Η αυξανόμενη προκλητικότητα και επιθετικότητα της τουρκικής ηγεσίας, με τις δηλώσεις του Προέδρου, Ρ. Τ. Ερντογάν, για αναθεώρηση της Συνθήκης της Λοζάνης και των υπαρχόντων συνόρων, ή αυτές του υπουργού Εξωτερικών, Μ. Τσαβούσογλου, ότι τα Ιμια είναι τουρκικό έδαφος, δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Εντάσσονται μέσα σ' ένα πλέγμα σφοδρών ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, που εκδηλώνονται στη γειτονιά μας, στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, και σχετίζονται με τον έλεγχο αγορών, ενεργειακών πόρων και δρόμων μεταφοράς τους, καθώς και με τις γεωστρατηγικές σφαίρες επιρροής. Στο φόντο των σφοδρών ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών ανάμεσα σε ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ και Ρωσία, η τουρκική αστική τάξη διεκδικεί ρόλο στο νέο σκηνικό που διαμορφώνεται ή θα διαμορφωθεί στο μέλλον. Εξάλλου, το «γκριζάρισμα» του Αιγαίου - δηλαδή η αμφισβήτηση της κυριαρχίας των ελληνικών νησιών - που συνεχώς επανέρχεται, στην πραγματικότητα «ακουμπάει» στο γεγονός ότι το ΝΑΤΟ (όπου ανήκουν Ελλάδα και Τουρκία) είναι αυτό που θεωρεί το Αιγαίο «ενιαίο ΝΑΤΟικό χώρο» και συμβάλλει στην ενίσχυση της τουρκικής προκλητικότητας.

Η τουρκική αστική τάξη, βλέποντας τη συνολική αναμπουμπούλα και την αναδιάταξη που γίνεται στην ευρύτερη περιοχή, ιδιαίτερα μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του καλοκαιριού κατά του Ερντογάν, που δημιούργησε τριβές με τους ΝΑΤΟικούς συμμάχους, ανεβάζει τους εθνικιστικούς τόνους, μιλάει για «σύνορα της καρδιάς», μπαίνει πιο δυναμικά στο παιχνίδι της διεκδίκησης και εδαφών. Σε αυτό αποσκοπεί η αμφισβήτηση των συνόρων και προς ανατολικά και προς δυτικά. Γι' αυτό η Τουρκία στήριξε τα σχέδια ανατροπής της κυβέρνησης της Συρίας, ενισχύοντας με διάφορους τρόπους τους τζιχαντιστές, ενώ σήμερα που κάτι τέτοιο δεν φαίνεται ορατό, προσπαθεί με τη στρατιωτική της παρουσία, την εισβολή σε εδάφη της Συρίας και του Ιράκ, να κατοχυρώσει ότι θα έχει λόγο στις εξελίξεις στην περιοχή. Για τους ίδιους λόγους, εντείνει τις πιέσεις στο Κυπριακό και τα Ελληνοτουρκικά. Πολύ γρήγορα κατέρρευσε όλη η επιχειρηματολογία που διακινούσαν διάφορα αστικά επιτελεία στη χώρα μας, πως η τουρκική προκλητικότητα οφείλεται σε λόγους επικοινωνιακής διαχείρισης «εσωτερικών προβλημάτων» μετά το πραξικόπημα, και ουσιαστικά έδειχναν το δέντρο για να κρύψουν το δάσος των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Φυσικά, η στάση της τουρκικής αστικής τάξης ανησυχεί, από την άλλη πλευρά, την ελληνική, που επιδιώκει την περίφημη «γεωπολιτική αναβάθμισή» της στο πλαίσιο της συμμετοχής στις λυκοσυμμαχίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται και οι επιταχυνόμενες διεργασίες για να καταληχθεί μια νέα διχοτομική λύση στο Κυπριακό, που θα εξυπηρετεί την ανάγκη να προχωρήσουν απρόσκοπτα οι μπίζνες μονοπωλιακών ομίλων και ταυτόχρονα η Κύπρος, πιο αποφασιστικά και «χωρίς κωλύματα», να παίξει το ρόλο του αβύθιστου αεροπλανοφόρου στην Ανατολική Μεσόγειο, πολύτιμου εφαλτηρίου στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Και βεβαίως, όπως κάθε παζάρι αστικών ανταγωνιστικών συμφερόντων έχει τα πάνω και τα κάτω του, τα πολλά γυρίσματα και ανατροπές, αφού η κάθε πλευρά επιδιώκει τα μεγαλύτερα οφέλη. Μόνο που όλα αυτά είναι σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων, επιχειρούν να ξεχαστεί ότι το Κυπριακό είναι πρωτίστως ζήτημα εισβολής και κατοχής και προετοιμάζεται, στο όνομα της ασφάλειας και της κατάργησης των ...εγγυήσεων, που έχει κάνει, υποτίθεται, σημαία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, να μπει ένα καινούργιο «καπέλο», με τη σφραγίδα ιμπεριαλιστικών συμμαχιών όπως το ΝΑΤΟ ή η ΕΕ.

Οι εξελίξεις απαιτούν από το λαό μας και τους λαούς της περιοχής επαγρύπνηση και εγρήγορση, ώστε να μπορούν να ξεχωρίζουν τα ταξικά συμφέροντα πρωτίστως τα δικά τους, που είναι ξένα με τις εθνικές επιδιώξεις των αστικών τάξεων, με τα διάφορα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα. Δικός τους δρόμος δεν είναι να ματώσουν και πάλι για αλλότρια συμφέροντα, αλλά να οργανώσουν την πάλη τους ενάντια στο κεφάλαιο, την εξουσία του, τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και ανταγωνισμούς στους οποίους συμμετέχει.