Το άγχος της κυβέρνησης να μαζέψει όσο γίνεται περισσότερα έσοδα για να πληρώσει τα δάνεια της τρόικας, είναι κατανοητό. Οι δεσμεύσεις που πρέπει ταυτόχρονα να ικανοποιήσουν δεν είναι λίγες. Θέλουν περισσότερους φόρους, αλλά και μεγάλες φοροαπαλλαγές για το κεφάλαιο. Θέλουν λιγότερες δαπάνες, αλλά και περισσότερα κίνητρα για εκείνους τους κεφαλαιοκράτες που θα κάνουν - λέει - επενδύσεις. Θέλουν να εισπράττουν μερίσματα από τις κρατικής ιδιοκτησίας επιχειρήσεις, αυτές όμως πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν.

Ετσι, για να μην πολυλογούμε, ο στόχος είναι πάλι ο ίδιος: Οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους.

Εδώ που εξελίσσεται η μαζικότερη καταστροφή των τελευταίων δεκαετιών, εδώ που η ανεργία σπάει κόκαλα, τα μεροκάματα έχουν βυθιστεί στον Καιάδα και η ελαστική εργασία μετατρέπεται συστηματικά σε «μαύρη» και ελαστική απασχόληση... Ολα αυτά για τους κυβερνώντες είναι ψιλά γράμματα. Εβαλαν χαράτσι στο εισόδημα, αύξησαν το χαράτσι των έμμεσων φόρων, εφηύραν το χαράτσι στα ακίνητα, ετοιμάζουν και χαράτσι στις καταθέσεις. Στα χαρτιά τα ταμεία γέμισαν, αλλά εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες δεν κατάφεραν, δεν μπόρεσαν να πληρώσουν τα χαράτσια.

Το νέο κόλπο που επινόησαν είναι οι πολυετείς ρυθμίσεις των χρεών που δεν έχουν πληρωθεί. Προσφέρουν ρυθμίσεις και χαμηλές δόσεις, ελπίζοντας ότι τα λαϊκά νοικοκυριά θα μπορέσουν να ανταποκριθούν και να πληρώσουν, έστω με δόσεις, τα χαράτσια.

Ολα αυτά δείχνουν ότι πρέπει οι μεν κυβερνώντες να καταλάβουν ότι «ουκ αν λάβοις...», ενώ οι εργαζόμενοι να συνειδητοποιήσουν ότι αν δεν σηκώσουν κεφάλι να τους ανατρέψουν, η αφαίμαξη δε θα έχει τέλος!