«Σε κίνδυνο η κυβερνητική σταθερότητα», «κίνδυνος κατάρρευσης της κυβέρνησης», «απειλή αστάθειας»... Οργίασαν, όπως ήταν αναμενόμενο, τα αστικά ΜΜΕ με αφορμή τα όσα έγιναν προχτές στη Βουλή στην ψηφοφορία του νομοσχεδίου για τις ιδιωτικοποιήσεις. Αποδέκτες των εκκωφαντικών κρωγμών και της αχαλίνωτης κινδυνολογίας των θεματοφυλάκων της σταθερότητας του αστικού πολιτικού συστήματος δεν είναι βέβαια οι βουλευτές των κομμάτων της συγκυβέρνησης αλλά τα λαϊκά στρώματα. Επισείοντας το χάος και την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία επιδιώκουν να κρατήσουν σκυφτό το λαό, ώστε να περάσουν με τις μικρότερες αντιστάσεις και πολιτικό κόστος τα μέτρα που κάνουν κόλαση τη ζωή του λαού. Ομως, η πραγματική απειλή για το λαό δεν είναι βέβαια η «κυβερνητική αστάθεια» αλλά η «κυβερνητική σταθερότητα» και η εφαρμοζόμενη στρατηγική σωτηρίας της πλουτοκρατίας πατώντας πάνω στα ερείπια των λαϊκών δικαιωμάτων και στην απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση του λαού. Αυτή την απειλή πρέπει να εξουδετερώσει ο λαός με την οργανωμένη πάλη του, αψηφώντας επιδεικτικά τις απειλές, τους εκβιασμούς και την ιδεολογική τρομοκρατία. Το μόνο που πρέπει να τον απασχολεί είναι πώς θα οργανώσει την πάλη του στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές και πώς οι αγώνες για την καταψήφιση των μέτρων θα αποτελέσουν εφαλτήριο αντεπίθεσης για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.
«Τέρας» μορφώσεως...
«Πριν ακριβώς 40 χρόνια, το φθινόπωρο του 1972, οι φοιτητές όλων των σχολών του Πολυτεχνείου και άλλων ΑΕΙ ζητούσαν εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους, τις οποίες παρεμπόδιζε με κάθε μέσο η χούντα. Σήμερα οι κομματικές παρατάξεις φοιτητών με τη συμπαράσταση μελών ΔΕΠ, παράνομα και με τη βία διαλύουν συνεδριάσεις πανεπιστημιακών οργάνων και παρεμποδίζουν τις εκλογές για τα Συμβούλια Διοίκησης στα ΑΕΙ».
Ο παραπάνω παραλληλισμός διατυπώνεται από ορισμένους πανεπιστημιακούς σε κείμενο υπογραφών, που υπερασπίζεται τις ...διαδικασίες για τα Συμβούλια Διοίκησης που προβλέπει ο νόμος - πλαίσιο. Θυμίζουμε ότι αυτό το διάστημα γίνονται προσπάθειες διεξαγωγής «εκλογών» για Συμβούλια Διοίκησης.
Οι φοιτητές και οι σπουδαστές, με δεκάδες αποφάσεις Συλλόγων, και πανεπιστημιακοί με δικές τους αποφάσεις Συλλόγων τάσσονται ενάντια στο νόμο - πλαίσιο και τα Συμβούλια. Αυτές τις πλειοψηφίες, όμως, δεν τις υπολογίζουν οι «δημοκράτες» πανεπιστημιακοί, που υπογράφουν το σχετικό κείμενο. Μάλιστα, έχουν το θράσος να υποστηρίζουν ότι, ανεξάρτητα από τη συμφωνία ή τη διαφωνία τους με το νόμο - πλαίσιο, «δεν υπάρχουν δημοκρατικά επιχειρήματα για αντιδημοκρατικές διαδικασίες. Αυτό που γεννιέται σήμερα είναι ένα τέρας που θα καταβροχθίσει και το πανεπιστήμιο και ολόκληρη την κοινωνία»!!!
Το «τέρας» που ορατά φαίνεται ότι θα καταβροχθίσει ό,τι έχει απομείνει από το δημόσιο πανεπιστήμιο είναι ο νόμος - πλαίσιο, που μετατρέπει τα ιδρύματα σε επιχειρήσεις, τους φοιτητές σε πελάτες και τους πανεπιστημιακούς σε εμπόρους γνώσεων και «δεξιοτήτων». Οι πανεπιστημιακοί που υπογράφουν το κείμενο, απλώς υπερασπίζονται το νόμο και τις συνέπειες που θα έχει προσφέροντας καλές υπηρεσίες στις επιχειρήσεις που ετοιμάζονται να αλώσουν τις σχολές.
Η αληθινή θεομηνία
Ανάξια λόγου η επίδειξη της φιλανθρωπίας που έκανε ο μεγιστάνας των μέσων ενημέρωσης Ρούπερτ Μέρντοχ ανακοινώνοντας ότι προσφέρει ένα εκατομμύριο δολάρια για τα θύματα του κυκλώνα «Σάντι», καλώντας και άλλους επιχειρηματίες να ακολουθήσουν το παράδειγμά του. Η αναφορά σε αυτή έχει ως μοναδικό στόχο να αναδείξει ότι για ακόμα μια φορά το ισχυρότερο καπιταλιστικό κράτος αποδεικνύεται παντελώς «αδύναμο» να προστατέψει τους ανθρώπους που βρίσκονται στο έδαφος του από τα καιρικά φαινόμενα και τις θεομηνίες. Τα μόνα μέτρα που μπορεί να πάρει είναι μέτρα απαγόρευσης της κυκλοφορίας, εναποθέτοντας τις ζωές και την περιουσία των ανθρώπων στην εύνοια της φύσης και την αποκατάσταση των ζημιών στη φιλανθρωπία των πλουτοκρατών. Πρόκειται βέβαια για συνειδητή στρατηγική επιλογή που εφαρμόζεται δεκαετίες και μεταξύ άλλων δεν κάνει έργα υποδομής για την προστασία του λαού από τέτοια φυσικά φαινόμενα, εξαφανίζει τις κοινωνικές δαπάνες για να διασφαλιστεί περισσότερη ρευστότητα στα μονοπώλια και να ανακάμψει η κερδοφορία τους. Οι δαπάνες για πρόνοια, για έργα αντιμετώπισης θεομηνιών, σεισμικής θωράκισης θεωρούνται «σπατάλη», «μη παραγωγικές δαπάνες», ακριβώς για να μπορούν να διατεθούν περισσότερα για την επιχορήγηση των επιχειρηματικών ομίλων. Τα παραπάνω δεν ισχύουν βέβαια μόνο για τις ΗΠΑ αλλά για όλα τα καπιταλιστικά κράτη και φυσικά και το «δικό μας».
Πανστρατιά για την απεργία
Τώρα, το λόγο έχει ο λαός! Τώρα είναι που πρέπει να σημάνει συναγερμός - ξεσηκωμός, σε όλη τη χώρα! Τα τέσσερα 24ωρα που απομένουν μέχρι την έναρξη της 48ωρης γενικής απεργίας να «σηκώσουμε» στο πόδι κάθε τόπο δουλειάς, κάθε γειτονιά. Να φτάσει παντού η ανακοίνωση του ΠΑΜΕ! Να μη μείνει κλάδος και τόπος δουλειάς που δε θα σχεδιαστεί γενική συνέλευση, που δε θα γίνει κουβέντα για την ανάγκη, σήμερα, τώρα, ο λαός να οργανωθεί, να παλέψει, να μη λείψει από την απεργία. Να σηκωθούν στο πόδι οι εργατογειτονιές. Να οργώσουμε τα μικρομάγαζα. Αμεσα, πλατιά, αποφασιστικά, να οργανωθεί η δύσκολη αλλά και ελπιδοφόρα δουλειά που χρειάζεται, ώστε την Τρίτη και την Τετάρτη να «νεκρώσει» όλη η χώρα. Να μη δουλέψει εργοστάσιο. Να κλείσουν σχολές και σχολειά. Να μη δουλέψουν τρακτέρ και μικρομάγαζα. Να γεμίσουν οι δρόμοι και οι πλατείες όπου καθορίζονται οι απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ.
Ολοι στη μάχη για την επιτυχία της απεργίας! Με κάθε τρόπο. Κόντρα σε κάθε εμπόδιο, μικρό και μεγάλο. Κανείς μόνος του, όλοι στην αντεπίθεση με τη δύναμη της οργανωμένης λαϊκής πάλης ενάντια στην πολιτική που στηρίζει τα μονοπώλια, με τη δύναμη της ενίσχυσης του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΕΒΕ, της ΠΑΣΥ, της ΟΓΕ, του ΜΑΣ. Κανείς να μην εγκαταλειφθεί στην απόγνωση που γεννά η αμείωτη και αδίστακτη επίθεση πλουτοκρατίας - κυβέρνησης - τρόικας με τα εκβιαστικά διλήμματα «μέτρα ή χάος». Ωστε να μην υποκύψει κανείς στις θυσίες δίχως τέλος για να σωθεί το κεφάλαιο. Θα είναι μια μάχη που η επιτυχία της μπορεί να δώσει ώθηση στους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες, και γι' αυτό θα δεχτεί την επίθεση όσων δε θέλουν την επιτυχία της. Οσων φοβούνται ότι η απεργία αυτή μπορεί να στείλει μήνυμα ξεσηκωμού στο σύνολο της πολιτικής που τσακίζει τη ζωή μας, μπορεί να γίνει αφετηρία γενικευμένης αντεπίθεσης των εργαζομένων και όλου του λαού, ενάντια στα μονοπώλια κι εκείνους που για να τα σώσουν ρημάζουν τη ζωή μας.
Να πάρουμε μέτρα ενάντια στην υπονομευτική δουλειά που συνιστά η παρέμβαση των δυνάμεων του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού και άλλων που ανοιχτά ή συγκαλυμμένα επιδιώκουν οι αγώνες του λαού να μη στρέφονται ενάντια στους αντιπάλους του λαού. Να ξεμπροστιάσουμε τις συνδικαλιστικές δυνάμεις που καλλιεργούν τη θανατηφόρα για την εργατική τάξη αυταπάτη ότι θα σωθεί όταν θα σωθούν και οι επιχειρήσεις. Να αποκρούσουμε τους εκβιασμούς που δυναμώνουν σε κάθε κλάδο οι ίδιοι οι εργοδότες, με στόχο να πείσουν τους εργάτες ότι είναι μονόδρομος η σφαγή τους. Να ξεδιαλύνουμε τις καταστροφικές για το λαό συγχύσεις που καλλιεργούν κυβέρνηση - τρόικα, με στόχο να στρατεύσουν το λαό πίσω από την πλουτοκρατία.
Να δουλέψουμε με σχέδιο, ακούραστα, με επιμονή. Με την αισιοδοξία που μας δίνει η πείρα από τις πρόσφατες απεργιακές μάχες. Να δουλέψουμε παλικαρίσια. Μέρα και νύχτα. Εχοντας καθαρό πως η λύση για τους εργαζόμενους δε θα 'ρθει «από τα πάνω», δε θα 'ρθει με εναλλαγές στις κυβερνητικές καρέκλες, θα 'ρθει με ενότητα και συσπείρωση και πάλη ενάντια στα μονοπώλια. Εχοντας καθαρό πως δεν πρόκειται να «ματώσουμε» για κανέναν πλουτοκράτη. Είμαστε έτοιμοι, όμως, να «ματώσουμε», για τις ανάγκες των παιδιών μας και του λαού μας.
Αναστασία ΜΟΣΧΟΒΟΥ
Ολα για την πλουτοκρατία...
Παπαγεωργίου Βασίλης
Ε, ΚΑΙ ΚΑΠΟΥ ΜΕΣΑ στον όλο χαμό των ενδοκυβερνητικών συνεννοήσεων, των υποτιθέμενων «σκληρών διαπραγματεύσεων» με την τρόικα και της κινδυνολογίας για «πείνα» και «χάος», εμφανίστηκαν και περίπου 5 δισ. νέων μέτρων!
Μάλιστα είναι «απροσδιόριστα» και θα αποφασιστούν κάποια άλλη στιγμή όταν θα... επικαιροποιηθεί το πρόγραμμα της ελληνικής οικονομίας και θα αναπροσαρμοστεί ανάλογα με τις ανάγκες ο προϋπολογισμός.
Κατά τα άλλα τα μέτρα αυτά θα ήταν «τα τελευταία» και «θα βγάλουν τη χώρα από την κρίση» και θα «δώσουν νόημα στις θυσίες του ελληνικού λαού». Τα... γνωστά και συνήθη δηλαδή.
Οχι ότι όλα αυτά μας προκαλούν την παραμικρή έκπληξη. Γιατί δεν είναι το ελληνικό δημόσιο χρέος το πραγματικό «βαρέλι χωρίς πάτο». Οι απαιτήσεις της ξένης και εγχώριας πλουτοκρατίας για περισσότερα κέρδη και φτηνή εργατική δύναμη είναι αυτό που δεν τελειώνει ποτέ.
Κι όσο αυτοί θα ζητάνε, η Ευρωπαϊκή Ενωση και οι ελληνικές κυβερνήσεις θα «βγάζουν» προγράμματα που όποια μορφή κι αν παίρνουν κάθε φορά, θα τα υλοποιούν σε όφελος των μονοπωλίων. Οπως μπορούν. Είτε με το ψέμα είτε με το βούρδουλα είτε και με τα δύο.
ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΑ τα σενάρια που ακούγονται και γράφονται στο μεταξύ, για αλλαγές, διαφοροποιήσεις, ανακατατάξεις και μυστήρια μπερδέματα στο πολιτικό σκηνικό. Νέα κόμματα μας λένε θα προκύψουν, νέοι σχηματισμοί και συμμαχίες θα διαμορφωθούν.
Γρηγοριάδης Κώστας
Δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία, ότι θα ανακατέψουν την τράπουλα του πολιτικού τους προσωπικού όπως μπορούν για να αποπροσανατολίσουν και να μπερδέψουν τον κόσμο.
Ομως στην ουσία τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει. Με την κρίση σε τέτοια ένταση δεν υπάρχουν πολλές πραγματικές επιλογές, μόνον δύο: 'Η θα υπηρετήσει κανείς τις ανάγκες του αδηφάγου κεφαλαίου ή τις ανάγκες των εργαζομένων και του λαού.
Πρωτομάστορας στην κοροϊδία του λαού
Γρηγοριάδης Κώστας
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το ΠΑΣΟΚ πρωτοστατεί στη στήριξη της συγκυβέρνησης για την ευόδωση του αντιλαϊκού της έργου. Οπως δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι πρωτοστατεί και στην κοροϊδία του λαού, σε μια προσπάθεια να θωρακίσει τη συγκυβέρνηση από τη λαϊκή αγανάκτηση και τις αγωνιστικές διαθέσεις που κλιμακώνονται. Είναι χαρακτηριστική η στάση που κράτησε και κρατάει το ΠΑΣΟΚ αναφορικά με το νέο πακέτο μέτρων, το οποίο έρχεται σε συνέχεια των αντιλαϊκών ανατροπών που το ίδιο νομοθέτησε, είτε σαν μονοκομματική κυβέρνηση, είτε σαν εταίρος στη συγκυβέρνηση Παπαδήμου. Αφού καλλιέργησε το παραμύθι της διαπραγμάτευσης, αφού σήκωσε δημαγωγικά παντιέρες ότι δεν συμφωνεί με μέρος από τα μέτρα που καταλήχθηκαν με την τρόικα, αφού ανέδειξε σαν αναγκαιότητα τάχα για το λαό να συνοδεύονται τα μέτρα από «αναπτυξιακά πακέτα», σπέρνοντας αυταπάτες ότι αυτά θα ισοφαρίσουν τις απώλειες για τα λαϊκά στρώματα, τώρα αναλαμβάνει να εξωραΐσει το συνολικό πακέτο, για τη διαμόρφωση του οποίου διεκδικεί δάφνες και μερτικό. Στην ομιλία του την Τρίτη στην ΚΟ του Κόμματος, ο Ευ. Βενιζέλος εξέφρασε δυσαρέσκεια για τη δήλωση Σαμαρά ότι η συζήτηση με την τρόικα τελείωσε, αφήνοντας να εννοηθεί ότι το κόμμα του δεν είναι τάχα ικανοποιημένο από το αποτέλεσμα. Την ίδια ώρα όμως, όχι μόνο δήλωσε ότι θα υπερψηφίσουν το νέο αντιλαϊκό πακέτο, αλλά ότι η διαπραγμάτευση με την τρόικα συνεχίζεται και μετά την ψήφιση των μέτρων (!), τάχα για να μετριαστούν οι συνέπειες με «αναπτυξιακές» δράσεις! Ανάπτυξη όμως για το κεφάλαιο σημαίνει παραπέρα μείωση της εργατικής δύναμης, με αντεργατικά και αντιασφαλιστικά μέτρα, όπως αυτά που ετοιμάζεται να φέρει στη Βουλή η συγκυβέρνηση. Σημαίνει ακόμα φιλομονοπωλιακά μέτρα (απελευθέρωση επαγγελμάτων, φορολογία, ιδιωτικοποιήσεις) που χτυπάνε τους «μικρούς» και δίνουν χώρο στις μεγάλες επιχειρήσεις. Τέτοια μέτρα επίσης περιλαμβάνονται στα προαπαιτούμενα για τη δόση. Αυτό που ζητάει επιπλέον το ΠΑΣΟΚ, είναι ζεστό χρήμα για τις επιχειρήσεις, προκειμένου να κάνουν μπίζνες στα αποκαΐδια των εργασιακών δικαιωμάτων, στη συντριβή των οποίων έχει τεράστια συμβολή και ευθύνη.
Λύσσαξαν γιατί δε θέλουν αγώνες ...
Τα επιχειρήματα περί αναποτελεσματικότητας των αγώνων είναι στην ημερήσια διάταξη της συνδικαλιστικής ηγεσίας (ΠΑΣΚΕ) στην Ομοσπονδία των Εργαζομένων σε επισιτισμό - τουρισμό γιατί, αφ' ενός, θέλει να καλύψει με αυτό τον τρόπο τα σημεία και τέρατα που έχει πράξει σε βάρος των εργαζομένων και ταυτόχρονα επιχειρεί να πείθει τους εργαζόμενους για την «αναγκαιότητα» των υποχωρήσεων, για να «γλιτώσουν κάτι».
Αυτό έκανε και την Τετάρτη, προοχτές, ο Π. Προύτζος, πρόεδρος της Ομοσπονδίας, στέλεχος της ΠΑΣΚΕ, στη συνέλευση των εργαζομένων στο «Λίδρα Μάριοτ», στην προσπάθειά του να πείσει τους εργαζόμενους να αποδεχτούν τις μειώσεις μισθών. Γι' αυτό το λόγο έπιασε στο στόμα του, τους εργαζόμενους στο Καζίνο της Πάρνηθας που την προηγούμενη άνοιξη έκαναν 32 μέρες απεργία για το ζήτημα της υπογραφής της σύμβασης, κόντρα στις απαιτήσεις της εργοδοσίας για δραματικές μειώσεις στους μισθούς.
Το γιατί ενοχλείται από τέτοιους αγώνες, το απέδειξε όταν συνέχισε το «ρεσιτάλ» λάσπης αναφερόμενος στους εργαζόμενους του «ΝΟΒΟΤΕΛ» που μετά από 24 μέρες απεργιακού αγώνα μπλόκαραν τη μείωση των μισθών σε ποσοστό 15% που υπέγραψαν ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ στην Ομοσπονδία του κλάδου μαζί με τους εργοδότες. Τι τον πειράζει τον ΠΑΣΚίτη όπως και τους ομοίους του; Τον πειράζουν ότι αγώνες σαν κι αυτοί που συκοφάντησε είναι αγώνες που δυσκόλεψαν και δυσκολεύουν ακόμα την εργοδοσία συνολικά στο να περνάει με ευκολία τις απαιτήσεις της. Γι' αυτό έχει αναστατωθεί ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας και χτες έσπευσε στη γενική συνέλευση για να βοηθήσει την εργοδοσία να επιβάλλει τις απαιτήσεις της.
... που κάνουν δύσκολη τη ζωή της εργοδοσίας
«Τσακίζουν μισθούς πώς θα βγούμε ατσαλάκωτοι εμείς;» ήταν ένα ακόμα από τα πολλά εκβιαστικά επιχειρήματα - διλήμματα που έθεσε στη γενική συνέλευση των εργαζομένων του «Λίδρα Μάριοτ», ο συνδικαλιστής της ΠΑΣΚΕ, αξιοποιώντας τη λογική του «μικρότερου κακού», των υποχωρήσεων για να «σώσουμε τα χειρότερα» στη συνείδηση των εργαζομένων και να επιτευχθεί ο στόχος της εργοδοσίας για μειώσεις μισθών.
Είναι όμως -επιεικώς- προκλητικό ταυτόχρονα να μιλάς για τσάκισμα μισθών και δικαιωμάτων αλλά και να τρέχεις από τους πρώτους (όπως έκανε η κλαδική Ομοσπονδία το περασμένο καλοκαίρι) να συμφωνείς με τους εργοδότες για τεράστιες μειώσεις σε μισθούς μάλιστα ήδη πενιχρούς.
Αποκαλύπτονται οι συνδικαλιστές της «ανταγωνιστικότητας» και της επιχειρηματικότητας». Οι συλλογικές μαζικές διαδικασίες των εργαζομένων, η θαρρετή αντιπαράθεση με τις θέσεις και τα επιχειρήματά τους που έχουν χρεοκοπήσει την εργατική τάξη, μπορούν να τους ξεμπροστιάζουν, να τους αποδυναμώνουν. Οπως έκαναν οι εργαζόμενοι στο «Λίδρα Μάριοτ» που όχι μόνο δεν τον άκουσαν αλλά αντέδρασαν στη φιλοεργοδοτική του πολιτική και αρνήθηκαν τη μείωση των μισθών τους.
«Κρίκος» για ταξική κλιμάκωση
Η ανακοίνωση της κυβέρνησης ότι την επόμενη βδομάδα θα καταθέσει και θα ψηφίσει τα βάρβαρα μέτρα, που συνοδεύεται από το εκβιαστικό, τρομοκρατικό για το λαό δίλημμα «μέτρα ή χάος», πρέπει να σημάνει συναγερμό. Το πακέτο που ετοιμάζεται να φέρει δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Αποτελεί συνέχεια των μέτρων που νομοθέτησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις του κεφαλαίου, μονοκομματικές ή και συνεργασίας, όχι μόνο σε συνθήκες κρίσης, αλλά και σε περιόδους καπιταλιστικής ανάπτυξης. Για παράδειγμα, η αύξηση των γενικών ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 είναι η εξέλιξη νομοθετικών παρεμβάσεων που έκαναν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ από τις αρχές ακόμα της δεκαετίας του 1990, ακολουθώντας τις στρατηγικές κατευθύνσεις της ΕΕ, που θέλει το κεφάλαιο και το αστικό κράτος απαλλαγμένο από την ευθύνη της ασφάλισης και της σύνταξης των εργαζομένων.
Αντίστοιχα, ο νόμος για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας που τώρα προωθείται, έρχεται να συμπληρώσει τη νομοθεσία για τις ελαστικές μορφές απασχόλησης και την επί της ουσίας κατάργηση του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας, που υπάρχει εδώ και χρόνια στην Ελλάδα. Το ίδιο ισχύει και για τις συλλογικές συμβάσεις, για τις οποίες υπάρχει και στη χώρα μας μακρά ιστορία υπονόμευσης από την κυβέρνηση και τους εργατοπατέρες, στη βάση των ευρωενωσιακών κατευθύνσεων για μετατροπή των συμβάσεων σε ατομικές, ώστε ο εργαζόμενος μόνος του και απροστάτευτος από τα συλλογικά του όργανα να διαπραγματεύεται τους όρους πώλησης της εργατικής του δύναμης.
Αρα, απ' όπου κι αν πιάσει κανείς το νήμα των μέτρων που τώρα προωθούνται, θα καταλήξει στη στρατηγική υπέρ του κεφαλαίου που υπηρετεί η ΕΕ και οι κυβερνήσεις στα κράτη - μέλη, όσο κι αν η ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης κλιμακώνεται αντικειμενικά σε συνθήκες κρίσης. Ποια είναι η απάντηση που μπορεί να φέρει αποτέλεσμα από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων; Τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, με πρώτο τον ΣΥΡΙΖΑ, λένε η καταψήφιση των μέτρων και μια άλλη διαχείριση. Ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει ως διέξοδο την «αριστερή» κυβέρνηση χωρίς να θιχτεί η ΕΕ και η εξουσία των μονοπωλίων στην Ελλάδα και παντού. Απόκρουση αντιλαϊκών μέτρων από το κίνημα είχαμε και σε άλλες περιόδους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το αντιασφαλιστικό σχέδιο Γιαννίτση, το οποίο δεν προχώρησε τότε κάτω από το βάρος των λαϊκών αγώνων.
Τι έγινε όμως στη συνέχεια; Τα μέτρα καθυστέρησαν, αλλά δεν αποτράπηκαν, επειδή η στρατηγική που τα επιβάλλει παρέμεινε άθικτη, παρά τους μαζικούς αγώνες. Ετσι, φτάσαμε σήμερα να νομοθετείται η μία μετά την άλλη οι αυξήσεις στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και να ενοποιούνται τα ασφαλιστικά ταμεία στη λογική της εξίσωσης προς τα κάτω των παροχών. Το ίδιο θα γίνει και τώρα, αν το κίνημα σταθεί μόνο στο αίτημα για καταψήφιση των μέτρων και αναθέσει στη συνέχεια στα κόμματα της ΕΕ να διαχειριστούν την κατάσταση με άλλο τάχα «μείγμα». Αργά ή γρήγορα, τα μέτρα θα ξανάρθουν, με μεγαλύτερη μάλιστα ένταση και με το λαό στη γωνία, ανεξάρτητα από διαχειριστή. Να γιατί το ΚΚΕ λέει ότι η καταψήφιση των μέτρων δε φτάνει, αν δε γίνει σκαλοπάτι για κλιμάκωση της πάλης που βάζει στο στόχαστρο τα μονοπώλια και τη στρατηγική τους, παλεύοντας για αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία και μονομερή διαγραφή του χρέους.
Feeds
