Αγαπητοί Σύντροφοι,

όχι μόνο συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο, αλλά αισθάνομαι την προσωπική ευθύνη και την υποχρέωση να τις υπερασπιστώ δημόσια, από κάθε λογής εχθρούς και «φίλους», γράφοντας τη γνώμη μου και συμμετέχοντας στον προσυνεδριακό διάλογο.

Στην 20ετία που μεσολάβησε, από την κορύφωση της αντεπαναστατικής διαδικασίας στην ΕΣΣΔ, το ΚΚΕ ερεύνησε και μελέτησε την πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα και γενικότερα την πείρα της ταξικής πάλης. Σταδιακά υπέβαλε, σε συλλογικές εσωκομματικές συζητήσεις και σε δημόσιο διάλογο, τα συμπεράσματά του.

Μέσα από αυτή τη διαδικασία διαμορφώθηκαν οι απόψεις του ΚΚΕ, τόσο για ζητήματα της σοσιαλιστικής οικονομίας, όσο και για ζητήματα της σοσιαλιστικής εξουσίας, το χαρακτήρα της, ως επαναστατικής εξουσίας της εργατικής τάξης, τη σχέση αυτής της εξουσίας με την κοινωνική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής και τον κεντρικό σχεδιασμό. Πρόκειται δηλαδή για ανάπτυξη των προγραμματικών θέσεων του ΚΚΕ.

Η ανάγκη για αλλαγές στο πρόγραμμα του Κόμματος ωρίμασε μέσα από τις κοινωνικές πολιτικές εξελίξεις, που μεσολάβησαν μετά το 15οΣυνέδριο του ΚΚΕ το 1996, αλλά και από τη συνεχή ιδεολογική - πολιτική ωρίμανση του Κόμματος, όπως αποτυπώθηκε στα επόμενα συνέδριά του (16ο και 17ο) τη μελέτη της Ιστορίας του Κόμματος (με την πανελλαδική Συνδιάσκεψή του το 2011) και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης της ΕΣΣΔ (Απόφαση του 18ουΣυνεδρίου για το Σοσιαλισμό).

Στο σχέδιο προγράμματος διατηρούνται βασικά και θεμελιακά στοιχεία του προγράμματος που είχε διαμορφωθεί στο 15ο Συνέδριο:

Ο χαρακτήρας της εποχής, ως εποχής περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, ανεξάρτητα από τον αρνητικό συσχετισμό και τη νίκη της αντεπανάστασης.

Ο προσδιορισμός της επανάστασης στην Ελλάδα ως σοσιαλιστικής.

Ο απεγκλωβισμός από οποιαδήποτε μορφή ενσωμάτωσης σε αστική διακυβέρνηση.

Η συνειδητή απόρριψη οποιουδήποτε σκαλοπατιού «ενδιάμεσης» εξουσίας ανάμεσα στην αστική και την εργατική.

Αναπτύσσεται καλύτερα η στρατηγική αντίληψη του Κόμματος, ιδιαίτερα στον ακριβέστερο προσδιορισμό των σύμμαχων προς την εργατική τάξη κοινωνικών δυνάμεων, στο χαρακτήρα της Λαϊκής Συμμαχίας, στη σχέση του Κόμματος με τις μορφές οργάνωσης της Λαϊκής Συμμαχίας.

Στο σχέδιο προγράμματος κωδικοποιούνται καλύτερα τα καθήκοντα του ΚΚΕ για τη σοσιαλιστική επανάσταση, προσδιορίζεται με πιο ακριβή επιστημονικό τρόπο, το ζήτημα της ωριμότητας των αντικειμενικών προϋποθέσεων για τη σοσιαλιστική επανάσταση (επαναστατική κατάσταση). Αναλύεται ο ρόλος του υποκειμενικού παράγοντα για τη νικηφόρα εκδήλωση της επανάστασης.

Ταυτόχρονα, δίνεται πιο ολοκληρωμένα η προγραμματική αντίληψη του Κόμματος για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.

Οι Θέσεις της ΚΕ επισημαίνουν τις καθυστερήσεις του Κόμματος στο ζήτημα της αναδιάταξης των κομματικών δυνάμεων για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και την οικοδόμηση του Κόμματος. Επικεντρώνονται στις προϋποθέσεις ώστε το ΚΚΕ να αναπτύξει την οργανωτική του ικανότητα με βασικό στοιχείο το ανέβασμα της στάθμης όλων των κομματικών και κνίτικων δυνάμεων, της βελτίωσης της εργατικής σύνθεσης του κόμματος και την κομματική οικοδόμηση σε μεγάλους εργασιακούς χώρους.

Θεωρώ, ότι με τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο ισχυροποιείται παραπέρα ο επαναστατικός χαρακτήρας του Κόμματος, που είναι προϋπόθεση για να φέρει σε πέρας την ιστορική αποστολή του, την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Υπάρχει μία πίεση - επίθεση από διάφορους εχθρούς και «φίλους» επικαλούμενοι μάλιστα το πρόγραμμα του Κόμματος, ότι έχουμε καταργήσει την τακτική και την έχουμε αντικαταστήσει με τον στρατηγικό μας στόχο την Λαϊκή Εξουσία - Σοσιαλισμό με αποτέλεσμα, κατ' αυτούς, να μην συγκεντρώνουμε δυνάμεις, να μην συνεργαζόμαστε με άλλες πολιτικές δυνάμεις μέσα στο κίνημα, να μην ενδιαφερόμαστε για τα άμεσα προβλήματα των εργαζομένων, να μεταφέρουμε τη λύση τους στο σοσιαλισμό και με το προτεινόμενο σχέδιο προγράμματος να ρέπουμε προς το σεχταρισμό με καταστροφικά αποτελέσματα για το Κόμμα.

Εδώ σύντροφοι πιστεύω πως πρέπει να αναφερθούμε πιο αναλυτικά στο χρονικό διάστημα από το 18ο Συνέδριο και μετά και να αξιολογήσουμε τη δράση και την προσφορά του Κόμματος στο κίνημα. Εν μέσω μάλιστα και της πιο βαθιάς οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, που γνωρίσαμε από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά.

Το Κόμμα μας:

• Προσδιόρισε την κρίση σαν καπιταλιστική, δηλαδή κρίση υπερπαραγωγής και υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων και εμπορευμάτων, που εδράζεται στο DNA του ίδιου του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, ότι είναι βαθιά και η όποια ανάκαμψη θα είναι αναιμική, όταν όλα τα υπόλοιπα κόμματα του λεγόμενο Ευρωμονόδρομου μίλαγαν για καζινοκαπιταλισμό, για κρίση χρέους και πολλά άλλα.
• Προειδοποίησε ότι σε περίοδο βαθιάς οικονομικής κρίσης συνυπάρχουν και οι δύο εκδοχές μέσα στο εργατικό κίνημα, η μία της ριζοσπαστικοποίησης των δυνάμεων της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων και η άλλη της οπισθοχώρησης και της αναδίπλωσης.
• Κάλεσε την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα να κατανοήσουν το χαρακτήρα της οικονομικής κρίσης, να μην εγκλωβιστούν στις μνημονιακές και αντιμνημονιακές επιλογές και να αποφύγουν τα διαφορετικά μείγματα πολιτικής που δεν τους βγάζουν έξω από το έδαφος του συστήματος.
• Μπόλιασε μεγάλο αριθμό εργαζομένων με τα συνθήματα της ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ και της ΑΠΕΙΘΑΡΧΙΑΣ απέναντι στη λαίλαπα της αντιλαϊκής πολιτικής της εκάστοτε κυβέρνησης.
• Εβαλε για ζύμωση μέσα στο εργατικό κίνημα τον άλλο δρόμο ανάπτυξης με την έξοδο της χώρας μας από την ΕΕ, την μονομερή διαγραφή του χρέους με Λαϊκή Εξουσία - Οικονομία και κεντρικό σχεδιασμό.
• Πρωτοστάτησε μαζί με το ΠΑΜΕ σε πρωτοφανέρωτους αγώνες για την εποχή μας, περισσότερους από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, που δεν έχουν «σεχταριστικά» κομμουνιστικά κόμματα!! Αλήθεια αγώνες όπως της ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ, των Ναυτεργατών, των αγροτών, το σύρσιμο της ΓΣΕΕ από το ΠΑΜΕ σε απεργίες έγιναν με πλαίσιο πάλης το Σοσιαλισμό;;!!

Οσον αφορά τη μη συνεργασία με άλλες πολιτικές δυνάμεις που μπορούν να προκύψουν στο επίπεδο συγκέντρωσης δυνάμεων, δηλαδή στη Λαϊκή Συμμαχία, οι θέσεις αναφέρουν ότι το ΚΚΕ διατηρώντας την αυτοτέλειά του θα επιδιώξει την κοινή δράση με αυτές τις δυνάμεις, στη στήριξη της Λαϊκής Συμμαχίας και όχι η συνεργασία να διαμορφώνεται σε ενιαίο όργανο Συμμαχίας με κόμματα συστατικά μέλη. Εν ολίγοις όχι άλλη ΕΔΑ και όχι άλλο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ.

Ζήτω το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ.

Απάντηση στην επιστολή της Κυριακής 3 Φλεβάρη 2013: «Τα αποτελέσματα των εκλογών του 2012 συμπύκνωση των αδιεξόδων του Κόμματός μας». Είναι λάθος η αντίληψη του συντάκτη της επιστολής στην οποία αναφέρομαι, και εκ των προτέρων οφείλεται στην απώλεια διαλεκτικής προσέγγισης:

Καταρχάς, βάζει όλη την αντίληψη για το λαό μέσα στο ίδιο τσουβάλι αδυνατώντας να διαχωρίσει τα ποιοτικά από τα ποσοτικά στοιχεία. Είναι σαν να λέει, τι αυτοί που πάνε κάθε 4 χρόνια να ψηφίσουν για να λένε ότι συμμετέχουν κάπου, τι αυτοί που είναι σε κάθε απεργία και την τρίβουν στα μούτρα του αφεντικού τους, είναι όλοι το ίδιο! Αδυνατεί δηλαδή να αντιληφθεί την αντικειμενική παρατήρηση, της, φυσικά, μη ταυτόχρονης και ομοιόμορφης πολιτικής εξέλιξης των μελών της ίδιας κοινωνίας και τους βλέπει όλους μαζί το ίδιο, μέσα σε ένα τσουβάλι, σαν ένα ενιαίο εκλογικό (και μόνο!) σώμα. Αυτό μαρξιστικά είναι τεράστιο ατόπημα. Μέσα στην τοποθέτησή του δεν υπάρχει πουθενά το εργατικό κίνημα, που είναι και η ουσία του ζητήματος για το οποίο βρισκόμαστε όλοι (και αυτός πιστεύω) εδωπέρα! Είναι σα να λέει δηλαδή ότι πολιτικά, έχουν την ίδια πρακτική αξία οι απεργοί με τους αγανακτισμένους. Είναι υλιστική προσέγγιση αυτή; Προσοχή όμως, φυσικά και επανάσταση δε γίνεται χωρίς τους «πολίτες» που προς το παρόν αρκούνται στη διάρρηξη των ιμάτιών τους παρακολουθώντας κάποια αγανακτισμένη ρητορεία του (κατά τα άλλα αξιότιμου) Λάκη Λαζόπουλου. Ο αντικειμενικός μας σκοπός είναι η συμμετοχή τους στο Μέτωπο μέσα από τα σωματεία της δουλειάς ή της περιοχής τους. Η υπόλοιπη εργατική τάξη όμως που συμμετέχει ήδη, απεργεί, διαδηλώνει και καταλαμβάνει, αποτελεί εκ του αποτελέσματος πιο εξελιγμένο πολιτικά κοινωνικό συστατικό, ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΑΥΤΟ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ ΚΑΤΑ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΜΕ, ΤΟΤΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΩΣ ΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΧΕΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΜΙΑ ΠΟΙΟΤΙΚΗ ΕΠΙΡΡΟΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΟΠΟΥ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΙΣΑΞΙΟ, ΑΝ ΟΧΙ ΣΕ ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΚΑΙ ΑΝΩΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΣΟΤΙΚΗ. Αυτός είναι ο μαρξισμός και οτιδήποτε άλλο είναι εκπτώσεις.

Από εκεί και πέρα φυσικά και έχει ευθύνη το ΚΚ στο να εμπνεύσει το λαό, στον ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΟ του ρόλο δηλαδή της ΠΟΙΟΤΙΚΗΣ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗΣ της κοινωνίας. Για να ασκήσω κι εγώ δηλαδή το δικό μου μέρος της κριτικής, απέτυχε στην εύστοχη εκτίμηση του αντιμνημονιακού κινήματος, το οποίο στο αποκορύφωμά του γέμισε με εκατοντάδες χιλιάδες πολιτικά ανώνυμους διαδηλωτές τις αλυσίδες του. Συντάχθηκαν δηλαδή εξ ολοκλήρου με το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ προσδίδοντας όλα αυτά τα ΠΟΣΟΤΙΚΑ χαρακτηριστικά, τα οποία εμείς οι κομμουνιστές αναζητούμε, αλλά αποτύχαμε να τα μετατρέψουμε σε ΠΟΙΟΤΙΚΑ, προς στιγμήν φυσικά τουλάχιστον. Αυτό οφείλεται κατ' εμέ σε δύο συγγενείς λόγους: α) Η έλλειψη ιδεολογικής αυτοπεποίθησης από τα κομματικά στελέχη ότι πράγματι, ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ απρόοπτες οι στιγμές της Ιστορίας όπου το σταθερό και αργό μετατρέπεται απρόσμενα σε απότομο και εκρηκτικό, και β) η έλλειψη αυτοπεποίθησης στις ίδιες μας τις δυνάμεις ότι τα μέλη μας είναι, όλα και το καθένα ξεχωριστά, ΤΩΡΑ απολύτως ικανά να εκπληρώσουν το ρόλο τους ως πρωτοπόροι μέσα στην κοινωνία. Και για να προλάβω τους «πονηρούς»: ΦΥΣΙΚΑ και δε μιλάω για κατάληψη της Βουλής. Αυτά τα «καραγκιοζιλίκια» (όπως λέει και η Συντρόφισσα Αλέκα Παπαρήγα - και συνεχίζω εγώ), ανήκουν στους λαϊφσταϊλάδες που η αφεντιά τους φτάνει μέχρι εκεί που τελειώνει η αποθέωση των Αγανακτισμένων από το «Σκάι», αλλά μετά γίνονται δυστυχώς απεργοσπάστες (φυσικά για τον κάθε λόγο που ο καθένας έχει προσωπικά με βάση τις συνθήκες διαβίωσής του - δεν υποτιμάω σε καμία περίπτωση κανέναν μη απεργό εργαζόμενο). Μιλάω, όμως, για να συνεχίσω, για το ρόλο και τη δυνατότητα που είχαμε να ΕΜΠΝΕΥΣΟΥΜΕ αυτές τις εκατοντάδες χιλιάδες, έστω στιγμιαία και συμβολικά, να μας ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΟΥΝΕ. Γιατί γι' αυτό ήρθαν εκεί πέρα. Ούτε αυτοί θέλανε από εμάς καραγκιοζιλίκια, αλλιώς δε θα ερχόντουσαν μαζί μας! ΞΕΡΟΥΝ ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΤΟ ΠΑΜΕ ΚΑΙ ΤΟ ΚΚΕ ΘΑ ΤΟΥΣ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΚΑΙ ΝΙΚΗΦΟΡΑ ΕΚΒΑΣΗ της μάχης, γι' αυτό ήρθανε. Από εμάς όμως πήρανε, λανθασμένα γιατί ούτε εμείς το στοχεύαμε αυτό, το μήνυμα του φόβου και της αυτοσυντήρησης. Συνθήματα χωρίς παραλήπτη. Δυστυχώς αυτό μας κόστισε στιγμιαία, πράγμα που αποτυπώθηκε και στο εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά και για το μέσο μέλλον όσον αφορά την επιρροή του Κόμματός μας στο μη πολιτικοποιημένο κομμάτι της κοινωνίας, στην ποσότητα. Επειδή όμως στη διαχείριση του αντικειμενικού του σκοπού κατάκτησης της εξουσίας από την εργατική τάξη, μέσα από τους ταξικούς αγώνες της, την έχει οδηγήσει απαρέγκλιτα και αλάνθαστα τουλάχιστον όλα αυτά τα χρόνια από το Μάαστριχτ και μετά σαν ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ πολιτικός εκπρόσωπός της, τα ΤΑΞΙΚΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΑ μέρη της το έχουν αναγνωρίσει. Γι' αυτό και τα ποιοτικά, πολιτικοποιημένα στοιχεία της εξακολουθούν και θα συνεχίσουν να επανδρώνουν τις διαδηλώσεις του ΠΑΜΕ ως η απεργιακή ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ!

Εν κατακλείδι, η συνολική στρατηγική του ΚΚΕ είναι όχι μόνο εύστοχη με βάση τη διαμορφωθείσα πραγματικότητα, αλλά και πλήρως ανταποκρινόμενη στο επαναστατικό του καθήκον που το ίδιο έθεσε από το 15ο Συνέδριο: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ, ΕΠ' ΟΥΔΕΝΙ, ΕΝΔΙΑΜΕΣΟ ΣΤΑΔΙΟ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ - ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ. Η παρανόηση της μετατροπής του Αντι-ιμπεριαλιστικού, Αντι-μονοπωλιακού, Δημοκρατικού Μετώπου σε ενδιάμεσο στάδιο, όπου όλες οι κοινωνικές τάξεις συμμετέχουν χαρούμενα χέρι-χέρι για την καταπολέμηση του Μνημονίου, με τη μετάθεση της κοινωνικοποίησης των βασικών μέσων παραγωγής για το αόρατο μέλλον, είναι αυτό το οποίο βρίσκεται στην πραγματικότητα ΣΕ ΠΛΗΡΗ αντίθεση με τις προγραμματικές θέσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος. Το ΑΑΔΜ είναι η συσπείρωση συμμάχων Οργανώσεων και ατόμων γύρω από το ΠΑΜΕ, που αποτελεί το μοχλό για την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη, θα βάλει τέλος στα όνειρα θερινής νυκτός της κεφαλαιουχικής και θα τελειώσει οριστικά και διά παντός τον αναίσχυντο πόλεμο που διεξήγαγε σε βάρος της κοινωνίας.

Κατ' αρχάς να πω ότι συμφωνώ με τις Θέσεις συνολικά. Νομίζω ότι χρειάζεται να αποτελέσει έναυσμα η δουλειά μας με τη μελέτη των Θέσεων μπροστά στο 19ο Συνέδριο, ώστε πιο αποφασιστικά να τα βάλουμε στη ζωή, να τα εντάξουμε στην καθοδηγητική δουλειά, να αποτελέσουν τα εργαλεία που είναι.

Διακρίνεται η εμπειρία και η πείρα που έχει αποκομίσει το Κόμμα γενικά, αλλά και η ικανότητά του να επεξεργάζεται συστηματικά τις εξελίξεις, να βάζει σωστά τη σκοπιά, αλλά και να προβλέπει την εξέλιξη ιδιαίτερα με το πώς διαμορφώνεται η κοινωνική σύνθεση της Ελλάδας, να επιβεβαιώνεται.

Νομίζω ότι από μόνες τους οι Θέσεις, θέτουν τα κριτήρια από τα οποία χρειάζεται κ εμείς να αναπτύξουμε την κριτική μας στον απολογισμό μας από το 18ο Συνέδριο και έχουν να κάνουν: α) με το πώς αναπτύχθηκε το εργατικό κίνημα, η κομματική οικοδόμηση κατά κλάδο, χώρο δουλειάς, β) την κοινωνική σύνθεση του Κόμματος, γ) πώς προχωράει η Κοινωνική Συμμαχία και πώς οι ΚΟ την καθοδηγούν και τέλος η δουλειά του Κόμματος στη νεολαία, η ιδεολογική διαπάλη αλλά και η δουλειά του Κόμματος με την ΚΝΕ.

Οσον αφορά την κλαδική δουλειά. Αναπόσπαστο κομμάτι της δουλειάς του Κόμματος και κατ' επέκταση της κάθε ΚΟΒ, πρέπει να είναι η συγκεκριμένη μελέτη του κλάδου με στοιχεία, επιχειρήσεις, σύνθεση κοινωνική, αλλά και ηλικιακή, αλλά και η πιο αποφασιστική διάταξη στελεχών στους χώρους αυτούς, παρότι μετράμε σοβαρά βήματα. Στο επίκεντρο να είναι αποκλειστικά η οικοδόμηση και η μαζικοποίηση της ταξικής συσπείρωσης. Να είναι ζυμωμένα τα αιτήματα ειδικά γύρω από τα οποία θέλουμε να συσπειρώσουμε. Να είναι μελετημένη η δράση του σωματείου ή του συνδικάτου, όπου δεν έχουμε το συσχετισμό και όπου τον έχουμε να ενισχύεται η σταθερή προσπάθεια μαζικοποίησης του σωματείου, η συσπείρωση του κόσμου του με πολύμορφες δραστηριότητες που παίρνει υπόψη μια σειρά πλευρές της λαϊκής οικογένειας, την Παιδεία, την Υγεία, τον Πολιτισμό και Αθλητισμό, να ενισχύει το γερό δέσιμο με αυτό το κόσμο.

Πρέπει να είναι πρώτο μέλημα, όλης της ΚΟΒ, και με τη βοήθεια της συλλογικής κουβέντας, το πώς θα κατακτιέται από όλους η αδιάκοπη και ασταμάτητη δουλειά σταθερής ιδεολογικοπολιτικής ζύμωσης των εργαζομένων που να πατάνε στα ζητήματα του κλάδου, αλλά και στο τι μορφή οργάνωσης έχει συμφέρον να αναπτύξει ο εργαζόμενος ή ο άνεργος του κλάδου, με ιδιαίτερη ανησυχία στη νεολαία που έχει έλλειψη πείρας και ηλικιακή αλλά και οργάνωσης. Χρειάζεται παραπάνω βοήθεια στο περιεχόμενο της κουβέντας στις ΚΟΒ, βάθεμα, στο πώς η δουλειά μας μέσα από τις υπάρχουσες μορφές οργάνωσης στους κλάδους, χωρίς κανένα δισταγμό, η ιδεολογική διαφώτιση του Κόμματος με διάφορες μορφές, οι πρωτοβουλίες γύρω από τη συσπείρωση σε εξειδικευμένα ζητήματα του χώρου, η χαρτογράφηση του κλάδου, είναι εργαλεία καθοριστικά στην ανάπτυξη των κομματικών οργανώσεων, στην κοινωνική σύνθεση των γραμμών μας. Δεν παίρνει υποτίμηση, θέλει παλιοί και νέοι σύντροφοι, χωρίς να ξεκινάμε από το μηδέν να μάθουμε σε έναν τρόπο δουλειάς με ψηλά τον πήχη που θα έχει αποκλειστικά επίκεντρο τη δουλειά με τις μάζες, την πολιτική και ιδεολογική καθοδήγηση αυτών αλλά και την αφομοίωσή τους στη Λαϊκή Συμμαχία, π.χ. το πώς θα μάθουμε καλύτερα να δουλεύουμε με τα ταξικά σωματεία, στο σύνολο της ΚΟΒ, με αντίστοιχη φροντίδα στις σωματειακές επιτροπές στους χώρους δουλειάς. Είναι ανάγκη μια εργατική ΚΟΒ, να γενικεύει την πείρα που καθημερινά κερδίζουμε και τοπικά αλλά και πανελλαδικά, να αφομοιώνει τα ντοκουμέντα του Κόμματος, και του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Σαφώς, όλα τα παραπάνω ξεκινούν από τον πρώτο παράγοντα, πώς τα καθοδηγητικά όργανα παίρνουν διαρκή μέτρα ιδεολογικής διαφώτισης, με το μαρξισμό, με τα διδάγματα της Ιστορίας του Κόμματος και του Δοκιμίου, αλλά και πώς ξανά και ξανά εντάσσουν αποφάσεις και ντοκουμέντα στην καθημερινή δουλειά τους. Χωρίς να αναιρεί αυτό τη σημασία κάθε μέλος του Κόμματος και ο πρωτοπόρος περίγυρός του να αναζητά διαρκώς την εξέλιξή του ιδεολογικά, πολιτικά από τα καθοδηγητικά του όργανα. Θέλει συνολική ατσάλωση στο πώς τσακίζεις τον οπορτουνισμό, το ρεφορμισμό, το φασισμό και τα ποδάρια τους μέσα στα σωματεία και στους χώρους δουλειάς, για κάθε μέλος και στέλεχος. Στο πώς θα γινόμαστε καλύτεροι προπαγανδιστές του Κόμματος. Να γενικευτούν τα συμπεράσματα και η πείρα από μεγάλους απεργιακούς αγώνες που πρωτοστάτησαν οι κομμουνιστές και το ΠΑΜΕ, την καθοδήγηση του αγώνα.

Οσον αφορά τη δουλειά του Κόμματος στη νεολαία, αλλά και με αυτή. Παίζει καθοριστικό παράγοντα η συμβολή της ΚΟΒ στην αντίστοιχη ΟΒ, αλλά και η δουλειά της με τη νεολαία στους χώρους δουλειάς. Είναι κρίσιμο σημείο εξέλιξής μας, το πώς θα την εμπνέουμε με τα κομμουνιστικά χαρακτηριστικά πρώτα απ' όλα στη στάση ζωής, αλλά κυρίως στο να τη διαπαιδαγωγούμε στην ταξική πάλη, να αντέχει, να μη λυγίζει. Να ατσαλώνουμε ιδεολογικά και πολιτικά, με τα διδάγματα των αλύγιστων κομμουνιστών, στην ιστορία του ελληνικού λαού, αλλά και του πρωτοπόρου λαού, παίρνοντας υπόψη την απειρία στις μορφές οργάνωσης και πάλης, στη σύγκρουση με την εργοδοτική τρομοκρατία. Θέλει αποφασιστικά, η ΚΟΒ να μαθαίνει τους νέους κομμουνιστές σε αυτή τη δουλειά, και να είναι συνεχές μέλημά της πώς θα μαθαίνουν να δουλεύουν ιεραρχώντας, με αδιάκοπη επιμονή στο στόχο της οργάνωσης, κυρίως με τις δεδομένες συνθήκες να σπάει τη νομιμοποίηση της φτώχειας στη συνείδηση της νεολαίας που ο σάπιος καπιταλισμός της δίνει ως μονόδρομο.

Να πω τέλος, πως θεωρώ ότι η ΚΕ έχει αναπτύξει ισχυρά αντανακλαστικά, αλλά και τη διαρκή θέση που παίρνει με ανακοινώσεις απέναντι και στην εντεινόμενη επίθεση του συστήματος κατά του Κόμματος , που είναι αποτέλεσμα της εμπειρίας της, αλλά και της επεξεργασίας που κάνει. Χρειάζεται το αμέσως επόμενο διάστημα τη θετική πείρα που αποκομίσαμε από τους κύκλους του Δοκιμίου, την απόφαση για το Σοσιαλισμό να την εμπλουτίσουμε, για τους νέους εργάτες και εργάτριες με μια παραπάνω φροντίδα. Επίσης, τα νέα καθοδηγητικά όργανα με σταθερότητα να βλέπουν τον εμπλουτισμό των πολιτικών εκδηλώσεων που βοηθάνε στη διαφώτιση της εργατικής τάξης. Συμφωνώ με τα καθήκοντα που μπαίνουν για το 20ό Συνέδριο του Κόμματος. Εμπρός, λοιπόν σύντροφοι, πιο δυνατοί, στη μάχη για την υπόθεση της εργατικής τάξης, για το Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό.

Ζήτω το τιμημένο ΚΚΕ!

Ζήτω το 19ο Συνέδριο!

To Ταξικό Εργατικό Κίνημα και η Λαϊκή Συμμαχία πρέπει να έχει σαφή αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό.

Σήμερα, σε συνθήκες συντονισμένης καπιταλιστικής κρίσης, το Ταξικό Εργατικό Κίνημα βρίσκεται αντιμέτωπο με την επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Καλείται να δώσει απαντήσεις σε όλα τα προβλήματα που καθημερινά βιώνει ο εργάτης, η εργατική τάξη, τα μικρομεσαία στρώματα της πόλης και της υπαίθρου. Ο προσανατολισμός του Ταξικού Εργατικού Κινήματος πρέπει να είναι τέτοιος ώστε η δράση του να είναι ολόπλευρη εναντίον όλων εκείνων των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων που προσδιορίζουν τον όρο ιμπεριαλισμός.

Ας δούμε, σε συνοπτικές και αδρές γραμμές, με βάση την κοσμοθεωρία του μαρξισμού - λενινισμού τι σημαίνει ιμπεριαλισμός.

Ο Λένιν, στο έργο του «Ο ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», δίνει ολόπλευρο χαρακτηρισμό των βασικών οικονομικών γνωρισμάτων του ιμπεριαλισμού που είναι α) η παραγωγή και το κεφάλαιο συγκεντρώνονται σε βαθμό που να εμφανιστούν τα μονοπώλια, β) το τραπεζικό κεφάλαιο συγχωνεύεται με το βιομηχανικό, και σ' αυτή τη βάση δημιουργείται το χρηματιστικό κεφάλαιο και η χρηματιστική ολιγαρχία, γ) η εξαγωγή κεφαλαίου σε διάκριση από την εξαγωγή εμπορευμάτων, αποχτά ιδιαίτερα σπουδαία σημασία, δ) σχηματίζονται οι διεθνείς ενώσεις των κεφαλαιοκρατών που μοιράζονται τον κόσμο, ε) τελειώνει το εδαφικό μοίρασμα του κόσμου μεταξύ των μεγαλύτερων κεφαλαιοκρατικών δυνάμεων.

Επίσης, στο ίδιο έργο ο Λένιν από ιστορική πλευρά ορίζει τον ιμπεριαλισμό ως ιδιαίτερο ιστορικό στάδιο του καπιταλισμού που είναι 1) μονοπωλιακός καπιταλισμός, 2) παρασιτικός καπιταλισμός ή καπιταλισμός που σαπίζει και 3) καπιταλισμός που αργοπεθαίνει.

Και στο ίδιο έργο ο Λένιν δείχνει ότι οι αλλαγές στην οικονομική βάση του καπιταλισμού γεννούν και τις αντίστοιχες αντιδραστικές αλλαγές στο εποικοδόμημα, δηλαδή ότι ο ιμπεριαλισμός είναι καπιταλισμός που σαπίζει. Η αύξηση του μιλιταρισμού, του σοβινισμού, του εθνικισμού, του ρατσισμού, του φασισμού και η εμφάνιση κάθε είδους αντιδραστικών οικονομικών, πολιτικών, φιλοσοφικών και κοινωνιολογικών θεωριών που υπερασπίζονται και εξωραΐζουν τον ιμπεριαλισμό, είναι τα βασικά γνωρίσματα μιας τέτοιας σήψης.

Με βάση τα παραπάνω κριτήρια δεν χαρακτηρίζουμε την Ευρωπαϊκή Ενωση ως ιμπεριαλιστική;

Αυτή η ολοκληρωμένη θεωρία δεν είναι η βάση πάνω στην οποία στηριζόμαστε και σήμερα για να απαντήσουμε στις αντιδραστικές θεωρίες και αντιλήψεις περί καζινοκαπιταλισμού, περί golden boys, περί κρίσης χρέους, περί αειφόρου και πράσινης ανάπτυξης κ.λπ. που πλασάρουν αστοί και ρεφορμιστές για να συγκαλύψουν τις αιτίες της κρίσης, αλλά και ως προοπτική για διέξοδο από αυτή, αποπροσανατολίζοντας το λαό και εγκλωβίζοντάς τον σε αντιλήψεις που οδηγούν σε επιλογή ιμπεριαλιστή συμμάχου, ανάλογα με το ποια συμφέροντα εξυπηρετούν αυτοί που τις προβάλλουν; Η ίδια θεωρία δεν αποτελεί εργαλείο για να αναδείξουμε τις αιτίες που στις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης οδηγούν στην αναζωπύρωση του φασισμού και του ρατσισμού και όλων εκείνων των αντιδραστικών μορφωμάτων που στην περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης που βιώνουμε, εμφανίζονται στο επίπεδο του εποικοδομήματος; Ο όρος «αντιιμπεριαλιστικό» στον προσανατολισμό της δράσης του Ταξικού Εργατικού Κινήματος δεν σημαίνει αγώνα ενάντια σε όλα όσα χαρακτηρίζουν τον ιμπεριαλισμό σαν ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού; Δεν είναι ταυτόχρονα αντιμονοπωλιακός και αντικαπιταλιστικός;

Η ταύτιση του όλου, δηλαδή της αντιιμπεριαλιστικής δράσης, που αφορά τη δράση του κινήματος για την ανατροπή του συστήματος με το μέρος, δηλαδή της φιλειρηνικής αντιιμπεριαλιστικής δράσης που αφορά τη δράση του κινήματος κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, μπορεί να οδηγήσει σε λαθεμένες εκτιμήσεις και συμπεράσματα καθώς και σε λαθεμένες επιλογές στη δράση του κινήματος.

Αντιιμπεριαλιστική πάλη σημαίνει πάλη ενάντια στον μονοπωλιακό καπιταλισμό, πάλη ενάντια στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και στις επιλογές τους, πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Διαχωρίζοντας την αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική δράση από την αντιιμπεριαλιστική (η αντιιμπεριαλιστική δράση εμπεριέχει την αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική δράση), αντί να βοηθήσουμε αυτούς που δεν κατανοούν τον όρο αντιιμπεριαλιστική δράση και την ταυτίζουν με τη δράση κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, να τον κατανοήσουν, διατρέχουμε τον κίνδυνο να συμβάλουμε, χωρίς να το θέλουμε, να δημιουργηθούν ακόμα περισσότερες συγχύσεις, να ταυτίσουν την αντιιμπεριαλιστική δράση με την αντιπολεμική και, το κυριότερο, να κυριαρχήσουν αστικές και ρεφορμιστικές αντιλήψεις που θεωρούν ότι ο ιμπεριαλισμός κινείται στη σφαίρα της πολιτικής, αποκόβοντάς τον από την οικονομική του βάση.

Αφού λοιπόν ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι μονοπωλιακός, όπως αναφέρεται στη θέση 62, είναι ιμπεριαλισμός και ως εκ τούτου ο προσανατολισμός της Λαϊκής Συμμαχίας δεν αρκεί να είναι «αντιμονοπωλιακός αντικαπιταλιστικός», αλλά πρέπει να είναι αντιιμπεριαλιστικός για να μπορέσει να δώσει πλήρη και ολοκληρωμένη απάντηση στα ζητήματα που καλείται να λύσει. Με βάση τα όσα προανέφερα, θεωρώ ότι η θέση 62 πρέπει να διατυπωθεί: «...Η Λαϊκή Συμμαχία έχει σαφή αντιιμπεριαλιστικό (αντιμονοπωλιακό αντικαπιταλιστικό) προσανατολισμό - αφού ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι μονοπωλιακός - προωθεί τη ρήξη με τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, αντιστρατεύεται τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη συμμετοχή σ' αυτόν» (σελ. 47).

Στο τέλος της θέσης 64 να προστεθεί ο όρος «αντιιμπεριαλιστικό» και να διατυπωθεί: «Με αντίστοιχα κριτήρια επιδιώκεται ο συντονισμός δράσης της Λαϊκής Συμμαχίας σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο, δηλαδή με εργατικές και άλλες οργανώσεις με αντιμονοπωλιακό - αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό» (σελ. 48).

Παρά τον πλεονασμό, αφού ο όρος αντιιμπεριαλιστικό εμπεριέχει τον όρο αντιμονοπωλιακό αντικαπιταλιστικό, συμβάλλουμε στην κατανόηση του όρου αυτού και δίνουμε πλήρες και ολοκληρωμένο περιεχόμενο στον προσανατολισμό της Λαϊκής Συμμαχίας. Γιατί, ως κομμουνιστές, ως πρωτοπορία δηλαδή της εργατικής τάξης και ως καθοδηγητές της, έχουμε υποχρέωση να μην κάνουμε εκπτώσεις σε καίρια ζητήματα της κοσμοθεωρίας μας, απαλείφοντας όρους από τις θέσεις του Κόμματος γιατί εκτιμούμε ότι δεν γίνονται κατανοητές από τις ευρύτερες μάζες ή και μέρος των κομματικών δυνάμεων. Το αντίθετο, έχουμε υποχρέωση αν τον όρο «αντιιμπεριαλιστικός,-ή,-ό» εκτιμούμε ότι δεν τον κατανοούν οι ευρύτερες λαϊκές μάζες ή και μέρος των κομματικών δυνάμεων, αφού πρώτα εμείς κατανοήσουμε το περιεχόμενό του, να το αναλύσουμε, να το εκλαϊκεύσουμε και να βοηθήσουμε πρώτα και κύρια τις κομματικές δυνάμεις που δεν κατανοούν τον όρο, και κατ' επέκταση στις ευρύτερες λαϊκές μάζες να κατανοήσουν πρώτα και κύρια τι σημαίνει και τι είναι ο ιμπεριαλισμός, και τότε δε θα έχουν κανένα πρόβλημα να κατανοήσουν γιατί η δράση της Λαϊκής Συμμαχίας, η ταξική δράση για την επίλυση των καθημερινών λαϊκών προβλημάτων, που στοχεύει στην ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και στην κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, πρέπει να έχει σαφή αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό και περιεχόμενο.

...«δεν είναι η φύση και το βασίλειο των ανθρώπων, που συμμορφώνονται με αυτές τις αρχές, αλλά οι αρχές είναι σωστές μόνο στο βαθμό που συμφωνούν με τη φύση και την ιστορία» (Φ. Ενγκελς «Αντιντύρινγκ», σελ. 44, εκδ. ΣΕ).

-- Οι θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο επισημοποιούν την αλλαγή της πορείας του Κόμματος τα τελευταία χρόνια η οποία αντανακλάται στο Κίνημα ως αδυναμία αντιμετώπισης των μέτρων του Κεφαλαίου, ως μείωση δυνάμεων στη νεολαία, ως μείωση της εκλογικής του βάσης στο μισό.

Αυτά πρέπει να μας προβληματίσουν, να δούμε τις αιτίες. Ουσιαστικά, καλούμαστε να εγκρίνουμε την εγκατάλειψη του Προγράμματος του 15ου, τα αποτελέσματα που έφερε.

Με βάση τον διαλεκτικό υλισμό, τα πάντα κρίνονται από το αποτέλεσμα της πράξης. Οταν η Τακτική υπηρετεί σωστά την Στρατηγική, δικαιώνεται στην κοινωνία.

Εδώ όμως η Στρατηγική πήρε τη θέση της Τακτικής. Παρακάμπτεται το ισχύον πρόγραμμα και οι βασισμένες στην Λενινιστική διδασκαλία επεξεργασίες του, οι στόχοι πάλης για τη συγκέντρωση της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της σε Α/Α αιτήματα, με παράλληλη ζύμωση του στρατηγικού μας στόχου, καθιστώντας τον υπόθεση των εκατομμυρίων και όχι μόνο λίγων χιλιάδων.

-- Η σοσιαλιστική οικοδόμηση αποτελεί το κύριο μέρος του προγράμματος. Αναφέρεται στη χρήση του νόμου της αξίας στην κατανομή ενός μέρους των προϊόντων (θέση 89), του ρόλου του χρήματος (θέση 87) και τη σταδιακή κατάργησή του. Το ΚΚΣΕ στο 19ο Συνέδριο (Στάλιν) δεν προχώρησε στην κατάργηση του χρήματος και την άμεσα κοινωνική παραγωγή, με 35 χρόνια Σοσιαλισμού.

Με δεδομένο το συσχετισμό σε βάρος της εργατικής Τάξης (θέση 15), την οικονομία να βασίζεται στον τριτογενή τομέα και όχι στην παραγωγή μέσων παραγωγής, απαραίτητη στην στήριξη της σοσιαλιστικής οικονομίας (θέσεις 5,12,14), οι θέσεις κάνουν ένα τεράστιο άλμα έξω από την ιστορικά δοσμένη κοινωνική εξέλιξη.

- Λαϊκή Συμμαχία.

(θέση 62)«(..)Η Λαϊκή Συμμαχία είναι σε συμφωνία με τη θέση που προτείνει το ΚΚΕ(..) με έκβαση του αγώνα προς την εργατική-λαϊκή εξουσία,».

(θέση 66) Η Λαϊκή Συμμαχία διαμορφώνεται σήμερα (...) «με τη δράση σε κοινό πλαίσιο των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ, ΟΓΕ, δεν αποτελεί συμμαχία πολιτικών κομμάτων. Το ΚΚΕ μετέχει στα όργανα και στις γραμμές της μέσω των στελεχών και μελών του, των μελών της νεολαίας του, της ΚΝΕ (...)».

Η «Λαϊκή Συμμαχία» αποτελεί κάλεσμα συμμαχίας για το σοσιαλισμό, περιοριζόμενη στον περίγυρο και τους οπαδούς του Κόμματος. Μπορεί να απευθύνεται στο λαό ανεξάρτητα από πεποιθήσεις, αλλά αυτό δεν αρκεί. Τα παραπάνω αποτελέσματα, αυτό μαρτυρούν. Ηδη στην πράξη συσπειρώνονται μόνο Κομμουνιστές και περίγυρος και όχι ευρύτερες μάζες, λαϊκά στρώματα που εκφράζονται μέσα από οργανώσεις και Κόμματα, σύμφωνα με τον Λένιν:

«Ολοι ξέρουν ότι οι μάζες χωρίζονται σε τάξεις·(..) ότι τις τάξεις τις καθοδηγούν συνήθως και στις περισσότερες περιπτώσεις, τουλάχιστο στις σύγχρονες πολιτισμένες χώρες, πολιτικά κόμματα·(..) Ολα αυτά είναι στοιχειώδη» (Λένιν «Ο Αριστερισμός» σελ. 30 εκδόσεις ΣΕ).

Ο Λένιν για τις συμμαχίες:

«... Να αποκρούσουμε κατηγορηματικότατα κάθε συμβιβασμό με άλλα κόμματα (...) κάθε πολιτική ελιγμών και συνεννοήσεων» - γράφουν οι Γερμανοί αριστεροί στην μπροσούρα της Φραγκφούρτης.

Είναι εκπληκτικό, πως οι αριστεροί αυτοί, που έχουν τέτοιες αντιλήψεις, δεν καταδικάζουν κατηγορηματικά τον μπολσεβικισμό! Γιατί (...) όλη η ιστορία του μπολσεβικισμού και πριν και μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση είναι γεμάτη από περιπτώσεις ελιγμών, συμφωνιών, συμβιβασμών με άλλα κόμματα, χωρίς να εξαιρούνται και τα αστικά κόμματα! (ο.π. σελ. 64)

Για την αξιοποίηση των αντιθέσεων των αντιπάλων:

«Μπορείς να νικήσεις (...) χρησιμοποιώντας (...) έστω και την ελάχιστη, "ρωγμή" ανάμεσά στους εχθρούς (...) και την ελάχιστη, δυνατότητα να αποκτήσεις μαζικό σύμμαχο, έστω και προσωρινό, ταλαντευόμενο, ασταθή, αβέβαιο και συμβατικό. Οποιος δεν το κατάλαβε αυτό, δεν κατάλαβε ούτε κόκκο από το μαρξισμό και από τον επιστημονικό, σύγχρονο, σοσιαλισμό γενικά» (ο.π. σελ. 65)

-- Προβάλλεται η αναγκαιότητα νέου προγράμματος γιατί από το 15ο «..κύλησε αρκετό νερό στο αυλάκι». Ομως το «σχέδιο» δεν συνιστά τη «σύγχρονη επεξεργασία» του, ούτε φέρνει κάτι νέο. Επαναφέρει λαθεμένες αντιλήψεις από τα πρώτα χρόνια του κομμουνιστικού κινήματος:

Το 1929-1930 η καπιταλιστική κρίση επεκτείνεται στην Ελλάδα με βαριές συνέπειες για τα λαϊκά στρώματα. Την 1η Μάη 1932 η Ελλάδα κήρυξε πτώχευση.

Οι αγώνες είχαν κυρίως αυθόρμητο χαρακτήρα και το Κόμμα έριξε το σύνθημα «..της γενικής πολιτικής απεργίας των ένοπλων διαδηλώσεων των εργαζομένων μαζών», προτείνοντας τη σοσιαλιστική επανάσταση (...) «με την ένοπλη εξέγερση και την κατάχτηση της εξουσίας» (ΚΚΕ Επίσημα Κείμενα Τομ. Γ' σελ. 143).

(2η Ολομέλεια (6/1929)... Οι διεκδικήσεις στον καπιταλισμό είναι αυταπάτη: «...σαν να είναι δυνατός ο έλεγχος δίχως την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου», ισχυριζόμενη ότι «... παραμερίζεται η επαναστατική πάλη της εργατικής τάξης και των σύμμαχων στρωμάτων της αγροτιάς για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου», θεωρώντας τα: «ενδείξεις της πίεσης του μικροαστικού περιβάλλοντος και του δεξιού κινδύνου» (ο.π. σελ.43, 44).

Για αντιμετώπιση της κρίσης άμεση λύση ο Σοσιαλισμός: (4η Ολομέλεια Δεκ. 1931), «... για επαναστατική διέξοδο απ' την κρίση, για ανατροπή της κυριαρχίας της κεφαλαιοκρατίας, για μια εργατοαγροτική κυβέρνηση, για το σοσιαλισμό» (ο.π., σελ. 315), (...) «για τη Σοβιετική Σοσιαλιστική Ελλάδα», (5η Ολομέλεια, Δεκ. 1932), (ο.π., σελ. 462).

Η διαπίστωση έρχεται αργότερα:

«Μέχρι την 6η ολομέλεια η γραμμή και η δράση του ΚΚΕ ήτανε λίγο πολύ απομονωμένη ... στεκόμασταν μακριά από την ελληνική πραγματικότητα, απ' τον ελληνικό λαό. Η επανάσταση ήταν μια σεχταριστική ιδέα, δεν συγκινούσε το λαό, δεν μπορούσε να αναπτυχθεί, να ξεσπάσει» (ΚΟΜΕΠ, 1934 αρ. 21 σελ. 4).

Το αποτέλεσμα:

Το 1930 τα μέλη ήταν 1.500 άτομα, κυρίως στην επαρχία. Στην Αθήνα 170 μέλη και στον Πειραιά 70. Ο «Ριζοσπάστης» έπεσε από 3.000 αναγνώστες το 1929 στους 1.666 το 1930 (Δ. Σάρλη «Η πολιτική του ΚΚΕ κατά του μοναρχοφασισμού» σελ. 26).

Παρενέβη τότε η Κομμουνιστική Διεθνής με έκκληση της (Νοέμβρης 1931) και μετά το 7ο Συνέδριό της (25 Ιούλη 1935).

Αποτέλεσμα, στη 2η Πανελλαδική Συνδικαλιστική Συνδιάσκεψη (16/8/1935) επισημαινόταν η μέχρι τότε ταχτική ως «... περιφρόνηση της συνδικαλιστικής δουλειάς με την ταυτοποίηση των συνδικάτων με το Κόμμα» (ΚΚΕ Επίσημα κείμενα, Τόμος 4ος, σελ. 218).

Στην 4η Ολομέλεια (27-28/9/1935) το Κόμμα αλλάζει γραμμή (...) «συμφέρο του λαού η παρεμπόδιση της επικράτησης του φασισμού, της μοναρχικής παλινόρθωσης, της υπεράσπισης των καταχτήσεων και των ελευθεριών του...» (ο.π., σελ. 245) και προτείνει «(...)δημιουργία του ενιαίου προλεταριακού μετώπου, η συνένωση και η κοινή δράση όλων των δυνάμεων της εργατικής τάξης...»(ο.π, σελ. 292).

Στις εκλογές (Ιούνης/1936) παρά την τρομοκρατία το ΚΚΕ πήρε πάνω από 100.000 ψήφους και ήρθε πρώτο κόμμα σε μια σειρά πόλεις, στρατολόγησε χιλιάδες μέλη και δημιούργησε 4 νέες περιφερειακές οργανώσεις (ο.π., σελ. 300).

Ηταν η «μαγιά» που δημιούργησε το ΕΑΜ και νίκησε το φασισμό.

-- Παρά τις χρονικές διαφορές το ζήτημα παραμένει ίδιο: Πώς θα θέσουμε στο σήμερα τα εκατομμύρια των λαϊκών μαζών στην Α/Α πάλη, στην κατεύθυνση της στρατηγικής μας. Το ΑΑΔΜ δίνει αυτά τα εφόδια και στην Πρωτοπορία την δυνατότητα καθοδήγησης και νίκης. Πρέπει να προχωρήσει.

Οι Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο του Κόμματος, ενσωματώνοντας τα συμπεράσματα από τις επεξεργασίες του Κόμματος που έγιναν όλο το προηγούμενο διάστημα, αποτελούν ένα ολοκληρωμένο πολιτικό κείμενο, που όχι απλώς αποτυπώνει με σαφήνεια στη βάση του Μαρξισμού - Λενινισμού τις εξελίξεις της σύγχρονης πραγματικότητας, αλλά αποτελεί όπλο δράσης για κάθε κομμουνιστή και κομμουνίστρια στις σύνθετες συνθήκες που βιώνουμε.

Το ερώτημα «μεταρρύθμιση ή επανάσταση», μπορεί με ευκολία να απαντιέται θετικά από πολλούς υπέρ του δεύτερου, αλλά αυτό σε ό,τι έχει να κάνει μόνο με το θεωρητικό κομμάτι - σαν να πρόκειται δηλαδή για ρητορικό ερώτημα. Οταν η καθημερινότητα της ταξικής πάλης (δηλαδή της οικονομικής - ιδεολογικής - πολιτικής πάλης ως ενιαίο σύνολο ανάμεσα στην αστική και την εργατική τάξη βασικά) φέρνει στο προσκήνιο την ανάγκη το θεωρητικό αυτό ερώτημα να γίνει πράξη, τότε εύκολα «διολισθαίνει» η επαναστατικότητα υπέρ της μεταρρύθμισης.

Ο προσυνεδριακός διάλογος, κυρίως ο ανεπίσημος, που διεξάγεται μέσα από μια σειρά ιστοσελίδες, άρθρα αστικών εφημερίδων κλπ., βρίθει από παραδείγματα που επιβεβαιώνουν το παραπάνω. Από τη θεωρία της Ψωροκώσταινας - ντυμένη βέβαια με σύγχρονους όρους για να αποφεύγονται οι παραλληλισμοί με επιλογές άλλων δεκαετιών, μέχρι την «καρπαζοεισπράκτορα»!! ντόπια αστική τάξη που «δουλικά» σέρνεται πίσω από τα συμφέροντα των ξένων μονοπωλίων, και ό,τι άλλο χρειαστεί, για να τεκμηριωθεί ότι η «επαναστατική απάντηση» για το σήμερα, είναι ...η μεταρρύθμιση! Χαρακτηριστική οπορτουνιστική αντιμετώπιση του ζητήματος της επικαιρότητας και αναγκαιότητας του σοσιαλισμού, κρατώντας την αναγκαιότητα ως θεωρητικό υπόβαθρο και πετώντας την επικαιρότητα στο καλάθι των αχρήστων! Το σήμερα, δηλαδή!

«Με αυτή την πολιτική, το ΚΚΕ δεν μπορεί να πείσει», η συνέχεια των κραυγών των «φίλων» του Κόμματος. Το παρακάτω, άλλοτε εννοείται άλλοτε αποτυπώνεται συγκεκριμένα: «να αλλάξει πολιτική». Να κάνει δηλαδή τι;

Να μπει στο παιχνίδι της διαχείρισης του αστικού πολιτικού συστήματος χωρίς να αποποιηθεί το στρατηγικό του στόχο (τη σοσιαλιστική επανάσταση), αφού εξάλλου αυτός, δεν αφορά μια τωρινή ζωή αλλά μια μετέπειτα! Λες και ακούς πρωινή ενημερωτική εκπομπή (διαλέξτε εσείς όποιο αστικό τηλεοπτικό κανάλι θέλετε)!

Να συγκεντρώσει δυνάμεις για τις «μικροαλλαγές» - «μικροκατακτήσεις» που μπορεί να του παραχωρήσει ο καπιταλισμός κάτω από τη λαϊκή πίεση, λες και δεν πήραν μυρωδιά από την καπιταλιστική οικονομική κρίση, λες και ζούμε ακόμα στη δεκαετία του '80 ή του '90! 'Η, ακόμα χειρότερα, λες και μπορεί η ιστορία να γυρίσει πίσω σε αυτές τις δεκαετίες (της επίσης τεράστιας -αλλά καλύτερα συγκαλυμμένης- εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης)!

Να διαπαιδαγωγήσει την εργατική τάξη και τους συμμάχους της για την ανατροπή, με τρικ, που δε θα αποκαλύπτουν το σκοπό αλλά θα τον εξυπηρετούν! Αυτό θα μπορούσε να είναι και ταινία επιστημονικής φαντασίας αν κατά βάθος, δεν ήταν τρομερά επικίνδυνο. Γιατί όχι μόνο αντιμετωπίζει τα φτωχά λαϊκά στρώματα ως ανόητα, αλλά ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΙ από το προσκήνιο το βασικό: ότι δηλαδή η αστική (και οπορτουνιστική) ιδεολογική παρέμβαση στη συνείδηση αυτών των στρωμάτων, δεν είναι τρικ, αλλά μελετημένη ως την τελευταία της λεπτομέρεια πολιτική, που αντιπαλεύεται ΜΟΝΟ με την επιθετική, ξεκάθαρη και εξίσου μελετημένη μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια, προλεταριακή πολιτική. Τα ναι μεν αλλά, συμβάλλουν στη διαιώνιση του φαινομένου καλλιέργειας ΞΕΝΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ στην επαναστατική τάξη, ακόμα περισσότερο στους συμμάχους της που και αυτή η ελάχιστη ιδιοκτησία (και εκείνη που τη χρωστάει εξολοκλήρου στην τράπεζα) τους βάζει επιπλέον εμπόδια στην κατανόηση των αντικειμενικών τους συμφερόντων.

Βασική προϋπόθεση για να «αλλάξει πολιτική» το ΚΚΕ, είναι να αλλάξει χαρακτήρα. Να πάψει δηλαδή να παλεύει με τις υποκειμενικές του αδυναμίες (που περιλαμβάνονται αναλυτικά και εκτενώς στο κείμενο των Θέσεων) για την ολόπλευρη ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική του ετοιμότητα ως επαναστατική πρωτοπορία της εργατικής τάξης και να γίνει ένας ακόμα κοινοβουλευτικός χυλός από τους πολλούς που κυκλοφορούνε. Ειδικά τώρα που η καπιταλιστική οικονομική κρίση οξύνεται και μαζί με αυτή οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί των μονοπωλιακών ομίλων, τώρα δηλαδή που έρχονται στην επιφάνεια όλα τα αδιέξοδα που ο ίδιος ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής δημιουργεί και αυτά, μπορούν να δεθούν δημιουργικά με την ίδια την πείρα των εργαζόμενων μαζών, τώρα, το ΚΚΕ καλείται να θεοποιήσει τον Κοινοβουλευτισμό, πολύ περισσότερο, να μπει μπροστά στην οργάνωση και καθοδήγηση των εργαζομένων στη θεοποίηση του Κοινοβουλίου και των υπόλοιπων αστικών θεσμών! Οι ρωγμές στο αστικό εποικοδόμημα μπορεί να προκαλούνται αντικειμενικά από την ίδια την οικονομική του βάση στην πορεία της ταξικής πάλης, αλλά δεν θα πέσει με το φύσημα του αέρα! Ακόμα χειρότερα, δεν θα πέσει στηρίζοντας το από τα μέσα! γιατί αυτό σηματοδοτεί η αστική διαχείριση όπως και αν ονομαστεί: αριστερή, προοδευτική, δημοκρατική κλπ.

Η προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα για την επαναστατική ανατροπή του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, πραγματοποιείται μέσα στις μάζες, με την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών, με αδιάκοπη πάλη και διαπάλη όχι μόνο με δυνάμεις που υπάρχουν και δρουν μέσα στον εργαζόμενο λαό, αλλά με συνήθειες και νοοτροπίες χρόνων βαθιά ριζωμένες στις συνειδήσεις. Οι ξεκάθαρες θέσεις, η γραμμή συσπείρωσης και πάλης που δεν μπερδεύει αλλά φωτίζει τη μοναδική διέξοδο προς όφελος των κοινωνικών αναγκών, αποτελεί παρακαταθήκη για το κίνημα, ακόμα και αν σήμερα γίνεται δύσκολα κατανοητή και λόγω της λάσπης που έχει δεχθεί ο σοσιαλισμός του 20ού αιώνα που γνωρίσαμε.

Η εξέλιξη της ταξικής πάλης, της κινητήριας δύναμης των κοινωνικών αλλαγών, προφανώς θα είναι πολύ πιο πλούσια σε γεγονότα από εκείνα που μπορεί κανείς να προϋπολογίσει. Σε αυτή την εξέλιξη, το ΚΚΕ δεν κινδυνεύει να χάσει τα ταξικά γυαλιά του (το επιβεβαιώνουν οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο), μιας και η αναπόφευκτη σύγκρουση, μόνο αισιοδοξία μπορεί να εμπνεύσει.

Αλίμονο σε εκείνους, που ο μικροαστισμός τους, τους κάνει να τρέμουν και στην ιδέα αυτής της σύγκρουσης!

Γιατί ο σοσιαλισμός και όχι ο καπιταλισμός; Γιατί ο σχεδιασμός της παραγωγής πρέπει να γίνεται βάση των αναγκών του εργαζόμενου λαού και όχι με βάση τις ανάγκες του κεφαλαίου; Πώς να απαντήσεις πειστικά; Εχω ζήσει 30 χρόνια στη σοσιαλιστική Τσεχοσλοβακία, 30 χρόνια στην καπιταλιστική Ελλάδα και θα ήθελα να καταθέσω τη δική μου πρακτική εμπειρία και την άποψη μου.

1. Τελειώνοντας το Πολυτεχνείο στην τότε σοσιαλιστική Τσεχοσλοβακία, αμέσως έπιασα δουλειά σε ένα μελετητικό γραφείο. Μερικούς μήνες πριν την ολοκλήρωση των σπουδών μου, ήδη ήξερα ότι εκεί θα δουλέψω. Αυτό ήταν μια σοσιαλιστική πραγματικότητα. Στην καπιταλιστική Ελλάδα χρειαζόμουν 8 χρόνια για να βρω περίπου την αντίστοιχη θέση εργασίας και αυτό ήταν η καπιταλιστική πραγματικότητα. Και στις δύο περιπτώσεις ασχολούμουν με τις μελέτες και κατασκευές υδροτεχνικών έργων και με τη διαχείριση υδάτινων πόρων. Δηλαδή με έργα υποδομής κοινωφελούς χαρακτήρα. Στο ερώτημα που θα ήθελα να απαντήσω, είναι γιατί ενώ στο σοσιαλισμό το νερό ήταν κοινωνικό αγαθό, στον καπιταλισμό, αντικειμενικά, αυτό δεν μπορεί να γίνει.

Στο καπιταλιστικό σύστημα οι φυσικοί και υλικοί πόροι, τα μέσα παραγωγής και τα παραγόμενα προϊόντα και υπηρεσίες, οι μεταφορές, η ενέργεια και η επιστημονική έρευνα ανήκουν σε ιδιώτες και διατίθενται στην καπιταλιστική αγορά με τιμές που περιλαμβάνουν τα κέρδη όλων αυτών που παίρνουν μέρος στην αγοραπωλησία και στη διάθεσή τους. Ο ρυθμιστής της οικονομικής διαχείρισης των αναφερόμενων ιδιοκτησιών, δεν είναι η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών, αλλά ο πολλαπλασιασμός των κερδών. Αυτό το κυνήγι του κέρδους, που διεξάγεται και εντός των τοίχων των λεγόμενων κοινωφελών επιχειρήσεων (συγκεκριμένα των ΔΕΥΑ ), εισχωρεί στα έξοδά τους και μετά στην τιμολόγηση του νερού. Η Τιμολογιακή Πολιτική στη συνέχεια στρέφει την προσοχή της σε πλειοψηφικές ομάδες καταναλωτών, δηλαδή σε λαϊκές οικογένειες με σκοπό τη μεγιστοποίηση των εσόδων. Ετσι το θέμα του κοινωφελούς έργου υπάρχει μόνο σαν ψευδεπίγραφο στο ίδιο το Σύνταγμα του Ελληνικού καπιταλιστικού Κράτους.

2. Στη σοσιαλιστική Τσεχοσλοβακία, όπως και στις υπόλοιπες σοσιαλιστικές χώρες, δεν ήταν έτσι. Η πρώτες ύλες ήταν ιδιοκτησία του λαού. Τα μέσα παραγωγής το ίδιο. Δεν υπήρχαν μεσάζοντες, δεν υπήρχαν κρατικοί φόροι, με λίγα λόγια δεν υπήρχε καμιά πρόσθετη αξία κέρδους που θα επιβάρυνε τα έξοδα της λειτουργίας και της ανάπτυξης των κοινωφελών επιχειρήσεων και όχι μόνο αυτών. Η κοινωνικοποίηση της εργασίας, των μέσων παραγωγής, των φυσικών πόρων και του παραγόμενου πλούτου τα κατάργησε. Ο παραγόμενος πλούτος στη σοσιαλιστική κοινωνία, δηλαδή η υλική υποδομή, τα έργα υποδομής, βιομηχανική και αγροτική παραγωγή, ενέργεια, επιστημονική και τεχνολογική γνώση, υποδομές κοινωνικών υπηρεσιών κλπ. έπαψαν να έχουν χρηματική αξία και απόκτησαν την κοινωνική αξία. Ετσι και ο σχεδιασμός, η οργάνωση, η παραμετροποίηση, ο έλεγχος, η συντήρηση και η βελτίωση της σχέσης μεταξύ της κοινωνικοποιημένης εργασίας και του παραγόμενου κοινωνικοποιημένου πλούτου (μείωση ωρών εργασίας με ταυτόχρονη αύξηση παραγωγικότητας λόγω της εφαρμογής νέων τεχνολογιών στην παραγωγή - για παράδειγμα) προκύπτουν ως κοινωνική ανάγκη, ως λαϊκή βούληση. Το χρήμα, που ακόμη υπήρχε για αντικειμενικούς λόγους, αποκτάει διαφορετική ιδιότητα από αυτή που έχει στον καπιταλισμό και με τον καιρό θα έπαυε να υπάρχει. Στα πρώην σοσιαλιστικά κράτη στην ουσία το χρήμα ρύθμιζε και έλεγχε, βάσει των κοινωνικών αναγκών, την πρόσβαση του λαού σε υλικά και κοινωνικά αγαθά - παροχές που δεν ήτανε δωρεάν ή εντελώς δωρεάν. Μεταξύ των παραγωγικών μονάδων και των υπηρεσιών, το χρήμα λειτουργούσε σαν στατιστικό-λογιστικό στοιχείο, προκειμένου να είναι δυνατός ο προσδιορισμός και η παρακολούθηση, με άλλα στατιστικά στοιχεία, του προϋπολογισμού του Κράτους, των παραγωγικών μονάδων, των υπηρεσιών και της εξωτερικής αγοράς.

Στην πράξη αυτό εκφράζεται απλοποιημένα ως εξής: Εγώ και αρκετοί άλλοι εργαζόμενοι μελετάμε και κατασκευάζουμε δίκτυα ύδρευσης. Αλλοι με την εργασία τους παράγουν σωλήνες ύδρευσης. Αλλοι τα ρούχα εργασίας. Αλλοι τα τρόφιμα που καταναλώνουμε δωρεάν στις καντίνες των επιχειρήσεων. Αλλοι μορφώνουν τα παιδιά μας. Αλλοι μας εξυπηρετούν στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Αλλοι μας παρέχουν ιατρική περίθαλψη και όλοι μαζί πίνουμε νερό από τα δίκτυα ύδρευσης, των οποίων η χρηματική αξία όπως και η τιμή του καταναλωνόμενου νερού μετατρέπεται, με την εργασία χιλιάδων εργαζόμενων, διάφορων κλάδων, σε κοινωνική αξία. Ετσι, με κεντρικό σχεδιασμό της εκμετάλλευσης φυσικών πόρων, των παραγωγικών δραστηριοτήτων και της παροχής υπηρεσιών, παράγεται ο κοινωνικός πλούτος για την κάλυψη των κοινωνικών - λαϊκών αναγκών ενός λαού, που έχει αποφασίσει να βαδίζει στο δρόμο του σοσιαλισμού, στο δρόμο της λαϊκής εξουσίας και της λαϊκής οικονομίας.

Ζητήματα που αναδείχτηκαν από τη μελέτη των ανατροπών όπως, μικροεμπορευματική παραγωγή, ικανότητες διοίκησης της Σοσιαλιστικής οικονομίας, η λειτουργία του Κόμματος, ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις κλπ. αποτυπώνονται στις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου, κυρίως στο Πρόγραμμα, με τρόπο βέβαια προσαρμοσμένο στην εποχή και τη συγκεκριμένη χώρα. Ομως αν δεχτούμε ότι αυτό που γενικά αναδείχτηκε από τη μελέτη και ανάλυση των ανατροπών, είναι η έλλειψη θεωρητικής και πολιτικής επάρκειας που υπήρξε αντικειμενικά στο στάδιο της Σοσιαλιστικής οικοδόμησης της Ρωσίας λόγω του πρωτόγνωρου της προσπάθειας, τότε θα συμφωνήσουμε ότι χρειάζονται ακόμα πολλά να γίνουν ώστε να ελαχιστοποιούνται οι πιθανότητες «πισωγυρίσματος» από μια ανάλογη πορεία στη χώρα μας.

Πιστεύω ότι το Κόμμα των Μπολσεβίκων δεν «έθρεψε» οπορτουνιστές, όμως η έλλειψη εμπειρίας Σοσιαλιστικής πορείας και η σοβαρή καθυστέρηση των παραγωγικών δυνάμεων στη Ρωσία, προεπαναστατικά δημιούργησε μαζί με τις παρεμβάσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, πολλά και τεράστια προβλήματα δύσκολα αντιμετωπίσιμα, που οδήγησαν στην παραίτηση μέρους της Κομματικής ηγεσίας. Θεωρητικοποιήθηκαν τα λάθη για να δικαιολογηθούν και φτάσαμε στις παρεκκλίσεις, τα λάθη και στην Περεστρόικα.

Αγροτικός τομέας:

Ο παραγωγικός συνεταιρισμός και η εθελοντική συμμετοχή χρειάζονται μελέτη και επεξεργασία, τουλάχιστον στα πρώτα στάδια θα δημιουργήσουν αντιθέσεις με τον κεντρικό σχεδιασμό και θα κάνουν μακρινό στόχο της κοινωνικοποίησης της γης.

Ο παραγωγικός συνεταιρισμός στις συγκεκριμένες συνθήκες που επικρατούν στον Αγροτικό Τομέα, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο κομμάτι του δεν θα γίνει ελκυστικός για τους περισσότερους μικροπαραγωγούς στη χώρα μας γιατί καλείται να «μοιράσει» ανόμοια παραγωγικά μέσα με ανόμοια δικαιώματα.

Παράδειγμα, στο χωριό μου υπάρχουν 150.000 ελαιόδεντρα σε 600 περίπου οικογένειες αγροτών χωρίς καμιά ιδιοκτησία να έχει καπιταλιστικό χαρακτήρα, άρα χωρίς δυνατότητα κοινωνικοποίησης γης, και αυτό δε συμβαίνει μόνο σε ένα χωριό, αν εξαιρέσουμε περιοχές στη Θεσσαλία, συμβαίνει σε όλες τις αγροτικές περιοχές της χώρας. Με τον εθελοντικό χαρακτήρα της Συνεταιριστικοποίησης θα είναι πιθανόν να κυριαρχεί για μεγάλο διάστημα η μικροεμπορευματική παραγωγή. Επίσης για όσους ενταχθούν στον π. συνεταιρισμό ποια θα είναι τα κριτήρια της αμοιβής τους, αφού όσα παραδώσουν θα είναι διαφορετικού μεγέθους ιδιοκτησίες και διαφορετικής σε ποιότητα περιοχές. 100 ελαιόδεντρα εδώ έχουν απόδοση 10kg λάδι ανά δέντρο, σε ένα χιλιόμετρο απόσταση τα ίδια ελαιόδεντρα έχουν 5kg απόδοση ανά δέντρο...

Τώρα στο θέμα του τουρισμού:

Χρειάζεται να δούμε ότι εκτός από τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής υπηρεσιών να κυριαρχεί η ατομική επιχείρηση που λόγω των τεχνολογικών μέσων μπορεί να παράγει μεγάλης οικονομικής κλίμακας αποτελέσματα χωρίς εκμετάλλευση εργατικής δύναμης, αυτό δίνει το δικαίωμα σε μεγάλα στρώματα αυτοαπασχολούμενων στον τομέα των υπηρεσιών να μην αναζητούν συμμαχίες με την Εργατική Τάξη. Στο θέμα του Τουρισμού επίσης χρειάζεται να ξεκαθαρίσουμε αν υπάρχει διττός χαρακτήρας στη συγκεκριμένη δραστηριότητα, δηλαδή διαθέτεις στους εργαζόμενους της χώρας τη δυνατότητα παραθερισμού σαν αγαθό και κοινωνική ανάγκη, και αν την επίσκεψη εκατομμυρίων ξένων επισκεπτών την αξιοποιείς οικονομικά.

Να μην ξεχνάμε τέλος ότι παρεκκλίσεις και πισωγυρίσματα σε χώρες όπως Κίνα - Βιετνάμ και Κούβα ξεκινάνε με αιχμή του δόρατος τις δυο αυτές οικονομικές δραστηριότητες: Γεωργία - Τουρισμός.

Μερικές σκέψεις για τον υποκειμενικό παράγοντα - Κόμμα - Εργατική Τάξη και το συσχετισμό δυνάμεων.

Τα τελευταία τριάντα χρόνια και πλέον ο ταξικός αντίπαλος «έπαιξε» σοβαρά με το ζήτημα χαλιναγώγησης της συνείδησης της Εργατικής Τάξης με όλα τα μέσα που διαθέτει το πολιτικό προσωπικό, χρησιμοποίησε νόμους και θεσμούς, καταστολή και αυταρχισμό, κυρίως όμως χρησιμοποίησε τον εκφυλισμό και την εξαγορά παρέχοντας σε μεγάλα τμήματα λαϊκών στρωμάτων παρασιτικά εισοδήματα για δεκαετίες και μέχρι πρόσφατα, η καταστολή και οι νόμοι δεν απέδωσαν στο βαθμό που επιθυμούσε η αστική τάξη λόγω ιστορικών καταβολών του κινήματος και λόγω της ύπαρξης ενός Κομμουνιστικού Κόμματος που διατήρησε με θυσίες τα επαναστατικά του χαρακτηριστικά.

Η εξαγορά δεν αφορούσε μόνο αυτό που λέμε εργατική αριστοκρατία, αλλά με κάθε μορφή και τρόπο κατέκλυσε μεγάλα κομμάτια εργαζομένων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα στα αστικά κέντρα και στην ύπαιθρο. Η κατάσταση αυτή έπαιξε σοβαρό ρόλο για δεκαετίες και στο θέμα των συσχετισμών, στην εξέλιξη της ταξικής πάλης, στη χαλάρωση των σχέσεων με τον κομματικό μας περίγυρο. Και έχω την εντύπωση ότι θα κρατήσει ακόμα, παρά την κρίση. Γιατί εμείς, όλα αυτά τα χρόνια, ακόμα και τώρα, δεν αντιμετωπίσαμε παρά ελάχιστα και επιφανειακά το πρόβλημα, στο όνομα του κινδύνου μήπως αποπροσανατολιστεί το κίνημα από το κύριο, που είναι βέβαια το καπιταλιστικό σύστημα, όσον αφορά την κρίση και την εκμετάλλευση. Ομως εδώ πάει το «η πολιτική είναι Τέχνη» του Λένιν και Τέχνη στην προκειμένη περίπτωση είναι χωρίς να υποβαθμίζεται το κύριο, να αναδεικνύεις και το δεύτερον. Η μορφή αγώνα που επέλεξαν ένα μήνα οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ, αποτελεί ευτελισμό της ταξικής τους προέλευσης και έπρεπε να τους το πούμε καθαρά, όπου μας δινόταν ευκαιρία. Με τρόπο διαπαιδαγωγικό και ταυτόχρονα αυστηρό, να καυτηριάσουμε τέτοιες λογικές ατομικής εξασφάλισης και εκφυλισμού.

Σύντροφοι, από τις εκλογές και μετά σε ένα μεγάλο τμήμα εργαζομένων, καταρχήν καλοπροαίρετο προς εμάς, διαμορφώνονται απόψεις που ουσιαστικά οδηγούν σε ένα «ψευτοδίλημμα»:

'Η θα αλλάξουμε για να μας καταλάβει ο κόσμος ή θα απομονωθούμε!

Γι' αυτές τις απόψεις δίνουμε πολλές φορές αφορμή, γιατί κατά τη γνώμη μου είναι σωστή η στρατηγική μας, η τακτική και η πολιτική μας, όμως θέλει διόρθωμα η προπαγάνδα μας_, γιατί δίνει επιχειρήματα σε αυτούς που μας λένε «σεχταριστές».

Η πρώτη επαφή του «ανίδεου» με την ιδεολογία μας είναι καθοριστική για τη συνέχεια και από πολλούς γίνεται χονδροειδώς. Χιλιάδες άνθρωποι που έρχονται μαζί μας με κριτήρια τα πρόσωπα, την ηθική και την τιμιότητα, για χρόνια αλλά και προσωρινά, σχεδόν δεν καταφέρνουμε να τους μονιμοποιήσουμε. Ο «τρόμος» μήπως η Λαϊκή Συσπείρωση στην Τοπική Διοίκηση μετατραπεί σε δομή στο Κίνημα, επέτρεψε να απολέσουμε κάθε επαφή με εκατοντάδες εργαζόμενους που βρεθήκανε μαζί στη μάχη των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών.

Εργαζόμενοι που δεν έχουν κατανοήσει τη σύνδεση του τοπικού προβλήματος με τη γενικότερη πολιτική, που δεν έχουν πειστεί να συμμετέχουν στο ΠΑΜΕ στην ΠΑΣΥ, στα ταξικά Συνδικάτα,που συνδέθηκαν πρώτη φορά με το Κόμμα και τους κομμουνιστές, χάθηκαν γιατί επικράτησε η λογική τού «όλα ή τίποτα».

Σύντροφοι, η ωρίμανση των υποκειμενικών προϋποθέσεων απαιτεί να διορθώσουμε την προπαγάνδα μας, όσα εξαρτώνται από εμάς πρέπει να τα κάνουμε γιατί όταν η απόσταση των αντικειμενικών και υλικών προϋποθέσεων από τις υποκειμενικές είναι μεγάλη, προκύπτει απομόνωση.