Η «καλύτερη λύση» έφερε «κραχ». Η καλυτερότερη τι θα έφερνε;

Μέγα το της τραπέζης κράτος. Ο,τι θέλει κάνει το μονοπωλιακό κεφάλαιο που έκφρασή του είναι και οι τράπεζες.

Δική τους είναι η εξουσία. Αλίμονο σ' όσους βλέπουν το τραπεζικό κεφάλαιο σαν τον κακό της υπόθεσης που εμποδίζει τους καλούς καπιταλιστές να δημιουργήσουν.

Οταν ψηφίζονταν η Συνθήκη του Μάαστριχτ και πολλοί απ' τους σημερινούς «δεν ξέρω τίποτα για το φόνο» την ψήφιζαν με τα τέσσερα, οι άνεργοι ήταν 15 εκατομμύρια. Είκοσι χρόνια μετά και με την ΕΕ να έχει γνωρίσει όλων των ειδών τις διαχειρίσεις, οι άνεργοι έχουν αυξηθεί στα 26 εκατομμύρια. Δεν μπαίνει θέμα αυτοκριτικής για κανέναν από τους διαχειριστές. Ηξεραν ότι η καπιταλιστική ενοποίηση θα φέρει νέα θύματα. Και δούλεψαν στα γεμάτα ώστε να παροπλιστούν τα υποψήφια θύματα, δηλαδή η εργατική τάξη σ' όλες της χώρες της ΕΕ. Το γεγονός ότι οι σημερινοί εκπρόσωποι της ΕΕ, όπως ο Λάζλο Αντορ, κλαψουρίζουν δήθεν για τα αποτελέσματα δεν μπορεί να κρύψει το γεγονός ότι σ' αυτή τη λυκοσυμμαχία εξαρχής ήταν καθαρό ότι για να αυξηθούν τα καπιταλιστικά κέρδη (η περίφημη ανάπτυξη) θα τσακιστεί η εργατική τάξη (η απασχολησιμότητα, δηλαδή η εξοντωτική δουλειά χωρίς δικαιώματα, ήταν βασικός πυλώνας του οικοδομήματος).

Με αυτά τα δεδομένα γνωστά -προγνωστικά- από τότε, για τις εξελίξεις και στην Κύπρο (η εργατική τάξη της οποίας καλείται να εισπράξει στην πράξη τις επιπτώσεις από τη συμμετοχή στο λάκκο των λεόντων) το σχόλιο είναι ένα:

«δεν ήξερες, δεν ρώταγες;».

Ούτε ένα ούτε δύο άρθρα στο «Ριζοσπάστη», πάμπολλα, έχουν δείξει ότι μέσα στη λυκοσυμαχία των μονοπωλίων δεν υπάρχει λύση για τους λαούς. Κι ακόμα καλύτερα, το ΚΚΕ έγκαιρα έχει διατυπώσει στεντόρεια τη θέση ότι η πάλη για την αποδέσμευση πρέπει να συνοδεύεται από την πάλη για την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, την εργατική, λαϊκή εξουσία.

Η επιμονή διαφόρων πολιτικών δυνάμεων ακόμα και τώρα που ένας ολόκληρος λαός, ο κυπριακός, είναι ήδη στο γκρεμό, να προβάλλουν ως λύση τα διάφορα παζάρια εντός των τειχών και τις συμμαχίες με αυτόν ή τον άλλο ιμπεριαλιστή, δηλώνουν μόνο ένα:

Χρέος της εργατικής τάξης -με τη συμβολή των κομμουνιστών που βρίσκονται στη πρωτοπορία της ταξικής αναμέτρησης- είναι να σηκωθεί όρθια με τα δικά της χέρια. Δεν τέλειωσαν απλά τα ψέματα. Στον πόλεμο των καπιταλιστών, μετράμε πια πολλά, μα πάρα πολλά θύματα.

Για να βγει η εργατική τάξη από το λάκκο και στην Ελλάδα και στην Κύπρο πρέπει να γνωρίζει, για παράδειγμα, ότι η κρίση όπως στην Ελλάδα έτσι και στην Κύπρο είναι μια καραμπινάτη οικονομική κρίση, δε δημιουργήθηκε από το ελληνικό πρόγραμμα ανακεφαλαιοποίησης, όπως διατείνονται όσοι προσπαθούν να βγάλουν λάδι τον καπιταλισμό προβάλλοντας ως ένοχους κάποιους κακούς διαχειριστές.

Στην Κύπρο ναυάγησε η λογική ότι η διαπραγμάτευση εντός των τειχών μπορεί να φέρει αποτελέσματα. Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή είπε ότι το όχι του κυπριακού λαού απέναντι στον απαράδεκτο εκβιασμό δεν έχει σχέση με το όχι της κυπριακής Βουλής. Η κυπριακή Βουλή είχε ήδη ψηφίσει με πολύ μεγάλες πλειοψηφίες 25 μνημονιακά νομοσχέδια το προηγούμενο διάστημα, που κούρεψαν μισθούς, κούρεψαν συντάξεις, επιδόματα κι όλα αυτά με κυβέρνηση της ...αριστεράς. Το γεγονός ότι προβλήθηκε η Ευρωπαϊκή Ενωση σαν το κοινό σπίτι καπιταλιστών και εργατών, ότι το ευρώ είναι «εθνικό μας» νόμισμα και ότι η οικονομία της καπιταλιστικής ολιγαρχίας μπορεί να εξυγιανθεί με «αριστερή» διακυβέρνηση, προδιέγραφαν ότι τα βάρη της κρίσης θα τα πληρώσει ο λαός.

Με τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς να οξύνονται, το συμπέρασμα παραμένει ένα: Η λυκοσυμμαχία δεν αλλάζει. Η επιλογή ιμπεριαλιστή οδηγεί σε τραγωδίες. Οι σκληρότατες αντιθέσεις μεταξύ των μονοπωλίων, αλλά και η αλληλεξάρτηση που υπάρχει στο ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα οδηγεί τους λαούς να πληρώνουν τη νύφη.

Διά ταύτα: παρ' το αλλιώς. Ούτε σταγόνα αίμα εργατικό για τα κέρδη τους. Κάνε την κρίση τους προετοιμασία για τη δική σου εξουσία.