Βαθιά αντιλαϊκό είναι το φορολογικό νομοσχέδιο. Η κυβέρνηση καταργεί το προκλητικά χαμηλό αφορολόγητο όριο των 12.000 ευρώ, συρρικνώνει το αφορολόγητο για πρώτη κατοικία, φορολογεί την αποζημίωση των απολυμένων, εισάγει τεκμήρια διαβίωσης που μειώνουν το εισόδημα των εργατών και των μικρομεσαίων στρωμάτων. Το νομοσχέδιο είναι γεμάτο από ευνοϊκές ρυθμίσεις υπέρ του κεφαλαίου, όπως ο προκλητικά χαμηλός φόρος μόλις 5% για κεφάλαια που φέρνουν από το εξωτερικό, η σταδιακή μείωση του συντελεστή φορολογίας των κερδών κατά 5 μονάδες, με στόχο να φτάσει στο 20%. Τόκοι καταθέσεων και τόκοι από ομόλογα φορολογούνται αυτοτελώς 10% και εξαιρούνται από την ενιαία φορολογική κλίμακα - εδώ ευνοείται πρώτα και κύρια το τραπεζικό κεφάλαιο. Η δημιουργία Ανωνύμων Εταιρειών, η αγοραπωλησία μετοχών, η συμμετοχή στο μετοχικό κεφάλαιο επιχειρήσεων δεν μπαίνουν στα τεκμήρια. Τα κέρδη από αγοραπωλησίες μετοχών στο Χρηματιστήριο εφόσον πουληθούν μετά από ένα τρίμηνο εξαιρούνται από κάθε φόρο. Μειώνεται κατά 2 ποσοστιαίες μονάδες ο συντελεστής φορολογίας των κερδών επιχειρήσεων που δηλώνουν μειωμένο τζίρο για 3 συνεχόμενα χρόνια. Δίνονται εκπτώσεις στα φορολογητέα κέρδη επιχειρήσεων που δηλώνουν δαπάνες για «έρευνα και τεχνολογική καινοτομία» με τη δημιουργία «αφορολόγητου αποθεματικού».

Πρώτα «σταθεροποίηση» ή πρώτα «ανάπτυξη»; Πλαστό το δίλημμα. Πρώτα «σταθεροποίηση» σημαίνει πρώτα πληρωμή των ελλειμμάτων, γι' αυτό και τα σκληρά μέτρα. Οσοι λένε πρώτα «ανάπτυξη», μιλούν για μέτρα αναδιανομής, να μπορεί να αγοράζει ο λαός, να κινηθεί η καπιταλιστική οικονομία, έτσι θα βγουν χρήματα, θα καλυφθούν και τα ελλείμματα από την αύξηση φορολογικών εσόδων. Για να υπάρξει όμως ανάπτυξη, να επενδύσουν οι καπιταλιστές θέλουν φτηνούς εργάτες. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση λοιπόν, πληρώνει μόνο ο λαός. Με τα αντιλαϊκά φορολογικά μέτρα, τις περικοπές μισθών, συντάξεων, κρατικών κοινωνικών δαπανών, τις αντεργατικές αναδιαρθρώσεις που φτηναίνουν τους εργάτες για ολοένα μεγαλύτερα κέρδη στο κεφάλαιο. Η κρίση ακολουθεί την ανάπτυξη, σημαίνει υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια που δεν μπορούν να επενδυθούν γιατί δε φέρνουν κέρδη. Η κρίση είναι σύμφυτη του καπιταλισμού λόγω αναρχίας της παραγωγής, επειδή η παραγωγή είναι κοινωνική αλλά το αποτέλεσμά της, το κέρδος, το καρπώνεται ο καπιταλιστής, δεν κερδίζει η κοινωνία, και ξεπερνιέται με την υποτίμηση ή και απαξίωση μέρους του κεφαλαίου, με κλείσιμο, καταστροφή κάποιων επιχειρήσεων. Το πραγματικό δίλημμα είναι η παραγωγή, ο πλούτος που παράγεται, ποιον έχει ιδιοκτήτη, το κεφάλαιο ή το λαό. Η κρίση αναδεικνύει ότι ο καπιταλισμός είναι ξεπερασμένος, επομένως αναδεικνύει το ζήτημα «αστική εξουσία ή εργατική λαϊκή εξουσία».