Είχα γράψει γι' αυτά και στο προηγούμενο Συνέδριο. Για το δικαίωμα των συνταξιούχων να διατηρηθεί το επίπεδο ζωής τους και στη συντάξιμη περίοδο, για το δικαίωμα χρήσης των νέων επιστημονικών ανακαλύψεων, για το αίσχος να αναγκάζονται οι γιατροί σε επιλογή στο κρεβάτι της Εντατικής, ανάμεσα σε αυτούς και τους νέους, για το δικαίωμα στην επικοινωνία με συγγενείς, φίλους, συναδέλφους, συναγωνιστές, συντρόφους, για το δικαίωμα πρόσβασης στον πολιτισμό, ακόμα κι όταν δεν μπορούν να κινούνται μόνοι τους, για το δικαίωμα στον αξιοπρεπή θάνατο στην ώρα του, αυτή που καθορίζει η επιστημονική και τεχνολογική πρόοδος.

Το νόημα της απαίτησης για δημόσια γηροκομεία, που περιέλαβε στις διεκδικήσεις του το συνταξιουχικό κίνημα, περιλαμβάνει μια φροντίδα σε αυτά ανάλογη με τις διαρκώς εξελισσόμενες δυνατότητες που παρέχει η πρόοδος αυτή. Σήμερα πρέπει να συνειδητοποιηθεί από τον λαό πως είναι απαράδεκτο κοινωνικά να επαφίεται η φροντίδα των υπερήλικων στις κερδοσκοπικές ορέξεις των σημερινών οίκων ευγηρίας, που είναι κατά κανόνα κολαστήρια ελάχιστης φροντίδας, δεσίματος σε ένα κρεβάτι με καθετήρα κ.λπ.

Και, βέβαια, ώσπου να ανέβει η κοινωνική και συλλογική συνείδηση, συνοδευόμενη με τα απαραίτητα μέσα, σε βαθμό που να μη θεωρεί ο υπερήλικας πως τον διώχνουν οι δικοί του από το σπίτι του, για να τον ξεφορτωθούν σε ένα γηροκομείο, οφείλουμε να διεκδικούμε το δικαίωμά του να βοηθιέται με επάρκεια, όταν δεν θα το μπορεί μόνος του, για τις καλύτερες δυνατές συνθήκες διαβίωσης στο σπίτι του, χωρίς πόνους, κατακλύσεις, ανυπλησιά για ώρες μετά τις αφοδεύσεις, εγκατάλειψη κ.λπ. Αυτά που συμβαίνουν σήμερα, με τις πενιχρές δυνατότητες που δίνουν οι κατά κανόνα χρησιμοποιούμενες ανειδίκευτες μετανάστριες, σε συνδυασμό με την καταβαράθρωση των συντάξεων, που δεν φτάνουν για την πληρωμή τους.

Ενας επαρκής κοινωνικός προγραμματισμός θα περιλάμβανε και μελέτη, εξέλιξη, παραγωγή μηχανημάτων, που θα έκαναν το κρεβάτι του κατάκοιτου εργαστήριο περιποίησης και εξασφάλισης των καλύτερων ανά πάσα στιγμή συνθηκών διαβίωσής του, σε συνδυασμό με τις υπηρεσίες εξειδικευμένου ατόμου για τη φροντίδα του, για το οποίο οι πολιτικές των σημερινών κυβερνήσεων δεν παρέχουν ούτε το 1/3 των απαραίτητων δαπανών.

Ενας επαρκής κοινωνικός προγραμματισμός θα έπρεπε επίσης να περιλαμβάνει ολόκληρο πλέγμα ιδεολογικής προσαρμογής, ακόμα και ψυχολογικής υποστήριξης, για να αντιμετωπίσουν οι ηλικιωμένοι κι οι υπερήλικες με νηφαλιότητα τις δυσκολίες που συνοδεύουν τα τελευταία τους χρόνια και τη διαδικασία έως τον θάνατο. Να τον αντιμετωπίζουν ψύχραιμα, έχοντας επίγνωση ότι δώσανε το μάξιμουμ που μπορούσαν στην κοινωνία, στα αδέρφια και τους συντρόφους τους, ότι αυτή η συνεισφορά τους μένει αθάνατη, ότι αποτελεί κι αυτή λιθαράκι του αυριανού οικοδομήματος της «Παναθρώπινης Φιλιάς» του Βάρναλη. Και με αυτήν την πεποίθηση να μην τον φοβούνται, αφού «ο Χάρος» δεν παίρνει παρά μόνο το αρρωστημένο άχρηστο κορμί, το οποίο η Επιστήμη και η Φύση δεν μπορούν να το λειτουργούν πλέον.

Οι αναφορές αυτές για τις απαραίτητες συνθήκες διαβίωσης των ηλικιωμένων και υπερηλίκων δεν μπορούν παρά να είναι αντικείμενο διεκδίκησης, όσο υπάρχει το σημερινό απάνθρωπο καπιταλιστικό σύστημα. Και, βέβαια, να είναι ενταγμένες στη διεκδίκηση «συντάξεων και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης που να καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες μας». Οπως και στη διεκδίκηση για τη μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και στη θαρραλέα συντριβή των γλοιωδών αλλά και δηλητηριωδών επιχειρημάτων, σαν κι αυτό της αύξησης του προσδόκιμου ζωής, που δεν είναι παρά το 1/10 με 1/20 της φρεναρισμένης, σε σχέση με την παραγωγικότητα, καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Οι συνταξιούχοι, ηλικιωμένοι και υπερήλικες, έχουν αυτά τα δικαιώματα γιατί τα πλήρωσαν στον ενεργό τους βίο, γιατί έδωσαν πολλά για να αναθρέψουν τα παιδιά τους, τα οποία τους το οφείλουν, και με την προσωπική τους συνεισφορά, που έχει και αυτή την αξία της, αλλά κυρίως με τη διεκδίκηση για τους ηλικιωμένους μέρους της τεράστιας υπεραξίας που τους έκλεβαν στον ενεργό τους βίο. Οι συνταξιούχοι έχουν δικαίωμα να κάνουν αυτό που τους ευχαριστεί, να ζουν δημιουργικά εκεί και όπως το θέλουν. Και όταν αρχίσουν οι δυσκολίες της κατάπτωσης, να ζήσουν χωρίς πόνους, όσο γίνεται πιο ευχάριστα ή λιγότερο δυσάρεστα. Στις δυσκολότερες στιγμές, να μην πονάνε, να έχουν επαφή με τους δικούς τους, συγγενείς, συναγωνιστές, συναδέλφους, όσο είναι ζωντανό το μυαλό. Και να αφιερώνεται σε αυτούς το αναλογούν μέρος της επιστημονικής και τεχνολογικής εξέλιξης για όλες τις αρνητικές συνέπειες της τελικής κατάπτωσης.

Με την απαραίτητη συμπύκνωση στο πλαίσιο των Θέσεων, θα έβλεπα σε αυτές, ίσως και σαν αδέξιο παράδειγμα, τις παρακάτω σειρές, σε τιτλοφορημένη ενότητα, για την υπόθεση των συνταξιούχων, που περιλαμβάνουν το 30% του πληθυσμού της χώρας μας.

Δείγμα της προϊούσας σαπίλας του καπιταλισμού είναι και η συνεχιζόμενη εγκληματική σταδιακή απαλλαγή των εργοδοτών από τις εισφορές για την υγεία και τη σύνταξη των εργαζομένων. Πρόκειται για τις εισφορές που δίνονται είτε απευθείας από τους εργοδότες, είτε μέσω της συμμετοχής του εργαζόμενου, που θα έπρεπε να έχει μισθό που να αντέχει αυτήν τη συμμετοχή.

Και όπως κάνουμε για όλες τις πλευρές του αγωνιστικού διεκδικητικού κινήματος, οι συνταξιουχικές οργανώσεις πρέπει να ασχοληθούν με τους βασικούς τομείς που καλύπτουν την αναγκαία κοινωνική φροντίδα για τους απόμαχους της δουλειάς, ακόμα και μέσα στο σημερινό πλαίσιο υποχώρησης των δυνατοτήτων του λαϊκού κινήματος να ανατρέψει τις καταστροφικές πολιτικές του μεγάλου κεφαλαίου.

Ο αγώνας για τη διεκδίκηση δημόσιων γηροκομείων πρέπει να συνδυαστεί με τις συνθήκες ζωής σε αυτά, με την επαρκή περιποίηση και φροντίδα. Παράλληλα υπάρχει τεράστιο αντικείμενο διεκδίκησης σχετικά με τη φροντίδα που έχουν ανάγκη οι ηλικιωμένοι που μένουν μέχρι τον θάνατό τους στο σπίτι τους.

Η πρωτοπόρα δραστηριότητά μας στο «Σπίτι του Αγωνιστή» πρέπει να είναι παράδειγμα προς μίμηση. Να ενσωματωθεί με το συνταξιουχικό κίνημα και να επεκταθεί, με προοπτική να καλύψει όλη την Ελλάδα.

Οι διεκδικήσεις μας πρέπει να συνδυάζονται με το όραμα της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας, που θα αντιμετωπίζει αυτές τις καταστάσεις, παρέχοντας τεράστια αναλογία πόρων σε σχέση με τη σημερινή, ώστε να μπορούν οι ηλικιωμένοι να απολαύσουν την ξεκούραση μετά τη σύνταξη, που θα δίνεται όλο και νωρίτερα. Να έχουν δημιουργική ενασχόληση και προσφορά στην κοινωνία, να απολαμβάνουν εκδρομές, πολυποίκιλη ψυχαγωγία, να εξασφαλίζεται η συμμετοχή τους στα πολιτικά και πολιτιστικά δρώμενα.

Οι σύλλογοι των συνταξιούχων οφείλουν να διεκδικούν επιχορηγήσεις για να μπορούν να κάνουν προοδευτικές καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, εκδρομές με δημιουργική ξενάγηση, γιορτασμούς και λοιπά. Να ενταχθεί συντονισμένα στο γενικότερο ενδιαφέρον και την ενασχόλησή μας η σημαντική δραστηριότητα των ΚΑΠΗ.

Οι εξελίξεις του προηγούμενου διαστήματος, που αποτυπώθηκαν και σε αποτελέσματα αρχαιρεσιών σωματείων, όπως για παράδειγμα στις εκλογές των νοσοκομειακών γιατρών, αποτελούν επιτυχίες του ΚΚΕ και του πολιτικού σχεδιασμού με θετική επίδραση συνολικά στη ζωή του λαού.

Η ενίσχυση της επιρροής του ΚΚΕ στους εκπαιδευτικούς, που αποδείχθηκε στις εκλογές των συνδικαλιστικών τους οργάνων και οι διαδοχικές πρωτιές της «Πανσπουδαστικής» (που δεν αμφισβητούνται από κανέναν, εκτός από τη ΔΑΠ, που συνεχίζει να αυτοπροσδιορίζεται πρώτη) είναι ένδειξη ότι μεγάλο μέρος εκπαιδευτικών, φοιτητών, νέων, αποδέχονται την πολιτική του ΚΚΕ.

Οι άνθρωποι που δίνουν σημασία σε όσα λέει το ΚΚΕ είναι πολλοί και φαίνεται ότι γίνονται περισσότεροι.

Με δεδομένα τα παραπάνω, σχετικά με τις Θέσεις επισημαίνω:

Οι Θέσεις της ΚΕ για το Συνέδριο αναφέρονται στην Απόφαση της ΚΕ για τον νόμο περί «ισότητας στον γάμο και στην από κοινού γονική μέριμνα από ομόφυλα ζευγάρια».

Με τη συγκεκριμένη Απόφασή της η ΚΕ υποστηρίζει ότι 1. Από τη συμπληρωματική λειτουργία άνδρα-γυναίκας στη διαδικασία τεκνοποίησης προκύπτει η αμφίπλευρη σχέση μητρότητας-πατρότητας. 2. Η μητρότητα και η πατρότητα είναι εγγεγραμμένες στο είδος «άνθρωπος» 3. Το παιδί έχει δικαίωμα να μην αποκόπτεται από τη σχέση μητρότητας-πατρότητας 4. Η κοινωνική ευθύνη της μητρότητας και της πατρότητας κατοχυρώνεται νομικά με την κοινή γονική μέριμνα.

Σύμφωνα με την ΚΕ, η μέριμνα και η ευθύνη για το παιδί συνδέονται με τη μητρότητα και την πατρότητα.

Αυτό το θεωρεί τόσο σημαντικό θέμα, όσο θεωρεί, όπως αναφέρεται στην Απόφαση, τον άλλο λόγο που το ΚΚΕ καταψήφισε το νομοσχέδιο, την εμπορευματοποίηση της τεκνοποίησης και της τεκνοθεσίας.

Σε προφανή αντίθεση με τα παραπάνω:

1. Οι Μαρξ και Ενγκελς αναφέρουν στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο: «Πάνω σε ποια βάση στηρίζεται η σημερινή, η αστική οικογένεια; Πάνω στο κεφάλαιο, πάνω στο ατομικό κέρδος. Η οικογένεια αυτή σε ολόπλευρα αναπτυγμένη μορφή υπάρχει μονάχα για την αστική τάξη. Εχει όμως το συμπλήρωμά της στην αναγκαστική έλλειψη της οικογένειας για τον προλετάριο και στη δημόσια πορνεία».

2. Ο Ενγκελς στο «Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους» γράφει: «Με το πέρασμα των μέσων παραγωγής σε κοινωνική ιδιοκτησία, παύει η ατομική οικογένεια να είναι η οικονομική μονάδα της κοινωνίας. Το ατομικό νοικοκυριό μετατρέπεται σε κοινωνικό λειτούργημα. Η περιποίηση και ανατροφή των παιδιών γίνεται δημόσια υπόθεση. Η κοινωνία φροντίζει ισότιμα για όλα τα παιδιά, είτε είναι παιδιά νόμιμου γάμου είτε νόθα».

3. Ο Λένιν, σύμφωνα με αυτά που γράφει η Κλάρα Τσέτκιν, λέει: «Με λίγα λόγια, εφαρμόζουμε επισταμένα την απαίτηση του προγράμματός μας, να μεταθέσουμε τις δουλειές του νοικοκυριού και της διαπαιδαγώγησης, των ατομικών νοικοκυριών σε κοινότητες», οπότε, όπως λέει παρακάτω: «Ενώ πάλι για τα παιδιά δημιουργούνται πιο ευνοϊκές συνθήκες για την ανάπτυξή τους, από ό,τι θα είχαν στο σπίτι».

4. Στο έργο του Μπρεχτ «Ο κύκλος με την κιμωλία», όπως σε παρόμοιους μύθους από τους οποίους έχει εμπνευστεί, ένα παιδί τοποθετείται μέσα σ' έναν κύκλο και ζητείται από δύο γυναίκες να το τραβήξουν από τα χεράκια του με δύναμη, η κάθε μια προς το μέρος της. Οποια καταφέρει να το βγάλει από τον κύκλο, θα το κρατήσει δικό της για πάντα. Στο έργο του Μπρεχτ η βιολογική μητέρα το τραβά με δύναμη, ενώ η γυναίκα που το μεγαλώνει αναδεικνύεται ως η πραγματική του μάνα, δεν θέλει να το πονέσει και το αφήνει. Με αυτόν τον τρόπο ο Μπρεχτ παίρνει θέση στο συγκεκριμένο ζήτημα, ότι η βιολογική σχέση δεν είναι το καθοριστικό κριτήριο για το πώς πρέπει να μεγαλώνει το παιδί.

5. Ακόμα και η ίδια η Απόφαση της ΚΕ αναφέρει ότι με την ένταξη της γυναίκας στη μισθωτή εργασία και την αυτοαπασχόληση «Η μητρότητα ως κύριος κοινωνικός ρόλος της γυναίκας υποχωρούσε, ενώ αναβαθμιζόταν η πατρική ευθύνη, ιδιαίτερα για την εργατική τάξη και τα λαϊκά τμήματα των μεσαίων στρωμάτων της πόλης.

Οι εξελίξεις αυτές αποτυπώθηκαν σε ουσιαστικές αλλαγές στο Δίκαιο (Οικογενειακό, Εργατικό κ.λπ.)» που όπως αναφέρεται παρακάτω: «Αυτά ήταν κατοχυρωμένα στη Σοβιετική Ενωση, πολύ αργότερα στις καπιταλιστικές χώρες, όπως και στην Ελλάδα». Περιγράφεται δηλαδή η μέριμνα για τα παιδιά ως μεταβλητή κατάσταση.

Με βάση όλα αυτά προκύπτει ότι επιδίωξη του ΚΚ πρέπει να είναι η ευθύνη της διαπαιδαγώγησης των παιδιών να είναι συλλογική. Η βιολογική σχέση δεν πρέπει να είναι ο καθοριστικός παράγοντας της ανατροφής των παιδιών, που δεν πρέπει να είναι ιδιωτική υπόθεση, πάνω από όλα για το καλό των ίδιων των παιδιών. Αρα δεν προσανατολίζει σωστά η Απόφαση της ΚΕ, στον βαθμό που ανάγει σε κύριο ζήτημα της ανατροφής τη σχέση μητρότητας - πατρότητας.

Από εκεί και πέρα, εννοείται ότι στον καπιταλισμό, στο σύστημα που τιμωρεί από τη γέννησή του το παιδί που γεννιέται φτωχό και αντιμετωπίζει τις ανάγκες του με κριτήριο την ταξική του θέση, το σύστημα που έχει χωρίσει τους γονείς από τα παιδιά τους με τα 13ωρα και την παρέμβαση που κάνει στη διαμόρφωση της συνείδησης από πολύ μικρή ηλικία, υπάρχουν πολλοί λόγοι για να ανησυχεί ο λαός και να μην έχει εμπιστοσύνη όταν οι κυβερνήσεις που το υπηρετούν νομοθετούν σχετικά με την οικογένεια.

Επίσης, θα έπρεπε στις Θέσεις και πρέπει να συμπεριληφθεί στην Απόφαση το πολύ σημαντικό ζήτημα της εμπορίας ανθρώπων.

Επιπλέον, το ΚΚΕ, όπως σωστά έχει κάνει την πρόταση για την επίταξη των ιδιωτικών κλινικών ή εναντίον των πλειστηριασμών, θα πρέπει αντίστοιχα να διαμορφώσει προτάσεις και αιτήματα άμεσης ανακούφισης και προστασίας της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων ως ενοικιαστών κατοικίας.

Κλείνοντας, σχετικά με το κεντρικό θέμα του Συνεδρίου, το γεγονός ότι το ΚΚΕ όχι μόνο πρωτοστάτησε στο κίνημα των Τεμπών, αλλά συνέβαλε καθοριστικά στον προσανατολισμό του και στο να αποκτήσει ουσιαστικό περιεχόμενο, να συνδεθεί συνολικά με τα αιτήματα και τη ζωή των εργαζομένων και του λαού, με απεργιακές κινητοποιήσεις, να αναδειχθούν οι πραγματικές αιτίες, να αποκτήσει μαζικότητα και διάρκεια, επιβεβαιώνει την ικανότητά του ως Κόμμα να παρεμβαίνει στις εξελίξεις με βάση τον στόχο του. Αυτά τα γράφω γνωρίζοντας και προσωπικά, ως εργαζόμενος στην Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας, πόσο ενεργά ο μηχανισμός του κράτους και των εταιρειών επιδίωξε και επιδιώκει να μην αναδειχθεί το καπιταλιστικό κέρδος ως η πραγματική αιτία του εγκλήματος και να κρυφτούν οι κίνδυνοι που συνεπάγεται για την ασφάλεια των μεταφορών.

Καλή επιτυχία στο 22ο Συνέδριο του ΚΚΕ!

Ηδη, πάνω από έναν αιώνα πριν, ο Λένιν στο έργο «Τι να κάνουμε; Τα φλέγοντα ζητήματα του κινήματός μας» θέτει τις βάσεις, τις αρχές, τους όρους λειτουργίας του Προλεταριακού Κόμματος Νέου Τύπου, που θα ηγηθεί στην πάλη της εργατικής τάξης για την ανατροπή του καπιταλισμού, την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού. Από τις αρχές του 20ού αιώνα, ξεκινάει η μεγάλη ιστορία του μπολσεβικισμού, της επαναστατικής πτέρυγας των σοσιαλδημοκρατικών τότε κομμάτων, τίθενται τα θεμέλια του προλεταριακού διεθνισμού, η δικτατορία του προλεταριάτου, ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, οι βάσεις του επιστημονικού σοσιαλισμού. Το επαναστατικό ρεύμα, που πιο πιστά εξέφραζε η «Αριστερά του Τσίμερβαλντ», οι μπολσεβίκοι, ο Καρλ Λίμπκνεχτ, ο επαναστατικός αγώνας απέναντι στη «δικιά σου» ιμπεριαλιστική αστική τάξη, οι διεθνιστές στην πράξη, αποτέλεσαν το μόνο ρεύμα εντός των Σοσιαλδημοκρατικών Κομμάτων που δεν πέρασε με το μέρος της αστικής τάξης της χώρας τους, δεν πρόδωσε την επανάσταση.

Ετσι, μετά την αστικοδημοκρατική επανάσταση στη Ρωσία, τον Απρίλη, ο Λένιν καλεί άμεσα σε Συνέδριο του Κόμματος, για τις θέσεις σχετικά με τον Ιμπεριαλισμό, τη στάση απέναντι στο κράτος, διόρθωση του «προγράμματος μίνιμουμ» και για αλλαγή της ονομασίας σε Κομμουνιστικό Κόμμα, καθώς ήταν πιο σωστή στη βάση της επιστημονικής θεωρίας του μαρξισμού και λόγω της προδοσίας των Σοσιαλδημοκρατικών Κομμάτων διεθνώς.

Το Συνέδριο ήταν πάντοτε η κορυφαία εσωκομματική διαδικασία. Η διαδικασία - θεμέλιο για τη στρατηγική, τη διόρθωση λαθών, την ανάλυση των φαινομένων από την πρωτοπορία της εργατικής τάξης, το Κόμμα της. Με αυτόν τον τρόπο, οι Μπολσεβίκοι ηγήθηκαν στην εκπλήρωση του ιστορικού σκοπού του προλεταριάτου της Ρωσίας, κατέκτησαν επαναστατικά την εξουσία τον Οκτώβρη του 1917.

Το Κόμμα μας κουβαλάει αυτή τη βαριά κληρονομιά, σε συνδυασμό με την πλούσια Ιστορία του, που ξεκινά το 1918, έχοντας ρίζες σε κάθε τόπο της Ελλάδας, στους χώρους δουλειάς, δεσμούς στα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα, στα πιο απομακρυσμένα χωριά. Εχοντας μια μακρόχρονη δύσκολη πορεία, κατά την οποία ποτέ δεν βγήκε από το κάδρο ο βασικός στρατηγικός στόχος, η σοσιαλιστική επανάσταση και η εργατική εξουσία. Ο ΔΣΕ, κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, ήταν αποτέλεσμα αλύγιστης στάσης, θυσίας αίματος χιλιάδων κομμουνιστών.

Τα Συνέδριά μας αποτέλεσαν τη διαδικασία διαμόρφωσης των επαναστατικών χαρακτηριστικών μας, αποκατάστασής τους ακόμα και στους πιο δύσκολους καιρούς. Διαμόρφωσαν το ΚΚΕ στο Κόμμα που είναι σήμερα, με το Επαναστατικό μας Πρόγραμμα ως αποτέλεσμα του 19ου Συνεδρίου. Κόμμα με μεγάλη συμβολή και στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα σε περίοδο οπισθοχώρησης και αντεπανάστασης, με σύγχρονες επεξεργασίες που λαμβάνουν υπόψιν τη ζωντανή πραγματικότητα και θεμελιώνονται στην κοσμοθεωρία του μαρξισμού - λενινισμού, λαμβάνοντάς την όχι ως δόγμα, αλλά ως καθοδήγηση για δράση.

Κοιτώντας το σύνθημά μας: «ΚΚΕ δυνατό, σταθερό σε κάθε δοκιμασία, έτοιμο στο κάλεσμα της Ιστορίας, για τον Σοσιαλισμό» χρειάζεται να κατανοούμε ότι η δουλειά μας σήμερα, της προετοιμασίας του υποκειμενικού παράγοντα, διαμορφώνει το έδαφος των αντικειμενικών συνθηκών του αύριο. Οχι πως μπορούμε να «πυροδοτήσουμε» τις επαναστατικές συνθήκες, που διαμορφώνονται αντικειμενικά, αλλά μπορούμε να καθορίσουμε τους όρους που θα παλεύουμε, τους δεσμούς που θα έχουμε με την εργατική τάξη, τις συνειδήσεις που καταφέραμε να αποσπαστούν από την αστική ιδεολογία, τον επαναστατικό στρατό του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.

Κόμμα ιδεολογικά και πολιτικά ατσαλωμένο, με σωστή λειτουργία, με ρίζες σε κάθε τόπο, χώρο δουλειάς, σχολή Πανεπιστημίου και Κατάρτισης, στους αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους, σημαίνει Κόμμα δυνατό και σταθερό σε κάθε δοκιμασία. Κόμμα που πλαταίνει και βαθαίνει τους δεσμούς του, εντάσσει τα προβλήματα που υπάρχουν σε έναν κλάδο στον σχεδιασμό του υπό το πρίσμα του Προγράμματός του, για το πώς ο κλάδος αυτός θα διαμορφωθεί στον Σοσιαλισμό, ασκώντας επιθετικά την ιδεολογικοπολιτική διαπάλη σε κάθε χώρο και στρατολογεί, οικοδομώντας γερές ΚΟΒ και ΟΒ, σημαίνει Κόμμα πιο έτοιμο στο Κάλεσμα της Ιστορίας για τον Σοσιαλισμό.

Σε αυτή τη βάση, υπάρχει μεγάλη καθοδηγητική ευθύνη, στο κατά πόσο οι Θέσεις αφομοιώνονται, η ιδεολογική - μορφωτική δουλειά δεν αντιμετωπίζεται ως παράλληλο καθήκον, η οικοδόμηση βρίσκεται διαρκώς στον προσανατολισμό μας, πώς η ΚΟΒ εξειδικεύει τη διαπάλη, φροντίζει να γίνεται κατανοητός ο δρόμος κατάκτησης του σοσιαλισμού, η ανωτερότητά του, η αξιοποίηση των σύγχρονων επιτευγμάτων στον σοσιαλισμό σε αντιπαραβολή με τον καπιταλισμό.

Στο πλαίσιο ατσαλώματος των δυνάμεών μας, χρειάζεται να φροντίσουμε ότι και o πιο νέος ΚΝίτης έχει αφιερώσει χρόνο στην αφομοίωση του Προγράμματος, να οργανωθεί η μελέτη συγκεκριμένα ώστε να αποκτιέται διαλεκτικο-υλιστική μέθοδος ανάλυσης των φαινομένων. Η εσωοργανωτική λειτουργία αντανακλάται στην παρέμβασή μας. Αν αντιλαμβανόμαστε συντρόφους περιορισμένων δυνατοτήτων, οι σύντροφοι αντίστοιχα θα αντιλαμβάνονται περίγυρο περιορισμένων δυνατοτήτων, δεν θα δουλεύουν με την πρότασή μας, το Πρόγραμμα, θα δημιουργούνται αντιλήψεις «δεν κάνει για το Κόμμα, είναι μόνο για το κίνημα».

Οι αδυναμίες υπάρχουν, όμως τα βήματα στη σωστή κατεύθυνση που έχουν γίνει λ.χ. στην Αχαΐα δεν ήταν δεδομένα. Στους χώρους της Επαγγελματικής Κατάρτισης, στη βάση των εκτιμήσεων και των συμπερασμάτων για το κίνημα, με υπομονετική, σταθερή δουλειά, επαναλειτούργησε ο Σύλλογος Δημοσίων ΣΑΕΚ (πρώην ΙΕΚ) μετά από 3 χρόνια, συγκροτήθηκε ΔΣ, πραγματοποιήθηκε Γενική Συνέλευση, κατέβηκαν οι σπουδαστές στον δρόμο.

Χρειάζεται να προωθηθεί η ενότητα των σπουδαστών με τα σωματεία, το Εργατικό Κέντρο Πάτρας, να εξηγούμε τι κίνημα έχουμε ανάγκη, δηλαδή με αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, αναπτύσσοντας αντανακλαστικά για ειδικότητες που θα ενταχθούν στην Πολεμική Βιομηχανία. Η οικοδόμηση, το κέρδισμα συνειδήσεων στην Κατάρτιση, χώρο που χτυπάει η καρδιά της επόμενης βάρδιας της εργατικής τάξης, σημαίνει αυριανή τροφοδοσία των κλαδικών ΚΟΒ σε νευραλγικούς κλάδους της παραγωγής.

Απαραίτητα είναι το εξειδικευμένο σχέδιο, η οικοδόμηση να γίνεται υπόθεση κάθε μέλους και όχι μόνο του γραμματέα, χωρίς εμπειρισμούς, με ανταλλαγή πείρας, αξιοποίηση του «Ριζοσπάστη», της ΚΟΜΕΠ, του «Οδηγητή» δημιουργικά, εισήγηση που δεν παραθέτει απλά εξελίξεις, αλλά εμπλουτίζει τη συζήτηση ιδεολογικοπολιτικά. Να μας απασχολεί το πώς σε συζητήσεις θέτουμε τις επεξεργασίες μας, ώστε να σπάνε αυταπάτες και συγχύσεις, να αποδεικνύεται η ανωτερότητα των Κομμουνιστικών Σχέσεων παραγωγής, του Κεντρικού Σχεδιασμού, του εργατικού ελέγχου, της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Με το προσωπικό μας παράδειγμα να εμπνεύσουμε, να ηγηθούμε, πέφτοντας στη μάχη με αυταπάρνηση για τη συγκέντρωση δυνάμεων, τα μέτωπα πάλης σήμερα, να βελτιώσουμε τα θεμέλια για τις μάχες του αύριο, για την αποφασιστική σύγκρουση!

Στις Θέσεις για το 22ο Συνέδριο, στο κομμάτι που αφιερώνεται στην παρέμβασή μας στον Αθλητισμό σημειώνεται: «Δεν κατανοείται ολόπλευρα η σημασία της παρέμβασης του Κόμματος στο μέτωπο του Αθλητισμού και η αντιστοίχιση οργανωτικών μέτρων και πρωτοβουλιών».

Θέλω να βοηθήσω με κάποιες σκέψεις από την εμπειρία μου σε σχέση με την παρέμβαση και τη δραστηριότητα στους ορειβατικούς - αναρριχητικούς συλλόγους.

Είναι σημαντικό ότι στους αθλητικούς συλλόγους υπάρχει παρέμβαση που αφορά γονείς, παιδιά, μέχρι φορείς της τοπικής και περιφερειακής διοίκησης.

Οι σύλλογοι αυτή τη στιγμή είναι σε μια ασφυκτική κατάσταση, αφού η λειψή χρηματοδότηση που διατίθεται έρχεται να προστεθεί στις δυσκολίες που δημιουργήθηκαν λόγω του νόμου Αυγενάκη, που ως αποτέλεσμα έχει τον στραγγαλισμό του ερασιτεχνικού αθλητισμού. Πολλοί σύλλογοι σταμάτησαν να παίρνουν τη χρηματοδότηση, καθώς αδυνατούν να έχουν τον επαρκή αριθμό αθλητών. Την ίδια στιγμή μεγάλες ΠΑΕ έχουν τη δυνατότητα, χάρη στα οικονομικά τους περιθώρια, να ανοίξουν τις δραστηριότητές τους. Για παράδειγμα, μεγάλα πολυαθλητικά σωματεία που είναι ΠΑΕ - ΚΑΕ έχουν πάρει έγκριση για λειτουργία αναρριχητικών πιστών. Παιδιά - αθλητές μαζί με τους γονείς τους τη μια βρίσκονται σε έναν σύλλογο, την άλλη μέρα ψάχνουν απεγνωσμένα να δουν πού θα πάνε να συνεχίσουν τη δραστηριότητά τους (αυτό που αγαπάνε δηλαδή), επειδή λόγω της υποχρηματοδότησης έκλεισε.

Ταυτόχρονα πολλοί σύλλογοι, λόγω της οικονομικής τους αδυναμίας να τα βγάλουν πέρα, αυτό που κάνουν συνήθως είναι να μετακυλούν το βάρος στη λαϊκή οικογένεια, αυξάνοντας πολλές φορές συνδρομές των αθλούμενων, ενώ είναι πλέον κανόνας οι αθλητές να πληρώνουν όλα τους τα έξοδα για τους αγώνες. Δεν πρέπει να βγάζει από το κάδρο κάποιος ότι μέσω των συλλόγων υπάρχει μεγάλη συνδιαλλαγή με δημάρχους, παράγοντες τοπικούς και πολιτικά πρόσωπα. Κάποιοι σύλλογοι μπορεί με τη γραμμή που θα δώσουν να «βγάλουν» μέχρι και δήμαρχο.

Μια άλλη πλευρά αφορά το γεγονός ότι πολλοί σύλλογοι δεν είναι καθαρά αθλητικοί, με αποτέλεσμα κάποιες άλλες πτυχές να αναδεικνύονται ως βασικό στοιχείο παρέμβασής τους, π.χ. οι πεζοπορικοί - ορειβατικοί, κατά μεγάλο μέρος τους απασχολεί η προστασία του περιβάλλοντος. Ετσι, το προηγούμενο διάστημα έγινε μια καλύτερη δουλειά στο πώς θα πατήσει η πρότασή μας συνολικά στους χώρους αυτούς. Με αφορμή την πυρκαγιά στην Πάρνηθα το 2023 αυτό αποτυπώθηκε, πήρε μορφή. Με καλή καταγραφή του τι έχουμε και πού, οι δυνάμεις μας όχι μόνο κινητοποιήθηκαν, αλλά πρωτοστάτησαν στην οργάνωση της δράσης, αφού ήταν ένα ζήτημα που τους άγγιζε άμεσα, μιας και η φύση είναι ο «φυσικός τους χώρος». Η Πάρνηθα, συγκεκριμένα, είναι βουνό που σχεδόν κάθε σύλλογος έχει περπατήσει. Καταφέραμε έτσι και κάναμε έναν συντονισμό συλλόγων με αιτήματα πολιτικά, σπάσαμε τη γραμμή που κυριαρχούσε, «όχι πολιτική μέσα στους συλλόγους». Κάναμε παρεμβάσεις στο υπουργείο Πολιτικής Προστασίας, ξεχωρίσαμε τις θέσεις μας από δυνάμεις που τους ενδιέφερε να δουλέψει μόνο το «μαγαζάκι» τους, με αποτέλεσμα να βγούμε πιο δυναμωμένοι σε επόμενες αρχαιρεσίες σε κάποιους συλλόγους, αλλά και δικοί μας οπαδοί να βγάλουν καλύτερα συμπεράσματα για το πώς πραγματικά θέλουμε να λειτουργούν και τι θέση να παίρνουν οι σύλλογοι αυτοί. Τώρα από καλύτερες θέσεις ανοίγουμε την πρότασή μας. Βέβαια θέλει ακόμα περισσότερη δουλειά το πώς θα ζυμώνεται παρακάτω.

Πέρα από το κομμάτι της προστασίας της φύσης, βάζουμε τη θέση μας ότι δεν μπορεί το κόστος συνέχεια να μετακυλίεται στους γονείς ή στους αθλητές. Πιέζαμε να παρθούν μέτρα στήριξης, που βέβαια δεν μπορεί σε όλους τους συλλόγους να είναι το ίδιο, μιας και έχουν διαφορετικά «ταμεία».

Εδώ πρέπει να μπει και η συνθετότητα του ζητήματος, που θέλει περισσότερη, ολόπλευρη δουλειά και καθοδηγητική βοήθεια, γιατί η παρέμβαση ενός κομματικού μέλους ή οπαδού μπορεί να είναι από διαφορετικές μεριές. Κάποιος μπορεί να είναι μέλος ΔΣ συλλόγου ή εργαζόμενος στον σύλλογο (προπονητής, γραμματεία κ.λπ.)., αθλητής ή ακόμα και γονιός - συγγενής αθλητή. Η παρέμβαση του καθενός από αυτούς μπορεί να είναι σε διαφορετικό επίπεδο και με διαφορετική εμβέλεια, όμως όλοι πρέπει να έχουν έναν κοινό στόχο: Να ανοίγει η πολιτική μας πρόταση για μαζικό λαϊκό αθλητισμό και το διεκδικητικό μας πλαίσιο.

Γιατί π.χ. άλλη παρέμβαση θα κάνει ένα κομματικό μέλος που είναι εκλεγμένο μέλος ΔΣ την ώρα που θα κουβεντιάζεται αν πρέπει ή όχι να μειωθεί ο μισθός εργαζόμενου του συλλόγου, και άλλο θα ανοίξει ο αθλητής του ίδιου συλλόγου όταν του πουν ότι θα αυξηθεί η συμμετοχή του στους αγώνες. Το κύριο είναι να υπάρχει συντονισμός, να ζυμώνεται και από τους δύο το διεκδικητικό πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί, να συσπειρώνεται κόσμος τριγύρω, να ανοίγει η κουβέντα για το τι συλλόγους θέλουμε και, στην τελική, τι αθλητισμό θέλουμε και σε ποια κοινωνία μπορεί να επιτευχθεί αυτό.

Σε αυτό μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο ο συντονισμός των παραπάνω με τις κομματικές ομάδες τοπικής διοίκησης στην κάθε περιοχή, μιας και πολλά ζητήματα ανοίγουν μέσα στους δήμους, π.χ. παρέμβαση στον δήμο Αγίου Δημητρίου για αύξηση τελών σε γήπεδα τένις και πίεση στη δημοτική αρχή να μην προχωρήσει, και άλλες παρεμβάσεις.

Φαίνεται ότι από το προηγούμενο Συνέδριο έχουν γίνει βήματα. Εχει γίνει προσπάθεια να καλυτερέψει η παρέμβασή μας στον Αθλητισμό γενικότερα, που όμως από μόνο του δεν αρκεί. Θέλει ολόπλευρη καθοδηγητική δουλειά και στο κομματικό μας δυναμικό και στον περίγυρό μας, τι πάμε να κάνουμε κάθε φορά, τι πάμε να ανοίξουμε και στην τελική ποιος ο στόχος μας.

Ενώ σε κεντρικό επίπεδο έχουμε πάρει ωραίες πρωτοβουλίες, π.χ. με τα Αθλητικά Camp της ΚΝΕ ενόψει του Φεστιβάλ, τουρνουά ποδοσφαίρου κ.λπ., η ημερίδα για τον αθλητισμό, εκδηλώσεις που κάναμε για Πανιώνιο, Γόδα κ.ά., αυτές είναι «κουτσές» αν δεν μπορούν να πατήσουν πιο κάτω, αν δεν μπουν στην ίδια τη ζωή εκεί που τις θέλουμε, στους συλλόγους δηλαδή.

Γιατί η δουλειά που κάνουμε σήμερα αφορά ΚΑΙ τους συλλόγους, είναι μια δουλειά υποδομής. Αλλωστε, ιστορικά, αν μελετήσει κάποιος, αρκετοί αθλητικοί σύλλογοι χρησιμοποιήθηκαν από το κίνημα και σε δύσκολες περιόδους ως κυψέλες οργάνωσης αλληλεγγύης στις γειτονιές, ή ακόμα και ως παράνομοι μηχανισμοί για δουλειά που χρειαζόταν να γίνει σε άλλους τομείς.

Καλή τύχη στο Συνέδριό μας, με αποφάσεις που θα μας κάνουν να σταθούμε στο ύψος των συνθηκών, από όποιο μετερίζι κι αν βρεθούμε.