1519 Ο Φερδινάνδος Μαγγελάνος σαλπάρει από τη Σεβίλλη της Ισπανίας με πέντε πλοία, προκειμένου να κάνει το γύρο του κόσμου. Μόνο ένα από τα πλοία ολοκλήρωσε το ταξίδι. Ο Μαγγελάνος σκοτώθηκε σε μια μάχη με τους ιθαγενείς στις Φιλιππίνες.

1965 Η Βουλή των αντιπροσώπων στις ΗΠΑ εγκρίνει τη «χρήση βίας για την αντιμετώπιση της εξάπλωσης του κομμουνιστικού κινδύνου».

1971 Πεθαίνει ο Γιώργος Σεφέρης.

1984 Παγιδευμένο φορτηγό στη Βηρυτό εκρήγνυται μπροστά στην πρεσβεία των ΗΠΑ, με αποτέλεσμα 10 άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους και 50 να τραυματιστούν. Μεταξύ των τραυματιών εμφανίζεται και ο Αμερικανός πρέσβης Ρέτζιναλντ Μπαρτόλομιου. Η αφορμή για να πλεύσει, δυο μέρες αργότερα, ο αμερικανικός στόλος προς τη λιβανική πρωτεύουσα έχει δοθεί.

1992 Το 49% των Γάλλων ψηφίζει «όχι» στο δημοψήφισμα για το Μάαστριχτ.

«Ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φρανς

σε φάμπρικα δούλευαν φτιάχνοντας τανκς.

Ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φρανς

αχώριστοι γίνανε φτιάχνοντας τανκς.

Ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φρανς

δουλεύαν στον Μπράουν, στον Φίσερ, στον Κραφτ.

Ο Μπράουν, ο Φίσερ, ο Κραφτ

αχώριστοι γίνανε φτιάχνοντας τραστ.

Ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φρανς

ανέμελοι δούλευαν πάντα στα τανκς

ποτέ τους δε διάβασαν Μαρξ

ιδέα δεν είχαν για τραστ και για κραχ.

Ο Μπράουν, ο Φίσερ κι ο Κραφτ

χωρίσαν σε Μπράουν, σε Φίσερ, σε Κραφτ.

Ο Μπράουν, ο Φίσερ κι ο Κραφτ

εχθροί τάχα γίναν, διαλύσαν το τραστ.

Και πριν μάθουν τι 'πε ο Μαρξ,

στρατιώτες τους πήραν στον πόλεμο παν

ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φρανς

σαν ήρωες έπεσαν κάτω απ' τα τανκς.

Ο Μπράουν, ο Φίσερ κι ο Κραφτ

σκεφτήκαν και βρήκαν πως φταίει ο Μαρξ.

Ο Μπράουν, ο Φίσερ κι ο Κραφτ

ξανάσμιξαν πάλι και φτιάξανε τραστ».

*

Την περασμένη Κυριακή συμπληρώθηκαν 24 χρόνια από το θάνατο του Μάνου Λοΐζου. Η μουσική του, αθάνατη και επίκαιρη, συνεχίζει να ταξιδεύει. Το παραπάνω τραγούδι, σε στίχους του Γιάννη Νεγρεπόντη, από τον δίσκο του Μάνου «Τα τραγούδια του δρόμου», το αφιερώνουμε εξαιρετικά σε όσους πρωταγωνιστούν στα «γαλακτο...κωμικά» των ημερών, και κυρίως σε κείνους που ανακάλυψαν, εσχάτως, τα «τραστ» και τα «καρτέλ»...

Ωραία που είναι η ρητορική των απολογητών του συστήματος, κάθε φορά που το σύστημά τους βρωμάει και ζέχνει..: Η διαφθορά - λένε - είναι μια «παθολογία» (πάλι καλά που δεν το έριξαν στην «ψυχολογία»). Δε φταίει το οικονομικό, το κοινωνικό, το πολιτικό μοντέλο, φταίνε - λένε - κάποιοι «επίορκοι», είναι ζήτημα των «ελεγκτικών μηχανισμών» και (φυσικά) της «ορθής» λειτουργίας του ανταγωνισμού... Οσο για τις πιο προχωρημένες «αναλύσεις», αυτές (όταν μιλούν οι ΠΑΣΟΚοι) κατατείνουν ότι φταίει η «κομματοκρατία» της ΝΔ ή (όταν μιλούν οι Νεοδημοκράτες) ότι φταίει η «κομματοκρατία» του ΠΑΣΟΚ.

*

Κατ' αρχάς, αρκετά με τις «τρίχες» τους περί του «κοινωνικά επωφελούς» ανταγωνισμού. Τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει: Τα μονοπώλια, οι πολυεθνικές, οι επιχειρήσεις πράγματι ανταγωνίζονται, όχι όμως για το καλό του καταναλωτή, αλλά για το ποιος θα κερδίσει μεγαλύτερη πίτα στην αγορά, ώστε να είναι εκείνος που θα αρμέγει τον καταναλωτή και όχι ο επιχειρηματίας ανταγωνιστής του. Πολιτικά, δε, ο μόνος τομέας όπου λειτουργεί ο ανταγωνισμός (τους) είναι όταν γαλάζιοι και πράσινοι ανταγωνίζονται (μεταξύ τους) ποιος ταγός θα πει τη μεγαλύτερη, την πλέον ανιστόρητη και αντιεπιστημονικότερη μπαρούφα περί «ανταγωνισμού»...

*

Στη συνέχεια, ισχυρίζονται ότι η διαφθορά είναι μια «παρέκκλιση» και όχι ο κανόνας, ότι συνιστά φαινόμενο «επίκτητο» και όχι εγγενές, ότι πρόκειται για κάποια «δυσλειτουργία» και όχι για δομικό στοιχείο του συστήματός τους. Μα, όμως, αν πρόκειται για «στιγμιαίο» καπιταλιστικό αδίκημα, τότε πού οφείλεται η διάρκειά του, πώς εξηγείται η μονιμότητά του, το αέναο της ύπαρξής του; Αν πρόκειται για «ασθένεια» ενός κατά τα άλλα υγιούς οργανισμού, τότε γιατί οτιδήποτε έχουν παρουσιάσει σαν «αντιβίωση» δεν πιάνει στον ασθενή;

Διότι, απλούστατα, σάπιο και άρρωστο είναι εξ ολοκλήρου το σύστημά τους από τα γεννοφάσκια του. Γιατί ζει και υπάρχει, παράγοντας και αναπαράγοντας τη διαφθορά. Την παράγει και την αναπαράγει ως ιδεολογία (τα πάντα για τον ιδιώτη), την παράγει και την αναπαράγει ως οικονομία (τα πάντα για το κέρδος), την παράγει και την αναπαράγει ως πολιτική (τα πάντα για το ιδιωτικό κέρδος).

*

Η διαφθορά αναπτύσσεται στο έδαφος ενός πολιτικο-οικονομικού μοντέλου που έχει για σημαία του το «όλοι (οι πολλοί) για έναν (τον κεφαλαιοκράτη) και ο καθένας για την πάρτη του».

Προκύπτει από τη μήτρα των θεωριών περί του «άξιου και ικανού» (βλέπε: «καπάτσου»), διαχέεται μέσω των κηρυγμάτων περί της (πάση θυσία) αναζήτησης της «ατομικής ευημερίας», «νομιμοποιείται» μέσω των πολιτικών που διασύρουν την έννοια του «αλτρουισμού», ταυτίζοντας την «κοινωνική ευαισθησία» με το μοίρασμα των ψίχουλων που πέφτουν από την Αγία Τράπεζα του ατομικισμού και του κοινωνικού δαρβινισμού.

*

Η διαφθορά τους υπάρχει, οι «Πανάγοι» τους και οι «κουμπάροι» τους υπάρχουν, τα «παπαγαλάκια» του Χρηματιστηρίου και οι θαμώνες στα «κότερα» υπάρχουν, ανεξάρτητα αν ο διαχειριστής είναι πότε γαλάζιος και πότε πράσινος. Και με τους γαλάζιους και με τους πράσινους, οι τράπεζες κλέβουν. Οι εργολάβοι κλέβουν. Οι ασφαλιστικές κλέβουν. Οι εφοπλιστές κλέβουν. Οι μεσάζοντες κλέβουν. Οι βιομήχανοι κλέβουν.

«Το κάνουν νόμιμα» (!), θα εξοργιστούν μερικοί. Μα, αυτό ακριβώς λέμε και μεις! Αφού κλέβουν στα νόμιμα, φανταστείτε τι κάνουν παράνομα! Οταν ακρογωνιαίος λίθος της οικονομίας τους είναι η εκμετάλλευση και το ίδιον όφελος, όταν όλα υποτάσσονται στο κέρδος, το ατομικό, το ιδιωτικό, το ιδιοτελές κέρδος, κι όταν όλα αυτά γίνονται στο φως της μέρας, δε χρειάζεται πολλή φαντασία για το τι συμβαίνει όταν πέφτει η «νύχτα»: Τότε, μόλις «σκοτεινιάσει», η ιδιοτέλεια και ο ατομισμός παραδίδουν τη σκυτάλη στα «αδελφάκια» τους: Τη μίζα, την αρπαχτή, τη διαπλοκή, τη λαδιά και την κομπίνα.

Διορεσμοί και

Ψωμαδόμαγκες...

«Οποιος έχει στοιχεία να πάει στον εισαγγελέα»! «Μηδενική ανοχή»! «Το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο»!

Του Ηλία Μακρή (από την «Καθημερινή»)