Γρηγοριάδης Κώστας

Το σοβαρότερο όμως πρόβλημα που μας απασχολεί είναι το παρακάτω: Δεν γνωρίζει άραγε ο Γ. Αλλαμανής ότι το επιστημονικό συνέδριο της ΚΕ του ΚΚΕ για τον Μπρεχτ έχει εξαγγελθεί για τις 27-28 Απρίλη και επομένως δεν έχει ακόμη πραγματοποιηθεί; Είναι αλήθεια τόσο ξέχειλη η εμπάθειά του για το ΚΚΕ και τον Μπρεχτ, που δεν μπορεί να περιμένει τουλάχιστον να πραγματοποιηθεί πρώτα το συνέδριο και μετά να δημοσιεύσει το προκατασκευασμένο άρθρο του; 'Η μήπως η ακράτητη βιασύνη του να καθυβρίσει προκαταβολικά το ΚΚΕ, δε σχετίζεται μόνο με το συνέδριο για τον Μπρεχτ, αλλά πρώτα απ' όλα με το 19ο Συνέδριο του Κόμματος, που ξεκινά τις εργασίες του μεθαύριο Πέμπτη; Οποια κι αν είναι η αιτία, το θλιβερό αυτό δημοσίευμα δείχνει ότι ο αχαλίνωτος αντικομουνισμός είναι ο ασφαλέστερος δρόμος προς τα πιο άθλια και σκοτεινά καταγώγια της δημοσιογραφίας. Και καλά ο ίδιος. Η εφημερίδα του;

Το «σχέδιο Β» φαίνεται να απασχολεί πολύ και πολλούς. Μετά τον Αλ. Αλαβάνο, ο οποίος ανακοίνωσε και δημιουργία κόμματος με το όνομα αυτό και προγραμματικό περιεχόμενο την έξοδο απ' την Ευρωζώνη και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, ήρθε η σειρά του ΣΥΡΙΖΑ. Παρά τη διακηρυγμένη προσήλωσή του στην ΕΕ και το ευρώ, δεν έπαψε ποτέ να διαβεβαιώνει ταυτοχρόνως την αστική τάξη ότι είναι σε θέση να διαχειριστεί και κάθε άλλο ενδεχόμενο, είτε προκύψει αναγκαστικά είτε επιλεγεί ως το καταλληλότερο για τα συμφέροντά της.

Φαίνεται όμως πως δε μένει στα λόγια αλλά επεξεργάζεται και συγκεκριμένα σενάρια. Δήλωσε χτες ο βουλευτής του Δ. Παπαδημούλης στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ: «...Τη στιγμή μάλιστα που οι ειδικοί δεν αποκλείουν πλέον τη διάλυση της Ευρωζώνης, θα έπρεπε κανονικά η κυβέρνηση να επιστρατεύσει τα καλύτερα μυαλά, χωρίς κανέναν πολιτικό ή ιδεολογικό αποκλεισμό και να εξετάσει με σχέδιο πώς θα αντιμετωπιστεί μία ενδεχόμενη διαλυτική κρίση της Ευρωζώνης. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν γίνεται. Αντιθέτως, εμείς από τη μεριά μας, χωρίς τυμπανοκρουσίες και με σοβαρότητα το προσπαθούμε, διότι η πολιτική, πέραν όλων των άλλων, είναι και η τέχνη του προβλέπειν».

Βεβαίως, ούτε ο Αλ. Αλαβάνος ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας «σχέδιο Β» αναφέρονται σε κάποια εναλλακτική πολιτική πρόταση προς όφελος του λαού. Αναφέρονται στη διαχείριση μιας πραγματικότητας που είναι πιθανόν να διαμορφωθεί, με δεδομένους τους οξύτατους ανταγωνισμούς στο εσωτερικό της ΕΕ, τις φυγόκεντρες τάσεις που καταγράφονται, τη δυσκολία διαχείρισης της κρίσης. Μιας πραγματικότητας, όμως, εντός και επί τα αυτά του πλαισίου που γέννησε τον εφιάλτη τον οποίο ζουν σήμερα οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Εντός της ΕΕ και με ακλόνητη, κυρίαρχη, την εξουσία των μονοπωλίων. Τους απασχολεί η «μετάβαση» σε ένα άλλο νόμισμα, εάν προκύψει, να γίνει με τους καλύτερους δυνατούς όρους για την ντόπια αστική τάξη και ταυτόχρονα με όρους χειραγώγησης του λαού, με την αυταπάτη ότι κάτι τέτοιο θα αποδώσει οφέλη για τον ίδιο, έστω μακροπρόθεσμα, όπως λέει ο Αλαβάνος. Το γεγονός ότι χώρες με εθνικά νομίσματα δεν υστερούν, απεναντίας, στην επίθεση σε βάρος των λαών τους, καταρρίπτει τους ισχυρισμούς τους. Γιατί είτε με ευρώ, είτε με δολάριο, είτε με δραχμή τα κέρδη των μονοπωλίων θα απαιτούν ένταση της σημερινής βαρβαρότητας που ζουν οι λαοί.

Γρηγοριάδης Κώστας

«Είναι η στιγμή των ρήξεων και της ανατροπής», αποφαίνεται σε ανακοίνωσή του σχετικά με την έλευση της τρόικας και τις συναντήσεις της με την κυβέρνηση και προσθέτει «η επιβίωση της κοινωνίας καθιστά ανυπέρβλητη ανάγκη τη χάραξη μιας νέας στρατηγικής». Από πού ως πού όμως συνιστά ρήξη και ανατροπή, χάραξη νέας στρατηγικής η δέσμευση για ...διαπραγμάτευση εντός της ΕΕ, δίχως να πειραχτεί ούτε τρίχα απ' την κώμη της τάξης που εξουσιάζει και για τα συμφέροντά της εκπονούνται και υλοποιούνται «μνημόνια»; Τι είδους ρήξη και με ποιον συνιστά η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για συμμαχία του Νότου; Του γνωστού Νότου, του Ολάντ, του Ραχόι, του Μόντι, του Κοέλιο, που υλοποιούν την ίδια εξοντωτική για τους λαούς πολιτική με αυτή της κυβέρνησης Σαμαρά; Τι είδους ανατροπή μπορεί να σηματοδοτήσουν τα διαπιστευτήρια που αφειδώς παρέχει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, εξυμνώντας την πολιτική του Ομπάμα, διαβεβαιώνοντας τα μονοπώλια ότι δεν είναι στις προθέσεις τους να σκίσουν δανειακές συμβάσεις και μνημόνιο, ούτε να αποχωρήσουν απ' το ΝΑΤΟ και πολλά πολλά ακόμα;

Και από πότε νοείται σαν χάραξη νέας στρατηγικής η εφαρμογή ενός άλλου μείγματος διαχείρισης, που τούτη την ώρα εφαρμόζεται σε άλλες καπιταλιστικές χώρες και επιβεβαιώνει ότι δεν αποσκοπεί παρά στο να σπρώξει τα μονοπώλια στην έξοδο απ' την κρίση. Μέσω ενός δρόμου που κατασκευάζεται με τα ερείπια όλων, χωρίς εξαίρεση, των δικαιωμάτων των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων;

Παπαγεωργίου Βασίλης

Παπαγεωργίου Βασίλης

Στην προκειμένη περίπτωση όμως, το πρόβλημα δεν είναι παθολογικό. Αλλά παθολογικού αντιΚΚΕ μένους και προσπάθειας να χτυπηθεί και να συκοφαντηθεί το ΚΚΕ και τα στελέχη του, με κάθε τρόπο.

Ο λιβελογράφος της «ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ», αφού εξάντλησε αυτό το διάστημα όλο το αντιΚΚΕ οπλοστάσιο και τα γνωστά επιχειρήματα σχετικά με το Συνέδριο του ΚΚΕ, καταφεύγει τώρα σε οχετό από ψεύδη για τα παραπάνω στελέχη του Κόμματος, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να επικαλείται και τσακωμούς του Δ. Γόντικα με το Χ. Φλωράκη. Και όλα αυτά, με το γνωστό ύφος των ανωνύμων πηγών «που ξέρουν πρόσωπα και πράγματα στον Περισσό».

Ο λαός ας βγάλει τα συμπεράσματά του, για τις μεθόδους που χρησιμοποιούν ορισμένοι «αντικειμενικοί» δημοσιογράφοι για να χτυπήσουν το ΚΚΕ και τη στρατηγική του. Και αντί να το κάνουν με πολιτικά επιχειρήματα κάνοντας και κριτική, αν επιθυμούν, στις Θέσεις της ΚΕ -και να πάρουν και την αντίστοιχη απάντηση- καταφεύγουν σε αισχρότητες και χυδαιότητες.

Το ξέρουμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά και σίγουρα δε θα είναι και η τελευταία. Ετσι χτυπούν χρόνια και χρόνια το ΚΚΕ. Ο λαός και οι καλοπροαίρετοι αγωνιστές πρέπει να τους πάρουν χαμπάρι. Και να τους γυρίσουν την πλάτη. Και αυτούς και τα συμφέροντα που υπηρετούν.

Σημάδι των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που μεγαλώνουν είναι το δημοσίευμα της γερμανικής εφημερίδας «Frankfurter Zeitung» για το ρόλο του ΔΝΤ και ευρύτερα της τρόικας στη διαχείριση της κρίσης στην Ευρωζώνη. Σύμφωνα με την εφημερίδα, το ΔΝΤ συμβάλει στην αμερικανοποίηση της οικονομικής πολιτικής στην Ευρώπη, ενώ ένα όλο και μεγαλύτερο τμήμα της Ευρωζώνης κυβερνιέται ή συγκυβερνιέται από ένα τρίο, το οποίο αποκαλείται τρόικα και είναι παιδί της κρίσης χρέους στην Ελλάδα.

Οπως γράφει η «Frankfurter Zeitung», τρία χρόνια μετά την αρχή της κρίσης η τρόικα έχει εισβάλει και σε άλλες χώρες, όπως Πορτογαλία, Ιρλανδία και Κύπρος, ενώ το ΔΝΤ αναμειγνύεται και στην Ισπανία... Κατά τα πρώτα χρόνια της κρίσης υπήρξαν προβλήματα στους κόλπους της τρόικας, δεδομένου ότι το ΔΝΤ πέρασε τη δική του γραμμή, δηλαδή το κεϋνσιανό μοντέλο σκέψης, το οποίο έρχεται σε αντίθεση με τον προσανατολισμό της Γερμανίας για σταθεροποίηση της οικονομίας. Ετσι το ΔΝΤ συμβάλλει στην αμερικανοποίηση της οικονομικής πολιτικής στην Ευρώπη (...)». Η γερμανική εφημερίδα αναπαράγει πλευρές από τις κόντρες που μαίνονται στο εσωτερικό της Ευρωζώνης και στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, αναφορικά με τη διαχείριση της κρίσης στα κράτη μέλη του ευρώ.

Επιβεβαιώνεται ότι το μείγμα της διαχείρισης έχει να κάνει με τις μερίδες της πλουτοκρατίας που ζητάνε να ζημιωθούν λιγότερο έναντι άλλων από την αναπόφευκτη καταστροφή κεφαλαίου, ενώ επιβεβαιώνεται και ο ρόλος των ΗΠΑ σε ό,τι αφορά την ανάμειξή τους μέσω του ΔΝΤ στη διαχείριση της κρίσης στην Ευρωζώνη. Η αμφισβήτηση του ρόλου της τρόικας από μια καραμπινάτη εφημερίδα της γερμανικής αστικής τάξης σχετίζεται άμεσα με τα σενάρια που θέλουν ισχυρές μερίδες της πλουτοκρατίας στη Γερμανία να αναζητούν διέξοδο από την κρίση σε μια πιο μικρή και πιο ευέλικτη Ευρωζώνη - ΕΕ, και κόντρα ίσως και στην ευρωατλαντική σχέση, καθώς οι φυγόκεντρες τάσεις μεγαλώνουν στο ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα. Το επόμενο διάστημα θα είναι πυκνό από εξελίξεις και οι λαοί πρέπει να προετοιμάζονται για κάθε ενδεχόμενο, αφού η κρίση βαθαίνει και μαζί της τα ζόρια των αστών να τη διαχειριστούν.

Ατέρμονες συζητήσεις με τους τραπεζίτες, αποσπασματική προβολή αιτημάτων και καλλιέργεια αντιλήψεων που διαχωρίζουν τους τραπεζίτες σε «καλούς» και «κακούς», ανάλογα με την εθνικότητα και το χώρο που υπηρετούν. Με αυτούς κι άλλους τρόπους η πλειοψηφία της ΟΤΟΕ βάζει εμπόδια στην οργάνωση του αγώνα των εργαζομένων του κλάδου, και του συντονισμού της δράσης τους με άλλους κλάδους.

Ενδεικτικά η πλειοψηφία της ΟΤΟΕ αποφάσισε να κάνει ενημερωτικές συγκεντρώσεις όπου θα μιλούν οι επικεφαλής και θα ακούν οι εργαζόμενοι, υπονομεύοντας την ανάγκη να γίνουν γενικές συνελεύσεις και να αποφασίσουν οι ίδιοι εργαζόμενοι. Προβάλλει αποσπασματικά αιτήματα, υπονομεύοντας τη δυναμική που μπορεί να έχει μόνο η διεκδίκηση ενός συνολικού πλαισίου αιτημάτων μέσα από ένα ενιαίο πρόγραμμα δράσης. Μιλά για αφελληνισμό του τραπεζικού συστήματος ή για δημόσιο έλεγχο των τραπεζών δημιουργώντας την αυταπάτη ότι ένας ντόπιος τραπεζίτης ή μια δημόσια τράπεζα δε θα εκμεταλλεύονται τάχα τους εργαζόμενους και δε θα ληστεύουν τα λαϊκά εισοδήματα.

Αυτή είναι η πλειοψηφία της ΟΤΟΕ και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ένα μεγάλο κομμάτι της (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και άλλες ποικιλώνυμες παρατάξεις του εργοδοτικού συνδικαλισμού) στη χθεσινή συνεδρίαση του Γενικού Συμβουλίου δεν υπερψήφισε την πρόταση των ταξικών δυνάμεων να υιοθετηθεί η πρόταση νόμου του ΚΚΕ η οποία προβλέπει άμεσα μέτρα ανακούφισης για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά.