Αν μη τι άλλο, η σκοτεινή υπόθεση Πάσσαρη χρησιμοποιείται από πολλές πλευρές για να προχωρήσουν πιο γρήγορα και αποφασιστικά οι αντιδραστικές «τομές» στα Σώματα Ασφαλείας, ώστε να γίνουν περισσότερο αποτελεσματικά. Θέλουν τη δημιουργία ενός πανίσχυρου αστυνομικού κράτους, κατά τα πρότυπα του κράτους - τρομοκράτη του Ισραήλ. Οι μηχανισμοί καταστολής αυτού του κράτους, που το αποκαλούν κομψά «κράτος του 21ου αιώνα», δεν πρόκειται, βέβαια, να στραφούν κατά του οργανωμένου εγκλήματος, αλλά κατά του οργανωμένου λαϊκού κινήματος, που αμφισβητεί και απειλεί την καθεστηκυία τάξη. Γι' αυτό, με αφορμή την υπόθεση Πάσσαρη, επανέρχονται πιο δυνατές οι φωνές, που λένε πως πρέπει «να λυθούν τα χέρια της αστυνομίας» ή «να συμφιλιωθούμε και να στηρίξουμε το έργο της», να γίνουμε, δηλαδή, χαφιέδες και άλλα παρόμοια. Χαρακτηριστική αυτών των αντιλήψεων είναι η άποψη που εξέφρασε χθες (στο «Φλας») ο πρώην υπουργός Δημόσιας Τάξης Θ. Αναγνωστόπουλος, ο οποίος ανέδειξε ως κυρίαρχο πρόβλημα το ότι «η αστυνομία επί χρόνια ολόκληρα λειτουργεί σε ένα πεδίο, που είναι όλο μη και μη»(!). Πάντως, δεν ακούσαμε ποτέ κανένα «μη» από την πλευρά του κόμματός του για την επίδειξη πυγμής και τα ξυλοφορτώματα της αστυνομίας σε διαδηλωτές. Αντίθετα, όλο «μπράβο» λένε...
Σε περιπέτειες τζόγου το ΙΚΑ
Μας πληροφόρησαν ότι ο διοικητής του ΙΚΑ έδωσε εντολή να συμμετάσχει το Ιδρυμα στην αγορά μετοχών του Οργανισμού Λιμένος Θεσσαλονίκης και, μάλιστα, στο ύψος των 350 εκατομμυρίων δραχμών. Αληθεύει; Κι αν ναι, μπορούμε να έχουμε απάντηση στα παρακάτω τρία ερωτήματα; Πρώτον, γιατί ο διοικητής του ΙΚΑ γράφει στα παλιά του παπούτσια την κατηγορηματικά εκφρασμένη θέληση τόσων και τόσων εργατικών συνδικαλιστικών οργανώσεων και συνταξιουχικών φορέων, που τάσσονται ενάντια στο τζογάρισμα των χρημάτων του Ιδρύματος στη Σοφοκλέους; Δεύτερον, δεν του αρκούν οι εκατοντάδες χιλιάδες «εγκλωβισμένοι», θέλει να φέρει και το ΙΚΑ στην τραγική αυτή θέση; Και, τρίτον, σε μια τέτοια - απευκταία, αλλά κάθε άλλο παρά απίθανη - περίπτωση, ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα; Δεν είναι πέρα για πέρα λογικό και δίκαιο, να πληρώσουν όσοι έδωσαν τις εντολές, είτε βρίσκονται στην κυβέρνηση είτε στη διοίκηση του Ιδρύματος;
Περί φιλανθρωπίας
Τη λύπη της για το γεγονός, ότι μια μερίδα του Τύπου - όπως υποστηρίζει - επιχείρησε να αποδώσει σκοπιμότητα στη συμφωνία μεταξύ των δήμων και των πωλητών λαϊκών αγορών να διαθέτουν κάθε βδομάδα κάποιες ποσότητες οπωροκηπευτικών σε φτωχές οικογένειες που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, εξέφρασε η Πανελλήνια Ομοσπονδία Σωματείων Πωλητών Λαϊκών Αγορών. Σε ό,τι μάς αφορά θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ο «Ρ» σε καμία περίπτωση δεν εννόησε ή υπονόησε ότι πίσω από την καλή πρόθεση των πωλητών λαϊκών αγορών - άλλωστε, στα λαϊκά στρώματα ανήκουν και οι ίδιοι - υπάρχει κάποιου είδους σκοπιμότητα. Αυτό που σημειώνει και καταγγέλλει είναι το γεγονός ότι τη φιλανθρωπία αυτών των ανθρώπων - που όπως εξάλλου οι ίδιοι σημειώνουν είναι κάτι που κάνουν εδώ και πολλά χρόνια - επιχειρεί η κυβέρνηση να τη μετατρέψει σε επίσημη πολιτική του κράτους για την αντιμετώπιση της φτώχειας που η ίδια με τις επιλογές και τις πολιτικές της συντηρεί και διευρύνει. Η φτώχεια, το γεγονός ότι πράγματι υπάρχουν οικογένειες που δεν μπορούν να αγοράσουν δυο κιλά ντομάτες και άλλες τόσες πατάτες τη βδομάδα εξαιτίας της ασκούμενης πολιτικής, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται - και ούτε αντιμετωπίζεται - από το κράτος και την κυβέρνηση με τέτοιους τρόπους, αλλά με ριζικά διαφορετικές πολιτικές.
Υ.Γ. Αυτά για την ώρα, γιατί θα μπορούσαμε να πούμε κι άλλα. Οπως, για παράδειγμα, ότι η όποια άσκηση φιλανθρωπίας των ισχυρών χρησιμοποιείται, συνήθως, ως καμουφλάζ των πραγματικών αιτιών που γεννούν τη φτώχεια.
Μόνο «κανόνια»...
Πρόκειται για διαχρονική αξία και σταθερό χαρακτηριστικό γνώρισμα του ΠΑΣΟΚ. Οσο πιο πολύ φωνάζει και κόπτεται με αριστερίζουσα φρασεολογία για το λαό και τα δικαιώματά του, τόσο πιο πολύ βουλιάζει «δεξιότερα» και εφαρμόζει πιο σκληρή αντιλαϊκή πολιτική. Πάρτε για παράδειγμα τον υπουργό Αμυνας, ο οποίος δε χάνει ευκαιρία να εμφανίζεται ως εκφραστής του «λαϊκής φωνής» του ΠΑΣΟΚ και να ζητάει διόρθωση πολιτικής επί το πιο φιλολαϊκό. Ομως, στη συνάντησή του με τον Κ. Σημίτη, το μόνο που βρήκε να ζητήσει ήταν η έγκριση για την αγορά αρμάτων μάχης! Αντιγράφουμε από τη χτεσινή «Καθημερινή»: «Ο επί της Εθνικής Αμύνης κ. Τσοχατζόπουλος διέρρευσε, μετά την προχθεσινή συνάντηση που είχε με τον κ. Σημίτη, ότι ο πρωθυπουργός του υποσχέθηκε την έγκριση για την αγορά 250 αρμάτων, συνολικού κόστους για τον προϋπολογισμό 800 δισ. δρχ.». Ασφαλώς και έχει δίκιο ο Α. Τσοχατζόπουλος, όταν λέει ότι είναι ψευτοδίλημμα το «βούτυρο ή κανόνια». Ο ίδιος έχει προ πολλού απαντήσει. Κανόνια και γαία πυρί μειχθήτω...
Πάσσαρη συνέχεια...
Παπαγεωργίου Βασίλης
ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ δεν είχαμε υπόψη μας ότι ο χώρος των ΜΜΕ, διαθέτει τόσο πολλούς και τόσο καταρτισμένους αναλυτές αστυνομικών επιχειρήσεων! Ας τρέμει ο Πάσσαρης μήπως αναλάβει το Μέγκα ή ο Αντέννα τη σύλληψή του, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να τη γλιτώσει...
Αυτή η «αστυνομο-λαγνεία» που διακατέχει τους πάντες αυτές τις μέρες είναι σίγουρο πως δεν είναι κάλο σημάδι. Στο κάτω - κάτω τα θέματα που αφορούν την Αστυνομία είναι πρωτίστως πολιτικά και δευτερευόντως επιχειρησιακά, κι αυτό καλά θα κάνουν να το καταλάβουν, όσοι επιμένουν να σχολιάζουν το θέμα.
Μέσα στο χαμό «βγήκε λάδι» και ο αντιτρομοκρατικός νόμος στο μεταξύ. Χρησιμοποιήθηκε, λένε, για τις περαιτέρω διαδικασίες σύλληψης και δίωξης του Δημήτρη Πολυδωρόπουλου. Μα καλά, δεν είναι αποδεδειγμένα συνεργός του Πάσσαρη; Δε βρήκαν στο σπίτι του όπλα, διάφορα κλοπιμαία κλπ, κλπ; Χρειάζονταν τον αντιτρομοκρατικό για να λειτουργήσουν οι Αρχές;
Πάντως και στη συγκεκριμένη υπόθεση, όπως και σε πολλές άλλες όπου εμπλέκεται η Ελληνική Αστυνομία και γενικώς οι κατασταλτικές Αρχές, υπάρχουν πολλά σκοτεινά σημεία που δεν μπορούν (ή δε θέλουν) να φωτίσουν τα, κατά τα άλλα λεπτομερέστατα, ρεπορτάζ των τηλεοπτικών καναλιών.
Αλλά αυτό πάντα ίσχυε και πάντα θα ισχύει, όσο δεν υπάρχει πολιτική βούληση για πραγματική διαφάνεια σε αυτές τις ιστορίες.
ΤΟ ΘΕΜΑ είναι πάντως ότι ο Πάσσαρης δραπέτευσε ξανά, την ιδία ώρα που χιλιάδες Αθηναίοι θέλουν και δεν μπορούν να δραπετεύσουν από τη μεγαλούπολη και να παραθερίσουν στα νησιά του Αιγαίου. Τα μποφόρ βλέπετε... Πέρα από άλλες αντικειμενικές δυσκολίες.
Πάντως από σήμερα φαίνεται να ησυχάζει ο καιρός κι αυτό είναι καλό, οπότε τα λιμάνια ανοίγουν. Αφήστε λοιπόν τους βοριάδες για την κυβέρνηση και για το ΚΥΣΕΑ που συνεδριάζει σήμερα και απολαύστε τις διακοπές σας. Το αξίζετε!
Δεν αρκεί η επαναφορά των μετεξεταστέων
Επαναφέροντας το θεσμό των μετεξεταστέων, το υπουργείο Παιδείας έπραξε το «μίνιμουμ», για να «σώσει» τη μεταρρύθμιση, τον αντιεκπαιδευτικό χαρακτήρα της οποίας όλο και πλατύτερα στρώματα του λαού φαίνεται να συνειδητοποιούν με αγανάκτηση. Μάλιστα, ο υπουργός Παιδείας διάνθισε την ανακοίνωση της απόφασης με δηλώσεις για το δικαίωμα των Ελληνόπουλων «να είναι παρόντα στην εκπαίδευση». Μια δήλωση που μόνο ως η πιο ωμή πρόκληση μπορεί να εκληφθεί, με δεδομένο ότι το δικαίωμα των Ελληνόπουλων στην εκπαίδευση δεν είναι υπόθεση που ξεκινά και τελειώνει στο δικαίωμα για επανεξέταση των αποτυχόντων το Σεπτέμβρη. Είναι πια αποδεδειγμένο ότι η «μεταρρύθμιση» σε καμία περίπτωση δεν ικανοποίησε τη σύγχρονη λαϊκή απαίτηση για καλύτερη Παιδεία, για όλα τα παιδιά του λαού. Σήμερα, τρία χρόνια μετά την εφαρμογή της, η μεταρρύθμιση που μετατρέπει το Λύκειο σε ένα ελιτίστικο σχολείο, στενά συνδεδεμένο με την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αναδεικνύεται ως η αιτία που οδηγεί εκτός σχολείου τα παιδιά.
Η κατάργηση του θεσμού των μετεξεταστέων - τον οποίο ούτως ή άλλως είχε υποχρεωθεί το υπουργείο Παιδείας να επαναφέρει τις προηγούμενες χρονιές - ήταν ένα μέτρο που λειτουργούσε αποθαρρυντικά για τη συνέχιση των σπουδών στο Λύκειο. Η επαναφορά του όμως δε σημαίνει ότι σταμάτησε και το φιλτράρισμα μαθητών από τάξη σε τάξη που είναι και το ζητούμενο. Δεν απαντά στις διεκδικήσεις των μαθητών που βγήκαν στο δρόμο μαζί με τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς τους ζητώντας μια άλλη Παιδεία, δεν αναιρεί σε τίποτα την ουσία της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής. Δεν γκρεμίζει βέβαια τους ταξικούς φραγμούς που ύψωσε η μεταρρύθμιση και έκανε χιλιάδες παιδιά κυρίως εργατικών και απομακρυσμένων περιοχών να εγκαταλείψουν το Λύκειο, το οποίο λειτουργεί σαν προθάλαμος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Πραγματική στήριξη στο δικαίωμα των Ελληνόπουλων «να είναι παρόντα στην εκπαίδευση», το οποίο έφτασε να επικαλεστεί ο υπουργός Παιδείας, είναι η απεξάρτηση του Λυκείου από τη διαδικασία επιλογής για τα ΑΕΙ, η κατάργηση των πανελλαδικών εξετάσεων στη Β` και Γ` Λυκείου, στην προοπτική της διεύρυνσης της βασικής γενικής Παιδείας που αποτελεί σύγχρονη κοινωνική ανάγκη και απαίτηση, η καθιέρωση του ενιαίου δωδεκάχρονου σχολείου με παροχή μόρφωσης σε όλους. Κάτι που είναι υπόθεση λαϊκής πάλης, τώρα πια που έχει καταρριφθεί ο μύθος της αναβάθμισης του σχολείου μέσα από τη «μεταρρύθμιση» και ήδη έχει μειωθεί στο μισό ο αριθμός των αποφοίτων του Λυκείου. Ο λαός δεν πρέπει να έχει αυταπάτες (παρά τις διαμαρτυρίες του πρώην υπουργού Παιδείας για το «ξήλωμα» της μεταρρύθμισης) ότι πραγματοποιείται στροφή στην εκπαιδευτική πολιτική με ένα μέτρο όπως η επανεξέταση του Σεπτέμβρη. Αντίθετα, ήδη οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις εξαπλώθηκαν φέτος και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, ενώ στο στόχαστρο τώρα μπαίνουν οι εκπαιδευτικοί με τις ρυθμίσεις που προωθούνται για την αξιολόγηση - χειραγώγηση.
Η Παιδεία είναι τομέας στρατηγικός για την επιβολή της πολιτικής που επιτάσσουν οι πολυεθνικές. Μόνη επιλογή των εργαζομένων είναι η σύγκρουση με τις αντιεκπαιδευτικές επιλογές, που έτσι κι αλλιώς ποτέ δε νομιμοποιήθηκαν στις συνειδήσεις τους, η διεκδίκηση του σχολείου των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, και η σύνδεση αυτού του αγώνα με την πάλη για γενικότερες αλλαγές στην κοινωνία και την οικονομία.
Μαρίνα ΚΑΛΛΙΓΕΡΗ
Το άνισο «ίσο δίκαιο»
Παπαγεωργίου Βασίλης
Η πρόθεση της κυβέρνησης να «συμμορφωθεί πλήρως» με την απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου «για την εφαρμογή της αρχής της ίσης μεταχείρισης ανδρών και γυναικών στα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης», επιβεβαιώνει βέβαια πανηγυρικά τη βούλησή της να αξιοποιήσει και το κοινοτικό δίκαιο για να επιβάλει τα πλέον σκληρά αντιασφαλιστικά μέτρα, όπως αυτό της αύξησης των ορίων ηλικίας. Ταυτόχρονα όμως η απόφαση του ευρωδικαστηρίου είναι εξόχως αποκαλυπτική για το πώς εννοούν και εφαρμόζουν την «αρχή της ισότητας» και της δήθεν ίσης μεταχείρισης. Η αρχή αυτή εφαρμόζεται για τη γυναίκα που βρίσκεται στην παραγωγή, για την εργαζόμενη γυναίκα. Η αρχή «παραβλέπει», φυσικά σκόπιμα και συνειδητά, τη γυναίκα στην κοινωνία γενικότερα, η οποία έχει βαριές υποχρεώσεις και ευθύνες (σ.σ. τις έχει μεταθέσει το εκμεταλλευτικό σύστημα) και υφίσταται διπλή και τριπλή εκμετάλλευση. Πάντα όμως στο αστικό δίκαιο η αρχή της ισότητας εφαρμοζόταν σε αφηρημένους ανθρώπους, οι οποίοι βέβαια δεν είχαν καμία σχέση με τους «πραγματικούς», με τους ανθρώπους δηλαδή που ζουν σε μια ταξική κοινωνία. Ετσι, το ίσο δίκαιο εφαρμοζόμενο σε άνισες καταστάσεις δημιουργεί, όπως είναι φυσικό, άνισα αποτελέσματα. Ομως, όπως έλεγε και ο Κ. Μαρξ, το δίκαιο για να είναι ίσο θα έπρεπε να είναι άνισο. Αλλά, βέβαια το αστικό δίκαιο μόνο για τη διαιώνιση της ανισότητας ενδιαφέρεται και νομιμοποιεί.
Βασιλικότερη... του υπουργείου η ΓΣΕΕ
Στο μεταξύ, η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και, κυρίως, η ολοφάνερη επιδίωξη της κυβέρνησης να την εκμεταλλευτεί, ώστε να προωθήσει τα αντιασφαλιστικά της σχέδια, προκάλεσε αναστάτωση και έντονες αντιδράσεις από συνδικαλιστικούς φορείς. Αναστάτωση, που δεν καθησυχάστηκε - απολύτως δικαιολογημένα - από την ανακοίνωση του υπουργείου Εργασίας, που σημείωνε, ότι «η κυβέρνηση θα εφαρμόσει την επίμαχη οδηγία της ΕΕ αποκλειστικά και μόνο στα ασφαλιστικά συστήματα στα οποία είναι υποχρεωμένη», χωρίς όμως να διευκρινίζει ποια είναι αυτά ή οτιδήποτε άλλο σχετικό.
Η μόνη, η οποία πλέει - όπως φαίνεται - σε πελάγη επανάπαυσης και εφησυχασμού, είναι η ηγεσία της ΓΣΕΕ, η οποία... βασιλικότερη και του υπουργείου Εργασίας, αναφέρει στην ανακοίνωσή της: «Η ανάγνωση της συγκεκριμένης απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου έγινε με λάθος τρόπο. Ο θόρυβος που προκαλείται γύρω από το ζήτημα αυτό δε δικαιολογείται, αφού στην ουσία πρόκειται για μια απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που έχει υπάρξει εδώ και καιρό σε προσφυγή από μεμονωμένο υπάλληλο για συγκεκριμένη υπόθεση. Συνεπώς, οι αποφάσεις δεν έχουν ούτε καθολικό ούτε δεσμευτικό χαρακτήρα...».
Ευτυχώς, δηλαδή, που υπάρχει και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, για να... διαβάζονται σωστά οι αποφάσεις και οι κατευθύνσεις της ΕΕ...
Φωτογραφία ντοκουμέντο
Associated Press
Η διπλανή φωτογραφία είναι από ερασιτεχνικό βίντεο, που «τραβήχτηκε» στις μεγάλες διαδηλώσεις της Γένοβας. Κι όπως φαίνεται ολοκάθαρα, ο αστυνομικός, που στέκεται όρθιος στην πόρτα του αστυνομικού αυτοκινήτου, σημαδεύει με το περίστροφό του, τον διαδηλωτή, που βρίσκεται μερικά μέτρα απέναντί του.
Η φωτογραφία αποτελεί ένα ντοκουμέντο, που αποδείχνει πως δεν ήταν ένας ο Ιταλός αστυνομικός, που σήκωσε το όπλο του εναντίον των διαδηλωτών. Κι αν στην περίπτωση του 23χρονου διαδηλωτή, που έχασε τη ζωή του, η ιταλική αστυνομία έκανε λόγο για απώλεια ψυχραιμίας και άμυνα, η διπλανή φωτογραφία κάθε άλλο παρά παραπέμπει σε τέτοιες ή ανάλογες συνθήκες.
«Εκσυγχρονιστικό» πλιάτσικο
Να «ξεφορτωθεί» τις δημόσιες επιχειρήσεις με κάθε τρόπο επιδιώκει η κυβέρνηση και προσωπικά ο Κ. Σημίτης, προκειμένου, εκτός των άλλων, να εξασφαλίσει την υποστήριξη των μεγάλων αφεντικών στο συνέδριο. Χαρακτηριστική της πρεμούρας που έχει καταλάβει το κυβερνητικό επιτελείο, να ξεπουλήσουν, είναι η περίπτωση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Εκεί, ο υπουργός Ανάπτυξης και γνωστός «σημιτοφύλακας», ασκεί αφόρητες πιέσεις στον ένα από τους δύο υποψήφιους αγοραστές, στον Ομιλο Ταβουλάρη, να τα βρει με τον άλλο υποψήφιο, τα γερμανικά ναυπηγεία HDW -Ferrostaal και να συνεργαστούν στην ιδιοκτησία και στη διοίκηση των ναυπηγείων. Οπως αναφέρει το χτεσινό «Βήμα», η πρόταση Ταβουλάρη, η οποία προφανώς διαμορφώθηκε με την άνωθεν απαίτηση του υπουργού, συνιστάται στο να αναδειχτεί πλειοδότης ένας από τους δύο, ο οποίος όμως θα κρατήσει το 51% και θα δώσει το 49% στο μειοδότη! Κανονικό πλιάτσικο δηλαδή, με κυβερνητική καθοδήγηση και... διαιτησία.
Είναι ζήτημα προσανατολισμού
Απορία. Είναι μια λέξη που χαρακτηρίζει το αποτέλεσμα της αποτυχημένης αστυνομικής επιχείρησης για τη σύλληψη ενός κακοποιού. Απορία που δεν αφορά μόνο το επιχειρησιακό μέρος της ή το πώς οργανώθηκε αυτή. Απορία γιατί ενώ η χώρα μας έχει τη μεγαλύτερη αναλογία αστυνομικού - πολίτη από τις χώρες της ΕΕ, παρ' όλα αυτά κερδίζει πρωτιά στην αναποτελεσματική δίωξη του κοινού και οργανωμένου εγκλήματος. Μόνο το προσωπικό της ΕΛ.ΑΣ έχει ξεπεράσει τα 45.000 άτομα. Μαζί με τα υπόλοιπα Σώματα Ασφαλείας και τις υπό ίδρυση δημοτικές αστυνομίες, σε λίγα χρόνια θα αστυνομευόμαστε από 70.000 ή και παραπάνω άτομα που θα επανδρώνουν... αστυνομίες και παρααστυνομίες. Χώρια οι εταιρίες σεκιούριτι.
Οσον αφορά την εγκληματικότητα, δεν πρέπει να ξεχνιέται ότι ο «κήπος» που αυτή καλλιεργείται - και ιδιαίτερα στη μορφή του οργανωμένου εγκλήματος - είναι το καπιταλιστικό σύστημα και οι πολιτικές που το υπηρετούν. Οταν η... ανάπτυξη στηρίζεται στην κυριαρχία του κέρδους και των νόμων της αγοράς, όταν μια σειρά παράνομες οικονομικές δραστηριότητες γίνονται με την ανοχή ή και τη στήριξη κάποιες φορές των κρατικών μηχανισμών, όταν υπηρεσίες τους κάνουν κάποτε τα «στραβά μάτια» ακόμη και στη διακίνηση ναρκωτικών, τότε για ποια δίωξη της εγκληματικότητας μπορεί να γίνεται λόγος; Εκτός από τα παραπάνω, υπάρχει και το μεγάλο θέμα της διαφθοράς των διωκτικών μηχανισμών, φαινόμενο που οι ρίζες του βρίσκονται στο ίδιο το σύστημα που αυτοί υπηρετούν. Στη χώρα μας τα περιστατικά είναι ήδη αρκετά. Οι δυνατότητες εύκολου πλουτισμού δεν αφήνουν αλώβητους και κρατικούς λειτουργούς.
Από όλα τα παραπάνω φαίνεται ότι το θέμα της αντιμετώπισης της εγκληματικότητας είναι πολιτικό. Ολες οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων κάνουν τα πάντα για να μην το αντιμετωπίσουν. Κι αυτό συμβαίνει γιατί καμιά δε θέλησε να ασχοληθεί με το θέμα του εκδημοκρατισμού των Σωμάτων Ασφαλείας. Η στρατιωτικοποίησή τους είναι απαραίτητη για την αντιμετώπιση του λαϊκού κινήματος, όμως από την άλλη δημιουργεί εκείνο το ασφυκτικό καθεστώς των στεγανών, των διακρίσεων και της αναξιοκρατίας, καθώς και της έλλειψης δημοκρατίας και διαπαιδαγώγησης που έχουν μεταβάλλει τα Σώματα Ασφαλείας από ευκίνητους διώκτες των λαϊκών αγώνων σε δυσκίνητους διώκτες του εγκλήματος. Αν προστεθεί και η ανεξέλεγκτη δράση ξένων και κύρια αμερικανικών υπηρεσιών στο εσωτερικό των κατασταλτικών μηχανισμών, τότε η εικόνα που σχηματίζεται δεν είναι ενθαρρυντική.
Είναι χαρακτηριστική η οικονομική απλοχεριά για την ενίσχυση των υπηρεσιών καταστολής του λαϊκού κινήματος και μηχανισμών φακελώματος, ιδιαίτερα μετά την εφαρμογή της συνθήκης Σένγκεν. Επίσης, ποιες δυνατότητες μπορεί να έχει το προσωπικό των Σωμάτων Ασφαλείας όταν συνεχίζει να υπόκειται σε στέρηση βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων, που προκαλούν τα στεγανά και η στρατιωτικοποίηση, οι διακρίσεις, το αντιδημοκρατικό σύστημα αξιολόγησης, η μη απόδοση στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων, το αυταρχικό υπηρεσιακό κλίμα και οι χιλιάδες απλήρωτες ώρες εργασίας;
Τα παραπάνω, όμως, είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για τη συγκρότηση και λειτουργία των μηχανισμών εκείνων που δε θα διστάσουν σε κρίσιμες κοινωνικές αντιπαραθέσεις, να σηκώσουν την αστυνομική ράβδο πάνω στο σώμα αυτών που αγωνίζονται και διεκδικούν. Ετσι, δεν είναι άξιον απορίας γιατί ο αγώνας ενάντια στην εγκληματικότητα όχι μόνο δεν είναι αποτελεσματικός, αλλά χρησιμοποιείται για την ενίσχυση του θεσμικού πλαισίου της καταστολής. Αλλωστε η περίπτωση του «τρομονόμου» είναι χαρακτηριστική.
Feeds
