Παπαγεωργίου Βασίλης

Ολοι γνωρίζουν, βέβαια, ότι οι «αποκρατικοποιήσεις» κάθε άλλο παρά φιλολαϊκή πολιτική είναι και ούτε, φυσικά, γίνονται για το καλό του ελληνικού λαού. Το γνωρίζουν πρώτα και κύρια οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, που βιώνουν στο πετσί τους τα αποτελέσματα των «αποκρατικοποιήσεων», που είναι οι απολύσεις και η επιδείνωση των εργασιακών τους σχέσεων. Αυτό το γνωρίζουν, βέβαια, και οι κυβερνώντες και οι μεγαλοεκδότες - μεγαλοκαναλάρχες. Αλλο αν το κοινό τους συμφέρον επιβάλλει την παραπλάνηση του ελληνικού λαού, ακριβώς για να εφαρμόζεται η αντεργατική - αντιλαϊκή πολιτική, με τις λιγότερες δυνατές αντιδράσεις.

«Ενα από τα θεμέλια του δημοκρατικού πολιτεύματος, αυτό της διάκρισης των εξουσιών, πλήττεται βαριά», δήλωσε χτες ο Αλ. Αλαβάνος, εκφράζοντας τη βαθιά ανησυχία του ΣΥΡΙΖΑ, που, ως υπέρμαχος της αστικής δημοκρατίας, δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητος μπροστά στο γεγονός ότι «ανώτατοι δικαστικοί κάνουν πολιτική» και «πολιτικά κόμματα καλούνται να παραστήσουν τους ανεπηρέαστους δικαστές». Δεν εγκαλούμε τον ΣΥΡΙΖΑ για την έγνοια του για την αστική δημοκρατία, άλλωστε δεν έκρυψε ποτέ ότι την έχει κορόνα στο κεφάλι του, μαζί με όλους τους θεσμούς της. Επισημαίνουμε, όμως, την υποκρισία του, γιατί γνωρίζει καλά πως στον καπιταλισμό η διάκριση των εξουσιών τυπικά, και όχι ουσιαστικά, υπάρχει και διακηρύσσεται. Ουσιαστικά, όλες οι εξουσίες έναν αφέντη υπηρετούν, το μεγάλο κεφάλαιο και τα συμφέροντά του. Με γνώμονα αυτά, νομοθετούνται το ένα μετά το άλλο τα αντιλαϊκά αντεργατικά μέτρα και μ' αυτά πάλι για γνώμονα η «ανεξάρτητη» δικαστική εξουσία, εφαρμόζοντας τους νόμους του δίκιου του κεφαλαίου, δηλαδή των αντιλαϊκών νομοθετημάτων, κηρύττει διαρκώς παράνομες και καταχρηστικές απεργιακές κινητοποιήσεις, δικάζει αγωνιστές, βγάζει φιρμάνια τύπου Σανιδά. Ετσι, που το 'να χέρι να νίβει το άλλο και τα δυο μαζί το πρόσωπο της πλουτοκρατίας.

«Είναι απορίας άξιον, όταν πρόκειται να μοιράσουν λεφτά από την Κεντρική Τηλεοπτική Διαχείριση, όπως αναφέρει το άρθρο 15 παράγραφος 10 του Καταστατικού να χρειάζεται ομοφωνία, προφανώς για να μην σφαχτούμε στη μοιρασιά, ...». Το απόσπασμα της δήλωσης αυτής ανήκει στον εκ των εμπνευστών της Σούπερ Λίγκα και μεγαλομέτοχο της ΠΑΕ Ξάνθη, Χρ. Πανόπουλο. Δε νομίζουμε ότι χρειάζεται περαιτέρω σχολιασμό η ομολογία.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Στα σίγουρα, πάντως, δεν ενισχύουν το κύρος, την αξιοπιστία και την φερεγγυότητά της. Τουλάχιστον όχι όσον αφορά τα σκάνδαλα, που εσκεμμένα μονοπωλούν τον όποιο πολιτικό διάλογο.

Πάντως, όταν οι δικαστικοί λειτουργοί (και ιδίως οι ανώτατοι) δίνουν κατευθύνσεις ενάντια στους εργατικούς αγώνες, ή θωρακίζουν, νομικά, υπονόμευση εργασιακών δικαιωμάτων, εκεί κανείς τους δεν λέει κουβέντα.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, απλά η Δικαιοσύνη κάνει τη δουλειά της και επιτελεί το έργο της, οπότε κανείς δε δικαιούται να μιλάει.

Και φυσικά, μέσα στον όλο χαμό, κανείς δεν αναφέρεται στην ουσία: Στο ότι η Δικαιοσύνη δεν είναι θέμα χειρισμών, πρακτικών και κανονισμών, αλλά ...περιεχομένου.

Ετσι, όταν οι μηχανισμοί της Δικαιοσύνης κατά βάση καλούνται να εφαρμόσουν αντιλαϊκούς νόμους, τότε είναι ...μονόδρομος το αποτέλεσμα.

ΠΑΝΤΩΣ, με τη σκανδαλολογία των ημερών, είναι σίγουρο ότι θα εντρυφήσουμε στους νομικούς όρους. «Ηθική αυτουργία», «συναυτουργία», «ενεργητική δωροδοκία», «παθητική δωροδοκία», «απείθεια» και ...άλλα πολλά.

Μη χολοσκάτε πάντως, αν δεν τα πολυκαταλαβαίνετε. Δεν υπάρχει λόγος. Πάνω - κάτω, όλα σημαίνουν ...«μίζα», κι αυτήν τη λέξη την κατανοούμε όλοι.

Το πώς ακριβώς θα χαρακτηριστεί νομικά η «μίζα», εξαρτάται από το ...πώς οργανώθηκε το όλο πράγμα.

Το μόνο βέβαιο είναι πως πίσω από τις περίεργες λέξεις βρίσκεται παγίως κάποιος ιδιώτης ή πολυεθνική, που κέρδισε από το Δημόσιο πολλά και ποτέ δε βρίσκεται στη θέση του κατηγορουμένου.

Γρηγοριάδης Κώστας

Γρηγοριάδης Κώστας

Το έργο της παράδοσης των ακτών, όμως, στο μεγάλο κεφάλαιο έχει την ιστορία του:

• Προηγήθηκε ο νόμος 2971/2001 (ΠΑΣΟΚ), τον οποίο επικαλείται και η προχτεσινή απόφαση, ο οποίος επιτρέπει την τσιμεντοποίηση του αιγιαλού και των παραλιών ή την παραχώρησή τους για αποκλειστική χρήση από επιχειρηματίες έναντι ...ενοικίου!
• Ακολούθησε ο νόμος 3105/2003 (πάλι ΠΑΣΟΚ) που επέτρεψε στην «Εταιρεία Τουριστικά Ακίνητα ΑΕ» να άρει την προστασία μεγάλων τμημάτων του αιγιαλού γύρω από τις τουριστικές μονάδες του ΕΟΤ και να τις παραδώσει στο μεγάλο κεφάλαιο.
• Ακολούθησε ο νόμος 3342/2005 (ΝΔ) για την «αξιοποίηση» των Ολυμπιακών Ακινήτων, με βάση τον οποίο εκχωρήθηκαν οι ακτές του Σαρωνικού σε μεγαλοεπιχειρηματίες για ξενοδοχεία, μαρίνες και άλλες εγκαταστάσεις.

Το αποτέλεσμα της πολιτικής αυτής και των δύο κομμάτων είναι οι εργαζόμενοι, για να κάνουν το καλοκαίρι ένα μπάνιο, να πληρώνουν ακόμη και ένα ...μεροκάματο!

ΥΣ: Αλήθεια με ποιον από τους παραπάνω νόμους δόθηκε άδεια για τη μεγαλεπήβολη - και προφανώς κερδοφόρα - επένδυση της κατασκευής ολόκληρου πλωτού νησιού - καφετέριας και εστιατορίου που θα λειτουργεί ως πανάκριβη ατραξιόν μέσα στο λιμάνι του Βόλου; Και τι άλλο θα δούνε τα μάτια μας μέσα σ' αυτό το όργιο ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας;

Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες και άκρως αποκαλυπτικές, για τον τρόπο που στον ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνονται το θέμα των οικονομικο-κοινωνικών σχέσεων, είναι το κείμενο για τα «διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας», που δημοσιεύτηκε στη χτεσινή ΑΥΓΗ.

Ο προβληματισμός, που αναπτύσσεται στο κείμενο, κινείται γύρω από την αναζήτηση απαντήσεων πώς είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν και να ελεγχθούν δείκτες όπως είναι τα δημόσια ελλείμματα, το χρέος και το εξωτερικό ισοζύγιο της χώρας. Ο συντάκτης του, αφού υιοθετεί την άποψη ότι η αριστερά κατανοεί το πρόβλημα που υπάρχει με τους δείκτες αυτούς, εξηγεί ότι «η βασική αιτία του οικονομικού προβλήματος είναι το κοινωνικό ζήτημα - το κύριο διαρθρωτικό πρόβλημα - είναι η ακραία κοινωνική ανισότητα» και από αυτή την άποψη καταλήγει ότι «ο πραγματισμός και όχι η επανάσταση, λοιπόν, επιβάλλει μια τολμηρή αναδιανεμητική πολιτική».

Το γεγονός ότι εν έτει 2009, με την οικονομική κρίση του καπιταλισμού να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, από την πλευρά του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζονται παρόμοιες απόψεις και μάλιστα διεκδικούν δάφνες προοδευτικότητας και αριστεροσύνης, είναι απόλυτα ενδεικτικό και αποδεικτικό του χαρακτήρα του συγκεκριμένου πολιτικού σχηματισμού. Γιατί, όσοι στις σημερινές συνθήκες περιορίζουν το βασικό οικονομικό πρόβλημα στο «διαρθρωτικό πρόβλημα» και στην ...«ακραία» κοινωνική ανισότητα, προτείνοντας ως διέξοδο την αναδιανομή, το μόνο που καταφέρνουν είναι ταυτόχρονα δύο πράγματα. Πρώτον, να αφοπλίζουν την εργατική τάξη προβάλλοντας την ουτοπία της δυνατότητας εφαρμογής πολιτικής αφαίρεσης κερδών από το κεφάλαιο για να δοθούν στους φτωχούς και μάλιστα σε συνθήκες απελευθέρωσης. Αρα εμποδίζουν τη συνειδητοποίηση ότι οι κοινωνικές ανισότητες, η ακραία και κάθε φτώχεια είναι αποτέλεσμα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, που απαιτεί πάλη για την ικανοποίηση όλων των λαϊκών αναγκών κόντρα στα μονοπώλια, με προοπτική τον κύριο στόχο, που είναι η ρήξη και η ανατροπή του ίδιου του συστήματος. Δεύτερον, να γίνονται ουρά και να αναμασούν όσα μονότονα επαναλαμβάνουν τους τελευταίους μήνες οι πλέον ντούροι θιασώτες των εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής, με το περιτύλιγμα του εξωραϊσμού μέσω αναδιανομής, του μικρότερου κακού. Γιατί καμιά αναδιανομή δε λύνει τις κοινωνικές ανισότητες.

Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι μόλις προχτές, σε άρθρο του στην «ΕΣΤΙΑ», ο γνωστός για τις απόψεις του Ανδριανόπουλος έλεγε περίπου τα ίδια, όταν, μιλώντας για το «νέο καπιταλισμό», εξηγούσε ότι «το μέλλον του βρίσκεται στην φροντίδα της κοινωνικής του φυσιογνωμίας», μια και «η μεγάλη ανισότητα προκαλεί σοβαρές ψυχολογικές παρενέργειες» και άρα πρέπει να «φροντίζει, ώστε οι όποιες διαφορές εισοδημάτων να συμπληρώνονται από σοβαρές και αποτελεσματικές κοινωνικές υπηρεσίες».