Σε συγκέντρωση της Κομματικής Οργάνωσης των εργαζομένων στους ΟΤΑγια την αντεργατική επίθεση, το σχέδιο «Καλλικράτης» και την πολιτική πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ, μίλησε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, σε μια κατάμεστη αίθουσα. Η εκδήλωση εξελίχθηκε σε ζωντανή συζήτηση για όλα τα ζητήματα που τέθηκαν εισηγητικά από την ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και την πολιτική πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ. Ο «Ρ» παρουσιάζει παρακάτω αποσπάσματα από την ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα στη χτεσινή συγκέντρωση.

Αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι, νομίζω ότι όλοι όσοι είστε σε αυτή την αίθουσα, ακόμα και αν κάποιοι έχετε ερωτηματικά, ενστάσεις ή παρατηρήσεις και διαφωνίες με τη γενικότερη πολιτική του Κόμματος, σας είναι γνωστό και βεβαιωμένο ότι όλα τα χρόνια το ΚΚΕ στάθηκε στο πλευρό των εργαζομένων στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, της Νομαρχιακής, με συνέπεια, με αποφασιστικότητα. Και μάλιστα όχι στα λόγια, αλλά και με έργα και διατυπώνοντας ένα σύνολο στόχων πάλης και αιτημάτων, που θεωρούμε ότι απηχούσαν και ανταποκρίνονταν στις ανάγκες του χώρου.

Με αυτήν την έννοια, δε θα ήθελα να κάνω κάποιο απολογισμό. Μάλιστα, φροντίσαμε όλα αυτά τα χρόνια να προσαρμόζουμε τις θέσεις μας, γιατί τα πράγματα εξελίσσονται και γιατί πάνω από όλα αυξάνονται και εξελίσσονται οι σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων. Κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι οι ανάγκες του εργαζόμενου και της οικογένειάς του είναι ίδιες με αυτές πριν από 20, 30 και 40 χρόνια.

Επιτρέψτε μου μόνο να σταθώ σε ένα - δυο ζητήματα του παρελθόντος, γιατί έχουν αξία και για το σήμερα. Το σήμερα το αντικρίζουμε μέσα στις συνθήκες της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης και της πρωτόγνωρης για τη μεταπολιτευτική περίοδο επίθεσης συνολικής - και στον κλάδο σας - στα δικαιώματα των εργαζομένων. Και έτσι πρέπει να δούμε τα πράγματα, μέσα στις γενικές εξελίξεις και όχι αποσπασμένα τον κλάδο από αυτές.

Επιτρέψτε μου να σταθώ σε ορισμένα ζητήματα του παρελθόντος, επιλεκτικά, που δείχνουν και τη μεθοδολογία και τις αρχές με τις οποίες αντιμετωπίσαμε τα προβλήματα των εργαζομένων ΟΤΑ που δεν έχει καμία σχέση με το να φανούμε αρεστοί στο χώρο ή με το να θεωρηθούμε φιλεργατικοί - θεωρούμε ότι είμαστε από φύση και θέση. Και αν θέλετε, αυτά που θα σας θυμίσω ξεχωρίζουν γιατί δείχνουν ότι το ΚΚΕ έχει μία άλλη αφετηρία αντιμετώπισης των προβλημάτων σε σχέση με τις ενδεχομένως συγκυριακές θέσεις που μπορεί να πάρουν κάποιοι τοπικοί βουλευτές ή και κάποια άλλα κόμματα.

Θέμα πρώτο: Εμείς πάντα αντιμετωπίζαμε τα προβλήματα των εργαζομένων στους δήμους και τις νομαρχίες στενά συνδεδεμένα με την αντίληψή μας για το τι είναι η Τοπική Αυτοδιοίκηση, τι είναι ο δήμος γενικά και τι είναι η νομαρχία. Κάτι που δεν το έχει κάνει κανένα άλλο κόμμα. Δεν απομονώναμε, δηλαδή, τα προβλήματα τα εισοδηματικά που έχετε, τα προβλήματα των συνθηκών δουλειάς, τα προβλήματα υγείας, τα προβλήματα των οικογενειών σας, τα προβλήματα εργασιακών σχέσεων, δεν τα βλέπαμε έξω από τις αρνητικές εξελίξεις που είχε και θα έχει άμεσα ο θεσμός της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Καταψηφίσαμε τον «Καποδίστρια 1» και όχι γιατί τα γεωγραφικά όρια των δήμων ήταν εκείνα ή τα άλλα. Παρά το γεγονός ότι υπήρχαν και αυθαιρεσίες στις συνενώσεις των δήμων και των κοινοτήτων, υπήρχαν. Αλλά το κυριότερο δεν ήταν αυτό. Ποιος ήταν ο σκοπός; Η συνένωση των δήμων και των κοινοτήτων είχε ένα στόχο: Συνδέθηκε με το να εξοβελίσει τα όποια κοινωνικά χαρακτηριστικά διατηρούσε ο θεσμός της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Ολα τα άλλα κόμματα τον αναγόρευαν και την αναγορεύουν ακόμα σε «λαϊκό» θεσμό με κριτήριο ότι εκλέγεται, είναι κοντά στο λαό και εκλέγεται από το λαό. Ε, τότε με αυτή τη λογική λαϊκός θεσμός είναι και η κυβέρνηση, το κράτος και το εθνικό Κοινοβούλιο και το Ευρωκοινοβούλιο, αλλά ξέρουμε από πού πηγάζουν. Δηλαδή το στοιχείο της εκλογιμότητας δεν καθορίζει τη λαϊκότητα ενός θεσμού. Βεβαίως, νομιμοποιεί ένα συσχετισμό δύναμης, όπως τον νομιμοποιεί, αλλά ένας λαϊκός θεσμός είναι λαϊκός γιατί από τη φύση του είναι έτσι και γιατί είναι ενταγμένος σε ένα λαϊκό κράτος - να το πω καθαρά - σε μια κοινωνία, όπου κουμάντο κάνει ο λαός.

Είναι άλλο πράγμα, ασκώντας πίεση, το λαϊκό κίνημα να μπορεί να αποσπάσει μια Α ή Β κατεύθυνση, αλλά - αν θέλετε - τα όποια κοινωνικά στοιχεία είχε αυτός ο θεσμός, ο «Καποδίστριας 1» αυτά τα καθάρισε. Και φυσικά, με μεταρρυθμίσεις που ψηφίστηκαν στη συνέχεια και επί κυβέρνησης της ΝΔ, αυτό που έγινε είναι ότι σταδιακά άρχισε αυτός ο θεσμός, μέσα στις νέες συνθήκες που διαμόρφωσε η μετεξέλιξη της ΕΟΚ σε ΕΕ και μέσα στο σύνολο μιας στρατηγικής που εμείς λέμε καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, ιδιωτικοποιήσεις, απελευθέρωση αγορών κλπ., ο θεσμός αυτός πήρε έναν άλλο χαρακτήρα.

Καταρχήν, έτσι κι αλλιώς, ήταν ένα τμήμα του κρατικού μηχανισμού. Αυτός ο μοχλός, ο βραχίονας του κρατικού μηχανισμού, πήγε λίγο πιο πάνω. Οταν είχες 4.000 δήμους και τους κάνεις 1.200, έχεις συγκεντροποίηση και έγινε πιο αποφασιστικά ο αγωγός της πιο βαθιάς και επίσημης εμπορευματοποίησης κοινωνικών υπηρεσιών, ιδιωτικοποιήσεων κλπ. Οπως λέμε εμείς χαρακτηριστικά, έγινε ένα μεσιτικό γραφείο για να μοιράζεται η δουλειά στις επιχειρήσεις.

Ετσι, εμείς δεν υποκύψαμε στις αντιπαραθέσεις που υπήρχαν γύρω από τα γεωγραφικά όρια, το κυριότερο ήταν αυτό. Επιβεβαιωθήκαμε όλα αυτά τα χρόνια και είπαμε ότι δε θα μείνουν εκεί. Αλλωστε, όταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έκανε τον «Καποδίστρια 1», τότε, διά στόματος του υπουργού Αλέκου Παπαδόπουλου, είπε καθαρά ότι αυτό είναι το πρώτο στάδιο - και διά στόματος Σημίτη - και θα πάμε στη δεύτερη φάση, όπου οι συνενώσεις θα είναι ακόμα περισσότερες.

Δεν είναι τυχαίο ότι και τον «Καποδίστρια» και τον «Καλλικράτη», που είναι ο «Καποδίστριας 2» - δεν έχει σημασία το όνομα - αυτά τα σχέδια των συνενώσεων τα επεξεργάστηκε η ΚΕΔΚΕ. Και εκεί υπήρχε ομοφωνία των ανθρώπων που εκπροσωπούσαν στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΝ και μάλιστα μερικοί από αυτούς, λόγω ίσως καλύτερης πείρας και ενόρασης, έπαιξαν και πολύ αποφασιστικό ρόλο, όπως ήταν ο Κουκουλόπουλος του ΠΑΣΟΚ, ο Νικήτας Κακλαμάνης μετέπειτα και όπως ήταν ο μακαρίτης δήμαρχος Παλαιολόγος, στέλεχος του ΣΥΝ.

Δεν είναι τυχαίο, δεν μπορεί αυτό να μη δείχνει κάτι. Βεβαίως, αυτά τα κόμματα μέσα στις γραμμές τους και στον «Καποδίστρια 1» και στον «Καλλικράτη» είχαν αντιδράσεις. Οι αντιδράσεις όμως ήταν - να σας το πω καθαρά - συντεχνιακού χαρακτήρα. `Η κάτω από την πίεση για τα γεωγραφικά όρια. Εμείς, λοιπόν, είπαμε όχι. Θα επανέλθω στο θέμα του «Καλλικράτη».

Δεύτερο: Ενα θεμελιακό ζήτημα. Εμείς είπαμε ότι θα επιδεινωθούν και οι συνθήκες αμοιβής και δουλειάς των εργαζομένων. Δεν μπορεί να χειροτερεύεις, να αντιδραστικοποιείς έναν θεσμό και οι εργαζόμενοι να περνάνε καλύτερα. Αυτό δεν γίνεται. Και προειδοποιήσαμε για αυτό.

Αλλο: Θυμάστε όταν έγινε η αναθεώρηση του Συντάγματος, η ευρεία αναθεώρηση, όπου μπήκε το θέμα των συμβασιούχων - ένα μεγάλο μέρος των συμβασιούχων είναι στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Εκεί, κατά τη διάρκεια της αναθεώρησης, είπαμε ότι πρέπει να μονιμοποιηθούν όλοι οι συμβασιούχοι είτε αφορούν τα υπουργεία, είτε αφορούν την Τοπική Αυτοδιοίκηση, όλοι. Ξεκινώντας από το εξής - δεν ήταν προεκλογική περίοδος να μας πουν ότι δημαγωγούσαμε - που για μας είναι αταλάντευτο: Εμείς παλεύουμε για να έχουν δουλειά όλοι και όλες και να πάνε να κόψουν το λαιμό τους αυτοί να δίνουν δουλειά σε όλους.

Ξέρουμε ότι μέσα στον καπιταλισμό αυτό δεν γίνεται. Αλλά αυτό δεν είναι λόγος να διαχειριστούμε το πρόβλημα της ανεργίας. Αλλά είχαμε και επιχειρήματα γι' αυτό. Αν θέλετε, η όλη αντίληψη που έχουμε για το τι έργα υποδομής χρειάζονται, για το τι έργα κοινωνικών υπηρεσιών και τι δραστηριότητες πολιτισμού, αθλητισμού, καθαριότητας, περιβάλλοντος, αντισεισμικής θωράκισης και πάρα πολλά πράγματα που είτε έτσι είτε αλλιώς συνδέονται και με υπουργεία και με την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Εμπεδώσαμε θέσεις για όλους - πάρα πολλοί υπηρετούσαν πάγιες και διαρκείς ανάγκες - δουλειά σε όλους και μονιμοποίηση όλων.

Οταν γινόταν η αναθεώρηση, δε συμφώνησαν τα άλλα κόμματα. Και το ΠΑΣΟΚ, και η ΝΔ, και ο ΣΥΝ. Και τότε έγινε αυτό το μεσοβέζικο άρθρο του συντάγματος το οποίο - προσέξτε - συνταγματικά κατοχυρώθηκε η μη μονιμοποίηση των συμβασιούχων. Πέρασε ένας χρόνος και λέγαμε στη Βουλή ξανά, μονιμοποίηση. Και μας έλεγαν τότε: Μα τι λέτε, βρε κομμουνιστές, να παραβιάσουμε το σύνταγμα; Εσείς δε δίνετε σημασία στο σύνταγμα. Οι ίδιοι έφτιαξαν το σύνταγμα και μετά γινόταν σαν το σύνταγμα να το είχαν φτιάξει κάποιοι άλλοι, να μας το έστειλαν ταχυδρομικά, πώς θα παραβιάσουμε το σύνταγμα. Εμείς είχαμε κάθε δικαίωμα να το ζητάμε γιατί δεν είχαμε ψηφίσει.

Και θυμάστε ότι έρχονται οι εκλογές του 2004, όπου παραμονές των εκλογών μπήκε το ζήτημα των συμβασιούχων. Τσακωμός ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, όλοι υποσχέθηκαν μονιμοποίηση, ο ΣΥΝ με το γνωστό αποπροσανατολισμό του - γιατί πρέπει να πατάει και με ένα πόδι στους εργαζόμενους - βρήκε τη χρυσή τομή ότι η ΕΕ είναι υπέρ της μονιμοποίησης. Η ΕΕ δεν ήταν υπέρ της μονιμοποίησης. Η ΕΕ ήταν υπέρ των προσλήψεων με διάφορα καθεστώτα ελαστικής απασχόλησης.

Φωνάζαμε και σε αυτό. Αλλά, ξέρετε, σε αυτές τις συνθήκες, όταν στους εργαζόμενους λες κάτι που αρέσει, σου λέει η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, οι κομμουνιστές όλο γκρινιάζουν, δεν το πήραν υπόψη. Θυμάστε, λοιπόν τι έγινε μετεκλογικά. Δεν χρειάζεται να σας τα πω, τα ξέρετε.

Πριν από τις εκλογές που είχαμε το 2009, παραμονές των εκλογών, βγήκαν τα stage. Τι έλεγαν παραμονές των εκλογών; Θα τακτοποιηθούν. Τι έγινε μετεκλογικά; Και ξέρετε, αυτό είναι το ύποπτο, ότι προεκλογικά ανοίγεται ένα ζήτημα λεπτό, ευαίσθητο και μετεκλογικά, αφού πάρουν τις ψήφους, τελειώσανε. Και σε αυτήν την περίπτωση εμείς τι είπαμε; Μονιμοποίηση όλων. Γιατί ξεκινάμε από το «όλοι δουλειά», αλλά δεν μέναμε σε αυτό. Παίρναμε υπόψη μια σειρά πράγματα.

Τι λέγαμε για παράδειγμα; 5ήμερο, 7ωρο, 35 ώρες τη βδομάδα, μείωση των ορίων συνταξιοδότησης. Αυτό όχι μόνο διευκολύνει τη ζωή των εργαζομένων, τη δεκαετία του 2000, όταν το 1857 - από κει καθιερώθηκε και η διεθνής ημέρα της Γυναίκας - ζητούσαν 8ωρο και 10ωρο, δηλαδή το 7ωρο το 2010 είναι υπερβολικό; Για κοιτάξτε τι άλματα έχει κάνει η επιστήμη και η τεχνολογία, είναι υπερβολικό πάνω από 100 χρόνια μετά να ζητάς 7ωρο; Και μείωση των ορίων συνταξιοδότησης; Και αυτό δημιουργεί θέσεις εργασίας στο κάτω - κάτω.

Και να σας πω κάτι; Χάσαμε τοπικές εκλογές από αυτές τις θέσεις μας. Για έναν πρόσθετο λόγο: Είμαστε εμείς που αρνηθήκαμε τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης. Τότε φαίνονταν καλά στους ανέργους. Γιατί σου λέει από το να είμαι άνεργος, ας δουλέψω 6 μήνες, ας δουλέψω 9 μήνες. Γιατί είπαμε «όχι», γιατί είμαστε απάνθρωποι και δεν καταλαβαίνουμε ότι πολλές φορές και το μικρότερο κακό σε έναν που είναι έτσι, ότι μπορεί να τον βοηθήσει; Γιατί ξέραμε ότι είναι η αρχή των ελαστικών μορφών απασχόλησης και είμαστε υποχρεωμένοι να κοιτάμε το αύριο.

Δεν μπορεί, ακόμα και όταν μας πιέζουν οι εργαζόμενοι «πες τώρα μια λύση», να λες αυτή τη μεσοβέζικη λύση, γιατί αύριο αυτή η μεσοβέζικη λύση θα γίνει γενική αρχή. Και χάσαμε εκλογές, χάσαμε δήμους. Γιατί; Γιατί σου λέγανε - χάσαμε και με τη θέση για μονιμοποίηση όλων -, γιατί αυτοί που ήταν έξω, άνεργοι, έλεγαν γιατί να μονιμοποιηθούν αυτοί, ας φύγουν να έρθουμε εμείς στη θέση τους έστω και 1 - 2 χρόνια και 9 μήνες. Και χάσαμε ψήφους και για τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης. Εν γνώσει μας. Γιατί εμείς θέλουμε να κερδίσουμε την ψήφο, το κύρος, παίρνοντας υπόψη τα δικαιώματα των εργαζομένων και την ενότητα δράσης της εργατικής τάξης. Οχι πηγαίνοντας με τους μεν εναντίον των δε. Διότι αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να προχωράει και η ενότητα δράσης.

Αλλο παράδειγμα: Πρωτοστατήσαμε - όχι χωρίς αδυναμίες - να γράφονται στα σωματεία όλοι οι εργαζόμενοι ανεξαρτήτως εργασιακών σχέσεων. Και πρωτοστατούμε εν γνώσει μας ότι αύριο στα συνέδρια των Ομοσπονδιών δε θα δέχονται τους αντιπροσώπους. Εχεις να διαλέξεις το εξής πράγμα: Το ένα είναι να χάσεις κάποιους αντιπροσώπους, κακό. Ναι, αλλά κοιτάξτε να δείτε, αν περάσεις αυτήν την αντίληψη, ότι αυτοί που είναι με ελαστικές μορφές δεν πρέπει να γράφονται στα σωματεία κι ας δουλεύουν χρόνια σε ένα δήμο, συμβάλλουμε στη διάσπαση της ενότητας της εργατικής τάξης. Κερδίζεις έναν αντιπρόσωπο, αλλά από την άλλη δίνεις μια κλωτσιά σαν την αγελάδα και ρίχνεις την καρδάρα με το γάλα. Επομένως, εμείς αντιμετωπίζουμε τους εργαζόμενους στους ΟΤΑ ως έναν ενιαίο κλάδο.

Ζήτησα στοιχεία - δεν τα θυμάμαι και απ' έξω - από τους συντρόφους πριν έρθω εδώ. Ειλικρινά, όσο κι αν ξέρει ο καθένας από μας τα ζητήματα, τρόμαξα. Δηλαδή: Οι εργαζόμενοι στο χώρο των ΟΤΑ είναι 262.000. Από αυτούς μόνιμοι και αορίστου χρόνου - προσέξτε το «αορίστου» - είναι 72.800 και 189.000 είναι οι διάφορες μορφές απασχόλησης. Είναι να τρομάξεις, ναι ή όχι; Και τώρα στο ταμείο σας, στον ΟΠΑΔ προσθέτουν 150.000 θιγόμενους από το κλείσιμο ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών. Δεν τα έχουμε με τους 150.000 ανθρώπους, μπορεί και κάποιος από σας να έχει κάνει ασφάλιση τέτοια, καταλαβαίνετε πώς το βάζουμε.

Οταν πέρασε νόμος στη Βουλή για προσλήψεις στο Δημόσιο αορίστου χρόνου εμείς προειδοποιήσαμε. Το αορίστου θα γίνει οριστικού, γιατί βλέπαμε πού πάνε τα πράγματα. Δεν είναι ότι είμαστε πιο έξυπνοι. Είμαστε όμως ταξικό κόμμα, είμαστε κόμμα της εργατικής τάξης και έχουμε μια θεωρία που μας βάζει να μπορούμε να κρίνουμε τα πράγματα και να βλέπουμε και το αύριο. Δεν μπορείς να βλέπεις μόνο το σήμερα.

Εχουμε τώρα την οικονομική κρίση. Τι λένε; Ενας απ' τους παράγοντες που οδήγησαν σε ελλείμματα και δημόσιο χρέος είναι η διόγκωση του δημόσιου τομέα. Τι είστε εσείς; Κρατικοί υπάλληλοι είσαστε. Δεν έχει σημασία αν είσαστε απευθείας στα υπουργεία, ή αν είσαστε στον κρίκο Τοπική Αυτοδιοίκηση. Ανεξάρτητα των εργασιακών σχέσεων - και όσοι δεν έχετε τη δημοσιοϋπαλληλική ιδιότητα ή δεν είσαστε μόνιμοι, είτε με εργασιακές σχέσεις έτσι ή αλλιώς, είτε είστε προσωρινοί - είσαστε στο Δημόσιο. Και σας αθροίζουν όλους.

Αρα, λοιπόν, θέλουν τώρα να μειώσουν αυτό τον αριθμό, γιατί αυτός ισχυρίζονται πως δημιούργησε τα χρέη. Οι μισθοί σας! Τα δικαιώματά σας είναι που οδήγησαν στα χρέη και στα ελλείμματα, άρα εσείς πρέπει να φύγετε από τη μέση ή να δουλέψετε κάτω από συνθήκες σύγχρονου δουλεμπορίου. Ποιοι θα φύγουν πρώτα; Θα μειωθούν πρώτα οι 189.000 σε δήμους και νομαρχίες - θα γίνει αυτό και μέσω του «Καλλικράτη» ακόμα πιο εύκολα - και μετά οι 73.000, που είναι οι αορίστου χρόνου.

Βεβαίως, δε θα τα κάνουν ενδεχομένως σχηματικά. Θα παίξουν με ηλικίες. Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν. Αμα είσαι 50 και 55 χρόνων, υπάρχει ρατσισμός. Και άμα είσαι και γυναίκα 50 - 55 χρόνων, εκεί να δείτε τι γίνεται. Απλησίαστες είμαστε για δουλειά, δε μας θέλουνε. Πάντως, αυτή θα είναι η τάση.

Επομένως, θέμα πρώτο για το χώρο σας. Ηδη έχουμε απολύσεις στο Μαρούσι, στη Μεταμόρφωση και σε άλλους δήμους κτλ. Τα ξέρετε, να μην τα επαναλαμβάνω. Εχει έλλειμμα το Ταμείο, ο ΟΠΑΔ 1,4 δισ. ευρώ. Θα αυξηθεί το έλλειμμα στο Ταμείο των δημοσίων υπαλλήλων, από τις 150.000 της «Ασπίς Πρόνοια». Εχουν κόψει 87 φάρμακα, εξετάσεις κτλ και για πρώτη φορά, όσο θυμόμαστε, ξεκινάνε από ΟΤΕ και ΔΕΗ επίσημα, αλλά θα γίνει και ανεπίσημα και σε όλους τους χώρους: Μειώνονται απόλυτα οι συντάξεις και οι μισθοί. Μέχρι τώρα τι γινόταν; Δεν είχες ονομαστική μείωση, είχες μείωση της αγοραστικής ικανότητας, μείωση της πραγματικής αξίας του μισθού και της σύνταξης. Τώρα θα μειωθούν και ονομαστικά.

Η κρίση δεν είναι ούτε κρίση ελλειμμάτων, ούτε κρίση χρέους, ούτε κρίση αδιαφάνειας, ούτε κρίση διαχείρισης, ούτε κρίση διαφθοράς, ούτε κρίση σπατάλης. Είναι κλασική τυπική οικονομική κρίση του καπιταλισμού, που έρχεται ύστερα από μια μεγάλη κερδοφορία. Ετσι έρχεται η κρίση, αφού το κεφάλαιο, οι επιχειρηματίες υπερκερδοφορήσουν, αφού συγκεντρωθούν τεράστια αποθέματα κεφαλαίου. Η υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου τι είναι στην ουσία; Είναι σαν να έχεις ένα ταμιευτήριο, όπου βάζεις μέσα το προϊόν της ταξικής εκμετάλλευσης, την υπεραξία και όλες τις άλλες μορφές εκμετάλλευσης των εργαζομένων, της ληστείας τους, τα έσοδα από τη φορολογία κτλ.

Επομένως, αν οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ δεν έχουν καθαρό πού είναι το πρόβλημα της κρίσης, όσα επιχειρήματα, καταλήψεις να κάνετε, δε θα πείσετε. Οχι ότι θα πείσετε την κυβέρνηση, αλλά έχει σημασία με την πολιτική συνειδητοποίηση του ζητήματος, να βοηθήσετε στην πολιτική συνειδητοποίηση του λαού. Αρα και οι αγώνες να αποκτήσουν μια άλλη δυναμική, μια άλλη προοπτική. Και τότε να τρομοκρατηθούν. Δε τρομοκρατούνται απλώς με έναν αγώνα που ζητάς στον κλάδο σου τα δικά σου αιτήματα. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να έχετε τα δικά σας αιτήματα.

Ο «Καλλικράτης» θα φέρει ένα συντριπτικό χτύπημα. Πρώτα πρώτα, θα μεταφερθεί ένα καινούριο «πακέτο» - με συγχωρείτε που το λέω έτσι, μου ήρθε αυθόρμητα να το πω - δημοσίων υπαλλήλων. Θα είναι δημόσιοι υπάλληλοι που θα έχουν εργοδότη τους νέους δήμους, τους 300 νέους δήμους και τις 14 περιφέρειες. Ποιοι θα είναι αυτοί; Τα σχολεία και οι εκπαιδευτικοί. Και μη μου πείτε ότι σας είναι αδιάφορο, ανεξάρτητα πού δουλεύει ο καθένας. Εμείς δεν αντιμετωπίζουμε τον εργαζόμενο απλά σαν έναν που γράφεται σε ένα σωματείο. Εχει οικογένεια. Είναι η εργατική - λαϊκή οικογένεια.

Οι εκπαιδευτικοί, λοιπόν, θα έχουν εργοδότη την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Με αυτή την εξέλιξη διασπάται ο ενιαίος χαρακτήρας της Εκπαίδευσης και κάθε σχολείο γίνεται μια μονάδα. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση πρέπει να βρίσκει έσοδα. Ο κρατικός προϋπολογισμός θα είναι στο μίνιμουμ και σε μια δεκαετία θα μηδενιστεί. Πού θα βρίσκει έσοδα; Από τη λαϊκή οικογένεια. Και θα βάζει και τους τοπικούς επιχειρηματίες να δίνουν κάποια συνεισφορά, με αντίτιμο τη συμμετοχή τους στα εκπαιδευτικά προγράμματα και τον χειρισμό των παιδιών.

Ενας δήμος που μπορεί να έχει τον «Βωβό» ή τον «Ακτορα», θα έχει τα εισοδήματα. Ενας δήμος που δεν έχει «Βωβό» και «Ακτορα», δε θα έχει εισοδήματα. Ενα σχολείο που δε θα το χρηματοδοτούν, δε θα έχει εισοδήματα. Ενα άλλο σχολείο που θα «τσοντάρουν» τα λαϊκά στρώματα, επειδή μπορεί να έχουν καλύτερο εισόδημα, θα έχει περισσότερα. Θα γίνει αυτό που έχει γίνει σε όλες τις χώρες που έχει εφαρμοστεί το σύστημα, να κλείνουν τα σχολεία, όπως κλείνουν τα μανάβικα, τα μπακάλικα κτλ.

Θα περάσουν στις νομαρχίες τα νοσοκομεία και το προσωπικό. Με εξαίρεση δύο - τρία πανεπιστημιακά, θα περάσουν. Ακούγεται καλό για τον κόσμο, επειδή θα έχει το νοσοκομείο στη διοίκηση της νομαρχίας. Οχι, αυτό θα είναι το μεγάλο δράμα. Αυτό που πάει να γίνει είναι το εξής: Το κράτος να αποκτήσει ισχυρούς κρατικούς μηχανισμούς πιο συγκεντρωτικούς, οι οποίοι θα αναλάβουν τομείς που δεν έχουν καμία σχέση με την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Εδώ θέλει κεντρική πολιτική. Θα μειωθεί η κρατική επιχορήγηση και εκεί οι επιχειρηματίες, με τη βοήθεια των νέων αρχών, θα προσέλθουν. Γι' αυτό θέλουν να φτιάξουν 300 δήμους.

Επίσης, περνάνε το ΕΣΠΑ. Τα κοινοτικά ποσά θα τα διαχειρίζεται η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Τώρα, πια, η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι αναπόσπαστο στοιχείο, είναι το περιφερειακό κράτος, το τοπικό κράτος, κομμάτι, βεβαίως, του ενιαίου, του αστικού κράτους. Πρέπει να κουμαντάρουν καλύτερα. Γιατί όσο περισσότερα λεφτά δίνεις στους επιχειρηματίες, τόσο δε θέλουν να έχουν απέναντί τους είκοσι δήμους, θέλουν να έχουν ένα. Αν προσέξετε τις διανομές όπως γίνονται, είναι επιτελικά φτιαγμένες.

Να σας πω ένα παράδειγμα από την περιοχή που μένω, στη Νέα Μάκρη. Εκεί ενώνονται Νέα Μάκρη, Μαραθώνας και Γραμματικό. Ξέρετε τι φιλέτο είναι; Είναι ο Μαραθώνας που έχει τα αρχαία κτλ., είναι όλη η περιοχή του Γραμματικού που είναι η μόνη παραλία που δεν έχει ιδιωτικοποιηθεί, εκεί θα κάνουν και τους καινούριους ΧΥΤΑ.

Επομένως, είναι ένας δήμος. Εχει σημασία αν η έδρα του δήμου θα είναι στη Νέα Μάκρη ή στο Μαραθώνα ή στο Γραμματικό; Είναι κουταμάρα να ασχολούνται οι κάτοικοι με αυτό. Δεν αλλάζει ο ρόλος του, δήμος θα είναι αυτός. Αν πάτε σε άλλες περιοχές, ενοποιούν ορεινούς όγκους και παραλίες και τους κάνουν ένα δήμο. Οι επιχειρηματίες πρέπει να έχουν όλη την πλατφόρμα, να έχουν ένα ευρύτερο και συνδυασμένο πεδίο για να μπουν. Δε θέλουν να έχουν να κάνουν με 50 νομάρχες, κοινοτάρχες κ.ά.

Επομένως, οι εργαζόμενοι πια θα είναι με ιδιωτική σχέση απασχόλησης, καθαρά πράγματα. Οταν θα γίνει και η συνταγματική αναθεώρηση θα τελειώσουν και αυτά, η μονιμότητα δημοσίων. Η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων τώρα έχει περιοριστεί, γιατί δημόσιοι υπάλληλοι είναι αυτοί που με το Σύνταγμα είναι μόνιμοι. Οι αορίστου χρόνου δε θεωρούνται μόνιμοι, όπως και οι υπόλοιποι. Αρα η πλειοψηφία κινδυνεύετε. Κινδυνεύετε να περάσετε σε ακόμα χειρότερες εργασιακές συνθήκες, μισθολογικές και συνταξιοδοτικές, ή να σας εκβιάσουν: Αν δε θέλετε να φύγετε, θα περάσουν άλλοι, οι άνεργοι, οι άνεργοι απ' την ύπαιθρο, κτλ.

Δεν είναι γιατί είναι το ΠΑΣΟΚ. Και η ΝΔ να ήταν, τα ίδια θα έκανε. Η κεντροαριστερά και η κεντροδεξιά τα ίδια θα κάνανε. Απ' τη στιγμή που δεν έχεις πολιτική σύγκρουσης και ρήξης με τα μονοπώλια, και θα το πω καθαρά, δεν έχεις πολιτική αποδέσμευσης από την ΕΕ, δεν έχεις πολιτική εργατικής εξουσίας, δεν είσαι με το σοσιαλισμό.

Εμείς λέμε ανάπτυξη, εναντίον των καπιταλιστών είμαστε. Λέμε ότι κριτήριο ανάπτυξης είναι, πρώτον, η ικανοποίηση των σύγχρονων ανθρώπινων αναγκών. Δεύτερον, η Ελλάδα έχει αναπτυξιακές δυνατότητες. Τρίτον, όλοι οι κλάδοι της μεταποίησης έχουν γκρεμιστεί εδώ και χρόνια, προ κρίσης. Η κλωστοϋφαντουργία, ένδυση, δέρμα, κτλ. Η Ελλάδα σήμερα έχει δυνατότητες να σταθεί στα πόδια της και να μην κάνει τις εισαγωγές που κάνει, με δικά της προϊόντα στο μεγαλύτερο μέρος. Κάποια θα χρειαστεί, πετρέλαιο, φυσικό αέριο, βεβαίως θα τα εισάγει.

Αλλά εδώ το θέμα μπαίνει ως εξής: Το πού θα τοποθετήσεις και το τι θα αναπτύξεις και πώς και τι διανομή του πλούτου θα κάνεις, εξαρτάται από το ποιος είναι ο ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής και του πλούτου. Αντικειμενικά σήμερα μπαίνει: Καπιταλισμός ή σοσιαλισμός. Ανεξαρτήτως του ότι ο συσχετισμός δύναμης είναι αρνητικός και έχει πισωγυρίσει. Παίρνουμε υπόψη μας το συσχετισμό δύναμης, αλλά δεν μπορούμε να μην πούμε στο λαό ποιος είναι ο άλλος δρόμος ανάπτυξης. Ταυτόχρονα, υιοθετούμε αιτήματα και στόχους πάλης να ασκήσουμε πίεση, ό,τι μπορούμε να αποσπάσουμε, ό,τι μπορούμε να ματαιώσουμε.

Επομένως, εμείς λέμε το εξής πράγμα: Ελα σε ένα μέτωπο σύγκρουσης με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, που όμως πρέπει να βάλεις και ορίζοντα εξουσίας. Η λαϊκή εξουσία που προτείνουμε, είναι ένα σημείο που δεν μπορείς να κάνεις πίσω. Περιέχει και ορισμένα χαρακτηριστικά. Κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, τη συνεταιριστικοποίηση, τον εργατικό - λαϊκό έλεγχο και τη σύγκρουση και αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Και δεν μπορούμε να πάμε πίσω γιατί πίσω έρχεται η ενσωμάτωση.

Λέμε, λοιπόν, στα 30 χρόνια παίρνεις σύνταξη. Γιατί τώρα θα πάμε στα 40 ή ανεξαρτήτως ηλικίας, αν έχεις συμπληρώσει τα ένσημα. Εξήντα ο άνδρας, 55 η γυναίκα, στα ΒΑΕ, μείον 5 χρόνια. Διαφωνούν; Πρέπει να διαφωνήσουν οι εργαζόμενοι με αυτό; Κατάργηση όλων των ελαστικών σχέσεων εργασίας. Λέμε και το εξής: Οχι στον "Καλλικράτη". Τι να κάνουμε; Διότι αν πεις ας περάσει ο "Καλλικράτης" ή τσακώνεσαι για τα όρια και να λύσω εγώ τα προβλήματά μου - αυτό το λένε τα άλλα κόμματα - δεν κάνεις τίποτα.

Δεν μπορείς και "Καλλικράτη" και διαφύλαξη των εργαζομένων. Δεν μπορείς και ΕΕ και διαφύλαξη των εργαζομένων. Η αποδέσμευση δεν μπορεί να γίνει έτσι, επειδή το λέμε εμείς. Αλλά στη συνείδησή του ο εργαζόμενος να καταλάβει ότι πρέπει να προετοιμάζει τη ρήξη. Ο αγώνας πρέπει να κατευθύνεται εκεί. Βεβαίως, θα έχεις αιτήματα, θα πιέζεις και έχεις και όπλο. Τις δημοτικές, τις εθνικές εκλογές, τις ευρωεκλογές, τις αρχαιρεσίες. Αλλά το μεγαλύτερο όπλο είναι να αλλάζεις συνείδηση στο κοινωνικό επίπεδο. Γιατί αν δεν αλλάζεις στο κοινωνικό επίπεδο, τότε η κάλπη θα βγάζει τα ίδια και τα ίδια.

Και, τέλος, εμείς αυτό που βάζουμε στο επίκεντρο είναι το εξής: Ενότητα του κλάδου. Και ο κλάδος, βέβαια, ενωμένος με όλα τα άλλα τμήματα των εργαζομένων. Για παράδειγμα, πρέπει να δείτε ζητήματα που έχουν σχέση με το συνδικαλιστικό κίνημα. Θέση του Κόμματός μας είναι ενιαίο κλαδικό σωματείο κατά νομό, όπου συνενώνει όλους τους εργαζόμενους. Δεν μπορείς να έχεις 200 σωματεία, που σημαίνει διάσπαση.

Διότι καλός είναι ο πολιτικός προσανατολισμός, καλός και ο ιδεολογικός προσανατολισμός, καλή και η επαναστατική λύση που προτείνουμε, αλλά, ταυτόχρονα, ποιο θα είναι το όργανο αυτής της πάλης; Το Κόμμα; Το Κόμμα θα είναι στην πρώτη γραμμή. Αλλά δε θα τα λύσει το Κόμμα. Το εργατικό κίνημα, η συμμαχία με τους αυτοαπασχολούμενους, τη φτωχή αγροτιά, με τα φτωχά μικροαστικά λαϊκά στρώματα.

Αν η εργατική τάξη δεν έχει ενότητα δράσης και ο κάθε κλάδος κοιτάζει τον εαυτό του και μέσα στον κλάδο έχεις πολυδιασπάσεις, έχεις τελειώσει. Επομένως, εμείς μιλάμε και ρεαλιστικά. Δείχνουμε δηλαδή στο λαό πώς θα αποκτήσει εκείνα τα όπλα ώστε οι απεργίες του, οι αγώνες του να μην πάνε χαμένοι. Παίζουν ρόλο οι μορφές λαϊκής πάλης. Δεν μπορεί ένας κλάδος να παλεύει ξεκομμένα από τον άλλο.

Επομένως, στο κοινωνικό επίπεδο πρέπει να μπει το ζήτημα μονοπώλια - ιμπεριαλισμός. Και αν θέλετε, οι πιο νέοι άνθρωποι να πάνε πιο βαθιά, καπιταλισμός ή σοσιαλισμός. Η εργατιά ιδιαίτερα αυτό να έχει στο νου της. Δεύτερον, στο πολιτικό επίπεδο σημαίνει διαχωριστική γραμμή από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, ξεκαθάρισμα του ρόλου που παίζουν τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης σε πολιτικό επίπεδο.

Σήμερα, λοιπόν, από αυτή την άποψη, πρέπει να ανασυνταχθεί και να αντεπιτεθεί το κίνημα. Να πληρώσει η πλουτοκρατία, να οξύνουμε την ταξική πάλη και τις αντιθέσεις, όχι να τις υποστείλουμε στο όνομα της κρίσης. Να γίνουν ρήγματα, να μη φοβηθούμε την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος ούτε όταν αυτή οδηγήσει και σε μία ορισμένη κρίση του πολιτικού συστήματος. Το λαϊκό κίνημα πρέπει ακριβώς αυτές τις τρύπες να τις διευρύνει.

Γιατί αν το λαϊκό κίνημα υποστείλει τη σημαία στο όνομα να περάσει η κρίση, τότε θα γίνει μία εκδοχή που εμείς μπορούμε να προβλέψουμε. Η εκδοχή της υποχώρησης και της ήττας, που θα κρατήσει πολλά χρόνια. Είναι δύο οι εκδοχές. `Η θα πάμε μπροστά με το κίνημα, ή θα πάει πίσω. Και θα πάει πίσω σημαίνει ακόμα δυσκολότερη ανασυγκρότηση. Είναι η ευκαιρία να κάνουμε ένα βήμα μπροστά. Ανασυγκρότηση, αντεπίθεση, ταξική κατεύθυνση, κοινωνική συμμαχία, αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό μέτωπο, πάλη για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.