Απορία. Είναι μια λέξη που χαρακτηρίζει το αποτέλεσμα της αποτυχημένης αστυνομικής επιχείρησης για τη σύλληψη ενός κακοποιού. Απορία που δεν αφορά μόνο το επιχειρησιακό μέρος της ή το πώς οργανώθηκε αυτή. Απορία γιατί ενώ η χώρα μας έχει τη μεγαλύτερη αναλογία αστυνομικού - πολίτη από τις χώρες της ΕΕ, παρ' όλα αυτά κερδίζει πρωτιά στην αναποτελεσματική δίωξη του κοινού και οργανωμένου εγκλήματος. Μόνο το προσωπικό της ΕΛ.ΑΣ έχει ξεπεράσει τα 45.000 άτομα. Μαζί με τα υπόλοιπα Σώματα Ασφαλείας και τις υπό ίδρυση δημοτικές αστυνομίες, σε λίγα χρόνια θα αστυνομευόμαστε από 70.000 ή και παραπάνω άτομα που θα επανδρώνουν... αστυνομίες και παρααστυνομίες. Χώρια οι εταιρίες σεκιούριτι.

Οσον αφορά την εγκληματικότητα, δεν πρέπει να ξεχνιέται ότι ο «κήπος» που αυτή καλλιεργείται - και ιδιαίτερα στη μορφή του οργανωμένου εγκλήματος - είναι το καπιταλιστικό σύστημα και οι πολιτικές που το υπηρετούν. Οταν η... ανάπτυξη στηρίζεται στην κυριαρχία του κέρδους και των νόμων της αγοράς, όταν μια σειρά παράνομες οικονομικές δραστηριότητες γίνονται με την ανοχή ή και τη στήριξη κάποιες φορές των κρατικών μηχανισμών, όταν υπηρεσίες τους κάνουν κάποτε τα «στραβά μάτια» ακόμη και στη διακίνηση ναρκωτικών, τότε για ποια δίωξη της εγκληματικότητας μπορεί να γίνεται λόγος; Εκτός από τα παραπάνω, υπάρχει και το μεγάλο θέμα της διαφθοράς των διωκτικών μηχανισμών, φαινόμενο που οι ρίζες του βρίσκονται στο ίδιο το σύστημα που αυτοί υπηρετούν. Στη χώρα μας τα περιστατικά είναι ήδη αρκετά. Οι δυνατότητες εύκολου πλουτισμού δεν αφήνουν αλώβητους και κρατικούς λειτουργούς.

Από όλα τα παραπάνω φαίνεται ότι το θέμα της αντιμετώπισης της εγκληματικότητας είναι πολιτικό. Ολες οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων κάνουν τα πάντα για να μην το αντιμετωπίσουν. Κι αυτό συμβαίνει γιατί καμιά δε θέλησε να ασχοληθεί με το θέμα του εκδημοκρατισμού των Σωμάτων Ασφαλείας. Η στρατιωτικοποίησή τους είναι απαραίτητη για την αντιμετώπιση του λαϊκού κινήματος, όμως από την άλλη δημιουργεί εκείνο το ασφυκτικό καθεστώς των στεγανών, των διακρίσεων και της αναξιοκρατίας, καθώς και της έλλειψης δημοκρατίας και διαπαιδαγώγησης που έχουν μεταβάλλει τα Σώματα Ασφαλείας από ευκίνητους διώκτες των λαϊκών αγώνων σε δυσκίνητους διώκτες του εγκλήματος. Αν προστεθεί και η ανεξέλεγκτη δράση ξένων και κύρια αμερικανικών υπηρεσιών στο εσωτερικό των κατασταλτικών μηχανισμών, τότε η εικόνα που σχηματίζεται δεν είναι ενθαρρυντική.

Είναι χαρακτηριστική η οικονομική απλοχεριά για την ενίσχυση των υπηρεσιών καταστολής του λαϊκού κινήματος και μηχανισμών φακελώματος, ιδιαίτερα μετά την εφαρμογή της συνθήκης Σένγκεν. Επίσης, ποιες δυνατότητες μπορεί να έχει το προσωπικό των Σωμάτων Ασφαλείας όταν συνεχίζει να υπόκειται σε στέρηση βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων, που προκαλούν τα στεγανά και η στρατιωτικοποίηση, οι διακρίσεις, το αντιδημοκρατικό σύστημα αξιολόγησης, η μη απόδοση στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων, το αυταρχικό υπηρεσιακό κλίμα και οι χιλιάδες απλήρωτες ώρες εργασίας;

Τα παραπάνω, όμως, είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για τη συγκρότηση και λειτουργία των μηχανισμών εκείνων που δε θα διστάσουν σε κρίσιμες κοινωνικές αντιπαραθέσεις, να σηκώσουν την αστυνομική ράβδο πάνω στο σώμα αυτών που αγωνίζονται και διεκδικούν. Ετσι, δεν είναι άξιον απορίας γιατί ο αγώνας ενάντια στην εγκληματικότητα όχι μόνο δεν είναι αποτελεσματικός, αλλά χρησιμοποιείται για την ενίσχυση του θεσμικού πλαισίου της καταστολής. Αλλωστε η περίπτωση του «τρομονόμου» είναι χαρακτηριστική.