Το Προεδρικό Διάταγμα για τα εργασιακά καταργεί συλλογικές συμβάσεις, δίνει πάμφθηνη εργατική δύναμη μέσω μαθητείας, με μισθούς 600 ευρώ μεικτά, μειώνει αποζημιώσεις για απολύσεις. Το Ασφαλιστικό αυξάνει τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης, ανεβάζει σε 40 τα χρόνια δουλειάς με 300 ένσημα το χρόνο, για πλήρη σύνταξη, όταν ο μέσος όρος ενσήμων στο ΙΚΑ είναι σήμερα 220, που σημαίνει ανέβασμα στα 54,5 χρόνια δουλειάς, καταργεί τις συντάξεις μετατρέποντάς τες και με το συντελεστή αναπλήρωσης σε προνοιακά επιδόματα. Αυτά σύμφωνα με το μνημόνιο που συνυπέγραψαν κυβέρνηση-τρόικα. Ο πρωθυπουργός απαιτεί «ευρύτερη ομοψυχία και συναίνεση να γίνουν αυτές οι μεγάλες αλλαγές, να κάνουμε την κρίση μια ευκαιρία». Ευκαιρία για το κεφάλαιο. Αυτές οι ανατροπές φτηναίνουν τον εργάτη, ενισχύοντας την ανταγωνιστικότητα. Καλεί το λαό να συναινέσει στη σφαγή του. Ομολογεί κυνικά ότι οι δεσμεύσεις του μνημονίου είναι μέτρα για τα οποία το ΠΑΣΟΚ δεσμεύτηκε και προεκλογικά. Αυτό, δηλαδή, που πάντα έλεγε το ΚΚΕ καλώντας σε πολιτική καταδίκη ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ δεν απορρίπτει τα μέτρα ως αντεργατικά, αλλά γιατί «όπου εφαρμόστηκαν, δεν αύξησαν την ανταγωνιστικότητα». Με τους καπιταλιστές και η ΓΣΕΕ. Οι «Πρετεντέρηδες», εξανέστησαν τάχα, όχι από φιλεργατική διάθεση, αλλά από το φόβο του λαϊκού ξεσηκωμού και τους κινδύνους για την αστική πολιτική. Ο λαός να απαιτήσει να πληρώσουν κρίση και χρέη τα μονοπώλια, να τσακίσει πολιτικά τα αστικά κόμματα, να οργανώσει τη δική του συμμαχία και πάλη, για το δρόμο ανάπτυξης που υπηρετεί τις δικές του ανάγκες, να ενισχύσει το ΚΚΕ.