Στο όνομα του στόχου της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης, που είναι το άλφα και το ωμέγα της κυβερνητικής πολιτικής, αφαιρούνται κεκτημένα δημοκρατικά δικαιώματα, δικαιώματα που αποκτήθηκαν με τεράστιες θυσίες των εργαζομένων. Ξηλώνεται συστηματικά το λεγόμενο κράτος πρόνοιας, το 8ωρο, τα επιδόματα ασφάλισης, οι κρατικές επιχειρήσεις ξεπουλιούνται κλπ.
Η Ελλάδα διαθέτει τις μικρότερες κοινωνικές δαπάνες για τη δημόσια υγεία, την πρόνοια, την παιδεία, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό κλπ. Αυτές μόλις φτάνουν το 50% του μέσου όρου των χωρών της Κοινότητας.
Για την παιδεία, π.χ., διαθέτει τα μικρότερα κονδύλια από όλες τις χώρες της ΕΕ. Η χώρα που ζείτε, η Σουηδία, διαθέτει το 7,8% του ΑΕΠ και η Ελλάδα το 2,9%.
Η ανεργία στη χώρα μας από καιρό τώρα έχει ξεπεράσει το 10%, με βάση τα επίσημα στοιχεία. Στην πραγματικότητα, είναι πολύ μεγαλύτερη. Στη Θεσσαλονίκη, π.χ., ξεπερνά το 17%.
Το 60,4% των φόρων του 1998 το πλήρωσαν οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι. Ενώ οι έμποροι και βιομήχανοι πλήρωσαν το 22,1%.
Από το 1990-1997 το εισόδημα των εργαζομένων μειώθηκε κατά 22,5%.
Το 1990 η βασική σύνταξη αντιστοιχούσε σε 20 μεροκάματα ανειδίκευτου εργάτη. Σήμερα, η σύνταξη αναλογεί σε 16,5 μεροκάματα.
Με μια λέξη: Στους εργαζόμενους πέφτουν μόνο βάρη, ενώ στους μεγαλοεπιχειρηματίες πλούτη.
Το ΚΚΕ απαντάει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο πως υπάρχει. Το ΚΚΕ έχει διακηρύξει πως η λύση βρίσκεται στο να συσπειρωθούν όλες οι δημοκρατικές, λαϊκές, ριζοσπαστικές δυνάμεις σε ένα πατριωτικό κοινωνικό πολιτικό μέτωπο, που θα βάλει φρένο στην αντιλαϊκή πολιτική, φρένο στη σημερινή πορεία της χώρας. Θα την ανατρέψει και θα ανοίξει το δρόμο, για μια ριζικά άλλη πολιτική».
(Απόσπασμα από την ομιλία του σ. Χαρίλαου Φλωράκη σε εκδήλωση της ΚΟ Σουηδίας του ΚΚΕ, στη Στοκχόλμη, το Νοέμβρη του 1998)