«Ούτε καν έχει ανάγκη η μνήμη του από προστασία. Υπάρχουν, άλλωστε, εκατοντάδες χιλιάδες καρδιές που έχουν αφήσει ένα κομμάτι τους ελεύθερο για να αναπαυθεί, αλλά και να προστατευτεί από τυχόν τυμβωρύχους της ιστορίας, ή καλύτερα απ' τα αγρίμια, κατά πώς έλεγε και στη διαθήκη του.

Απ' τη μια μεριά, ήταν το συνώνυμο του κομμουνιστή, με ό,τι δυνατό κουβαλάει αυτός ο τίτλος, και απ' την άλλη...

"Περπάταγε στην οδό Στρατώνων κι έβγαιναν στα παράθυρα τα κοριτσόπουλα για να τον καμαρώσουν", σύμφωνα με την άλλοτε συμμαθήτριά του και μητέρα μου. Κι εκείνος για να με πειράξει, ποτέ δεν ξέχναγε να με ρωτήσει: "Σε ποιον έμοιασες τελικά εσύ; Η μάνα σου ήταν κούκλα".

Προχτές, στα ογδοντάχρονά του, ο Μίκης αρνήθηκε την τούρτα που του ετοίμασαν στην υπέροχη συναυλία του στο Ηρώδειο. "Πώς να γιορτάσω και τι τούρτα να κόψω, όταν χθες πέθανε ο Χαρίλαος, ο σύντροφος, ο αγωνιστής, ο φίλος".

Εγώ τι να πω; Νιώθω πως θέλω να τελειώσω, όπως άρχισα. Υπάρχουν κάποιες στιγμές που, ενώ θέλεις να πεις τόσα πολλά, ένας γλωσσοδέτης σου στραγγαλίζει τη μιλιά. Και όταν γράφεις, μπορεί να σε πλημμυρίσει το ίδιο συναίσθημα, με τη διαφορά πως, η γλώσσα του σώματος, δε φαίνεται στο χαρτί».