Αναφερόμενος στην ιστορία της ΛΑΡΚΟ ο Σ. Πουλικόγιαννης υπενθύμισε ότι «η εταιρεία είτε επί ημερών Μποδοσάκη είτε αργότερα μετά την κρατικοποίησή της παρήγαγε κέρδη που ποτέ δεν καρπώθηκαν οι εργαζόμενοι. Οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ όπως και οι προηγούμενες ποτέ δεν ιεράρχησαν ως προτεραιότητα την κάλυψη των αναγκών του ελληνικού λαού σε ανοξείδωτο χάλυβα (πολεμική βιομηχανία, οικιακές συσκευές κ.λπ.) για να αξιοποιήσουν σε αυτή την κατεύθυνση τη ΛΑΡΚΟ. Αντίθετα, είτε όταν την κρατικοποίησαν είτε με τις μεθοδεύσεις για την ιδιωτικοποίηση, ενδιαφέρονταν μόνο για την εξασφάλιση των επιχειρηματικών μονοπωλιακών συμφερόντων και της κερδοφορίας τους». Αυτό το έργο - σημείωσε - το ξαναζούμε σήμερα επικαλυμμένο με διάφορα σενάρια (...) Κανένα μα κανένα σενάριο δεν έχει τίποτα που να μας επιτρέπει να είμαστε χαρούμενοι. Σε όποια τους επιλογή οι μεγάλοι χαμένοι θα είναι οι εργαζόμενοι και ο λαός συνολικότερα.

(...) Οι κυβερνήσεις, η τρόικα, η ΕΕ στην προσπάθειά τους έχουν πολύτιμους συμμάχους. Είναι οι πλειοψηφίες σε Εργατικά Κέντρα, στην ΠΟΕΜ, στη ΓΣΕΕ, όπου έχοντας ταχθεί στη λογική της ανταγωνιστικότητας, διαπαιδαγωγούν εργαζόμενους να ταυτίζουν τα συμφέροντά τους με αυτά του εργοδότη τους και στη λογική του "λιγότερου κακού" να υπομένουν καρτερικά τα βασανιστήρια και να στέλνονται ως πρόβατα στη σφαγή (...) Βάζουν τον εργατόκοσμο να παλεύει κάτω από ξένες σημαίες, τις σημαίες των μονοπωλίων. Αυτές οι δυνάμεις στο εργατικό κίνημα είναι επικίνδυνες, πρέπει να απομονωθούν από κάθε τίμιο εργάτη (...) Οι εργάτες δεν έχουν καμιά δουλειά, κανένα συμφέρον να πολεμάνε με το στρατόπεδο των εκμεταλλευτών. Πρέπει να έρθουν εδώ, να πολεμήσουν για την τάξη τους, για την οικογένειά τους, για το λαό, να ενωθούν με το ταξικό κίνημα. Να συσπειρωθούν με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Εδώ πολεμάμε κάτω από τις δικές μας σημαίες, κάτω από τις σημαίες της τάξης μας. Να συντονίσουμε τις δυνάμεις μας στον κλάδο του μετάλλου με βάση τα ενιαία συμφέροντά μας, με βάση τα συμφέροντα του λαού (...) Οι καπιταλιστές μοιάζουν ανίκητοι, αλλά δεν είναι. Μοιάζουν ανίκητοι γιατί έχουν την ΕΕ, κατασταλτικούς μηχανισμούς, έχουν οργανώσεις, παρακρατικούς μηχανισμούς, όπως η Χρυσή Αυγή, για να τρομοκρατούν, έχουν τα ΜΜΕ. Ομως εμείς έχουμε την παραγωγή όλου του πλούτου στα χέρια μας (...) Δεν έχουμε όμως την αναγκαία οργάνωση. Ορος απαράβατος η ανασύνταξη του κινήματος σε ταξική βάση. Να μαζικοποιηθούν τα συνδικάτα, σε ταξικό προσανατολισμό. Οργάνωση σε κάθε γειτονιά, σε κάθε εργοστάσιο, σε κάθε χωριό. Οταν αυτό γίνει πράξη τότε θα τους πάρει και θα τους σηκώσει. Να μεταφέρουμε παντού την ουσία του συνθήματός μας: «Εργάτη μπορείς και αν το καταλάβεις θα γίνεις ο κυρίαρχος του πλούτου που παράγεις».