ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Χωρίς τέλος

Παπαγεωργίου Βασίλης

Το άγχος της κυβέρνησης να μαζέψει όσο γίνεται περισσότερα έσοδα για να πληρώσει τα δάνεια της τρόικας, είναι κατανοητό. Οι δεσμεύσεις που πρέπει ταυτόχρονα να ικανοποιήσουν δεν είναι λίγες. Θέλουν περισσότερους φόρους, αλλά και μεγάλες φοροαπαλλαγές για το κεφάλαιο. Θέλουν λιγότερες δαπάνες, αλλά και περισσότερα κίνητρα για εκείνους τους κεφαλαιοκράτες που θα κάνουν - λέει - επενδύσεις. Θέλουν να εισπράττουν μερίσματα από τις κρατικής ιδιοκτησίας επιχειρήσεις, αυτές όμως πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν.

Ετσι, για να μην πολυλογούμε, ο στόχος είναι πάλι ο ίδιος: Οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους.

Εδώ που εξελίσσεται η μαζικότερη καταστροφή των τελευταίων δεκαετιών, εδώ που η ανεργία σπάει κόκαλα, τα μεροκάματα έχουν βυθιστεί στον Καιάδα και η ελαστική εργασία μετατρέπεται συστηματικά σε «μαύρη» και ελαστική απασχόληση... Ολα αυτά για τους κυβερνώντες είναι ψιλά γράμματα. Εβαλαν χαράτσι στο εισόδημα, αύξησαν το χαράτσι των έμμεσων φόρων, εφηύραν το χαράτσι στα ακίνητα, ετοιμάζουν και χαράτσι στις καταθέσεις. Στα χαρτιά τα ταμεία γέμισαν, αλλά εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες δεν κατάφεραν, δεν μπόρεσαν να πληρώσουν τα χαράτσια.

Το νέο κόλπο που επινόησαν είναι οι πολυετείς ρυθμίσεις των χρεών που δεν έχουν πληρωθεί. Προσφέρουν ρυθμίσεις και χαμηλές δόσεις, ελπίζοντας ότι τα λαϊκά νοικοκυριά θα μπορέσουν να ανταποκριθούν και να πληρώσουν, έστω με δόσεις, τα χαράτσια.

Ολα αυτά δείχνουν ότι πρέπει οι μεν κυβερνώντες να καταλάβουν ότι «ουκ αν λάβοις...», ενώ οι εργαζόμενοι να συνειδητοποιήσουν ότι αν δεν σηκώσουν κεφάλι να τους ανατρέψουν, η αφαίμαξη δε θα έχει τέλος!

Και άλλος επίδοξος «σωτήρας»

Στο δρόμο που χάραξε πρώτος ο Φρανσουά Ολάντ φαίνεται να προσπαθεί να βαδίσει ο Ιταλός πρωθυπουργός, επαναλαμβάνοντας όλα τα γνωστά -και απολύτως αποτυχημένα και διαψευσμένα από την πραγματικότητα- «κλισέ» της σοσιαλδημοκρατίας. Ο Ενρίκο Λέτα, κατά τη διάρκεια της διαδικασίας έγκρισης της τοποθέτησής του στο Συμβούλιο Κορυφής της ΕΕ από τη Γερουσία (εγκρίθηκε τελικά με 210 ψήφους υπέρ, 48 κατά και 21 αποχές), επανήλθε στην αναγκαιότητα η ΕΕ «να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων», να «εφαρμόσει ειλημμένες αποφάσεις, όπως είναι η τραπεζική ένωση ή η λήψη αναπτυξιακών μέτρων» και να λάβει άμεσα πρωτοβουλίες για «τη δημιουργία θέσεων εργασίας». Συμπλήρωσε ότι ο ίδιος θα επαναθέσει τα ζητήματα αυτά επιτακτικά στο Συμβούλιο.

Ο Λέτα έκρουσε και τον κώδωνα του κινδύνου για την ίδια την ΕΕ και το μέλλον της, όπως ακριβώς έκανε πριν από λίγες μέρες, σε συνέντευξη Τύπου, ο Γάλλος Πρόεδρος χρίζοντας εαυτόν σε «υπερασπιστή της ευρωπαϊκής ταυτότητας που απειλείται από τις πολιτικές λιτότητας», γιατί με τον τρόπο αυτό ενισχύεται και ο ευρωσκεπτικισμός. Διατυπώνοντας το ίδιο ακριβώς σκεπτικό, ο Λέτα φαίνεται ότι επιδιώκει να χρισθεί βοηθός του «υπερασπιστή της ευρωπαϊκής ταυτότητας», αξιοποιώντας πιθανώς και όλα τα σχετικά φληναφήματα περί κοινού αγώνα του «ευρωπαϊκού νότου» που προβάλλει και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ολοι αυτοί οι επίδοξοι «σωτήρες» τόσο της «ευρωπαϊκής ταυτότητας» και δήθεν «των λαών», παρά τα λόγια τα μεγάλα, προωθούν στην πράξη την κοινή στρατηγική του κεφαλαίου που επιτίθεται στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα σε όλη την ΕΕ και τον καπιταλιστικό κόσμο.

Εκποίηση του παραλιακού μετώπου για το «καλό» όλων

Την περασμένη Κυριακή στον τηλεοπτικό σταθμό ΑΝΤ1 προβλήθηκε η εκπομπή «Σε πρώτο πλάνο» με θέμα το παραλιακό μέτωπο της Αττικής από το Φάληρο μέχρι το Σούνιο. Το περιεχόμενο της εκπομπής από την αρχή μέχρι το τέλος ήταν ένας ύμνος για την ανάγκη εμπορευματοποίησης του παραλιακού μετώπου του Σαρωνικού, στο όνομα πάντα της ανάπτυξης της χώρας και για το «καλό» όλων μας.

Στην κατεύθυνση αυτή επιστρατεύθηκαν πλήθος οικονομολόγοι, αναλυτές, άνθρωποι που είτε εργάζονται είτε λειτουργούν για λογαριασμό επενδυτών, οι οποίοι μάλιστα έβαζαν και πλευρές για το πώς πρέπει να προχωρήσει η κυβέρνηση τη διαδικασία ώστε να είναι πιο... αποτελεσματικές οι επενδύσεις. Μάλιστα επιστρατεύθηκε και κάτοικος της περιοχής ο οποίος έκανε λόγο για την αναγκαιότητα της ανάπλασης της περιοχής από ιδιώτες.

Είναι φανερό ότι η ιδιωτικοποίηση τομέων κρατικής ιδιοκτησίας έχει κάνει τους μονοπωλιακούς ομίλους να βρίσκονται ήδη σε θέση μάχης για να αποσπάσουν τα καλύτερα φιλέτα που θα αποδώσουν τη μέγιστη δυνατή κερδοφορία.

Η συγκυβέρνηση, ακολουθώντας την ίδια πολιτική ιδιωτικοποιήσεων των τελευταίων 20 χρόνων, πέρα από την παράδοση όλου αυτού του φυσικού και όχι μόνο πλούτου στους μονοπωλιακούς ομίλους, οδηγεί στον αποκλεισμό των λαϊκών στρωμάτων της Αθήνας από τους τελευταίους ελεύθερους χώρους. Η όποια ανάπτυξη την οποία ευαγγελίζονται οι εκπρόσωποι των μονοπωλιακών ομίλων και οι... σκαπανείς της δημοσιογραφίας θα βασίζεται στην εξαθλίωση των εργαζόμενων, σε μισθούς πείνας, σε ανύπαρκτα δικαιώματα, στην καταστροφή του περιβάλλοντος. Ο ελληνικός λαός από την πλευρά του δεν πρέπει να επιτρέψει την παράδοση της «γης και του ύδατος» στους επιχειρηματικούς ομίλους, γιατί το μόνο βέβαιο είναι πως ο ίδιος θα βγει χαμένος.

Είναι μόνο «αντιρατσιστικό»;

Μέρες τώρα αναπτύσσεται μια φιλολογία για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο της συγκυβέρνησης. Το ακριβές περιεχόμενο του νομοσχεδίου δεν έχει δημοσιοποιηθεί. Ομως, με διαρροές, πληροφορίες, εσωκυβερνητικές κόντρες, δημοσιεύματα και τοποθετήσεις πολιτικών προσώπων και αστών δημοσιολόγων, ήδη έχει καλλιεργηθεί ένα κλίμα, μια αίσθηση για το τι πιθανά θα περιέχει. Αυτό που πρέπει να κρατήσουν οι εργαζόμενοι - μέχρι να δοθεί στη δημοσιότητα το τελικό κείμενο - είναι ότι ήδη από το 2008 το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης έχει δείξει πού το πάνε το πράγμα.

Με το νομοσχέδιο που είχε συντάξει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 2011 και για το οποίο λένε ότι αποτέλεσε τη βάση πάνω στην οποία το υπουργείο Δικαιοσύνης, συνέταξε το καινούργιο, μεταφέρεται στο εθνικό δίκαιο Απόφαση - πλαίσιο του 2008 του Συμβουλίου της ΕΕ «για την καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του ποινικού δικαίου». Σύμφωνα με αυτό πρέπει να τιμωρούνται όσοι αρνούνται ή εκμηδενίζουν τη σημασία των εγκλημάτων γενοκτονίας, των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, των εγκλημάτων πολέμου και των εγκλημάτων του ναζισμού και του φασισμού. Απ' αυτό αλλά και τις ως τώρα διαρροές και δημόσιες συζητήσεις, φαίνεται ότι επιδίωξη των εμπνευστών του νομοσχεδίου είναι η ποινικοποίηση της ιδεολογίας, της πολιτικής, της εκτίμησης που διαφοροποιείται, είναι αντίθεση με την κυρίαρχη αστική άποψη γι' αυτά τα ζητήματα. Αλλά δεν είναι μόνον αυτό.

Ουσιαστικά ανοίγει ο δρόμος ώστε να ποινικοποιηθεί η κοσμοθεωρία, η ιδεολογία, η πολιτική που προπαγανδίζει ότι για τα βάσανα των λαών υπαίτιοι είναι οι καπιταλιστές, ότι χωρίς την πάλη ενάντιά τους ως την οριστική ανατροπή της εξουσίας τους δε θα εξαλειφθούν αυτά τα βάσανα, ότι οι εργαζόμενοι με την πάλη τους πρέπει να διεκδικήσουν τον πλούτο που παράγουν, ότι οι πόλεμοι όπως π.χ. στο Ιράκ είναι ιμπεριαλιστικοί και αποτελούν εγκλήματα κατά των λαών, ή αντιτίθεται στην επίσημη ιμπεριαλιστική άποψη ότι ο σοσιαλισμός που συνέτριψε το φασισμό είναι ολοκληρωτικό καθεστώς. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι με αυτόν τον τρόπο δίνεται η δυνατότητα για ποινικοποίηση της άποψης, της ταξικής πάλης, της αντίθετης ιδεολογικοπολιτικής άποψης στην αστική ιδεολογία και πολιτική, της αντίθεσης στην αστική τάξη.

Τι σημαίνουν αυτά στην πράξη, μπορεί κάποιος να το διαπιστώσει εάν δει τι έγινε στη Σλοβακία. Εκεί, με βάση την Απόφαση του 2008, ισχύουν νέες διατάξεις του Ποινικού Κώδικα, σύμφωνα με τις οποίες «όποιος αρνείται, στηρίζει ή προσπαθεί να δικαιολογήσει τα εγκλήματα του καθεστώτος που βασίζονται στην κομμουνιστική ιδεολογία», διώκεται με φυλάκιση έως τρία χρόνια. Δηλαδή όποιος εναντιώνεται στην άποψη ότι «τα κομμουνιστικά καθεστώτα βασάνιζαν», δικάζεται και φυλακίζεται. Η Απόφαση της ΕΕ και όσα νομοσχέδια την ακολουθούν, είναι προπομπός προσπάθειας ποινικοποίησης της διαφορετικής ιστορικής άποψης και αποτίμησης των ιστορικών γεγονότων από τη σημερινή κυρίαρχη ιμπεριαλιστική θεώρηση, αλλά και ποινικοποίησης της ίδιας της σύγχρονης ταξικής και ιδεολογικής πάλης, αφού μια τέτοια πάλη μπορεί να «κριθεί» ότι καλλιεργεί το μίσος και την εχθροπάθεια απέναντι στους καπιταλιστές και τα μονοπώλιά τους! Δίνει έτσι πράσινο φως ώστε να διώκεται όποιος την προπαγανδίζει και αναλύει την πραγματικότητα με τέτοιους όρους. Είναι προπομπός για κατασταλτικά μέτρα ενάντια στους πιο συνεπείς αντίπαλους της φασιστικής και ρατσιστικής ιδεολογίας.

Κώστας ΠΑΣΑΚΥΡΙΑΚΟΣ

Απειλούν τους αγωνιστές του λαού...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Γράφουν οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής στην ιστοσελίδα τους, σε ένα παραλήρημα μίσους ενάντια στην εργατική τάξη και το λαό: «Η Αριστερά της προδοσίας, του κοινωνικού εκφυλισμού και του ανθελληνισμού παίζει τον ρόλο της έσχατης γραμμής άμυνας αυτού του αμαρτωλού καθεστώτος (...) Ας ξέρουν, όμως, οι νοσταλγοί και οραματιστές των γκουλάγκ, πως το Εθνικό Κράτος που έρχεται δεν θα τους παράσχει καμία ασυλία!». Σε άλλη ανάρτηση λυσσομανούν κατά των «αιματοβαμμένων ερυθρών δικτατόρων». Η πραγματικότητα, πέρα από την αναπαραγωγή χαλκευμένων στοιχείων μυστικών υπηρεσιών τύπου CIA αλλά και αυτών της ΕΕ που εξισώνοντας το φασισμό με τον κομμουνισμό δίνει αέρα στην αντικομμουνιστική επίθεση, ξέροντας ότι η ΕΣΣΔ ήταν ο βασικός παράγοντας εξόντωσης του ναζισμού, είναι πως οι νεοναζί γι' αυτόν ακριβώς το λόγο βρίσκονται στην πρώτη γραμμή και του αντικομμουνισμού και της επίθεσης στο εργατικό κίνημα, ως κατασταλτικό εργαλείο των καπιταλιστών. Οσο για τις απειλές που γαβγίζουν, ίδια μαντρόσκυλα του εκμεταλλευτικού συστήματος και της μεγαλοεργοδοσίας, θαυμαστές των χιτλερικών στρατευμάτων κατοχής, υμνητές των εθνοπροδοτών ταγματασφαλιτών, των χουνταίων που παρέδωσαν τη μισή Κύπρο στον Αττίλα, είναι που σκύλιασαν καθώς δε βρίσκουν χώρο να σταθούν. Είναι που το ταξικό εργατικό κίνημα αποκαλύπτει το βρώμικο και χαφιεδίστικο ρόλο τους σε κάθε χώρο δουλειάς, καλώντας το λαό να τους αντιμετωπίσει ως τέτοιους σε κάθε λαϊκή γειτονιά, οδηγώντας τους σταθερά εκεί όπου ανήκουν, στον απόπατο της Ιστορίας.

Γρηγοριάδης Κώστας

Περισσεύει το θράσος

Γρηγοριάδης Κώστας

Να της πει κι ευχαριστώ ο λαός, επειδή στηρίζει μια πολιτική που απέτρεψε την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία της χώρας, αλλά έχει ολοκληρωτικά χρεοκοπήσει τον ίδιο το λαό, αξιώνει η ΔΗΜΑΡ. Ο Φ. Κουβέλης, σε ομιλία του, χτες στα Γιάννενα επανέλαβε ότι «η χώρα μπορεί πάλι να ελπίζει, αφήνει πίσω της μετά από πολλές προσπάθειες και θυσίες τον κίνδυνο της χρεοκοπίας και επιχειρεί την οικονομική σταθεροποίηση και την ανάκαμψη», εννοείται διεκδικώντας τα εύσημα για τη συμβολή του κόμματός του στο ...επίτευγμα!

Το γεγονός ότι δεν υπάρχει εργατικό - λαϊκό σπίτι που να μη βασανίζεται απ' τον εφιάλτη της ανεργίας, των χρεών, της φτώχειας, της αδυναμίας κάλυψης στοιχειωδών αναγκών, αφήνει παγερά αδιάφορη τη ΔΗΜΑΡ που κομπάζει κιόλας για τα έργα της αυτά. Και, επιπλέον, έχει το θράσος να κουνάει και το δάχτυλο σε οποιονδήποτε αντιδρά, αγωνίζεται, αντιπαλεύει αυτήν την κατάσταση ότι τάχα «επενδύει στην όξυνση της κοινωνικής κρίσης» και «δεν έχει υπεύθυνη στάση».

Υπεύθυνη στάση, βέβαια, δεν είναι το «σφάξε με αγά μου να αγιάσω». Αυτή είναι στάση υποταγής που αποθρασύνει τους σφαγείς. Ο λαός μπορεί και πρέπει να πάρει τη ζωή του στα χέρια του και να διεκδικήσει όσα δικαιούται να απολαύσει, όλα δηλαδή. Αλίμονο αν πιάσει τόπο, έστω και τον παραμικρό, στις εργατικές - λαϊκές συνειδήσεις η κυρίαρχη προπαγάνδα ότι όπου να 'ναι βγαίνουμε απ' το τούνελ και έρχεται η ανάπτυξη. Αυτή κι αν έρθει θα τη δουν μόνο τα μονοπώλια και θα αποτυπωθεί μόνο στους δείκτες των κερδών τους. Ο λαός θα συνεχίσει να στενάζει για να ευημερούν οι εκμεταλλευτές του. 'Η όπως το έθεσε ο Φ. Κουβέλης: «Η χώρα πρέπει να εφαρμόσει το πρόγραμμα προσαρμογής και τις μεταρρυθμίσεις στο κράτος και την οικονομία»...

Αποπροσανατολισμός με το «εθνικό συμφέρον»...

Με αφορμή τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσε ανακοίνωση, εστιάζοντας στα ενεργειακά, όπου μεταξύ πολλών άλλων καταγράφει την αντίθεσή του για την πώληση των ΔΕΠΑ - ΔΕΣΦΑ, επειδή «θα στερήσει από τον τόπο, έναν αποτελεσματικό μοχλό κοινωνικοοικονομικής και περιφερειακής ανάπτυξης, ένα σημαντικό εργαλείο άσκησης ενεργειακής διπλωματίας, και την προώθηση σχεδίων εθνικής σημασίας (...) το θέμα των αγωγών, όπως π.χ. του TAP που έχει κερδίσει πόντους μεταξύ των διαφόρων projects που έχουν παρουσιαστεί. Στο θέμα αυτό δεν μπορεί να είναι κάποιος αισιόδοξος, διότι τις επιλογές της χώρας μας δεν κρίνουν τα εθνικά συμφέροντα, αλλά οι επιλογές τρίτων (π.χ. ΗΠΑ, ΕΕ) που χρόνια τώρα πιέζουν και δεν αφήνουν περιθώρια άσκησης ανεξάρτητης ενεργειακής πολιτικής. Υπάρχει πλούσια εμπειρία από την άσκηση πιέσεων για απαλλαγή κάθε σχέσης με χώρες όπως Ιράν για πετρέλαιο και Ρωσίας στο φυσικό αέριο που εμποδίζουν να επιλέξουμε καθαρά και κυρίως με βάση το δικό μας εθνικό συμφέρον».

Η κριτική που ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση ότι δεν αξιοποιεί τον τομέα Ενέργειας ως μοχλό εθνικής και περιφερειακής ανάπτυξης, αλλά την αξιοποιεί σύμφωνα με τις επιλογές τρίτων (π.χ. ΗΠΑ, ΕΕ), συγκαλύπτει ότι και η πολιτική της κυβέρνησης και η δική του στον τομέα της Ενέργειας είναι πολιτική ενίσχυσης των μονοπωλίων. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ με την άποψη ότι ο τομέας Ενέργειας είναι ένα σημαντικό εργαλείο άσκησης ενεργειακής διπλωματίας, ενώ ταυτόχρονα μιλά για Ενέργεια από το Ιραν ή τη Ρωσία, θεωρεί ότι αυτός ο τομέας που βρίσκεται στο επίκεντρο των οξύτατων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών πρέπει να γίνει μοχλός αξιοποίησης των ανταγωνισμών προς το συμφέρον τάχα του λαού. Μόνο που ήδη η Ελλάδα είναι πεδίο τέτοιων ανταγωνισμών με κινδύνους για το λαό, αφού αυτοί οι ανταγωνισμοί, με επίκεντρο την Ενέργεια, διαπλέκονται με τους ανταγωνισμούς στην Ανατολική Μεσόγειο, που ενέχουν κινδύνους ενός πιο γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου στην περιοχή.

... για να περάσει το συμφέρον των μονοπωλίων

Απ' τους σχεδιασμούς που αφορούν στο ζήτημα αυτό ντόπιοι επιχειρηματικοί όμιλοι θα βγουν κερδισμένοι, μαζί με ισχυρούς μονοπωλιακούς ομίλους άλλων κρατών. Ανεξάρτητα από το ποιος θα επικρατήσει στον οξύτατο ανταγωνισμό που εκδηλώνεται για το ποιος θα βάλει στο χέρι πηγές ενέργειας, δρόμους μεταφοράς της, υποδομές κ.λπ., το βέβαιο είναι ότι χαμένος θα είναι ο λαός. Και θα παραμένει στη θέση αυτή όσο δε συνειδητοποιεί ότι το δικό του συμφέρον προϋποθέτει τη ρήξη και τη σύγκρουση με την εξουσία των μονοπωλίων, τις λυκοσυμμαχίες τους, τους πολιτικούς τους εκπροσώπους. Οσο δε βάζει πλώρη, δηλαδή, με τη συμμαχία και την πάλη του για μια εξουσία λαϊκή, όπου ο πλούτος που παράγει, μαζί και ο ενεργειακός που φιλοξενεί η χώρα του στα σπλάχνα της, δε θα αποτελεί αντικείμενο αγοραπωλησίας για την εκτόξευση της κερδοφορίας των μονοπωλίων, αλλά θα διατίθεται για την ικανοποίηση των αναγκών του λαού.

Αγώνας για τη ζωή χιλιάδων παιδιών

Για άλλη μια φορά οι εργαζόμενοι στα κέντρα και τις δομές που ασχολούνται με την πρόληψη και την απεξάρτηση από τις εξαρτησιογόνες ουσίες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τη λειτουργία τους. Οι εργαζόμενοι στα Κέντρα Πρόληψης είναι απλήρωτοι, η ίδια η ύπαρξη των Κέντρων είναι αμφίβολη για το επόμενο έτος, το θεσμικό καθεστώς της ύπαρξής τους παραμένει εδώ και χρόνια στον αέρα. Την ίδια στιγμή, χιλιάδες παιδιά τελειώνουν το σχολείο χωρίς να έχουν ακούσει, στα 12 χρόνια της σχολικής τους ζωής, ούτε μια κουβέντα για τα ναρκωτικά, την επικινδυνότητα και τα αποτελέσματά τους. Οι γονείς είναι επίσης σε μεγάλο βαθμό απροετοίμαστοι απέναντι στο πρόβλημα, τη στιγμή που αυτό διογκώνεται και αγγίζει όλο και μικρότερες ηλικίες. Αντί, λοιπόν, για μια πολιτική που θα ενισχύει την πρόληψη σε όλα τα επίπεδα, έχουμε συρρίκνωση και στραγγαλισμό των δομών που θα μπορούσαν να συμβάλουν σε αυτή την κατεύθυνση.

Τα ίδια συμβαίνουν και στον τομέα της απεξάρτησης. Στο ΚΕΘΕΑ οι προσλήψεις έχουν παγώσει από το 2006, από τότε μέχρι τώρα δεκάδες εργαζόμενοι έχουν αποχωρήσει, αλλά τα αιτήματα των τοπικών κοινωνιών για τα στεγνά προγράμματα απεξάρτησης του Κέντρου έχουν πολλαπλασιαστεί μέσα σε αυτό το διάστημα. Ομως, το ΚΕΘΕΑ με τους υπάρχοντες πόρους δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτά τα αιτήματα. Αυτό σημαίνει ότι κλείνουν οι πόρτες προς τη ζωή για πολλούς νέους ανθρώπους, ειδικά στην επαρχία, που θα μπορούσαν να έχουν την απαιτούμενη υποστήριξη. Αντίστοιχα, η χρηματοδότηση του ΟΚΑΝΑ είναι 18 εκατομμύρια ευρώ, όταν μόνο η μισθοδοσία στον Οργανισμό είναι 17 εκατομμύρια ευρώ. Οι ελλείψεις στις μονάδες του Οργανισμού είναι τέτοιες που εγκυμονούν σοβαρούς κινδύνους για τους χρήστες που είναι ενταγμένοι στα προγράμματά του (όταν, π.χ., δεν μπορούν να κάνουν τις απαραίτητες εξετάσεις κ.τ.λ). Στην αβεβαιότητα είναι και το πρόγραμμα του «18 ΑΝΩ», που είναι ενταγμένο στις δομές του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου, το οποίο έχει ανακοινωθεί ότι θα κλείσει, αλλά δεν έχει δοθεί καμιά απάντηση τι θα γίνει με το πρόγραμμα απεξάρτησης.

Ολα αυτά δεν είναι καινούρια προβλήματα. Είναι γνωστά κι έχουν καταγγελθεί επανειλημμένα τα τελευταία χρόνια. Η επίσημη κυβερνητική απάντηση για την πολιτική αντιμετώπισης των εξαρτήσεων ποια είναι; Ενα νομοσχέδιο πέρσι που πρότεινε τη νομιμοποίηση της χρήσης(!) κι όταν αυτό τελικά, κάτω από τη γενική κατακραυγή, αποσύρθηκε, ήρθε στη θέση του ένα νομοσχέδιο που έγινε και νόμος τελικά, που πριμοδοτεί ευρέως την υποκατάσταση, δηλαδή τη λογική να αποδεχτούμε το πρόβλημα και να μάθουμε να ζούμε με αυτό... και, επιπλέον, ανοίγει την πόρτα για να μπουν ιδιώτες και ΜΚΟ στον τόσο ευαίσθητο αυτό χώρο. Ε, αυτή η πολιτική δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αλλιώς παρά εγκληματική.

Οι εργαζόμενοι στις δομές αντιμετώπισης των ναρκωτικών κάνουν προσπάθειες και βήματα για να συντονίσουν από κοινού τη δράση τους, να γνωστοποιήσουν τα προβλήματα και να αντισταθούν, να βάλουν φραγμό στο στραγγαλισμό των δομών. Αυτό από μόνο του δε φτάνει. Πρέπει μαζί τους, παράλληλα, η διεκδίκηση ενός ενιαίου δικτύου πρόληψης - απεξάρτησης - κοινωνικής επανένταξης να γίνει υπόθεση του ίδιου του λαϊκού κινήματος. Είναι ένας αγώνας που αφορά στη ζωή και το μέλλον χιλιάδων παιδιών.