Η συζήτηση πάνω στο κείμενο των Θέσεων μπορεί να μας βγάλει ένα βήμα μπροστά. Κοιτώντας τις αδυναμίες μας στα γεμάτα, με σχέδιο επίλυσης να γίνουμε πιο ικανοί στο κεντρικό θέμα του 22ου Συνεδρίου που είναι το Κόμμα.

Ενα Κόμμα «παντός καιρού», που θα συνδυάζει ακόμη πιο αποτελεσματικά το επαναστατικό του Πρόγραμμα με την καθημερινή δύσκολη και απαιτητική επαναστατική δράση σε κάθε μέτωπο. Η δουλειά που κάνουμε σήμερα σε μη επαναστατικές συνθήκες είναι δουλειά προοπτικής, επαναστατικής προοπτικής και προετοιμασίας, γιατί όπως λένε και οι Θέσεις και περιγράφεται στο κείμενο, διανύουμε μια περίοδο σύνθετων και γρήγορων εξελίξεων, μια περίοδο πολεμικής εμπλοκής και προετοιμασίας, που μπορεί ανά πάσα στιγμή να κλιμακωθεί και να γενικευτεί. Γνωρίζοντας λοιπόν ιστορικά, ότι σε τέτοιες συνθήκες μπορεί να ξεσπάσει επαναστατική κατάσταση, έχει μεγάλη σημασία η σημερινή δουλειά, ώστε αυτό να μετατραπεί σε επαναστατική ανατροπή. Είναι κρίσιμο ζήτημα καθοριστικής σημασίας, που με βάση τις σημερινές συνθήκες παίρνει πιο επιτακτικά χαρακτηριστικά.

Τα χρόνια που μεσολάβησαν από το 21ο Συνέδριο μέχρι και σήμερα, που οδεύουμε στο 22ο, μπορούν να μας δώσουν πλούσια συμπεράσματα, ώστε να γίνουμε ακόμη πιο ικανοί στη δουλειά με το Πρόγραμμα του Κόμματος, στην αντιστοίχισή του με την καθημερινή καθοδηγητική δουλειά. Να γίνουμε πιο επιδέξιοι στην προβολή του, αναλόγως και με τις εξελίξεις και τους χώρους που απευθυνόμαστε.

Σε αυτήν την προσπάθεια χρειάζεται να ξεπεράσουμε αδυναμίες, όπως την αναβλητικότητα σε ένα σχέδιο που έχουμε ήδη συζητήσει και συμφωνήσει, ή ότι ενώ γίνεται, μια μαζική δουλειά, αυτή μένει κυρίως σε συνδικαλιστικό επίπεδο, σε συζήτηση πάνω σε εργασιακά και οικονομικά θέματα και αιτήματα και δεν συνδέεται με το καπιταλιστικό σύστημα και την ανατροπή του.

Για παράδειγμα, η δουλειά που έχουμε ξεκινήσει τους τελευταίους μήνες, στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, σε μικρούς αυτοαπασχολούμενους και εμποροϋπαλλήλους, ήταν ένα σχέδιο το οποίο για καιρό παρέμενε ακριβώς αυτό, μόνο ένα σχέδιο. Ωστόσο ενώ μετράμε ήδη ένα χρονικό διάστημα παρέμβασης, έχουμε εντοπίσει και τη δεύτερη αδυναμία. Οτι δηλαδή, ενώ έχουμε αποκτήσει μια συνεχή και σταθερή επαφή με έναν κόσμο, μας ακούει, μας αναγνωρίζει ως τους κομμουνιστές της γειτονιάς του, υπάρχει δυσκολία σύνδεσης των ζητημάτων - προβλημάτων που αντιμετωπίζουν με τη φύση του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος και την διέξοδο από αυτά, μέσα από τη προβολή του Προγράμματός μας, την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού - Κομμουνισμού.

Τα τελευταία χρόνια, η επίθεση που δέχονται η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της είναι πολυεπίπεδη και έντονη, έχει δημιουργήσει ένα έδαφος πάνω στο οποίο μπορούμε να δουλέψουμε. Οι πόλεμοι, η φτώχεια, η ακρίβεια, η ανεπάρκεια σε τομείς Υγείας, Περίθαλψης, Παιδείας, οι εργασιακές συνθήκες, τα ωράρια, οι μισθοί, το έγκλημα στα Τέμπη και ένα σωρό εργατικά ατυχήματα, εντείνουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια και την αμφισβήτηση. Σε αυτό το κομμάτι, τα καθοδηγητικά όργανα έχουν ευθύνη να καθοδηγούν κάθε κομματικό μέλος, να παρεμβαίνει στη γειτονιά του, στον εργασιακό του χώρο, στο κομμάτι που του αντιστοιχεί. Να κατευθύνει την αμφισβήτηση και τη δυσανασχέτηση στον ένοχο καπιταλισμό και όχι στην ενσωμάτωση σε παλιά ή νέα, ανώδυνα μονοπάτια για το σύστημα. Να οδηγήσει να πάρουν χαρακτηριστικά αντιμονοπωλιακής - αντικαπιταλιστικής κατεύθυνσης, να συνδεθούν με την πάλη για μια άλλη κοινωνία, τον Σοσιαλισμό, όπου το επίκεντρο δεν είναι το κέρδος, αλλά η ικανοποίηση των αναγκών του λαού.

Για παράδειγμα, η απεύθυνσή μας σε έναν εργαζόμενο δεν μπορεί να στέκεται στεγνά και μόνο σε μια του ιδιότητα. Δηλαδή ο άνθρωπος αυτός που συναντάμε και συζητάμε μαζί του, δεν είναι μόνο ένας εργαζόμενος σε ένα εμπορικό κατάστημα, αλλά είναι ένας άνθρωπος που έχει παιδιά που πηγαίνουν σχολείο και αντιμετωπίζει τα προβλήματα της υποβαθμισμένης εκπαίδευσης, είναι ένας άνθρωπος που έχει άρρωστους γονείς και δεν μπορεί να τους φροντίσει, γιατί δουλεύει 13 ώρες και δεν υπάρχουν δωρεάν κοινωνικές δομές, είναι ο ίδιος άνθρωπος που αντιμετωπίζει ζητήματα υγείας και δίνει ένα σωρό λεφτά σε γιατρούς, φάρμακα, κ.ο.κ.

Η απάντηση σε όλα αυτά τα ζητήματα που αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος της εργατικής τάξης και των σύμμαχων στρωμάτων, δίνεται μέσα από το Πρόγραμμα του Κόμματος, είναι το ενοποιητικό στοιχείο, η διέξοδος σε όλα τα παραπάνω. Η ένταση της ιδεολογικής δουλειάς σε όλα τα μέτωπα, η αντιστοίχιση της πρακτικής δουλειάς με τη Στρατηγική μας, μπορεί να μας ανοίξει δρόμους στην καθημερινή παρέμβαση.

Η μεγάλη, επιτυχημένη πανεξόρμηση και διακίνηση του «Ριζοσπάστη» με τις Θέσεις του 22ου Συνεδρίου, αποτελεί μεγάλη παρακαταθήκη. Επιβεβαιώνει ότι η εμβέλεια και η απήχηση του Κόμματος είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που καταγράφουμε στις λίστες μας, αναδεικνύοντας και τα όρια που εμείς οι ίδιοι βάζουμε στο άνοιγμά μας, αρκετές φορές.

Σε όλα τα παραπάνω χρειάζεται η ΤΕ να σκύψει περισσότερο, να δούμε πώς θα συμβάλλουμε παραπάνω και θα στηρίξουμε, σε αυτό που λέμε δουλειά με το Πρόγραμμα του Κόμματος, τις ΚΟΒ και τα Φραφεία.

Για παράδειγμα, σε ό,τι αφορά την καθοδήγηση της εργατικής δουλειάς και των δυνάμεών μας που παρεμβαίνουν, σε εργασιακούς χώρους, σωματεία, συλλόγους και φορείς, πρέπει να μας απασχολήσει πώς θα εξασφαλίζεται η σταθερή, συνεχής βοήθεια και στήριξη, σε σχέση με το περιεχόμενο δουλειάς και πώς θα εξειδικεύεται αυτό που λέμε δουλειά με τη Στρατηγική μας. Πώς όλη η πείρα που προκύπτει θα συγκεντρώνεται στο πλαίσιο μιας ομάδας ή μιας επιτροπής του Τομέα, για να αποκτούμε μια πιο καθαρή, πιο συγκεκριμένη εκτίμηση για το ποια είναι η κατάσταση σε κάθε κλάδο, στους κρίσιμους χώρους δουλειάς. Για να έχουμε μια πιο σαφή εικόνα και τοπικά για την οικονομία σε κάθε κλάδο, τους σχεδιασμούς, τις προτεραιότητες, τις εργασιακές σχέσεις που διαμορφώνονται, την ιδεολογική παρέμβαση της εργοδοσίας, τους μηχανισμούς της, τη δράση των άλλων δυνάμεων. Ζητήματα που θα πρέπει να συζητούνται και στο πλαίσιο της ΤΕ, σε θεματικές συνεδριάσεις, καθώς όλα τα παραπάνω είναι δεδομένα που θα βοηθήσουν να εξειδικεύσουμε μια σειρά κατευθύνσεις.

Βασισμένοι στην ιδεολογία μας, με οδηγό το Πρόγραμμά μας, να επιδιώξουμε να υπάρξει ανεβασμένη ποιοτικά οργάνωση της καθημερινής δουλειάς του Κόμματος. Να δουλέψουμε πιο συστηματικά και επίμονα, ώστε να προετοιμάζονται πρωτοπόρες εργατικές λαϊκές δυνάμεις, να κατακτούν πείρα, πολιτική - ταξική, να δρουν πρωτοπόρα, ανυποχώρητα στις σκληρές συνθήκες της ταξικής πάλης που αναπόφευκτα θα αντιμετωπίσουμε, με καθοδηγητή το Κόμμα μας, δυνατό, σταθερό, σε κάθε δοκιμασία, έτοιμο στο κάλεσμα της Ιστορίας για τον Σοσιαλισμό.

Σύντροφοι, συντρόφισσες,

Συμφωνώ με τις Θέσεις. Βάζουν στο κέντρο της συζήτησης μέσα στο Κόμμα, στον περίγυρο και γενικότερα μέσα στην εργατική τάξη την ημερήσια διάταξη, την εργατική εξουσία, την ανατροπή του σάπιου συστήματος, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού που είναι τόσο επίκαιρος όσο ποτέ. Βάζουν στο κέντρο της συζήτησης το ίδιο το Κόμμα.

Τι Κόμμα θέλουμε για να είναι ένα Κόμμα «παντός καιρού» ικανό να καθοδηγήσει την εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματα σε κάθε στροφή της ταξικής πάλης και πάνω απ' όλα την κρίσιμη στιγμή της επαναστατικής κατάστασης. Αυτό το καθήκον είναι ο σκοπός ύπαρξης του ίδιου του ΚΚ σε όλη τη μέχρι τώρα πορεία του και σε αυτά που έρχονται. Αυτό το καθήκον είναι που πρέπει να φέρουμε σε πέρας και τώρα σε περίοδο όπου ο συσχετισμός είναι αρνητικός.

Τώρα είναι που χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια να δέσουμε την πρόταση εξουσίας του Κόμματος, πρόταση διεξόδου για την εργατική τάξη και τον λαό από τη φτώχεια και τον πόλεμο. Το ίδιο το Πρόγραμμά μας με την καθημερινή πολιτική, ιδεολογική και οργανωτική δράση, για να γίνουν τα λόγια του Μπελογιάννη πραγματικότητα. Για να ζήσουμε στο ύψος των ονείρων μας. Να αντιστοιχήσουμε την επαναστατική θεωρία μας με την επαναστατική πράξη. Να ξεπεράσουμε όλες τις υποκειμενικές αδυναμίες που υπάρχουν κυρίως σε επίπεδο ΚΟΒ αλλά και ΤΕ. Κρίσιμοι κρίκοι για το μπόλιασμα των επεξεργασιών του Κόμματος, της ΚΕ, των καθοδηγητικών οργάνων στη βάση, στον περίγυρο, στο ίδιο το εργατικό κίνημα.

Αυτό που οριζόντια διατρέχει τις Θέσεις, είτε μιλάμε για τη δουλειά στο εργατικό κίνημα, στο κίνημα των αυτοαπασχολουμένων, στη νεολαία, στις γυναίκες, στον πολιτισμό, είναι η ανάγκη να φέρουμε στο στόμα των εργατών, των αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων, των καλλιτεχνών, της νεολαίας, των γυναικών την επαναστατική πρόταση ανατροπής του καπιταλισμού, την εργατική εξουσία, τη δικτατορία του προλεταριάτου απέναντι στη δικτατορία του κεφαλαίου. Την ανάγκη του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Για να γίνει αυτό πρέπει όλα τα μέλη, τα στελέχη του Κόμματος να προετοιμαστούν και να γίνουν προπαγανδιστές, ικανοί να επιδράσουν στη συνείδηση των μαζών, της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Να αναδεικνύουμε τον πραγματικό αντίπαλο και την πραγματική εκμετάλλευση, τη βασική αντίθεση όπου ο πλούτος που παράγεται από τους εργαζόμενους, ιδιοποιείται από μια χούφτα παράσιτα. Να αναδεικνύουμε όπου βρισκόμαστε και κάθε στιγμή τον πυρήνα των εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής.

Αυτή η δουλειά απαιτεί πρώτα και κύρια από εμάς ως πρωτοπορία της εργατικής τάξης να σταθούμε στο ύψος των υψηλών απαιτήσεων της ταξικής πάλης. Να ανεβάσουμε το επίπεδο της ιδεολογικοπολιτικής μας συγκρότησης. Να ανέβει πρώτα και κύρια μέσα στις ΚΟΒ η ιδεολογική συζήτηση. Να αντιμετωπίζουμε μέσα στην καθημερινή μας δράση τα συγκεκριμένα ζητήματα υπό το πρίσμα των προγραμματικών μας στόχων με το βλέμμα στο γενικό πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που βάζουν τη σφραγίδα τους σε όλες τις εξελίξεις.

Για να αντιπαρατεθούμε με επιτυχία με την αστική τάξη και τον οπορτουνισμό πρέπει να μπούμε ξεκάθαρα σε φάση αντεπίθεσης. Για να πολεμήσουμε τα ιδεολογήματα της αστικής τάξης και τις αυταπάτες του οπορτουνισμού πρέπει με θάρρος και καθαρότητα, δίχως δισταγμούς και ταλαντεύσεις να πούμε ότι ο οικονομικός αγώνας δεν καταργεί τη μισθωτή εργασία και την εκμετάλλευση της υπεραξίας, την απλήρωτη εργασία. Οτι η υγεία, η παιδεία, ο πολιτισμός αν δεν πάψουν να είναι εμπορεύματα δεν θα ικανοποιηθούν ποτέ οι σύγχρονες ανάγκες μας. Οτι η ακρίβεια είναι έτσι και αλλιώς κομμάτι του συστήματος. Οτι ο πόλεμος δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Η συνέχιση της πολιτικής με άλλα βίαια μέσα. Δουλειά μας τώρα μέσα στο σκοτάδι της αντεπανάστασης είναι να τραβήξουμε μια καθαρή κόκκινη γραμμή αντιπαράθεσης, διακριτή και ξεκάθαρη με την αστική τάξη και τον οπορτουνισμό. Να συσπειρώσουμε δυνάμεις, πρωτοπόρους εκεί όπου ιεραρχούμε. Να καταστήσουμε το Κόμμα ικανό να απλώνει την δράση του παντού, σε αντιπαράθεση με την αστική τάξη.

Αυτό είναι καθοδηγητικό καθήκον που βαραίνει πρώτα την ΚΕ και τα καθοδηγητικά όργανα και πρέπει να παίρνει σάρκα και οστά μέσα στις ΚΟΒ. Στη βάση, όπου έχουμε τις μεγαλύτερες αδυναμίες. Ολοι να σκύψουμε πάνω από τις ΚΟΒ και να τις κάνουμε εστίες επαναστατικής προπαγάνδας μέσα από τη θεωρία και στην πράξη. Βελτιώνοντας το επίπεδο των διαδικασιών, ανεβάζοντας το επίπεδο της πολιτικής συζήτησης μέσα στην ΚΟΒ, με επεξεργασίες για τον κλάδο ή τον χώρο ευθύνης, με στόχο την ανάδειξη στελεχών, πρωτοπόρων αγωνιστών. Να «βουτάμε» μέσα στις λαϊκές μάζες, να στρατολογούμε χωρίς καθυστέρηση, αλλά παράλληλα να φροντίζουμε για την αφομοίωση των νέων μελών. Να ανεβάσουμε το επίπεδο αυτομόρφωσης και να χτυπήσουμε απόψεις που αναπαράγουν την ιδέα ότι κάποιοι είναι για τη θεωρία επειδή τα λένε καλά και κάποιοι μόνο για τα πρακτικά ζητήματα φροντίζοντας να καταστούν όλα τα κομματικά μέλη ικανά να συζητούν το Πρόγραμμα και την πολιτική πρόταση του Κόμματος.

Ολο το προηγούμενο διάστημα και από το προηγούμενο Συνέδριο δώσαμε μία σειρά από μάχες, πάντα με βάση τις αποφάσεις του Κόμματος, άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι.

H παρακολούθηση των εξελίξεων και το να βγάζεις συμπεράσματα από αυτές είναι ένα από τα απαραίτητα στοιχεία που χρειάζεται να έχει ένας κομμουνιστής. Ομως τώρα είναι πιο απαραίτητο από ποτέ να οργανώνουμε τη δουλειά μας χωρίς να λυπόμαστε θυσίες, χωρίς όρια στην προσφορά μας, οργανώνοντας μακροχρόνια και επίμονα τη δράση μας και την παρέμβασή μας. Ειδικά αυτή την περίοδο όπου προωθείται από την αστική τάξη η στροφή στην πολεμική οικονομία με ταυτόχρονη επίθεση στα εργατικά δικαιώματα έχοντας στο βλέμμα τους και την εκδήλωση της επόμενης μεγάλης οικονομικής κρίσης.

Αποκαλύφθηκε ότι μιλάμε για δύο κόσμους, από την μία ο κόσμος της εργασίας και από την άλλη ο κόσμος των κερδών. Δύο παραδείγματα είναι χαρακτηριστικά:

1) Αρχικά μέσα από τις διάφορες «φυσικές καταστροφές», αποτέλεσμα της πολιτικής της αστικής τάξης όπου ο κόσμος μέσα από την αυτοτελή παρέμβασή μας αλλά και την παρέμβασή μας μέσα από το σωματείο ενημερώνονταν και δημιουργήθηκαν αντανακλαστικά αλληλεγγύης, αποκαλύφθηκε η αιτία και καταλήξαμε σε συμπόρευση. Από την άλλη η αστική τάξη που από την πρώτη μέρα σκεφτόταν πώς θα πάρει κάποιο έργο για την αποκατάσταση των ζημιών, απροκάλυπτα!

2) Η στάση που κρατήσαμε αταλάντευτα στο πλευρό του Παλαιστινιακού λαού και όλη η δράση που αναπτύξαμε, αγκαλιάστηκε από πλατιές μάζες στους χώρους δουλειάς. Υπάρχει μεγάλη διαπάλη για αυτά τα ζητήματα και τα ρήγματα που δημιουργούμε και με την πολιτική μας και με την αλληλεγγύη που αναπτύσσουμε σε μεγάλη μερίδα κόσμου είναι πολύ σημαντικά. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε επιτροπή του ΤΕΕ ΤΚΜ όπου μπήκε από εμάς το ζήτημα για την Παλαιστίνη, η κουβέντα εξελίχτηκε ραγδαία και άνοιξαν όλη την αντιδραστική τους βεντάλια απροκάλυπτα, για την ανάγκη εμπορικού δρόμου με την Ινδία, για το ότι η Γάζα είναι αγκάθι σε αυτά τα σχέδια, για τις δουλειές με την ανοικοδόμηση που θα ανοίξουν στην περιοχή και οι ελληνικές εταιρείες θα έχουν μερίδιο, για την απομόνωση της Κίνας και όλα αυτά κατέληγαν στο ότι υπάρχει εθνικό συμφέρον που ταυτίζεται με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Επιβεβαιώνεται επίσης ότι ένα κομμάτι συναδέλφων μηχανικών που είναι μισοπρολετάριοι έχει ενσωματωθεί μέσα από διάφορα προγράμματα («εξοικονομώ», μητρώα ελεγκτών κ.λπ.) και αναπαράγει αντιδραστικές απόψεις θεωρώντας πως είναι περίοδος που κερδίζει.

Εξαιτίας των παραπάνω έχει αρχίσει να δημιουργείται ένας πυρήνας νέου κόσμου ο οποίος βλέπει πολύ θετικά το Κόμμα. Υπάρχει σημαντική αντανάκλαση στην άνοδο της πολιτικής μας επιρροής.

Γενικά η βεντάλια της επίθεσης της αστικής τάξης είναι ανοιχτή, όμως υπάρχει μεγάλη διαφορά σε σχέση με προηγούμενες περιόδους: Πλέον η αντιπαράθεση γίνεται σε πιο βαθύ πολιτικά επίπεδο. Οι αντιφάσεις είναι πιο έντονες και ορατές σε αρκετά μεγαλύτερο κομμάτι της εργατικής τάξης και των σύμμαχων στρωμάτων. Είναι περίοδος όπου θα πρέπει να βαθαίνουμε περισσότερο τη σκέψη μας και την πολιτική μας σε θέματα κομματικής λειτουργίας, καθοδήγησης και οικοδόμησης.

Ο σχεδιασμός επομένως που θα βάζει η κάθε ΚΟΒ για την εμβάθυνση του πολιτικού μας ανοίγματος σε μια σειρά χώρους και το πώς πολιτικά θα εξοπλίσουμε κόσμο και θα βαθύνουμε τα ρήγματα στην συνείδησή του είναι από τα πρώτα μας μελήματα. Το πώς δηλαδή θα κουβεντιαστεί το Πρόγραμμα του Κόμματος πρώτα με τον κόσμο που ξεχωρίζουμε, το πώς θα κάνουμε περισσότερη δουλειά με την ουσία του μέσα στους χώρους.

Απαραίτητο για τα παραπάνω είναι η αποφασιστική αναβάθμιση της λειτουργίας της ΚΟΒ. Η άνοδος της αξιοποίησης του «Ριζοσπάστη» και της ΚΟΜΕΠ τόσο εσωοργανωτικά όσο και πολύ περισσότερο με τον κόσμο παραέξω να οργανώνεται η παρέμβασή μας.

Εξαιτίας και της όξυνσης της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας, και άρα του μεγαλύτερου ζορίσματος που υπάρχει σε ένα κομμάτι κόσμου, οι απαιτήσεις για συζήτηση, βοήθεια και στήριξη μεγαλώνουν. Αντίστοιχα θα πρέπει να ανέβει και το επίπεδο προσφοράς και πρωτοβουλίας του καθενός. Ηδη και από τις τελευταίες μάχες που δώσαμε για τις διαδοχικές απεργίες και έπειτα από συζήτηση και μαζί με την μάχη του «Ριζοσπάστη» για τις Θέσεις μπήκε περισσότερος κόσμος σε δουλειά. Θεματικές συζητήσεις σίγουρα βοηθούν και χρειάζεται να οργανώνονται.

Βασικό ζήτημα που πρέπει να μας απασχολήσει είναι η βοήθεια στην ΚΝΕ αλλά και η προετοιμασία των δυνάμεών μας εκεί να ενταχτούν ομαλά στο Κόμμα. Η αδυναμία πολλές φορές ιδεολογικής προετοιμασίας τόσο των συντρόφων της νεολαίας όσο και των νέων κομματικών μελών εμποδίζει την αφομοίωσή τους.

Βαδίζουμε με αισιοδοξία και αποφασιστικότητα μπροστά στα νέα καθήκοντα που μπαίνουν για να εκπληρώσουμε την ιστορική μας αποστολή.

Προετοιμάζουμε το Κόμμα μας σήμερα, σε μη επαναστατικές συνθήκες, για να ανταπεξέλθει στις επαναστατικές συνθήκες που η εργατική τάξη θα ανατρέψει τον καπιταλισμό και θα αρχίσει να οικοδομεί τον σοσιαλισμό.

Εχω συμφωνήσει με τις Θέσεις της ΚΕ. Ενσωματώνουν την πείρα, τα θετικά βήματα, τις αδυναμίες. Σε συνδυασμό με τις αποφάσεις της ΚΕ, οι θέσεις δίνουν ουσιαστική διέξοδο στη συζήτηση που ανοίγουμε και επιδιώκουμε να αποτελέσει αφετηρία ανόδου της επαναστατικής λειτουργίας του Κόμματος σε μη επαναστατικές συνθήκες, για την προετοιμασία της ικανότητάς του να ανταπεξέλθει στον ιστορικό του ρόλο, σε επαναστατικές συνθήκες που αντικειμενικά θα υπάρξουν.

Οι εξελίξεις είναι σοκαριστικές για τη μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Οι Θέσεις αποτυπώνουν την σημερινή κατάσταση.

Είναι γεγονός ότι σήμερα μετράμε συσσωρευμένη αγανάκτηση, ξεσπάσματα, ρεύμα αμφισβήτησης, άνοδο της συνδικαλιστικής οργάνωσης της εργατικής τάξης, αλλαγή συσχετισμών, αύξηση της επιρροής του Κόμματος, όξυνση της ταξικής πάλης.

Επίσης είναι γεγονός ότι η αστική τάξη κάνει δύο φορές το μέτρημα και φοβάται να μην της ξεφύγει η κατάσταση.

Σε αυτή την κατεύθυνση παίρνει μέτρα με ακόμη πιο ταξικό κριτήριο, χωρίς δισταγμούς, φραγμούς και έλεος. Σε αυτή την βάση θα οξυνθεί η διαπάλη, η επίθεση στο Κόμμα και στο οργανωμένο εργατικό λαϊκό κίνημα.

Σήμερα η εργατική τάξη έχει συσσωρευμένη πείρα που επιβάλλεται να την θέσουμε ως κριτήριο. Π.χ. στην κρίση της περιόδου 2009 - 2019, στο όνομα της «σωτηρίας της χώρας» το σύνολο του αστικού πολιτικού συστήματος αξιοποίησε τα μνημόνια. Μειώθηκαν οι μισθοί, οι συντάξεις, απολύθηκαν χιλιάδες εργαζόμενοι, αναβαθμίστηκε το αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο, οι κρατικοί και παρακρατικοί κατασταλτικοί μηχανισμοί κ.τ.λ. για να βασιστεί και να ακολουθήσει αμέσως μετά η «ευκαιρία της καπιταλιστικής ανάπτυξης» στους άξονες της «πράσινης μετάβασης, του Ταμείου Ανάκαμψης κ.τ.λ.». Αυτές τις θυσίες τις έκανε η εργατική τάξη και αυτή την καπιταλιστική ανάπτυξη η εργατική τάξη την οικοδόμησε, την βλέπει γύρω της, αλλά στον λογαριασμό μετράει περισσότερη εκμετάλλευση και φτωχοποίηση.

Σε αυτή την φάση γίνεται στροφή στην «πολεμική οικονομία». Εάν στα προηγούμενα αφηγήματα είδαμε ανεμογεννήτριες, φωτοβολταϊκά, μπαταρίες, καλώδια, ξενοδοχεία ή στην περίοδο της πανδημίας μετατροπή εργοστασίων στους κλάδους παραγωγής ΜΑΠ, φαρμάκων κ.τ.λ., με το νέο αφήγημα θα ζήσουμε, ήδη έχουν μπει στην ζωή μας, γενικευμένους πολέμους. Σε αυτή την διαπίστωση πολύτιμη είναι και η ιστορική πείρα του 2ου Παγκοσμίου.

Οι επεξεργασίες και οι θέσεις του Κόμματος είναι ιδεολογικό, πολιτικό, οργανωτικό οπλοστάσιο που μπορούν να δώσουν πολύπλευρη ανάπτυξη στους δείκτες που αποτυπώνουν την ετοιμότητα του Κόμματος για επαναστατικές συνθήκες.

Τα αντικειμενικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι σύντροφοι με τα ωράρια, τις υποχρεώσεις, είναι ίδια με αυτά που αντιμετωπίζει όλη η εργατική τάξη. Δεν θα μπορούσαν να είναι λιγότερα. Αλλωστε για την επίλυση αυτών των προβλημάτων ετοιμάζουμε τον επαναστατικό στρατό που θα ανατρέψει αυτό το βάρβαρο σύστημα.

Το Κόμμα απαρτίζεται από καλή πάστα συντρόφων, αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό. Το συνολικό ιδεολογικοπολιτικό ανέβασμα του Κόμματος είναι προϋπόθεση. Η εσωκομματική μόρφωση, η διάδοση του «Ριζοσπάστη», της ΚΟΜΕΠ, η λειτουργία των ΚΟΒ, η παρέμβασή μας στο εργατικό κίνημα πρέπει να ξεφύγει από τα «βήματα» της υποχρέωσης και να μπει στη «σκυταλοδρομία» της ανάγκης, του καθήκοντος με στόχο την επαναστατική καθημερινή λειτουργία με βάση το Καταστατικό μας και το Πρόγραμμα.

Ο αγώνας των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ αποτελεί παράδειγμα τρόπου δουλειάς σε μη επαναστατικές συνθήκες. Καταγράφει θυσίες και αυταπάρνηση συντρόφων. Καταγράφει τη σοφία και αποτελεσματικότητα της συλλογικότητας. Αλλά καταγράφει και τις αδυναμίες που δεν μπορούν να λυθούν εάν δεν βαθύνουμε την πολιτική δουλειά, η οποία για να βαθύνει, χρειάζεται να ανέβει το ιδεολογικό πολιτικό επίπεδο των μελών, η λειτουργία της Κομματικής Οργάνωσης στα πλαίσια του επαναστατικού Καταστατικού του Κόμματος.

Για να αναπτυχθεί ο αγώνας της ΛΑΡΚΟ προϋπήρχε δεκαετίες πίσω «η δουλειά του μυρμηγκιού» με τους εργαζόμενους, ενώ κατά την διεξαγωγή του αγώνα χρειάστηκε να συνεδριάζει η ΚΟΒ σε καθημερινή βάση. Χρειάστηκε να προσαρμοστούμε σε συνεδριάσεις που γινόντουσαν στις 12 το βράδυ ή πολύ νωρίς το πρωί ή το μεσημέρι ή όποτε εξυπηρετούσε τις βάρδιες. Χρειάστηκε οι σύντροφοι μέσα στην καθημερινή δυσκολία να ιεραρχήσουν τη συνεδρίαση της Κομματικής Οργάνωσης.

Για να προσαρμοστεί το πλαίσιο σε κάθε φάση του αγώνα απαιτήθηκαν πολλές ώρες καθημερινών συνεδριάσεων και επεξεργασιών, οι οποίες δεν μπορούσαν να είναι αποτελεσματικές εάν δεν είχαμε καλά «ζυγισμένες» τις διαθέσεις των εργαζομένων. Το «ζύγισμα» αυτό απαιτεί καλή επαφή, πολύωρες συζητήσεις με τους εργαζόμενους, επιπλέον αφιέρωση χρόνου. Καθημερινά οι συνδικαλιστές μας γυρνούσαν τις βάρδιές τους και έμπαιναν στο εργοστάσιο και στις άλλες βάρδιες. Πρωί, μεσημέρι, νύχτα, σε αργίες, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Πάσχα. Οικογένεια με τους συναδέλφους τους.

Μετά το κλείσιμο της ΛΑΡΚΟ, με ηρωικά αισθήματα και κάτω από την ανυπομονησία που σε «σπρώχνει» το δίκιο, πρωτοπόροι αγωνιστές έβαζαν διαλυτικές σκέψεις όπως «τώρα έκλεισε, κανένας στο επίδομα ανεργίας και στα προγράμματα, πάμε να κλειστούμε μέσα στη ΛΑΡΚΟ και όποιος θέλει ας ακολουθήσει».

Η Κομματική Οργάνωση άντεξε αυτή την πίεση. Για αυτή την αντοχή αποδείχτηκε προαπαιτούμενο η αυτόνομη πολιτική και κομματική παρέμβαση που είχε κάνει παράλληλα με τον αγώνα το Κόμμα το προηγούμενο διάστημα. Μέσα από αυτή την δουλειά, με την πολιτική του πρόταση είχε «φωτίσει» συνειδήσεις, είχε ανεβάσει τους δεσμούς εμπιστοσύνης με την εργατική τάξη, κατακτήσαμε την πειθαρχία στις εισηγήσεις μας, ακόμη και όταν σε συγκεκριμένες φάσεις υπήρχαν προβληματισμοί, ενστάσεις, μέχρι και διαφωνίες με πρωτοπόρους ηρωικούς αγωνιστές.

Στην ΛΑΡΚΟ το Κόμμα έδωσε εξετάσεις στην εργατική τάξη, ως η πολιτική αγωνιστική δύναμη που με σεμνότητα είπε «στηρίζω με όλες μου τις δυνάμεις τον αγώνα σας» και με ανιδιοτέλεια το έπραξε, ενεργοποίησε τις δυνάμεις που επηρεάζει σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό και αυτό οδήγησε να εκφραστεί μια πρωτοφανή αλληλεγγύη. Σε όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια ποτέ δεν είπε ή δεν άφησε χώρο να εννοηθεί η υποταγή, καθοδήγησε διεξοδικά διαφυλάσσοντας την αξιοπρέπεια των εργατών της ΛΑΡΚΟ. Οταν τελείωσαν οι φωτογραφίες στις πορείες και οι άλλες δυνάμεις εξαφανίστηκαν, οι κομμουνιστές έμειναν, δέθηκαν ακόμη περισσότερο με βαθιά οικογενειακά προβλήματα των απολυμένων που φάνταζαν άλυτα και συλλογικά οδήγησαν την πάλη να τα επιλύσει σε μεγάλο βαθμό.

Για αυτόν ακριβώς τον λόγο το Κόμμα υπερψηφίστηκε στα Λαρκοχώρια. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο 17 μήνες μετά τις απολύσεις υπάρχει μαζικότητα στο σωματείο της ΛΑΡΚΟ και ο αγώνας συνεχίζεται.

Είναι αυτό συμβόλαιο ότι η εργατική τάξη θα μας εμπιστευτεί και στα δύσκολα της επαναστατικής κατάστασης; Οχι!

Αλλά είναι μία παρακαταθήκη που αναπτύσσεται, αναβαθμίζεται ποιοτικά, στρατολογεί νέες δυνάμεις και με επίμονη δουλειά, αυταπάρνηση πρώτα από όλα των στελεχών στην κατεύθυνση των θέσεων, μπορεί να γίνει αυτό που επιδιώκουμε:

«Κόμμα παντός καιρού, έτοιμο να καθοδηγήσει τις μάζες κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες, στην επανάσταση για τον σοσιαλισμό».

Ζήτω το 22ο Συνέδριο του ΚΚΕ

Στο κείμενο αποτυπώνεται η ικανότητα που κατακτά το Κόμμα να μελετά τη δική του λειτουργία και δράση στην κατεύθυνση προετοιμασίας του υποκειμενικού παράγοντα, να προσαρμόζεται στην πολυπλοκότητα της σύγχρονης ταξικής πάλης, ώστε να εκπληρώνεται ολόπλευρα ο ηγετικός του ρόλος ιδεολογικά - πολιτικά και οργανωτικά στην καθοδήγηση της πάλης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της σε οποιεσδήποτε συνθήκες.

Εκδηλώνεται η ικανότητα που έχει κατακτηθεί συλλογικά, της πρόβλεψης τάσεων στην εξέλιξη των αντικειμενικών συνθηκών που απαιτούν κατάλληλες προσαρμογές, λειτουργώντας πάντοτε υπό το πρίσμα της ενότητας θεωρίας και πράξης, με την προτεραιότητα στο ενεργητικό στοιχείο της θεωρίας που πρέπει να αναπτύσσεται ως όρος ώστε να εκπληρώνεται ολόπλευρα ο καθοδηγητικός ρόλος του Κόμματος.

Τέτοιο είναι το θέμα της επίδρασης των νέων τεχνολογιών στις αλλαγές στον τρόπο οργάνωσης της εργασίας και στην ίδια την εργατική τάξη, που προϋποθέτει γερά μεθοδολογικά εργαλεία (κατανόηση δυναμικής σχέσεων παραγωγής - παραγωγικών δυνάμεων), αυξημένο βαθμό αφομοίωσης των νομοτελειών της καπιταλιστικής οικονομίας και για το στελεχικό δυναμικό που ασχολείται με διαμόρφωση επεξεργασιών, αλλά και για το πλατύ δυναμικό των κομμουνιστών που δρα καθημερινά στους χώρους δουλειάς, στις σχολές και στα σωματεία. Υπό τον έλεγχο του κεφαλαίου, ο εργάσιμος χρόνος μετατρέπεται σε ευέλικτο, ασταθή και διάχυτο μέσα στην ημέρα, ενώ το τεχνικό περιεχόμενο της εργασίας μετατοπίζεται από τη χειρωνακτική - εκτελεστική στη γνωσιακή - επιτηρητική δραστηριότητα, χωρίς να αίρεται η αποξένωση και η μονομέρεια. Οι αλλαγές επιδρούν στον καταμερισμό εργασίας, διαπερνούν τη στρατηγική των αστικών κρατών και εκφράζουν την επιδίωξη του κεφαλαίου για πλήρη υπαγωγή της εργασίας στους σκοπούς της αξιοποίησής του. Αντικειμενικά το αίτημα για καθολική μείωση του εργάσιμου χρόνου, το 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο, για τη σταθερότητά του, συγκρούεται με την αστική στρατηγική, δημιουργεί έδαφος μαζί με τη συμμετοχή στην πάλη να αναδεικνύονται οι πολιτικές προϋποθέσεις, η εξουσία της εργατικής τάξης, η κοινωνικοποιημένη παραγωγή με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο, ώστε η μείωση του εργάσιμου χρόνου να κυριαρχεί ως τάση, για να μην γίνεται και ο εργάσιμος και ο μη εργάσιμος χρόνος υπαγωγής στο κεφάλαιο, αλλά να υπηρετεί την ανάπτυξη της ευημερίας του λαού. Η προώθηση στην πράξη μιας τέτοιας συζήτησης αφορά την αυτοτελή ιδεολογική παρέμβαση, αλλά και την ικανότητα διαμόρφωσης κατάλληλων αιτημάτων και πλαισίων πάλης που δημιουργούν κίνητρο για διεκδίκηση. Απαιτεί εξειδίκευση ειδικά σε κλάδους όπως οι νέες τεχνολογίες και οι ψηφιακές υπηρεσίες που συγκεντρώνουν εργαζόμενους σε καθεστώς ευελιξίας και συνεχούς διαθεσιμότητας, όπου η εκπαίδευση σε νέα συστήματα και πρότυπα πραγματοποιείται εκτός ωραρίου, χωρίς να αναγνωρίζεται ως εργάσιμος χρόνος. Στα μεγάλα έργα υποδομής και τις υπεράκτιες εγκαταστάσεις, ο χρόνος «συμπυκνώνεται» σε εξαντλητικά 12ωρα για μήνες, με σοβαρές συνέπειες στην υγεία και τις κοινωνικές σχέσεις. Στις μεταφορές, μέρος της εργασίας (φόρτωση, αναμονή κ.ά.) επιχειρείται να θεωρείται ανενεργό, ενώ στους εκπαιδευτικούς τα όρια εργάσιμου και μη εργάσιμου χρόνου γίνονται δυσδιάκριτα, καθώς μεγάλο μέρος της προετοιμασίας δεν προϋποθέτει φυσική παρουσία στον χώρο δουλειάς.

Κρίσιμο ζήτημα είναι να αφομοιωθεί η πολύτιμη πείρα από σημαντικούς αγώνες που συνέβαλαν στην ανασύνταξη, διαπαιδαγώγησαν και ανέδειξαν πολύπλευρα τον καθοριστικό ρόλο του Κόμματος, τις ανάγκες του τρόπου παρέμβασης που χρειάζεται να παγιώνεται ως στοιχείο της καθημερινής δουλειάς, για να ωθεί την πολιτική συνειδητοποίηση ευρύτερων τμημάτων.

Ο αγώνας της ΛΑΡΚΟ. Καμία υποταγή στον αρνητικό συσχετισμό. Επίμονη καθημερινή δουλειά με επεξεργασμένη επιχειρηματολογία που σε κάθε φάση προσανατολίζει στην αγωνιστική διεκδίκηση, παραλύοντας την παρέμβαση των αστικών κομμάτων και τη γραμμή της ανάθεσης. Καθοριστικό στοιχείο η επεξεργασία της θέσης μας για τη λειτουργία της επιχείρησης. Η τεκμηριωμένη ανάδειξη των δυνατοτήτων να λειτουργήσει σε σύνδεση με την κάλυψη πραγματικών αναγκών του λαού έδωσε ώθηση γιατί παρέλυσε την προπαγάνδα της «ζημιογόνας» επιχείρησης. Αποκάλυψε τα κριτήρια και το περιεχόμενο της αστικής στρατηγικής, του καπιταλιστικού τρόπου ανάπτυξης που ευθύνεται για την απαξίωσή της. Δηλαδή ανέδειξε χειροπιαστά το πολιτικό εμπόδιο που ορθώνεται σε κάθε ζήτημα της ζωής των εργαζόμενων. Ξεχώρισε επίσης η επεξεργασία των αιτημάτων και η παρέμβαση για την κοινή δράση με τους αυτοαπασχολούμενους και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα που η ζωή τους συνδέθηκε με τη λειτουργία της ΛΑΡΚΟ. Η αδιάκοπη προσπάθεια να εκδηλώνεται η αλληλεγγύη πανελλαδικά, όχι ως συμπόνια αλλά ως αναγκαία παρέμβαση των κομμουνιστών που αξιοποιούν κάθε δρόμο για να βαθύνουν την ωρίμανση ευρύτερων τμημάτων, κατ' επέκταση το ρεύμα αμφισβήτησης που αφήνει καρπούς στην πολιτική συνειδητοποίηση. Η εναλλαγή μορφών, η συλλογική λειτουργία των σωματείων στην οποία προσανατολίζουν οι κομμουνιστές ως όρο για την ουσιαστική συμμετοχή των εργαζόμενων και η προσαρμογή στη νέα φάση του αγώνα αποτέλεσαν όρους για τη συνέχισή του, καταθέτοντας συμβολή στην ιστορία των ταξικών αγώνων και στην ισχυροποίηση του Κόμματος της εργατικής τάξης.

Ο αγώνας στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος, που κατοχύρωσε στη ΣΣΕ το 7ωρο με σημαντικές αυξήσεις. Στηρίχθηκε σε δεσμό σφυρηλατημένο χρόνια, από γενιές κομμουνιστών - ηγετών που δρουν με αυταπάρνηση και ανιδιοτέλεια, μαζί με πλατύ τμήμα εργατών, όπως επιβάλλει η ευθύνη τους, ακόμη και σε δύσκολες συνθήκες όπως της κρίσης του '08. Απαιτήθηκε πολύμορφη καθημερινή διαφώτιση των κομμουνιστών για όλα, μαζί με τη διεκδίκηση για ζητήματα επιβίωσης όταν υπήρχε περιστολή δραστηριότητας. Ηταν ζήτημα καθοδηγητικό που αφορά την υπεράσπιση του ταξικού συμφέροντος, της αυτοτέλειας των εργατικών συμφερόντων, το αν θα υπέκυπταν στις πιέσεις να ρίξουν τα μεροκάματα για να έχουν οι εφοπλιστές χαμηλό κόστος. Μαζί με την επεξεργασία του αιτήματος της 7ωρης δουλειάς, αντικείμενο του καθοδηγητικού ρόλου των ΚΟ και των Οργάνων, απαιτήθηκε πλατιά δουλειά με ένα τμήμα εργατών που πρέπει να έχουν λόγο στις πρωτοβουλίες. Χρειάστηκε η εναλλαγή μορφών του πολύμηνου 9μηνου αγώνα, μέσα από στάσεις, παραστάσεις και απεργιακή κλιμάκωση.

Η συμβολή του κειμένου των Θέσεων, οι Αποφάσεις της ΚΕ και ο πλούτος των επεξεργασιών του Κόμματος, μαζί με την πείρα των μεγάλων αναμετρήσεων που συσσωρεύεται είναι τα δικά μας όπλα. Είναι ο καρπός της μακρόπνοης πορείας αποκατάστασης του επαναστατικού χαρακτήρα του Κόμματος και έχουμε προϋποθέσεις να μετρήσουμε μεγάλα βήματα, ώστε αυτός ο χαρακτήρας να αφομοιωθεί πλατύτερα, να μεγαλώσει η δυναμική συσπείρωσης τμημάτων της εργατικής τάξης και του λαού στον πολιτικό αγώνα μέσα στις συνθήκες που θα γεννηθούν.