Αγαπητοί σύντροφοι,

Η βαθιά οικονομική κρίση που περνά η χώρα μας και η αντίδραση της άρχουσας τάξης να υπερασπίσει τα συμφέροντά της, έδειξε και τις αδυναμίες του Κόμματος να ανταποκριθεί στο μέγεθος των απαιτήσεων.

Είναι σωστή κατ' αρχάς η θέση που απορρίπτει την όποια λογική των σταδίων και της συμμετοχής σε κυβερνήσεις, ουσιαστικά, αστικής διαχείρισης.

Αυτό δεν πρέπει να οδηγεί, όπως συμβαίνει με τις Θέσεις της ΚΕ, σε ανακάτεμα της τακτικής με τη στρατηγική.

Οσο κι αν το ΠΑΜΕ ή η ΠΑΣΕΒΕ και η ΠΑΣΥ δηλώνουν ότι είναι μέτωπα, μέσα από τις διακηρύξεις τους και όχι μόνο, προβάλλονται οι αποφάσεις του Κόμματος για λαϊκή εξουσία - λαϊκή οικονομία.

Ουσιαστικά, ζητάμε από τον κάθε εργαζόμενο να δεχτεί εκ των προτέρων την πολιτική του Κόμματος και δεν πρέπει να εθελοτυφλούμε στο ότι το ΠΑΜΕ, μετά από τόσα χρόνια έντονης δράσης, συσπειρώνει ουσιαστικά τις κομματικές δυνάμεις (οργανωμένες και μη). Στην ίδια λογική, είναι και η λαϊκή συμμαχία.

Αυτό δε βοηθά στην ανάπτυξη του κοινωνικοπολιτικού μετώπου, δηλαδή η ίδια η συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας αυτοϋπονομεύεται. Για να φθάσει η λαϊκή συμμαχία που θα έχει αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα, να ισχυροποιηθεί και να συσπειρώσει την πλειοψηφία της εργατικής τάξης και του λαού, πρέπει να τη διευκολύνει η τακτική και όχι να την καταπίνει η στρατηγική.

Η λαϊκή συμμαχία στη διαδικασία συγκέντρωσης δυνάμεων πρέπει να έχει αντιμονοπωλιακά και αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά, που σημαίνει:

- Πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ

- Αρνηση και μονομερή διαγραφή του χρέους

- Ακύρωση δανειακών συμβάσεων και υποχρεώσεων απέναντι στην τρόικα (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ)

- Αμεση απεμπλοκή από πολεμικές συγκρούσεις, συμμετοχές, στρατιωτικές συμφωνίες (π.χ. Ισραήλ)

- Κλείσιμο των ξένων βάσεων

- Αποχώρηση από το ΝΑΤΟ

- Σύναψη συμφωνιών που θα έχουν σαν γνώμονα το συμφέρον της χώρας, του εργαζόμενου λαού

Στόχο:

Το πέρασμα της πολιτικής εξουσίας στα χέρια της εργατικής τάξης και των συμμάχων της που θα αποτελεί εγγύηση για την προώθηση της πολιτικής του Κόμματος που θα έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη των εργαζομένων μέσα στην ίδια τη ζωή.

Το αν θα προχωρήσει γρήγορα προς σοσιαλισμό εξαρτάται από τους παγκόσμιους συσχετισμούς, αφού και ο σοσιαλισμός έχει διεθνή χαρακτήρα. Αλλωστε, όταν ο Λένιν εφάρμοσε την ΝΕΠ οικοδομούσε σοσιαλισμό; Οι πρόσφατες μεταρρυθμίσεις στην Κούβα συνιστούν σοσιαλιστικά μέτρα;

Αυτό που μετρά πρώτα και κύρια είναι να κατέχει την πολιτική εξουσία η εργατική τάξη με τους συμμάχους της και οι κομμουνιστές να είναι πρωτοπόροι σ' αυτήν τη διαδικασία.

Αλλος παράγοντας για τη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας είναι η ενότητα των εργαζομένων και σ' αυτό η πρακτική του Κόμματος δε βοηθά. Στο συνδικαλιστικό κίνημα το κόμμα θεωρεί ταξικές δυνάμεις μόνο όσους εντάσσονται στο ΠΑΜΕ. Υπάρχουν, όμως, ταξικές δυνάμεις συνεπείς ή έστω ασυνεπείς έξω από το ΠΑΜΕ, που πρέπει να συναντηθούμε και όχι να αντιμετωπίζονται ανταγωνιστικά. Οπως υπάρχουν και δυνάμεις μέσα στο ΠΑΜΕ που δεν είναι ταξικά ξεκάθαρες όπως π.χ. οι οικοδόμοι όπου συνυπάρχουν όλοι (εργατοτεχνίτες, αυτοαπασχολούμενοι, μικρομεσαίοι εργολάβοι). Αν και η κρίση άλλαξε τα δεδομένα, εν τούτοις όπου χρειάζεται να γίνεται διαχωρισμός.

Ηταν και είναι υποχρέωση του Κόμματος εκεί που το ΠΑΜΕ έχει τον έλεγχο (Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, Σωματεία) να προωθεί και να κάνει πράξη την ενότητα στη βάση γιατί η μέχρι τώρα πρακτική ήταν σε αντίθετη λογική.

Δυο - τρία ζητήματα εν συντομία:

Η αντεπανάσταση στην ΕΣΣΔ έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο διεθνές εργατικό κίνημα. Αρνητικός ήταν και ο ρόλος των ευρωκομμουνιστών στο εργατικό κίνημα στη Δυτική Ευρώπη και οι συνέπειες είναι ολοφάνερες σήμερα. Ομως και το Κόμμα τη δεκαετία του '80 δρούσε καιροσκοπικά στην αρχή σαν πολιτική ουρά του ΠΑΣΟΚ με την πολιτική των προοδευτικών δημοκρατικών δυνάμεων (συνδικαλιστικό κίνημα, ΟΤΑ κ.ά.) και την «πραγματική αλλαγή» με αποκορύφωμα τη συμμετοχή το 1989 - 90 σε κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης με προσχήματα (Τζαννετάκη) ή χωρίς προσχήματα (Ζολώτα).

Αλλωστε, η διάσπαση του 1991 ήταν αποτέλεσμα της ίδιας της πολιτικής του Κόμματος και όχι απλά η υπονομευτική δράση μιας φράξιας. Ηταν φράξια το μισό κόμμα; Μήπως εσωτερικές αλλά και διεθνείς εξελίξεις καθόρισαν τη διάσπαση; Ετσι είναι ....

Ολο αυτό το χρονικό διάστημα λειτουργούσε σωστά ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός και οι καταστατικοί κανόνες; Οχι πάντα απ' όσα μας λέει ο Στρατής Τσαμπής στο βιβλίο του: «Στην αγκαλιά της εργατικής τάξης» εκδ. Σ.Ε. 2001 σελ. 118-124. αυτά δεν είναι απλά ιστορία αλλά συνέπειες που ακουμπούν στο σήμερα παρά τη διατήρηση του κομμουνιστικού χαρακτήρα του Κόμματος.

Η αυτοκριτική έχει ιδιαίτερη αξία αν γίνεται έγκαιρα. Το Κόμμα είναι ζωντανός οργανισμός και όχι ακαδημία. Το Κόμμα είναι υπηρέτης της υπόθεσης της επανάστασης, της εργατικής εξουσίας και της κοινωνικής απελευθέρωσης. Αυτή είναι η πρώτη αρχή για τον κομμουνιστή και όχι η συμφωνία στην όποια κομματική πλειοψηφία που αναιρεί βασικές, θεμελιακές αρχές του μαρξισμού - λενινισμού.

Απ' αυτή την άποψη είναι απαράδεκτη η μη κομματική αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη (μετά από τόσα χρόνια που ο Αρης δικαιώθηκε πολιτικά και ιστορικά. Είμαστε σοβαροί;).

Η κουλτούρα του κομμουνιστή δε συνάδει με συμπεριφορές που απαξιώνουν, περιφρονούν και πετροβολούν συντρόφους - αγωνιστές που για κάποιους λόγους διαγράφηκαν, βρέθηκαν εκτός Κόμματος ή του έκαναν κριτική ίσως όχι και τόσο δίκαιη. Ο καθένας έχει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού και της κριτικής.

Κλείνω με το εξής:

Οταν οι μπολσεβίκοι έγιναν εξουσία, ο Λένιν διέταξε και έστησαν μνημείο για να τιμήσουν όσους πάλεψαν για τον σοσιαλισμό, την κοινωνική απελευθέρωση. Ανάμεσά τους ήταν: Ο Πλεχάνοφ, ο Μπακούνιν, ο Προυντόν, ο Λασάλ κ.ά. Εμείς τι κάνουμε;

Εύχομαι ειλικρινά το 19ο Συνέδριο να ανοίξει προοπτική.