Παπαγεωργίου Βασίλης

Με δυο λόγια, το βασικό πρόβλημα του σημερινού κράτους βρίσκεται στο γεγονός πως μόνον κοντά στα λαϊκά στρώματα δε βρίσκεται. Και αυτό δεν οφείλεται στην ταχύτητα της εξυπηρέτησης, αλλά στο γεγονός πως είναι ταγμένο στην εξυπηρέτηση της πλουτοκρατίας. Ετσι το οικοδόμησαν και το μερεμέτιζαν οι κατά καιρούς πολιτικοί εκπρόσωποι της τελευταίας και τον ίδιο ακριβώς στόχο υπηρετούν και τα σχέδια των σημερινών κυβερνώντων.

Πάντως, κάτι μας λέει ότι η συγκεκριμένη συζήτηση των τριών δεν περιορίστηκε μόνο στα παραπάνω. Είναι δεδομένο ότι οι δυο υπουργοί τους τελευταίους μήνες κάθε άλλο παρά θετικές εντυπώσεις έχουν αφήσει...

Τελευταία είδηση ήταν, προχτές, στο τηλεοπτικό δελτίο, στις 8 το βράδυ, στον ΑΝΤΕΝΝΑ η είδηση της πολιτικής κηδείας του Χαρίλαου Φλωράκη, όπου έδωσε το «παρών» όλος ο πολιτικός κόσμος της χώρας, αλλά και χιλιάδες απλοί άνθρωποι. Τελευταία είδηση, η κηδεία ενός μεγάλου ηγέτη, στριμωγμένη στο τέλος λίγο πριν από τα αθλητικά. Μετά από την πλημμύρα στη Θεσσαλονίκη, μετά από τα γραφεία συνοικεσίων για πλούσιους και μορφωμένους, μετά τη νίκη του Ολυμπιακού και τη ζωντανή σύνδεση με τον Πειραιά. Χωρίς καμία ντροπή... Γιατί αν είχαν λίγη, δε θα αφιέρωναν ολόκληρο το δελτίο τους στη Γιουροβίζιον με μαραθώνιες εκπομπές και ...σοβαρούς δημοσιογράφους.

Το παράδειγμα (υπαρκτό ή όχι, δε γνωρίζουμε) λιμενεργατών στο λιμάνι του Πειραιά, οι οποίοι αμείβονται με 11.000 ευρώ μηνιαίως και δουλεύουν, σύμφωνα με τις σχετικές καταστάσεις, 31 μέρες το μήνα και, μάλιστα, τρεις βάρδιες κάθε μέρα, επικαλέστηκε ο υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, Μαν. Κεφαλογιάννης, μιλώντας χτες σε ραδιοφωνικό σταθμό. Κι αφού, αναρωτήθηκε με έμφαση «πότε κοιμούνται, άραγε;» και υπογράμμισε το πρωτοφανές γεγονός, να αμείβονται εργάτες με μισθό πολλαπλάσιο απ' αυτόν του πρωθυπουργού, των υπουργών, του αρχηγού του Λιμενικού Σώματος, κλπ., κατέληξε στην επιτακτική ανάγκη της «σύγκρουσης με το βαθύ κράτος», της ρήξης με τις «συντεχνιακές λογικές» και της ανατροπής των «κεκτημένων».

Χρειάζεται, άραγε, να σημειώσουμε, ότι ο πραγματικός στόχος της κυβέρνησης δεν είναι οι όποιες - υπαρκτές ή ανύπαρκτες - περιπτώσεις, που επικαλέστηκε ο Μ. Κεφαλογιάννης; Δε νομίζουμε. Αλλωστε, οι πάντες γνωρίζουν, ότι μόνο μεγάλοι και πλουσιοπάροχοι δεν είναι οι μισθοί των εργαζομένων στο δημόσιο. Τουλάχιστον, της συντριπτικά μεγάλης πλειοψηφίας τους. Κι ας μην κάνει, πως ξεχνά ο υπουργός, ότι οι όποιες, πραγματικά συντεχνιακές λογικές είναι δημιουργήματα του κυβερνητικού («πράσινου» και «γαλάζιου») συνδικαλισμού.

Τι ξέρουμε για τις περιβόητες Συμπράξεις του Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ), όπως ονομάζουν κομψά τη γενική εκποίηση των δημόσιων υποδομών και υπηρεσιών στο κεφάλαιο; Η πρώτη σύλληψη της τερατώδους αυτής ιδέας χρονολογείται από το 1996, επί ΠΑΣΟΚ. Από τότε μέχρι το 2004, συντάχθηκαν δύο νομοσχέδια, τα οποία όμως δεν είδαν ποτέ το φως της δημοσιότητας. Οι πληροφορίες κάνουν λόγο για σύγκρουση συμφερόντων, κυρίως στον κατασκευαστικό χώρο, η οποία ακύρωσε την πολιτική βούληση της τότε κυβέρνησης. Το θέμα επανήλθε στο προσκήνιο αμέσως μετά την ανάληψη της κυβέρνησης από τη ΝΔ, η οποία στους 15 μήνες που κυβερνά, πολλές φορές είχε ανακοινώσει ότι θα δώσει το νομοσχέδιο στη δημοσιότητα, αλλά όλο και το... διόρθωνε. Οπότε άρχισαν να δημιουργούνται ερωτηματικά, για τους λόγους της καθυστέρησης. Μια προχτεσινή ανακοίνωση του υπουργείου Οικονομίας, όμως, έδωσε απάντηση στο ερώτημα. Στην ανακοίνωση αναφέρεται ότι ο υπουργός Οικονομίας συναντήθηκε με το δήμαρχο του Λονδίνου και με τον πρέσβη της Αγγλίας στη χώρα μας, όπου και συζήτησαν το θέμα των Συμπράξεων. Χτες, επίσης, η βρετανική πρεσβεία διοργάνωσε ημερίδα στην Αθήνα, με θέμα ακριβώς τις Συμπράξεις, καθώς, όπως μας πληροφορούν, υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον από αγγλικές εταιρίες...

Καταλάβαμε. Το νομοσχέδιο καθυστερεί, επειδή καθυστερούν τη σύνταξή του οι ξένες πολυεθνικές. Και είχαμε αρχίσει να ανησυχούμε...

Η προχτεσινή συμφωνία αποτελεί μέρος της συνολικότερης ολομέτωπης επίθεσης που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση και το κεφάλαιο σε βάρος των εργαζόμενων στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα. Στις αντεργατικές περγαμηνές της κυβέρνησης θα προστεθούν άμεσα και οι αντιασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις στο χώρο των τραπεζών, όπως προεξόφλησαν τα κυβερνητικά στελέχη που μίλησαν στη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ. Το ΠΑΣΟΚ από την πλευρά του πιέζει για την ακόμη πιο γρήγορη προώθηση όσων επιτακτικά ζητά το κεφάλαιο.

Γρηγοριάδης Κώστας

Ακόμα και αυτό το καθεστώς πλήρους ανασφάλειας που βιώνει ο Ελληνας μισθωτός με τις ουσιαστικά ανεξέλεγκτες απολύσεις, την πολύμορφη μερική απασχόληση να διευρύνεται και τους μισθούς σε χαμηλότατα επίπεδα, τους φαίνεται «μη ανταγωνιστικό».

Εν ολίγοις, δε θα δηλώσουν ικανοποιημένοι, αν δε μετατραπεί η ελληνική κοινωνία σε ...σκλαβοπάζαρο και μάλιστα χωρίς να υπάρχουν διαμαρτυρόμενοι (πόσο δε μάλλον πιθανότητα εξεγέρσεων...).

Αυτά, ενώ η κυβέρνηση δεν έχει σταματήσει ούτε στιγμή να παραχωρεί νέα προνόμια και να παίρνει μέτρα για «πιο ανταγωνιστικές» επιχειρήσεις, όπως π.χ. την άρση της μονιμότητας στον ΟΤΕ, που θα χρησιμοποιηθεί ως μοντέλο και για όλες τις λεγόμενες ΔΕΚΟ.

Τι έχει να πει για όλα αυτά η ...«μεγάλη δημοκρατική παράταξη», όπως αρέσει στο ΠΑΣΟΚ να αυτοαποκαλείται; Οτι δεν κάνει η σημερινή κυβέρνηση για την υλοποίηση των στόχων, αφού δημιουργεί «κλίμα ανασφάλειας», όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο Γιώργος Παπανδρέου.

Αυτά έτσι για να ξέρουμε με ποιους έχουμε να κάνουμε. Με δυο πόλους, που ο ανταγωνισμός τους για το ποιος θα κάνει καλύτερη εντύπωση σε βιομηχάνους και εφοπλιστές γίνεται πιο επικίνδυνος από ποτέ.

ΕΝ ΤΩ ΜΕΤΑΞΥ (και ενόψει καλοκαιριού) η Κομισιόν βράβευσε την Ελλάδα για την ποιότητα των θαλασσών της και των ακτών της. Φυσικά, δεν περιμέναμε αυτό για να μάθουμε ποιες είναι οι ομορφιές αυτής της χώρας.

Αν δεν το γνωρίζουν στις Βρυξέλλες, πάντως, να τους πληροφορήσουμε ότι τα εμπόδια των Ελλήνων εργαζομένων δε βρίσκονται στην ποιότητα των θαλασσών και των ακτών.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Χτες, την ώρα που χιλιάδες λαού κατευόδωναν τον Καπετάνιο στον Αηλιά, ψηλά στο Παλιοζογλώπι και του υπόσχονταν τη σταθερή και αταλάντευτη συνέχιση του αγώνα, ο αμερικανικός στρατός κατοχής του Ιράκ ανακοίνωνε ότι οι αμερικανικές δυνάμεις πυροβόλησαν και σκότωσαν ένα παιδί «στη διάρκεια ανταλλαγής πυρών», κοντά στη Μοσούλη, στα βόρεια της χώρας. Ποιος ξέρει πόσα ακόμη εγκλήματα έγιναν την ίδια ώρα και ποτέ δε θα μάθουμε γι' αυτά.

Είναι και στο δικό μας χέρι να κάνουμε την υπόσχεση χρέος. Να κάνουμε πραγματικά καλό, το αγνάντιο του συντρόφου μας...

Γρηγοριάδης Κώστας

Οι φρικιαστικές αυτές λεπτομέρειες περιέχονται σε μια έκθεση 2.000 σελίδων, που συντάχθηκε έπειτα από εσωτερική έρευνα του αμερικανικού στρατού. Αυτό, τουλάχιστον, ισχυρίζεται η εφημερίδα «Νιου Γιορκ Τάιμς», η οποία δημοσιοποίησε ορισμένα στοιχεία της εμπιστευτικής αυτής έρευνας.

Κατά τ' άλλα, ο Τζ. Μπους καμαρώνει για την εκστρατεία «διάδοσης της δημοκρατίας» και η χώρα μας συμμετέχει με ένοπλα τμήματα στη στρατιωτική κατοχή του Αφγανιστάν. Με δυο λόγια, είμαστε συνυπεύθυνοι και συνένοχοι σε όλα όσα εγκλήματα γίνονται.

«...Ομως, αυτοί που έτυχε να τον γνωρίσουν έχουν ήδη αποφανθεί πως η παρουσία του και μόνο στην πολιτική ζωή, η συμπόρευσή του με τη σύγχρονη Ιστορία, όπως εύστοχα σημείωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ήταν αρκετή για να οριστεί από μόνη της η διαφορά του Πολιτικού απ' τον πολιτικάντη, του αγωνιστή απ' τον σφετεριστή των αγώνων αλλωνών, του ανθρώπου που κουβαλούσε μέσα του παρελθόν, παρόν και μέλλον απ' το αντίστοιχο κατασκεύασμα των απανταχού κατασκευαστών προσωπικοτήτων. Ανέβασε τον πήχυ ψηλά ο Χαρίλαος, ανάλογα και με το φυσικό ύψος του λεβεντάνθρωπου που ο ίδιος ήταν. Μ' εκείνο το πλατύ χαμόγελο του ιστορικά αισιόδοξου, που ήξερε να ερμηνεύει τη ζωή, να προχωράει, αλλά και να συγχωρεί...

...Ο Χαρίλαος, όμως, είναι απ' τους ελάχιστους που δεν έχει ανάγκη την απόσταση για να γίνει η όποια αποτίμηση της ζωής και της δράσης του. Ερχεται από μακριά (οπότε υπάρχει έτσι κι αλλιώς απόσταση) και πάει πολύ μακριά, με την έννοια ότι οι αρχές και το όραμά του θα βρουν - δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά - δικαίωση στο μέλλον. Και, παράλληλα, έζησε το παρόν του με διαφάνεια, ευθύτητα και εντιμότητα. (Χρησιμοποιώ με ευλάβεια τούτες τις τελευταίες λέξεις, νιώθοντας πως πρέπει να τις προστατεύσουμε και να τις παραδώσουμε χωρίς την παραμικρή διαστρέβλωση στις επόμενες γενιές. Κλείνει η παρένθεση)».

Αυτά γράφει ο Διονύσης Τσακνής στη χτεσινή «Ελευθεροτυπία» και συνεχίζει...

«Ούτε καν έχει ανάγκη η μνήμη του από προστασία. Υπάρχουν, άλλωστε, εκατοντάδες χιλιάδες καρδιές που έχουν αφήσει ένα κομμάτι τους ελεύθερο για να αναπαυθεί, αλλά και να προστατευτεί από τυχόν τυμβωρύχους της ιστορίας, ή καλύτερα απ' τα αγρίμια, κατά πώς έλεγε και στη διαθήκη του.

Απ' τη μια μεριά, ήταν το συνώνυμο του κομμουνιστή, με ό,τι δυνατό κουβαλάει αυτός ο τίτλος, και απ' την άλλη...

"Περπάταγε στην οδό Στρατώνων κι έβγαιναν στα παράθυρα τα κοριτσόπουλα για να τον καμαρώσουν", σύμφωνα με την άλλοτε συμμαθήτριά του και μητέρα μου. Κι εκείνος για να με πειράξει, ποτέ δεν ξέχναγε να με ρωτήσει: "Σε ποιον έμοιασες τελικά εσύ; Η μάνα σου ήταν κούκλα".

Προχτές, στα ογδοντάχρονά του, ο Μίκης αρνήθηκε την τούρτα που του ετοίμασαν στην υπέροχη συναυλία του στο Ηρώδειο. "Πώς να γιορτάσω και τι τούρτα να κόψω, όταν χθες πέθανε ο Χαρίλαος, ο σύντροφος, ο αγωνιστής, ο φίλος".

Εγώ τι να πω; Νιώθω πως θέλω να τελειώσω, όπως άρχισα. Υπάρχουν κάποιες στιγμές που, ενώ θέλεις να πεις τόσα πολλά, ένας γλωσσοδέτης σου στραγγαλίζει τη μιλιά. Και όταν γράφεις, μπορεί να σε πλημμυρίσει το ίδιο συναίσθημα, με τη διαφορά πως, η γλώσσα του σώματος, δε φαίνεται στο χαρτί».

Στο όνομα του στόχου της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης, που είναι το άλφα και το ωμέγα της κυβερνητικής πολιτικής, αφαιρούνται κεκτημένα δημοκρατικά δικαιώματα, δικαιώματα που αποκτήθηκαν με τεράστιες θυσίες των εργαζομένων. Ξηλώνεται συστηματικά το λεγόμενο κράτος πρόνοιας, το 8ωρο, τα επιδόματα ασφάλισης, οι κρατικές επιχειρήσεις ξεπουλιούνται κλπ.

Η Ελλάδα διαθέτει τις μικρότερες κοινωνικές δαπάνες για τη δημόσια υγεία, την πρόνοια, την παιδεία, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό κλπ. Αυτές μόλις φτάνουν το 50% του μέσου όρου των χωρών της Κοινότητας.

Για την παιδεία, π.χ., διαθέτει τα μικρότερα κονδύλια από όλες τις χώρες της ΕΕ. Η χώρα που ζείτε, η Σουηδία, διαθέτει το 7,8% του ΑΕΠ και η Ελλάδα το 2,9%.

Η ανεργία στη χώρα μας από καιρό τώρα έχει ξεπεράσει το 10%, με βάση τα επίσημα στοιχεία. Στην πραγματικότητα, είναι πολύ μεγαλύτερη. Στη Θεσσαλονίκη, π.χ., ξεπερνά το 17%.

Το 60,4% των φόρων του 1998 το πλήρωσαν οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι. Ενώ οι έμποροι και βιομήχανοι πλήρωσαν το 22,1%.

Από το 1990-1997 το εισόδημα των εργαζομένων μειώθηκε κατά 22,5%.

Το 1990 η βασική σύνταξη αντιστοιχούσε σε 20 μεροκάματα ανειδίκευτου εργάτη. Σήμερα, η σύνταξη αναλογεί σε 16,5 μεροκάματα.

Με μια λέξη: Στους εργαζόμενους πέφτουν μόνο βάρη, ενώ στους μεγαλοεπιχειρηματίες πλούτη.

Το ΚΚΕ απαντάει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο πως υπάρχει. Το ΚΚΕ έχει διακηρύξει πως η λύση βρίσκεται στο να συσπειρωθούν όλες οι δημοκρατικές, λαϊκές, ριζοσπαστικές δυνάμεις σε ένα πατριωτικό κοινωνικό πολιτικό μέτωπο, που θα βάλει φρένο στην αντιλαϊκή πολιτική, φρένο στη σημερινή πορεία της χώρας. Θα την ανατρέψει και θα ανοίξει το δρόμο, για μια ριζικά άλλη πολιτική».

(Απόσπασμα από την ομιλία του σ. Χαρίλαου Φλωράκη σε εκδήλωση της ΚΟ Σουηδίας του ΚΚΕ, στη Στοκχόλμη, το Νοέμβρη του 1998)