίτερα ευνοϊκό περιβάλλον για τις επενδύσεις. Ή, αλλιώς, ένας παράδεισος για τους κεφαλαιοκράτες, θα λέγαμε εμείς. Το γεγονός αυτό, όμως, πηγαίνει χέρι χέρι με την κόλαση για τους εργαζόμενους και το λαό. Και δεν το λέμε μόνον εμείς, εφαρμόζοντας τον... ξεπερασμένο μαρξισμό - λενινισμό. Το λένε και τα επίσημα στοιχεία...

Το ΠΑΣΟΚ θέλει «μια Ευρώπη ισχυρή και ανεξάρτητη, δημοκρατική, κοινωνική και ειρηνική». Η ΝΔ θέλει «μια Ευρώπη ισχυρή, πολιτικά ενωμένη, οικονομικά αναπτυγμένη και κοινωνικά δίκαιη». Το τι σημαίνουν τα συνθήματα αυτά στην πράξη, μπορεί να το καταλάβει ο καθένας, όχι μόνον από την πολιτική πρακτική των δυο αυτών κομμάτων, τόσα χρόνια τώρα, αλλά και από τους ομοϊδεάτες τους, που κυβερνούν τις άλλες χώρες - μέλη της ΕΕ.

Οι πλέον επιφανείς εκπρόσωποι των σοσιαλδημοκρατών στην Ευρώπη (o Τ. Μπλερ και o Γκ. Σρέντερ, λίγο παλιότερα οι Σουηδοί ομοϊδεάτες τους, κλπ.) κατεδαφίζουν συστηματικά το λεγόμενο κοινωνικό κράτος, προωθώντας τις καπιταλιστικές διαρθρωτικές αλλαγές και τους «νόμους της αγοράς», πάντα, βέβαια, με... ανθρώπινο πρόσωπο. Ανάλογη πολιτική εφαρμόζουν και ομοϊδεάτες της ΝΔ (π.χ., o Μπερλουσκόνι, o Χ. Μ. Αθνάρ μέχρι πρόσφατα, o Σιράκ, κλπ.), χωρίς να κάνουν λόγο αυτοί, για ανθρώπινο πρόσωπο, αλλά με μπόλικους όρκους πίστης στην ανάπτυξη, στην κοινωνική συνοχή, κλπ.

Βέβαια, τα προαναφερόμενα δεν είναι τα μοναδικά παραδείγματα. Κάθε άλλο. Τόσα χρόνια τώρα, σοσιαλδημοκρατικές και συντηρητικές κυβερνήσεις των χωρών - μελών της ΕΕ συναποφασίζουν στις Βρυξέλλες όλα όσα ζουν καθημερινά, τόσο οι Ελληνες εργαζόμενοι, όσο και οι εργαζόμενοι των άλλων χωρών. Κι όσες φορές «τσακώθηκαν» μεταξύ τους, έγινε αποκλειστικά και μόνο για το μερίδιο της πλουτοκρατίας της χώρας τους και όχι για το... ανθρώπινο πρόσωπο των όποιων αντιλαϊκών αποφάσεών τους. Αλλωστε, η ανυπαρξία του διαβόητου ανθρώπινου προσώπου της ΕΕ, όπως και των κυβερνήσεων των χωρών - μελών της, είτε είναι σοσιαλδημοκρατικές είτε συντηρητικές, έγινε ακόμη περισσότερο εκκωφαντική τελευταία, με την ένοχη και εγκληματική σιωπή τους, σχετικά με τα βάρβαρα και απάνθρωπα εγκλήματα της ισραηλινής κυβέρνησης σε βάρος των Παλαιστινίων, όπως και με τα βάρβαρα βασανιστήρια στα αμερικανικά κάτεργα του Ιράκ.

Τα περί «ανθρώπινου προσώπου», «κοινωνικής συνοχής» και δε συμμαζεύεται είναι μόνο και μόνο για προεκλογική κατανάλωση. Οπως τώρα, για τις ευρωεκλογές.

Θυμάστε, τι έλεγαν οι Γ. Παπανδρέου, Κ. Σημίτης, Ευάγγ. Βενιζέλος, Β. Παπανδρέου και όλα τα υπόλοιπα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, στις αρχές του περασμένου Φλεβάρη, όταν είχε ανακοινωθεί το... καινοτόμο και... ρηξικέλευθο μέτρο της εκλογής του Γ. Παπανδρέου από τη βάση, τα μέλη και τους φίλους του ΠΑΣΟΚ; Και, βέβαια, θυμάστε και επομένως δε χρειάζεται να γράψουμε τίποτε. Σημειώνουμε μόνον, ότι το γεγονός αυτό, μαζί με το σύνθημα της «συμμετοχικής δημοκρατίας», αποτέλεσαν τα βασικά ατού του τότε κυβερνώντος κόμματος για τις εκλογές της 7ης Μάρτη.

Αραγε, τέσσερις περίπου μήνες μετά, πόσοι εργαζόμενοι - ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ υπάρχουν, που δεν έχουν καταλάβει ακόμη ότι χρησιμοποιήθηκαν σαν κοινά πιόνια σ' ένα παιγνίδι προεκλογικής ψηφοθηρίας και εσωκομματικής εξουσίας; Πόσοι δεν έχουν καταλάβει ακόμη, ότι τα συνθήματα, περί «συμμετοχικής δημοκρατίας», «αλλαγής», κλπ., ήταν και είναι «ρούχα αδειανά»; Πόσοι δε βλέπουν σήμερα, ότι ο Γ. Παπανδρέου εκμεταλλεύεται εκείνη την εκλογή του, για την εδραίωση τής ενός ανδρός αρχή και μόνο μέσα στο ΠΑΣΟΚ και στην παραπέρα, συνεχή συντηρητικοποίηση της πολιτικής του φυσιογνωμίας;

Απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά, βέβαια, δεν έχουμε. Ετσι η αλλιώς, όμως, οι ευρωεκλογές της 13ης Ιούνη προσφέρουν μιας πρώτης τάξης ευκαιρία σε όλους όσοι έχουν καταλάβει τα προηγούμενα να «διορθώσουν» την ψήφο τους και να τη δώσουν στο ΚΚΕ. Για να πιάσει τόπο και να μην πάει και πάλι χαμένη...

Καθώς ο ιμπεριαλισμός δρούσε και δρα για την ανατροπή της σοσιαλιστικής Κούβας, ο λαός της αυτοπροστατεύτηκε με το Σύνταγμά του, το οποίο, κυκλοφόρησε η «Σύγχρονη Εποχή», με τίτλο «Το Σύνταγμα και το πολιτικό σύστημα της Δημοκρατίας της Κούβας». Η εξαιρετική εισαγωγή για τα «πρωτοκύτταρα» αυτού του Συντάγματος από τους αγώνες του κουβανικού λαού το 19ο αιώνα και στο πρώτο μισό του 20ού, υπογράφει ο επίτιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου της Αβάνας, Χούλιο Φερνάντες Μπούλτε. Τι αποφάσισε και ψήφισε ο λαός της Κούβας; Ενδεικτικά, παραθέτουμε αποσπάσματα δύο άρθρων του Συντάγματός του: Αρ.1: «Η Κούβα είναι σοσιαλιστικό κράτος εργατών, ανεξάρτητο, κυρίαρχο, οργανωμένο από όλους, για το καλό όλων, ως ενιαία και δημοκρατική πολιτεία, με σκοπό την απόλαυση της πολιτικής ελευθερίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της προσωπικής και συλλογικής ευημερίας και της ανθρώπινης αλληλεγγύης». Στο άρθρο 3, που λέει ότι «κάθε εξουσία πηγάζει από το λαό», προβλέπεται το «Δικαίωμα Αντίστασης» σε κάθε αντίθετη, προς το Σύνταγμα ή τους πολιτικούς στόχους του λαού, ενέργεια. Το 2002, με μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις τους και ψήφισμα που υπέγραψαν 8 εκατομμύρια Κουβανοί, ζήτησαν την παρακάτω προσθήκη στο αρ. 3: «Ο σοσιαλισμός και το επαναστατικό πολιτικό και κοινωνικό σύστημα που εγκαθιδρύεται με αυτό το Σύνταγμα, δοκιμασμένο από χρόνια ηρωικής αντίστασης απέναντι σε κάθε είδους επιθέσεις και τον οικονομικό πόλεμο των κυβερνήσεων της πιο μεγάλης ιμπεριαλιστικής δύναμης, και έχοντας αποδείξει την ικανότητά του να δημιουργεί μια εντελώς καινούρια και δίκαιη κοινωνία, είναι αμετάκλητο και η Κούβα δε θα επιστρέψει ποτέ στον καπιταλισμό».

Γρηγοριάδης Κώστας

Το Πεντάγωνο επέμεινε ότι η αντικατάσταση του Σάντσες δε σχετίζεται με την καταιγίδα των αποκαλύψεων για τα βασανιστήρια στις φυλακές Αμπού Γράιμπ. Εντούτοις, οι «κακές γλώσσες» υποστήριζαν ότι οι «επιδόσεις» του στρατηγού Σάντσες είχαν απογοητεύσει το Πεντάγωνο και το Λευκό Οίκο, τόσο στο πεδίο του ελέγχου της κατάστασης στην κατεχόμενη χώρα, όσο και σε ό,τι αφορά στις φυλακές Αμπού Γράιμπ.

Καταθέτοντας στην αρμόδια επιτροπή του Κογκρέσου, ο Σάντσες χαρακτήρισε «σποραδικά» τα περιστατικά βασανισμών και υποστήριξε ότι δε γνώριζε τίποτε. Αυτό, όμως, διαψεύστηκε από τις μαρτυρίες των στρατονόμων που κρίθηκαν ένοχοι για τα βασανιστήρια, που υποστήριξαν ότι όχι μόνο γνώριζε, αλλά παρακολούθησε ορισμένα από αυτά. Αλλωστε, οι καταιγιστικές αποκαλύψεις δεν αφήνουν περιθώρια ελιγμών στον Σάντσες, που φαίνεται να αναλαμβάνει το ρόλο του «αποδιοπομπαίου τράγου», καθώς αποδεικνύουν με τον σαφέστερο τρόπο το εύρος της φρίκης σε όλες τις αμερικανικές φυλακές στο Ιράκ, αλλά και σε άλλα σημεία του κόσμου.