Μυριόστομη ακούστηκε την Κυριακή το μεσημέρι στη Λάρυμνα η φωνή της εργατικής τάξης για την υπεράσπιση της ΛΑΡΚΟ: «Η λειτουργία της υπέρ του λαού -διακήρυξε το ταξικό κίνημα- απαιτεί σύγκρουση με την ΕΕ και τα μονοπώλια».

Από το πρωί της Κυριακής εκατοντάδες εργαζόμενοι κάτω από τις σημαίες των συνδικάτων τους που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα ξεκίνησαν από διάφορα σημεία της Αθήνας αλλά κι από την Εύβοια, τη Βοιωτία και τη Φθιώτιδα για να πάρουν μέρος στο μεγάλο συλλαλητήριο για την υπεράσπιση της ΛΑΡΚΟ και των δικαιωμάτων των εργατών της. Γύρω στις 12 το μεσημέρι, μια τεράστια διαδήλωση είχε συγκροτηθεί έξω απ' το χωριό και κατευθυνόταν προς το κέντρο του, στην παραλία της Λάρυμνας, ακριβώς απέναντι από τη ΛΑΡΚΟ. Τέτοια διαδήλωση είχε να γίνει στην περιοχή από τις μέρες της μεγάλης απεργίας των 110 ημερών του 1977, τότε που οι εργάτες σήκωσαν κεφάλι κι αναμετρήθηκαν στα ίσα με τον Μποδοσάκη - τότε ιδιοκτήτη της επιχείρησης.

Ο συνειρμός απόλυτος κι από κει έπιασε το νήμα ο τότε πρόεδρος του σωματείου, ο Χρήστος Οικονόμου, για να θυμίσει στους συγκεντρωμένους σήμερα πως τότε «μας έλεγαν τρελούς που ξεσηκωθήκαμε ενάντια στον Μποδοσάκη». Ομως, εμείς, συνέχισε, είχαμε ενότητα «μπετόν αρμέ» και η εργατική τάξη αγκάλιασε τον αγώνα μας. Η κυβέρνηση μάς έβαλε τεράστια εμπόδια: συλλήψεις, δίκες, πείνα. Κρατήσαμε. Χάρη στην υλική και ηθική συμπαράσταση της εργατικής τάξης: Ρούχα, τρόφιμα, χρήματα, παιχνίδια για τα παιδιά. Η νίκη του 1977, συνέχισε, δείχνει το δρόμο του αγώνα σ' όλη την εργατική τάξη. Οι προϋποθέσεις για τη νίκη υπάρχουν και σήμερα. Είναι εδώ το ΚΚΕ. Είναι εδώ το ΠΑΜΕ. Δεν έχουν όμως τέτοια διάθεση διάφορες ηγεσίες στο συνδικαλιστικό κίνημα. Είναι ηθικό χρέος για τους νέους εργάτες να μη χάθει ο δρόμος των πατεράδων τους.

Ο ίδιος, τόνισε ότι η ΛΑΡΚΟ δεν είναι ένα εργοστάσιο που πουλάει καραμέλες, αλλά παράγει νικέλιο και όπως αποκάλυψε παράγει και κοβάλτιο, ένα εξαιρετικά πολύτιμο μέταλλο, σε περιεκτικότητα από 1-10%, γεγονός που κρατιέται κρυφό γιατί οι «Γκρουπ» και «Τισέν» (μονοπώλια του χάλυβα) δε θέλουν τη ΛΑΡΚΟ στα πόδια τους.

Με το σύνθημα «Η ΛΑΡΚΟ ανήκει στο λαό και όχι στο κεφάλαιο το πολυεθνικό» ανέβηκε στο βήμα ο Παναγιώτης Πολίτης, μέλος του σημερινού ΔΣ του σωματείου.

«Η ΛΑΡΚΟ, τόνισε, δούλευε και δουλεύει με γνώμονα τα κέρδη των μονοπωλίων του κλάδου. Στόχος τους τώρα είναι να πάρουν τον πλήρη έλεγχο, να την βγάλουν εκτός ανταγωνισμού. Εμείς δεν διαλέγουμε "Σκύλλα ή Χάρυβδη". Ξέρουμε πως οι κυβερνήσεις των καπιταλιστών είτε στην κρίση είτε στην ανάπτυξη βγάζουν τα πάντα στο σφυρί. Είναι υπόθεση της εργατικής τάξης η υπεράσπιση της ΛΑΡΚΟ. Η παραγωγή της σε νικέλιο αντιστοιχεί στο 6% της ευρωπαϊκής παραγωγής και το 3% της παγκόσμιας. Πολύ μεγάλα ποσοστά για μια τόσο μικρή χώρα. Μακριά από μας οι αυταπάτες ότι χωρίς σύγκρουση με τα μονοπώλια θα δοθεί λύση».

«Των εργατών η πάλη και η εξουσία, θα κάνουνε τη ΛΑΡΚΟ, λαϊκή περιουσία» ήταν το σύνθημα των διαδηλωτών που συνόδεψε τα τελευταία λόγια του.

«Παρών» έδωσε στο συλλαλητήριο ο δήμαρχος Λοκρών Νίκος Λιόλιος, ενώ με κείμενο που κατέθεσαν στη συγκέντρωση γυναίκες μέλη της ΟΓΕ από τη Χαλκίδα, το Αλιβέρι, τα Κόνιστρα Κύμης, την Ιστιαία, τη Λιβαδειά, την Αμφισσα, τη Δεσφίνα, τη Θήβα, την Τανάγρα, τη Λαμία, την Μακρακώμη και τη Λοκρίδα, τόνισαν: «Είμαστε εδώ και σήμερα και αύριο και όσο χρειαστεί, δίπλα στους άντρες μας, τα παιδιά μας, τα αδέρφια μας (...) για τη ζωή που μας αξίζει (...) δεν θα χαρίσουμε το εργοστάσιο σε κανέναν κεφαλαιοκράτη (...) το χρωστάμε στους σακατεμένους και τους περίπου 70 νεκρούς της ΛΑΡΚΟ».

Την κεντρική ομιλία έκανε ο Σωτήρης Πουλικόγιαννης, από την πανελλαδική Συντονιστική των σωματείων Μετάλλου, ενώ αμέσως μετά ο Θωμάς Μπακαλάκος και ο Γιώργος Υδραίος είπαν τραγούδια που άφησαν εποχή στον καιρό της μεγάλης απεργίας του 1977 με πρώτο τους «Μεταλλορύχους» και κορυφαίο το «Μη καρτεράτε να λυγίσουμε».