Τον κίνδυνο του «δημοσιονομικού εκτροχιασμού» στη σκιά του πολέμου, εξαιτίας του υψηλού κρατικού χρέους, επιστρατεύουν στην προπαγάνδα τους τα αστικά επιτελεία, την ώρα που ο λαός στενάζει από την ακρίβεια και τις συνέπειες του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Για να μη συμβεί αυτό, λένε, είναι αναγκαίο να διατηρηθεί η «αναπτυξιακή δυναμική» της οικονομίας, να συνεχιστούν οι μεταρρυθμίσεις και να επανέλθει η «δημοσιονομική σταθερότητα» με τα πρωτογενή πλεονάσματα.

Ετσι στρώνουν το έδαφος για τα επόμενα αντιλαϊκά μέτρα: Τα «προαπαιτούμενα» του Ταμείου Ανάκαμψης και τις άλλες μεταρρυθμίσεις στο πλαίσιο της «πράσινης ανάπτυξης», που είναι κοινή στρατηγική της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων αστικών κομμάτων.

Ετσι εκβιάζουν όμως και τη συναίνεση του λαού στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο: Η βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας προβάλλεται ως «ευκαιρία» για την ελληνική οικονομία για να αναβαθμιστεί η χώρα σε ενεργειακό κόμβο, για να μπορούν οι επιχειρηματικοί όμιλοι να πάρουν μέρος στις μπίζνες της περιοχής. Ειδικά τώρα που η όξυνση του ανταγωνισμού οδηγεί στη μείωση της ενεργειακής εξάρτησης από το ρωσικό αέριο και στην ταχύτερη προώθηση του αμερικανικού σχεδιασμού.

Στον βούρκο του ιμπεριαλιστικού πολέμου και της ελληνικής συμμετοχής, σπέρνουν κάλπικες προσδοκίες ότι έτσι θα αποτραπεί ο κίνδυνος μιας νέας οικονομικής κρίσης και ότι ωφελημένος θα βγει τάχα ο λαός.

Την ίδια στιγμή του κουνάνε προκλητικά το δάχτυλο, ότι οι σημερινές «πολεμικές» συνθήκες στην οικονομία δεν είναι για να διεκδικεί αυξήσεις στους μισθούς και μέτρα προστασίας από την ακρίβεια. Οτι χρειάζεται συναίνεση και εμπιστοσύνη σε κράτος και κυβέρνηση, «για να μην μπει η χώρα σε περιπέτειες», την ώρα που η εργοδοσία σε μια σειρά από χώρους δουλειάς και κλάδους περνάει σε νέα επίθεση σε μισθούς και δικαιώματα, στο όνομα του πολέμου.

Η λογική που λέει ότι «ο λαός θα πληρώσει ούτως ή άλλως, το ζήτημα είναι να πληρώσει από την άλλη τσέπη το κόστος του πολέμου και τη στρατηγική των επιχειρηματικών ομίλων» είναι επικίνδυνη! Είναι κάλεσμα να συμβιβαστεί με μια δήθεν πιο «ήπια εφαρμογή» της πολιτικής που φέρνει ενεργειακή φτώχεια, να συμβιβαστεί με τους καθηλωμένους μισθούς του νόμου Βρούτση - Αχτσιόγλου, να προσδοκά μάταια ότι οι «ρήτρες της Κομισιόν» μπορούν να μετριάσουν την ακρίβεια.

Να αποδεχτεί μια δήθεν «ολίγον εμπλοκή» στον πόλεμο, όταν η χώρα είναι ξέφραγο αμπέλι στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ που αξιοποιούν υποδομές, βάσεις κ.λπ. Αυτήν πλασάρει ο ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθώντας να κρύψει τις δικές του ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση, αφού ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση έχει στηρίξει αυτήν τη στρατηγική, και κυρίως να εμφανιστεί ότι εκφράζει φιλολαϊκή διέξοδο.

Το χρέος, η ακρίβεια, ο πόλεμος και οι κίνδυνοι της ελληνικής εμπλοκής είναι όψεις της ίδιας αντιλαϊκής στρατηγικής, που μπλέκονται μεταξύ τους και πληρώνει πάντα ο λαός.

Κραδαίνουν την απειλή του χρέους - που ξεπέρασε το 200% του ΑΕΠ - όταν δίνουν 4 δισ. ευρώ για πολεμικές δαπάνες του ΝΑΤΟ και 11 δισ. στους ομίλους, με τον πρόσφατο «αναπτυξιακό» νόμο.

Εκβιάζουν τα λαϊκά στρώματα να μη διεκδικούν μέτρα προστασίας από την ακρίβεια, επειδή «δεν αντέχει η οικονομία». «Αντέχει» όμως τα κρατικά πακέτα στήριξης για να ξελασπώσουν οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι από την κρίση και τις συνέπειες της πανδημίας, εκτοξεύοντας και πριν από τον πόλεμο τον πληθωρισμό σε ρεκόρ 25ετίας.

«Αντέχει» τα δεκάδες δισ. ευρώ για την «απελευθέρωση» της Ενέργειας και την «πράσινη μετάβαση», που ευθύνονται για τις ανατιμήσεις στα καύσιμα και στο ρεύμα.

Ολα αυτά οξύνονται στη σκιά του πολέμου, όπου η εμπλοκή της Ελλάδας είναι προδιαγεγραμμένη, χωρίς δεύτερες σκέψεις από το κεφάλαιο και τα κόμματά του. Για τα δικά του συμφέροντα η χώρα μετατρέπεται σε θύτη και ο λαός σε στόχο των ανταγωνισμών.

Είναι γελασμένοι λοιπόν αν νομίζουν ότι ο λαός θα συνεχίσει να πληρώνει τον λογαριασμό, σε πόλεμο και ειρήνη, σε οικονομική ανάπτυξη και κρίση, φωνάζοντας «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω»! Με τα συνθήματα και τις διεκδικήσεις του ενάντια στον πόλεμο και στην ακρίβεια ετοιμάζει τη δική του απάντηση, με μαζική συμμετοχή στην πανεργατική πανελλαδική απεργία και στις απεργιακές συγκεντρώσεις στις 6 Απρίλη.