Μα μια Ριβιέρα, φυσικά. Θα βάλουμε στο (παγωμένο) ποτήρι δυο δάχτυλα κουαντρό, ένα δάχτυλο ρούμι, ένα δάχτυλο χυμό ανανά και έπειτα θα τα ανακατέψουμε απαλά και θα τα σερβίρουμε με έναν κύβο ανανά.

Και ένα κλασικό Ντρε Μαρτίνι. Πώς γίνεται; Πολύ εύκολα. 1 και δύο τρίτα φλιτζανιού ντρε τζιν και ένα τρίτο βερμούτ ντράι. Ανακατεύουμε πολύ καλά και τα σερβίρουμε σε ένα ειδικό ποτήρι με μια φέτα από λεμόνι και δυο πράσινες ελιές.

Και τέλος, θα χαιρετίσουμε τον καυτό μήνα με ένα Κρεόλ. Ετσι κι αλλιώς έχουμε τόσο μαυρίσει που μας ταιριάζει. Λοιπόν, επί τω έργω: Για δυο άτομα, (ε, μονάχοι μας δεν πίνουμε) ένα δάχτυλο σαρτέζ κίτρινο, ένα δάχτυλο σαρτέζ πράσινο, ένα δάχτυλο μαρασκίνο, ένα δάχτυλο σιρόπι βατόμουρου και πολύ θρυμματισμένο πάγο. Τα βάζουμε στο σέικερ και τα χτυπάμε δυνατά. Σουρώνουμε τα υλικά σε δυο ποτήρια και τα σερβίρουμε.

Εις υγείαν και του χρόνου τον Αύγουστο να είμαστε πάλι μαζί.

Δεν αντέχεται το 2000 με τίποτε. Τουλάχιστον τούτη την Κυριακή, την τελευταία του Αυγούστου. Αργοπεθαίνει το καλοκαίρι, αργοπεθαίνει και η σελήνη, υπέργηρη είναι, 28 ημερών... Το φαντάζεστε; Πάμε, λοιπόν μια βόλτα στο παρελθόν καλύτερα. Ετσι τουλάχιστον θα ξεφύγουμε από αυτό που φεύγει, που τόσο το περιμέναμε, και που τελικά τίποτε δε μας προσέφερε. Ας γυρίσουμε στα 1822 και ας δούμε τι σημαντικό έγινε τότε. Στις 7 Σεπτεμβρίου του 1822, η Βραζιλία κήρυξε την ανεξαρτησία της από την Πορτογαλία. Αν δεν την είχε κηρύξει θα ήταν άραγε μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αναρωτιόμαστε; Μια απορία εκφράζουμε, μη γελάτε λοιπόν.

Το 1807 ο Γάλλος μαθηματικός Ζαν Μπατίστ Ζοζέφ, βαρόνος του Φουριέ, απέδειξε το λεγόμενο θεώρημα του Φουριέ. Ο Φουριέ χρησιμοποίησε αυτό το θεώρημα για να μελετήσει τη ροή της θερμότητας και το 1822 εξέδωσε ένα βιβλίο με τίτλο «Αναλυτική θεωρία της θερμότητας».

Επίσης, την ίδια χρονιά, ο Αγγλος μαθηματικός Τσάρλες Μπάμπιτς αποφασίζει να κατασκευάσει μια μηχανή, η λειτουργία της οποίας θα ρυθμιζόταν με διάτρητες κάρτες σαν και εκείνες του αργαλειού Ζακάρ, επίσης αυτή η μηχανή θα είχε την ικανότητα να αποθηκεύει μερικά αποτελέσματα ώστε αργότερα να εκτελεί νέες πράξεις με αυτά και θα μπορούσε να τυπώσει τα τελικά αποτελέσματα... Μπορούμε λοιπόν να μιλάμε για τον παππού του υπολογιστή μας;

Ακόμη, ο Γάλλος μαθηματικός Ζαν Βίκτορ Πονσελέ, είχε συλληφθεί κατά την εισβολή του Ναπολέοντα στη Ρωσία και κρατήθηκε αιχμάλωτος για ενάμιση χρόνο. Αυτό το διάστημα δεν πήγε χαμένο και οι καρποί της μελέτης του εμφανίστηκαν το 1822, με την έκδοση ενός βιβλίου του πάνω στη λεγόμενη προβολική γεωμετρία. Τι είναι αυτό; Είναι η μελέτη της σκιάς που ρίχνουν γεωμετρικά σχήματα..

Τέλος, το 1822 ο Γάλλος εφευρέτης Ζοζέφ Νισεφόρ Νιέπς παρήγαγε την πρώτη σταθερή φωτογραφία. Ωστόσο θα έπρεπε να περάσουν μερικά χρόνια ακόμη ώστε να γίνουν τα πρώτα βήματα για την επινόηση μια πρακτικά εφαρμόσιμης φωτογραφικής μεθόδου.

Και αν η διάθεση σας είναι διαφορετική, αν θέλετε να διαβάσετε ένα σύγχρονο κοινωνικό μυθιστόρημα, τότε σας προτείνουμε το «Τοπίο ενός χωρισμού» της συναδέλφου μας Σοφίας Μαλτέζου, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις « Φιλιππότη».

Πρόκειται για ένα εξαιρετικό βιβλίο με πανέξυπνους διαλόγους, με ευρηματική πλοκή, και έντονους χαρακτήρες, πρόκειται για ένα μυθιστόρημα τόσο «φανταστικά» αληθινό, που αξίζει να το διαβάσετε. Το κείμενο θίγει το θέμα του χωρισμού. Το διαζύγιο, πλαίσιο σ' αυτήν την πολυπρόσωπη ιστορία με μια σειρά από ερωτηματικά γύρω από την προδοσία, τον εγωισμό, το ένστικτο, τους θεσμούς, το παράλογο, την αναγκαιότητα του κακού που αντιμετωπίζει η κεντρική ηρωίδα στην προσπάθειά της με το χωρισμό να σώσει... το γάμο της. Με λίγα λόγια, πρόκειται για ένα ένα ευγενικό μυθιστόρημα.

Γιατί να καθόμαστε και να κλαίμε τη μοίρα μας που με το «αόρατο χέρι» της μάς κράτησε, όπως κάθε χρόνο άλλωστε, στην Αθήνα; Οχι άλλο παθητικές και μελαγχολικές αντιδράσεις. Αποδράσεις χρειαζόμαστε. Θα κάνουμε μια υπέροχη βόλτα στου Ψυρρή, μια συνοικία που έχει ιστορία πολλών αιώνων με ξεναγό τον Γιάννη Καιροφύλα, που μέσα από το κομψό βιβλίο του «Η ιστορία της συνοικίας του Ψυρρή» (εκδόσεις «Φιλιππότη»), έχει πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα να μας αφηγηθεί. Θα μιλήσει για τη μεσαιωνική ονομασία του Ψυρρή, για την εξέλιξη της συνοικίας, για το σπίτι του Λόρδου Βύρωνα στου Ψυρρή, για τα αρχοντικά σπίτια στην οδό Σαρρή, για τα τυπογραφεία της εφημερίδας «Εμπρός», για τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, τον ερημίτη του Ψυρρή, για τη δολοφονία του Δηλιγιάννη, για τα καφενεία, για την έφιππο Χωροφυλακή, για τον «περίφημο» Μπαϊρακτάρη, για τους μάγκες, τους βλάμηδες και αντάμηδες... Πάμε λοιπόν, χρόνο να μη χάσουμε για να απολαύσουμε μια άδεια Αθήνα που σε λίγο, πολύ λίγο, θα αρχίσει να γεμίζει.

Περπατήσαμε ούτε ξέρουμε πόσες ώρες μέσα στα γραφικά δρομάκια του Ψυρρή. Ωρα να γυρίσουμε, ασθενεί μόνον το στομάχι και κουρασμένοι οδοιπόροι είμαστε. Ας ρίξουμε λίγο νερό πάνω μας και έπειτα ας φροντίσουμε το στομάχι μας. Θα ετοιμάσουμε γεμιστές πιπεριές.

Θα χρειαστούμε: 2 1/2 κιλά πιπεριές Φλωρίνης, δυο κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο, δυο μεγάλα κρεμμύδια, δυο σκελίδες σκόρδο, μια κούπα ρύζι, ελάχιστη κανέλα, κύμινο, δυο κούπες νερό, σταφίδες, κουκουνάρια, αλάτι πιπέρι, ένα ματσάκι δυόσμο και ένα ματσάκι μαϊντανό ψιλοκομμένο.

Πλένουμε και στεγνώνουμε τις πιπεριές. Ανάβουμε το γκριλ και τις ψήνουμε, μακριά από την πηγή της φωτιάς, γυρίζοντάς τες για να μαυρίσουν και να φουσκώσουν παντού για δεκαπέντε λεπτά της ώρας περίπου. Τις αφήνουμε να κρυώσουν. Μαραίνουμε το κρεμμύδι και το σκόρδο σε λάδι και προσθέτουμε το ρύζι, την κανέλα και το κύμινο. Προσθέτουμε νερό και σκεπάζουμε το τηγάνι ώστε να σιγοβράσουν μέχρι να απορροφηθεί εντελώς το νερό. Επειτα το κατεβάζουμε από τη φωτιά και βάζουμε τις σταφίδες, τα κουκουνάρια, όλα τα μυρωδικά, το αλάτι και το πιπέρι. Κόβουμε τα κοτσάνια από τις πιπεριές, αφαιρούμε τις φλούδες, τις χαράζουμε κατά μήκος και αφαιρούμε τα σπόρια. Σε ένα πιρέξ που το έχουμε περάσει με λάδι βάζουμε τις πιπεριές αφού τις γεμίσουμε με το ρύζι και τις τοποθετούμε τη μια δίπλα στην άλλη. Τις περιχύνουμε με όλα τα ζουμιά που έχουν μείνει από το ψήσιμο, τις σκεπάζουμε με αλουμινόχαρτο και τις αφήνουμε να ψηθούν στο φούρνο, στους 180 βαθμούς για μισή ώρα περίπου.