Στην κινηματογραφική βδομάδα που ξεκινά απόψε κυριαρχούν οι ταινίες ομφαλοσκόπησης που γενικά διαφημίζονται ως ψυχαγωγική γιατρειά της ανίας... Για μια ακόμα φορά η σχέση φρέσκιας κινηματογραφικής παραγωγής και πραγματικότητας αποδεικνύει σύγκλιση μηδενική... Μάλλον οι ενασχολούμενοι με το σινεμά - τη λαϊκότερη των τεχνών - ζουν σ' άλλους πλανήτες.
Πάντως η New Star συνεχίζει ν' απευθύνεται σ' ένα απαιτητικό κοινό που δε δέχεται να υποτιμούν τη νοημοσύνη και την υπόστασή του. Τιμώντας έτσι την επέτειο των 71 χρόνων από τη νίκη του Κόκκινου Στρατού στη Μάχη του Στάλινγκραντ, στις 2 Φλεβάρη 1943, διοργανώνει για τη βδομάδα 30/1 έως 5/2 προβολή της επικής ταινίας του Βλαντιμίρ Πετρόφ «Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ» στις αίθουσες ΤΙΤΑΝΙΑ CINEMAX (210.381.1147) στην Ομόνοια και Αλεξάνδρα (210.951.2604) στην Καλλιθέα. Η ταινία, που έχει απόψε πρεμιέρα, συντίθεται από δύο, μιάμισης ώρας διάρκειας έκαστο, μέρη. «ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ» τιτλοφορείται το πρώτο και «Η ΝΙΚΗ» το δεύτερο.
Απόψε πρεμιέρα, μεταξύ άλλων, κάνει το φιλμ «ΕΓΩ, Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ ΚΙ Η ΜΑΜΑ» (2013), μια γαλλοβελγική συμπαραγωγή, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του 42χρονου Γάλλου ηθοποιού - της Κομεντί Φρανσέζ - Γκιγιόμ Γκαγιέν. Αυτοβιογραφική μπουρλέσκ κωμωδία από ένα αρχικά θεατρικό κείμενο που έγραψε κι ερμήνευσε για δύο συναπτά έτη (2008 - 2010) ο Γκαγιέν, σ' ένα «one - man σόου». Στη θεατρική παράσταση ο συγγραφέας υποδυόταν όλους τους ρόλους. Στην κινηματογραφική μεταφορά ο Γκαγιέν, εκτός από τη σκηνοθεσία, επωμίζεται τους ρόλους του Γκιγιόμ (σ' όλες τις ηλικίες) και της λατρεμένης του μητέρας (με περούκα, γυαλιά και ταγιέρ παντελόνι), ένα εκρηκτικό μείγμα χυδαιότητας και κομψότητας, που τον καταβροχθίζει ανατρέφοντάς τον σαν κορίτσι. Η ταινία αναφέρεται αποκλειστικά στην αλήθεια του δημιουργού της και του αστικού του οικογενειακού περιβάλλοντος! Καταδυόμενος ο Γκιγιόμ στα μύχια του ψυχισμού του, απελευθερώνει μόνο τα γλυκανάλατα στοιχεία, που δεν παρουσιάζουν αυθεντική πρωτοτυπία, καθώς τα έχουμε ξαναδεί εδώ κι εκεί, σε διάφορες εκδοχές. Αυτοανάλυση, κανονισμός λογαριασμών χωρίς κόμπλεξ, εναλλαγή ιδιόμορφου χιούμορ, όχι πάντα ελεγχόμενου, διακριτική γραφή με χάρη, εξυπνάδα και ρυθμό. Ο Γκαγιέν δεν είναι μεγάλος σκηνοθέτης, ούτε και η ταινία του είναι μεγάλη. Πρόκειται απλά για αγχολυτικό, κομψό «φο μπιζού»...
Πρεμιέρα και για το «ΗΡΑΚΛΗΣ: Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΘΡΥΛΟΥ» (2014). Αμερικανική παραγωγή σε σκηνοθεσία Ρένι Χάρλιν, εμπνευσμένη από την εικόνα της αρχαίας Ελλάδας, από τους μύθους για τον θρυλικό ημίθεο και τα λαμπρά του κατορθώματα, από τις αδυσώπητες μάχες του ανδρός με το πεπρωμένο του... Ταινία χολιγουντιανή με διάσταση επική, που εστιάζει τόσο στη θεϊκή όσο και την ανθρώπινη υπόσταση του ήρωά της.
Πρεμιέρα τέλος και για την ελληνική παραγωγή της βδομάδας, την τελευταία, 16η ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου «ΛΙΜΟΥΖΙΝΑ»(2013), μια σουρεαλιστική κωμωδία παρεξηγήσεων που κρύβει στον τίτλο της ένα έξυπνο λογοπαίγνιο. Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Δούκισσα Νομικού, Νίκος Κουρής, Παύλος Χαϊκάλης, Δημήτρης Καταλειφός και ο Λευτέρης Βογιατζής στην τελευταία του εμφάνιση...
Μέρος 1ο
Από το Δόγμα 95 και μετά, ο Δανός φον Τρίερ με κάθε ταινία του μοιάζει να συνθέτει, με τα όρια που του παρέχει το μέσο, προκλήσεις για το κοινό, την κοινωνική «στενοκεφαλιά», τη θρησκεία κ.λπ. Η «μόλις» τεσσάρων ωρών εκδοχή της τελευταίας του ταινίας - κομμένης και λογοκριμένης με την άδεια του σκηνοθέτη, αλλά χωρίς την ανάμειξή του - βιώνεται σαν ένα ατέλειωτο όργιο ταμπού, μοναξιάς, επιθυμιών και φυσικά σεξ. Κινηματογραφική εμπειρία κάπου εύπεπτη, κάπου δύσπεπτη, κάπου βαθιά ανθρώπινη... με αποτέλεσμα να καθιστά δύσκολη όποια κατηγορηματική και απόλυτη αντίδραση. Μπορεί σε σημεία η ταινία, μορφικά, διανοητικά και συναισθηματικά να γέρνει προς μεγάλη κινηματογραφική τέχνη, ταυτόχρονα όμως δε θα χάσει τίποτα το θεμελιώδες αυτός που δε θα τη δει.
Παίζουν: Σαρλότ Γκενσμπούργκ, Στέλαν Σκαρσγκόρντ, Σία Λα Μπεφ, Ούμα Θέρμαν, κ.ά.
Παραγωγή: ΔΑΝΙΑ, ΓΕΡΜΑΝΙΑ, ΓΑΛΛΙΑ, ΒΕΛΓΙΟ, ΒΡΕΤΑΝΙΑ (2013)
Φόρος τιμής στη γαλλική «νουβέλ βαγκ» (νέο κύμα) της δεκαετίας του '60 και το «σινεμά του δημιουργού» αποτίει ο πιο Γάλλος μεταξύ των Νοτιοκορεατών σκηνοθετών Χονγκ Σανγκ - Σου. Στο επίκεντρο μάλιστα της αφήγησης, ο σκηνοθέτης, που σημαία του έχει την αυτοαναφορά, θέτει μια «εικόνα» αυτού του κινηματογράφου, την Ιζαμπέλ Ιπέρ, στον τρισυπόστατο ρόλο μιας Γαλλίδας / ζιζάνιο, ονόματι Αννα. Μια τουριστική παραλία στη Νότια Κορέα συνιστά το χώρο, το πεδίο όπου ξεδιπλώνονται πολλαπλές εκδοχές μιας ιστορίας με δοσμένα συστατικά.
Ο Χονγκ Σανγκ - Σου διασκεδάζει ν' αλλάζει και να ξανασυνθέτει με επαναλαμβανόμενες κινήσεις κι ελάχιστες μεταβολές την αφήγηση, που στον αργό και χαλαρό ρυθμό της προστίθεται σαν θεμελιώδες συστατικό ο ελάχιστος και υπεραπλουστευτικός λόγος. Ο Νοτιοκορεάτης σκηνοθέτης είναι ερωτευμένος με τη νουβέλ βαγκ, αμέτρητα είναι τα πλάνα που η Ιζαμπέλ Ιπέρ με την πλάτη στο φακό κοιτάζει τον ορίζοντα με τη στοχαστική διάθεση του αποξενωμένου δυτικού ανθρώπου που αναζητά τη σωτηρία στην Απω Ανατολή, πότε σε κάποιο φάρο και συχνότερα στη φιλοσοφία κάποιου μοναχού. Ασκηση στιλ κι ελαφρότητας, που θυμίζει αρκετά Ρομέρ.
Παίζουν: Ιζαμπέλ Ιπέρ, Γιουνγκ Γιούμι, Γιου Γιούσανγκ κ.ά.
Παραγωγή: ΝΟΤΙΑ ΚΟΡΕΑ (2012)
Παραγωγή: ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ (1949)