Το βράδυ της Πέμπτης 1ης Οκτώβρη, δεκάδες κομάντος της μονάδας Shayelet 13 του ισραηλινού στρατού ξεκίνησαν πειρατική επίθεση στα 47 πλοία του στόλου αλληλεγγύης «Global Sumud Flotilla», που μετέφερε βοήθεια στην πολύπαθη Γάζα, αποδεικνύοντας έμπρακτα για ακόμη μία φορά πως το Ισραήλ είναι κράτος - τρομοκράτης, που με τις πλάτες των ιμπεριαλιστών ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ συνεχίζει τα εγκλήματα.

Εκατοντάδες αγωνιστές «συνελήφθησαν» και οδηγήθηκαν στο λιμάνι του Ασντόντ και στη συνέχεια οδηγήθηκαν στη φυλακή γύρω στους 280 με σκοπό την «απέλαση», κάτι που σύμφωνα με πληροφορίες θα γίνει από την επόμενη βδομάδα. Ανάμεσά τους και 27 Ελληνες που επέβαιναν στο πλοίο «Οξυγόνο».

Οι γύρω στους 440 αλληλέγγυους αγωνιστές με τα πλοία κατάφεραν να φτάσουν σε απόσταση 70 ν.μ. από τις ακτές, ενώ την ίδια τη βραδιά του ισραηλινού ρεσάλτο σε πολλές χώρες και στην Ελλάδα έγιναν άμεσα κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας.

Η διεθνής λαϊκή αλληλεγγύη συνέβαλε οι ισραηλινές δυνάμεις να αποφύγουν να διαπράξουν ένα νέο μακελειό ανάλογο με αυτό που είχαν προκαλέσει το 2010 στο πλοίο «Mavi Marmara», σκοτώνοντας 10 από τους Τούρκους που επέβαιναν σε αυτό.

Καταδικάζοντας την «πειρατική αυτή επίθεση», το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ τόνισε με ανακοίνωσή του ότι αυτή «αντικατοπτρίζει πλήρως και τον "πειρατικό" χαρακτήρα του κράτους - δολοφόνου του Ισραήλ, που ενεργεί κατά παράβαση κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου απέναντι στον παλαιστινιακό λαό και στο κίνημα αλληλεγγύης προς αυτόν», ζητώντας «έστω και τώρα να εξασφαλιστεί η ασφαλής προσέγγιση των πλοίων στη Γάζα για την παράδοση της ανθρωπιστικής βοήθειας και να απελευθερωθούν τα μέλη του πληρώματος που κρατούνται από το Ισραήλ».

Επίσης, η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του Κόμματος, με επιστολή που υπογράφουν οι ευρωβουλευτές Κώστας Παπαδάκης και Λευτέρης Νικολάου-Αλαβάνου προς την αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και ύπατη εκπρόσωπο της Ενωσης για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας, Κάγια Κάλας, κατήγγειλε ότι «πρόκειται για πράξεις κατά παράβαση κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου απέναντι στον Παλαιστινιακό λαό και στο κίνημα αλληλεγγύης προς αυτόν». Τόνισε ότι «η ΕΕ φέρει βαριές ευθύνες, καθώς με τη στήριξή της στην πολιτική του Ισραήλ άφησε τους εθελοντές του "στολίσκου", μεταξύ των οποίων πολλοί Ευρωπαίοι πολίτες, βουλευτές και ευρωβουλευτές, εκτεθειμένους στην επίθεση των Ισραηλινών στρατιωτικών δυνάμεων».

Από τη μεριά της η ελληνική κυβέρνηση, αφού πρώτα το μόνο που έκανε για να ...«βοηθήσει» την ανθρωπιστική αποστολή ήταν να παζαρεύει την αλλαγή του δρομολογίου του, με ανακοίνωση του ΥΠΕΞ έσπευσε να καλύψει το κράτος - φονιά, αντιγράφοντας την ενημέρωση του ισραηλινού ΥΠΕΞ ότι «δεν προκύπτει ότι υπήρξε άσκηση βίας σε βάρος» των συλληφθέντων.

Μαχητική παράσταση διαμαρτυρίας έξω από την πρεσβεία του Ισραήλ πραγματοποίησαν εν μέσω βροχής, την Πέμπτη το απόγευμα, η ΕΕΔΥΕ και Επιτροπές Ειρήνης, με τη συμμετοχή συνδικαλιστών εργατικών συνδικάτων, καθώς και της ΟΒΣΑ, καταδικάζοντας την επίθεση των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων στον στόλο αλληλεγγύης, απαιτώντας να ματαιωθεί κάθε κράτηση ή σύλληψη όσων συμμετέχουν στην πρωτοβουλία και να τους επιτραπεί η παράδοση της ανθρωπιστικής βοήθειας.

Την Παρασκευή οι λιμενεργάτες του Πειραιά με το σωματείο τους ΕΝΕΔΕΠ στις προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ, είχαν καλέσει σε απεργία, ενώνοντας τις φωνές τους με τους συναδέλφους τους σε άλλα λιμάνια της Μεσογείου και όλης της Ευρώπης και ξεκαθαρίζοντας ότι «δεν θα γίνουμε γρανάζια της πολεμικής μηχανής! Τα λιμάνια δεν θα γίνουν ορμητήρια πολέμου!».

Την επίθεση των ενόπλων δυνάμεων του κράτους - δολοφόνου Ισραήλ ενάντια στον στολίσκο «Global Sumud Flotilla», που μετέφερε ανθρωπιστική βοήθεια στον μαρτυρικό λαό της Γάζας, καταγγέλλουν το ΠΑΜΕ και δεκάδες εργατικά σωματεία.

Καλούν στη συγκέντρωση στην πρεσβεία του κράτους - δολοφόνου Ισραήλ, την Παρασκευή 10 Οκτώβρη, στις 7 μ.μ., έξω από τον σταθμό του Μετρό στην Πανόρμου απαιτώντας η ελληνική κυβέρνηση να σταματήσει κάθε συνεργασία με το κράτος - δολοφόνο, να εφαρμόσει την ομόφωνη απόφαση της ελληνικής Βουλής του 2015 και να προχωρήσει στην αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης. Καλούν τον ελληνικό λαό να δυναμώσει την αλληλεγγύη του στον ήρωα παλαιστινιακό λαό.

Υπενθυμίζεται ότι η συγκέντρωση είχε ήδη ανακοινωθεί από τα σωματεία στην πανεργατική απεργία της Τετάρτης, που μεταξύ άλλων αποτέλεσε ένα μεγάλο βήμα έκφρασης της αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό.

Ο χάρτης που συνοδεύει το άθλιο σχέδιο των ΗΠΑ, επιβεβαιώνοντας τη διαιώνιση της παρουσίας του ισραηλινού κατοχικού στρατού στη Γάζα

Σε αυτό το πλαίσιο, το δήθεν «ειρηνευτικό» σχέδιο «20 σημείων» περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τη διαιώνιση της παρουσίας του ισραηλινού κατοχικού στρατού στη Γάζα, διά της δήθεν «σταδιακής αποχώρησής» του σε διάφορες ζώνες, χωρίς κανένα συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα, με πολλαπλούς «αστερίσκους» και υπό προϋποθέσεις που θα ορίζει το ίδιο το Ισραήλ, ώστε να επιχειρεί οποτεδήποτε θέλει.

Επιπροσθέτως, επιδιώκει χωρίς προσχήματα τη μετατροπή της Λωρίδας της Γάζας σε προτεκτοράτο υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ, με το «διεθνές» περίβλημα ενός ονομαζόμενου «Συμβουλίου Ειρήνης» υπό την προεδρία του Τραμπ.

Ανακοινώθηκε μάλιστα ότι στο εν λόγω «Συμβούλιο» που θα κάνει κουμάντο στη Γάζα θα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο ο Τόνι Μπλερ, πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας, γνωστός μακελάρης του πολέμου του 2003 στο Ιράκ, το ίδρυμα του οποίου έχει άμεση εμπλοκή στα σχέδια των ΗΠΑ για μετατροπή της Γάζας σε «Ριβιέρα της Μέσης Ανατολής» και «Αβρααμικό σύμμαχο», χωρίς παλαιστινιακό κράτος.

Το σχέδιο Τραμπ προβλέπει ακόμα αφοπλισμό των παλαιστινιακών οργανώσεων, ανάπτυξη διεθνούς στρατιωτικής δύναμης, «ειδικές οικονομικές ζώνες» για τη διασφάλιση των συμφερόντων των μονοπωλίων των ΗΠΑ και των συμμάχων τους κ.ά.

2025 The Associated Press. All

ΗΠΑ και Ισραήλ επιχειρούν να ενταφιάσουν το δικαίωμα των Παλαιστινίων για ανεξάρτητο κράτος

Τα «20 σημεία» που παρουσιάστηκαν «κουμπώνουν» πλήρως με το πολύ πιο αναλυτικό 38σέλιδο κείμενο που κυκλοφόρησε τέλη Αυγούστου η εφημερίδα «Washington Post», για το λεγόμενο «GREAT Trust» για τη Γάζα, με τους ίδιους ακριβούς στόχους εξυπηρέτησης των συμφερόντων ΗΠΑ και Ισραήλ στην ευρύτερη περιοχή, έναντι των ανταγωνιστών τους, σε βάρος του παλαιστινιακού λαού (βλ. «Ριζοσπάστης» 5/9/2025, σελ. 15).

Εξάλλου η πολύ πρόσφατη εμπειρία της συμφωνίας «εκεχειρίας» στον Λίβανο, που τέθηκε σε ισχύ στις 27/11/2024 και έκτοτε παραβιάζεται καθημερινά από το Ισραήλ με τις πλάτες των ΗΠΑ, με πάνω από 100 Λιβανέζους σκοτωμένους, αποδεικνύει πως δεν χρειάζεται κανείς να ανατρέξει βαθιά στο παρελθόν για να αντιληφθεί τι προδιαγράφει το νέο «ειρηνευτικό» σχέδιο για τη Γάζα και τι σημαίνουν οι όποιες δήθεν «εγγυήσεις» του για τους Παλαιστίνιους...

Ηδη στο πρώτο από τα «20 σημεία» του σχεδίου Τραμπ αναφέρεται ότι η Γάζα θα γίνει μια «αποριζοσπαστικοποιημένη ζώνη χωρίς τρομοκρατία» - με το Ισραήλ και όλους τους Ευρωατλαντικούς συμμάχους του να χαρακτηρίζουν «ριζοσπαστικοποίηση» και «τρομοκρατία» την αντίσταση του παλαιστινιακού λαού με όλα τα μέσα ενάντια στην κατοχή, και την πάλη για τη δημιουργία ενός πραγματικά ανεξάρτητου κράτους.

Αναφέρεται επίσης πως αν το σχέδιο γίνει αποδεκτό «ο πόλεμος θα τερματιστεί αμέσως» και ο ισραηλινός στρατός θα αποσυρθεί σε μια συμφωνημένη γραμμή (μια ελάχιστη υποχώρηση, όπως φαίνεται και στον σχετικό χάρτη). Εντός 72 ωρών θα επιστραφούν όλοι οι όμηροι, και σε αντάλλαγμα το Ισραήλ θα απελευθερώσει 250 ισοβίτες Παλαιστίνιους και άλλους 1.700 συλληφθέντες κατοίκους της Γάζας.

Στα μέλη της Χαμάς που θα δεσμευτούν σε «ειρηνική συνύπαρξη» με τους κατακτητές και σε αφοπλισμό θα χορηγηθεί αμνηστία, ενώ θα δοθεί «ασφαλής διέλευση» για όσους θέλουν να φύγουν από τη Γάζα προς άλλες χώρες.

Η παλαιστινιακή οργάνωση καλείται να αποδεχτεί ότι δεν θα έχει κανένα ρόλο στη διακυβέρνηση της Γάζας, άμεσα ή έμμεσα, και ότι θα καταστραφούν όλες οι «στρατιωτικές υποδομές», ξεκινώντας διαδικασία «αποστρατιωτικοποίησης» υπό ανεξάρτητους παρατηρητές.

Μετά την αποδοχή της συμφωνίας θα ξεκινήσει η προώθηση ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα, την οποία παρεμποδίζει ο δολοφονικός ισραηλινός αποκλεισμός, που έχει επιβάλει λιμό στον παλαιστινιακό θύλακα.

Η διοίκηση της «καθημερινότητας» στη Γάζα θα ανατεθεί σε μια «τεχνοκρατική, απολιτική παλαιστινιακή επιτροπή».

Την εποπτεία αυτής της επιτροπής και το πραγματικό κουμάντο στη Γάζα θα έχει το λεγόμενο «Συμβούλιο Ειρήνης», ένα «διεθνές μεταβατικό όργανο», με επικεφαλής τον Ντ. Τραμπ και με πρωταγωνιστικό ρόλο στον Τ. Μπλερ.

Το εν λόγω «Συμβούλιο» θα χειρίζεται τη χρηματοδότηση για την ανασυγκρότηση της Γάζας, «μέχρι η Παλαιστινιακή Αρχή να ολοκληρώσει το πρόγραμμα μεταρρύθμισής της» - μέχρι δηλαδή να ολοκληρωθεί η πλήρης ευθυγράμμισή της με τα ευρωατλαντικά συμφέροντα - ώστε «να μπορέσει με ασφάλεια και αποτελεσματικότητα να αναλάβει τον έλεγχο της Γάζας».

Προβλέπεται ακόμα «σχέδιο οικονομικής ανάπτυξης υπό τον Τραμπ», μεταξύ άλλων με ίδρυση «Ειδικής Οικονομικής Ζώνης» με «προνομιακούς δασμολογικούς και εμπορικούς όρους».

Υποκριτικά αναφέρεται ότι «κανείς δεν θα υποχρεωθεί να φύγει από τη Γάζα» - την ώρα που αυτή έχει ισοπεδωθεί από τον ισραηλινό κατοχικό στρατό - και ότι «όσοι θέλουν θα είναι ελεύθεροι να μείνουν και ελεύθεροι να επιστρέψουν».

Συμπληρώνοντας τις προβλέψεις για σχεδιαζόμενο προτεκτοράτο, αναφέρεται ότι «οι ΗΠΑ θα συνεργαστούν με αραβικούς και διεθνείς εταίρους για να αναπτύξουν μια προσωρινή Διεθνή Δύναμη Σταθεροποίησης (ISF), η οποία θα αναπτυχθεί άμεσα στη Γάζα». Ως στόχος αναφέρεται η εκπαίδευση παλαιστινιακών αστυνομικών δυνάμεων στη Γάζα, σε διαβούλευση με Αίγυπτο και Ιορδανία.

Δίνεται άλλωστε υποκριτικά η «διαβεβαίωση» ότι το Ισραήλ δεν θα καταλάβει τη Γάζα, ούτε θα την προσαρτήσει. Στην πραγματικότητα ο ισραηλινός κατοχικός στρατός θα αποσύρεται μόνο «σταδιακά», παραδίδοντας εδάφη στην ISF, με βάση «πρότυπα, ορόσημα και χρονοδιαγράμματα» για «αποστρατιωτικοποίηση» που θα συμφωνηθούν μεταξύ του ίδιου του κατοχικού στρατού, της ISF, των ΗΠΑ και «εγγυητών».

Ακόμα και στη ...«Δευτέρα Παρουσία» της «πλήρους αποχώρησης» από τη Γάζα, προβλέπεται ότι ο ισραηλινός στρατός θα διατηρήσει μια «παρουσία ασφαλείας στην περίμετρο» εντός της Γάζας, «μέχρι η Γάζα να διασφαλιστεί πλήρως από κάθε αναζωπύρωση τρομοκρατικής απειλής»...

Επισημαίνεται δε εκβιαστικά ότι αν η Χαμάς καθυστερήσει την απάντηση ή απορρίψει το σχέδιο, τότε οι παραπάνω σχεδιασμοί θα προχωρήσουν «σε απαλλαγμένες από την τρομοκρατία περιοχές».

Περαιτέρω, «θάβοντας» το δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού για ένα πραγματικά ανεξάρτητο κράτος και όλες τις σχετικές αποφάσεις του ΟΗΕ, αναφέρεται γενικά και αόριστα ότι «ενώ η ανασυγκρότηση της Γάζας θα προχωρά, και όταν το πρόγραμμα μεταρρύθμισης της Παλαιστινιακής Αρχής υλοποιηθεί πιστά, οι συνθήκες μπορεί επιτέλους να είναι ώριμες για μια αξιόπιστη πορεία προς την παλαιστινιακή αυτοδιάθεση και κρατική υπόσταση»...

Την Τρίτη, μόλις ένα 24ωρο μετά την παρουσίαση του σχεδίου Τραμπ στον Λευκό Οίκο, ο Μπ. Νετανιάχου αρνήθηκε ότι αποδέχτηκε επί της αρχής τη μελλοντική δημιουργία παλαιστινιακού κράτους ή ότι θα αποχωρήσουν τα κατοχικά στρατεύματα από τη Γάζα.

«Αν ένα πράγμα ειπώθηκε ξεκάθαρα, είναι ότι είμαστε σταθερά αντίθετοι σε ένα παλαιστινιακό κράτος», είπε, ενώ ξεκαθάρισε ότι ο ισραηλινός στρατός «θα παραμείνει ανεπτυγμένος στο μεγαλύτερο μέρος της Γάζας».

Σύμφωνα με δημοσιεύματα, εξάλλου, στα παραπάνω βασικά σημεία έγιναν «διαμορφώσεις» από το Ισραήλ πριν την παρουσίαση του σχεδίου, αλλάζοντας όσα είχαν συμφωνηθεί στο παζάρι των ΗΠΑ με αραβικές χώρες.

Παρ' όλα αυτά, οι ισχυρότερες μουσουλμανικές και αραβικές χώρες έσπευσαν να χαιρετίσουν το «ειρηνευτικό σχέδιο» του Τραμπ, ενώ το ίδιο έκαναν και οι «δυτικές» χώρες που τις προηγούμενες μέρες είχαν προχωρήσει σε αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους με «αστερίσκους», επιβεβαιώνοντας έτσι ότι οι «ευαισθησίες» τους δεν έχουν καμία σχέση με τα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού.

Σε ένα τέτοιο φόντο, η Παλαιστινιακή Αρχή αποδέχτηκε το σχέδιο, εγκωμιάζοντας τις «ειλικρινείς και άοκνες προσπάθειες» των ΗΠΑ για τον τερματισμό του πολέμου.

Η Χαμάς επιφυλάχθηκε να απαντήσει «με υπευθυνότητα», δίχως να κάνει άμεσα γνωστές τις προσθέσεις της, παρότι στελέχη της, μιλώντας στο BBC, προϊδέασαν για πιθανή απόρριψη του σχεδίου, επισημαίνοντας ότι αυτό έχει τη σφραγίδα του Ισραήλ.

Η «Ισλαμική Τζιχάντ» απέρριψε το σχέδιο, ως «συνταγή συνέχισης της επίθεσης κατά του παλαιστινιακού λαού» και προσπάθεια του Ισραήλ «να πετύχει ό,τι απέτυχε να κατορθώσει με τον πόλεμο».

Οι κυβερνήσεις Αιγύπτου, Ιορδανίας, Σαουδικής Αραβίας, Κατάρ, ΗΑΕ, Τουρκίας, Πακιστάν και Ινδονησίας εξέδωσαν κοινή ανακοίνωση χαιρετίζοντας τις «ειλικρινείς προσπάθειες» των ΗΠΑ για τερματισμό του πολέμου στη Γάζα. Εμφάνισαν δε ως «επιτυχία» το ότι ο Τραμπ αποτρέπει τάχα την κατοχή της Γάζας ή την προσάρτηση της Δυτικής Οχθης.

Στο Ισραήλ ήταν σχεδόν καθολική η αποδοχή του σχεδίου από τα αστικά κόμματα σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Την αντίθεσή του εξέφρασε ο υπουργός Οικονομικών Μπ. Σμότριτς, που ζητά την προσάρτηση της Δυτικής Οχθης και χαρακτήρισε το σχέδιο «διπλωματική αποτυχία».

Το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών εκτίμησε θετικά το σχέδιο, αναφέροντας ότι η «επιτυχής» εφαρμογή του θα πρέπει να ανοίξει τον δρόμο σε «εποικοδομητικό διάλογο» Ισραηλινών και Παλαιστινίων για διευθέτηση όλων των διαφορών «σε αναγνωρισμένη διεθνή βάση», για τη δημιουργία «ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους που θα ζει με ειρήνη και ασφάλεια με το Ισραήλ».

Η Κίνα υποστήριξε το σχέδιο, δηλώνοντας πως «υποστηρίζει όλες τις προσπάθειες» για αποκλιμάκωση των «εντάσεων μεταξύ Παλαιστίνης και Ισραήλ». Ζήτησε δε την εφαρμογή «των σχετικών αποφάσεων του ΟΗΕ».

Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Αντ. Κόστα, κάλεσε όλες τις πλευρές να αδράξουν τη στιγμή για να δώσουν «γνήσια ευκαιρία στην ειρήνη», και πρόσθεσε πως η λύση δύο κρατών «παραμένει το μόνο βιώσιμο μονοπάτι για δίκαιη και διαρκή ειρήνη στη Μέση Ανατολή».

Ο Γερμανός ΥΠΕΞ Γ. Βάντερφουλ χαρακτήρισε το σχέδιο «μοναδική ευκαιρία για τερματισμό του τρομερού πολέμου».

Ο Γάλλος Πρόεδρος Εμ. Μακρόν εξέφρασε την ελπίδα ότι το Ισραήλ «θα δεσμευτεί αποφασιστικά» στο σχέδιο. Εκτίμησε δε πως η Χαμάς «δεν έχει άλλη επιλογή».

Ο Βρετανός πρωθυπουργός Κ. Στάρμερ κάλεσε όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές «να συνεργαστούν και να δουλέψουν» με τις ΗΠΑ «για να ολοκληρωθεί η συμφωνία».

Ο Ισπανός πρωθυπουργός Π. Σάντσεθ χαιρέτισε το σχέδιο, λέγοντας ότι ήρθε η ώρα για «τερματισμό της βίας, άμεση απελευθέρωση των ομήρων και παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στους αμάχους».

Συμφωνίες με τη σφραγίδα των ΗΠΑ όπως οι «Συμφωνίες του Οσλο» οδηγούσαν πάντα στο ξεδόντιασμα του παλαιστινιακού απελευθερωτικού κινήματος και στη διαιώνιση και εδραίωση της κατοχής από το Ισραήλ

Κάθε φορά οι αμερικανικές συμφωνίες και σχέδια όχι μόνο δεν έλυναν το πρόβλημα, αλλά το επιδείνωναν, ώστε να δημιουργήσουν «τετελεσμένα» που θα ακυρώσουν μελλοντικά κάθε ρεαλιστική προσπάθεια για βιώσιμο παλαιστινιακό κράτος στο πλαίσιο των αποφάσεων του ΟΗΕ.

Η Πρώτη Συμφωνία του Οσλο (13/9/1993) προέβλεπε τη σύσταση της Παλαιστινιακής Αρχής στα εδάφη της Δυτικής Οχθης και της Γάζας, με υποτιθέμενο στόχο τη διαμόρφωση «μόνιμης λύσης» μέχρι το 1998. Ομως η επιλογή της ηγεσίας της PLO (υπό τον τότε επικεφαλής της Γ. Αραφάτ) να απορρίψει τη συνέχιση του ένοπλου αγώνα και να συνεργαστεί με τις ΗΠΑ, για την εξεύρεση λύσης στον δρόμο του συμβιβασμού με το Ισραήλ, δεν οδήγησε στην επίτευξη του στόχου. Αντίθετα, οι συμβιβασμοί δημιούργησαν συνθήκες για την «τριχοτόμηση» της Δυτικής Οχθης (σε περιοχές A, B, C) με τη Δεύτερη Συμφωνία του Οσλο (28/9/1995), τον πολλαπλασιασμό των εβραϊκών εποικισμών και τη διατήρηση και σκλήρυνση της κατοχής σε κατακερματισμένα παλαιστινιακά εδάφη, περικυκλωμένα από το κατοχικό κράτος.

Ακολούθησαν κι άλλες συμφωνίες, που κάθε φορά ενίσχυαν το κράτος - δολοφόνο.

Στις 17 Γενάρη 1997 υπογράφηκε το Πρωτόκολλο της Χεβρώνας, στις 23 Οκτώβρη 1998 το Μνημόνιο του Ποταμού Γουάι, στις 4 Σεπτέμβρη 1999 το Μνημόνιο του Σαρμ Ελ-Σεΐχ. Σε αυτό το πλαίσιο, το Ισραήλ, απολαμβάνοντας τη σταθερή στήριξη των διεθνών ιμπεριαλιστών συμμάχων του, συστηματικά δημιουργούσε προσκόμματα και ασκούσε πιέσεις για όλο και περισσότερους συμβιβασμούς από την Παλαιστινιακή Αρχή.

Είναι χαρακτηριστικό ότι τον Ιούνη του 1997 η ισραηλινή κυβέρνηση αντιπρότεινε ως «βάση» για «οριστική λύση» των ισραηλινο-παλαιστινιακών διαφορών την ενσωμάτωση στο κράτος του Ισραήλ σημαντικών εκτάσεων της Δυτικής Οχθης (πέριξ των εποικισμών του) και εκχώρηση ανεξαρτησίας στις υπόλοιπες. Αυτό που απέμενε για τους Παλαιστίνιους ήταν λιγότερο από το μισό των κατεχόμενων εδαφών (που βάσει των σχετικών αποφάσεων του ΟΗΕ και των συμφωνηθέντων στο Οσλο θα αποτελούσαν το παλαιστινιακό κράτος), κατακερματισμένων σαν τρύπες σε ελβετικό τυρί.

Τον Δεκέμβρη του 1998 η Παλαιστινιακή Αρχή υποχώρησε απέναντι στην απαίτηση του Ισραήλ να μην ανακηρύξει μονομερώς την ανεξαρτησία της Παλαιστίνης στις 4 Μάη 1999 (όπως είχε οριστεί από τις Συμφωνίες του Οσλο), ώσπου έναν χρόνο μετά, το 2000, κατέληξε σε αδιέξοδο η Σύνοδος του Καμπ Ντέιβιντ.

Στην πράξη αποδείχθηκε ότι αυτό που επιδιώχθηκε μέσα από ένα άθροισμα αλλεπάλληλων συμφωνιών, πρωτοκόλλων και μνημονίων ήταν να «ξεδοντιαστεί» το παλαιστινιακό απελευθερωτικό κίνημα, εκχωρώντας τα μέσα της πάλης του και τους δεσμούς του μέσα στον παλαιστινιακό λαό με σειρά κατακερματισμένων εδαφών με αντάλλαγμα μια περιορισμένη κυριαρχία.

Μέσω των συμφωνιών αυτών δομήθηκε με τέτοιο τρόπο η σημερινή Παλαιστινιακή Αρχή, ώστε αφενός να είναι δυσλειτουργική και να εξαρτάται από ξένη οικονομική βοήθεια (ευνοώντας φαινόμενα διαφθοράς) και αφετέρου να αναλάβει ρόλο «τοποτηρητή και επιβολέα της τάξης» (με μπαράζ συλλήψεων, από την παλαιστινιακή αστυνομία, όσων συνέχιζαν την ένοπλη πάλη). Σήμερα, δε, αποτελεί πρόκληση οι δυνάμεις που μεθόδευσαν την υπονόμευση του παλαιστινιακού κινήματος και δημιούργησαν την Παλαιστινιακή Αρχή να κουνούν το δάχτυλο, απαιτώντας την προώθηση «βαθιών μεταρρυθμίσεων» προκειμένου να τάξουν στο μέλλον ένα «μονοπάτι για ίδρυση παλαιστινιακού κράτους».

Παρά τα όσα είχαν συμφωνηθεί στο Οσλο, το Ισραήλ επιτάχυνε την παράνομη εποικιστική του επέκταση στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη με τη συστηματική ανέγερση εποικιστικών συγκροτημάτων. Τη δεκαετία του 1990 ο αριθμός των εποίκων στη Δυτική Οχθη και στη Λωρίδα της Γάζας διπλασιάστηκε, και στην Ανατολική Ιερουσαλήμ αυξήθηκε κατά 1/3. Μέχρι το 2000, 400.000 έποικοι εγκαταστάθηκαν παράνομα στα εδάφη που κατά τ' άλλα προορίζονταν για το κράτος της Παλαιστίνης.

Στα μέσα του 2002 οι ΗΠΑ, επιδιώκοντας το «κλείσιμο» αυτής της ανοιχτής πολεμικής εστίας στη Μέση Ανατολή ενόψει της επικείμενης εισβολής τους στο Ιράκ, άρχισαν να επεξεργάζονται μαζί με την ΕΕ, τη Ρωσία και τον ΟΗΕ έναν «οδικό χάρτη προς την ειρήνη». Το γενικό πλαίσιο του σχεδίου περιλάμβανε τον άμεσο «τερματισμό της βίας», την «αναμόρφωση των παλαιστινιακών θεσμών», το σταμάτημα των εποικισμών και τη συγκρότηση ενός «βιώσιμου, κυρίαρχου παλαιστινιακού κράτους».

Η παλαιστινιακή πλευρά, παρά τις επιφυλάξεις της, αποδέχτηκε το σχέδιο ως βάση συζήτησης, λόγω της αναφοράς «στον τερματισμό της κατοχής με στόχο τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους».

Το Ισραήλ επέβαλε σκληρούς όρους για την έναρξη κάθε συζήτησης: Περιορισμό του μελλοντικού παλαιστινιακού κράτους στο 42% των εδαφών της Δυτικής Οχθης και στο 70% της Γάζας, πλήρη αποστρατιωτικοποίησή του κ.λπ.

Στις 30 Απρίλη 2003 ανακοινώθηκε από τις ΗΠΑ νέος «οδικός χάρτης», που τον αποδέχτηκαν οι Παλαιστίνιοι αλλά όχι και το Ισραήλ, το οποίο απαίτησε και πέτυχε νέες ριζικές αλλαγές, όπως διάλυση όλων των οργανώσεων που το Ισραήλ θεωρούσε «τρομοκρατικές» (Χαμάς, «Ισλαμική Τζιχάντ», Λαϊκό Μέτωπο, Δημοκρατικό Μέτωπο, «Ταξιαρχίες του Αλ Ακσα» κ.ά.), ριζική αναμόρφωση των παλαιστινιακών Σωμάτων Ασφαλείας, ανάδειξη «νέας και διαφορετικής ηγεσίας» στην Παλαιστινιακή Αρχή και αναμόρφωση των θεσμών διοίκησης υπό αμερικανική εποπτεία.

Ο (υπό περίεργες συνθήκες) θάνατος του Αραφάτ τον Νοέμβρη του 2004 κλιμάκωσε τις διεργασίες για νέους συμβιβασμούς με το Ισραήλ, μετά και από την εκλογή του Μαχμούντ Αμπάς στις εκλογές της 9ης Γενάρη 2005. Εναν μήνα μετά, στη σύνοδο του Σαρμ Ελ-Σεΐχ (8/2/2005), ο Αμπάς συνάντησε τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Αριέλ Σαρόν, διακρίνοντας «νέα εποχή ειρήνης και ελπίδας», αφού ο δεύτερος υποσχέθηκε τον τερματισμό «κάθε βίαιης δράσης». Διαψεύστηκε, παρά την απόσυρση των ισραηλινών στρατευμάτων από τη Γάζα τον Σεπτέμβρη του 2005.

Τον Νοέμβρη 2007 πραγματοποιήθηκε η Σύνοδος της Ανάπολης, όπου επιχειρήθηκε η «νεκρανάσταση» του αμερικανικού «οδικού χάρτη», και μεταξύ 2010 και 2011 Ισραήλ και Παλαιστινιακή Αρχή προχώρησαν σε μια σειρά διμερείς συνομιλίες υπό την αιγίδα των ΗΠΑ, χωρίς αποτέλεσμα.

Το 2011 σε ανακοίνωσή της η ΚΕ του ΚΚΕ παρατηρούσε πως «το παλαιστινιακό κράτος δεν δημιουργήθηκε ακόμα», η κατοχή των εδαφών που άρπαξε το Ισραήλ στον πόλεμο του 1967 παραμένει και η κατάσταση γίνεται πιο περίπλοκη. «Οι ΗΠΑ και η ΕΕ μιλούν για δύο κράτη (Ισραήλ και Παλαιστινιακό), αλλά κρύβουν την ουσία. Και η ουσία είναι ότι μιλώντας για παλαιστινιακό κράτος εννοούν κράτος χωρίς σύνορα, χωρίς στρατό, περιορισμένης κυριαρχίας».

Τον ίδιο στόχο είχε και το «Σχέδιο Ειρήνης Τραμπ», της «Συμφωνίας του Αιώνα», που παρουσιάστηκε στις 28 Γενάρη 2020 και άνοιξε τον δρόμο για τις «Συμφωνίες του Αβραάμ» (15 Σεπτέμβρη 2020). Και τότε το ΚΚΕ προειδοποιούσε ότι το σχέδιο για τη «Συμφωνία του Αιώνα», όπως προβαλλόταν ψευδεπίγραφα, «όχι μόνο δεν κατοχυρώνει ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, αλλά διαιωνίζει και θωρακίζει την ισραηλινή κατοχή». Παρατηρούσε επίσης ότι αποτελούσε «πολύ επικίνδυνη εξέλιξη», ως μέρος «του γενικότερου ιμπεριαλιστικού σχεδίου που προωθούν οι ΗΠΑ, για απαράδεκτες διευθετήσεις στην περιοχή κατά των λαών».