Οι Θέσεις για το Συνέδριο αποτελούν πανηγυρική επιβεβαίωση της ωρίμανσης του Κόμματος και της σωστής διαλεκτικής - υλιστικής ανάλυσης της σημερινής αντικειμενικής πραγματικότητας. Αρκετή συζήτηση έχει αναπτυχθεί γύρω από τη συσπείρωση δυνάμεων για τη ρήξη με την αστική τάξη και τους μηχανισμούς της για την πραγματοποίηση του στόχου της σοσιαλιστικής επανάστασης. Το 15ο Συνέδριο, το οποίο ουσιαστικά ξεκαθάρισε το τοπίο σχετικά με την επανάσταση και το χαρακτήρα της έθεσε το ΑΑΔΜ ως το κατάλληλο εργαλείο για την πραγματοποίηση αυτού του σκοπού. Τι σημαίνουν όμως τα αρχικά αυτά;

α) Αντιιμπεριαλιστικό

Μάχη κατά του ιμπεριαλισμού. Του μονοπωλιακού δηλαδή διεθνοποιημένου καπιταλισμού. Υπάρχει άραγε πάλη κατά του ιμπεριαλισμού και των ενώσεων στα πλαίσια του (π.χ. NATO,EE) χωρίς πάλη κατά της ντόπιας αστικής τάξης; Ποιανού στρατηγική πολιτική επιλογή ήταν και είναι και σήμερα η συμμετοχή σε αυτές τις ενώσεις; Της εργατικής τάξης; Του λαού; Προφανώς όχι. Των αστών. Ο ιμπεριαλισμός είναι επίσης και το τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού μετά το οποίο ακολουθεί ο σοσιαλισμός, χωρίς να μεσολαβεί κάποιος ενδιάμεσος κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός.

β) Αντιμονοπωλιακό

Ποια είναι σήμερα η αστική τάξη; Είναι η τάξη των μονοπωλίων. Η συγκέντρωση και η συγκεντροποίηση κεφαλαίων οδήγησε τον καπιταλισμό από την εποχή του ελεύθερου συναγωνισμού στην εποχή των μετοχικών εταιρειών, των μονοπωλίων. Αυτή η εξέλιξη είχε μια σειρά αντανακλάσεις. Τη γιγάντωση της βιομηχανικής μηχανοποιημένης παραγωγής, την εξαγωγή κεφαλαίων, την αποσύνδεση των κεφαλαιοκρατών από τα μέσα παραγωγής (παρασιτισμός του κεφαλαίου) και μια σειρά άλλες. Βάζει επίσης καθημερινά ταφόπλακα στα όνειρα μικρομεσαίων στρωμάτων να γίνουν και αυτοί καπιταλιστές και τους καταστρέφει με άμεσο στόχο τη διείσδυση των μονοπωλίων σε όλο και περισσότερους κλάδους της οικονομίας. Εδώ διακρίνεται αντικειμενικά πως τα φτωχομεσαία τμήματα των αυτοαπασχολουμένων και η φτωχομεσαία αγροτιά δεν έχουν κανένα οικονομικό συμφέρον από τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και πρέπει να τραβηχτούν με το πλευρό της επαναστατικής τάξης των εργατών και γιατί όχι μόνο επειδή αυτό υπηρετεί το σκοπό της αλλά ουσιαστικά και το δικό τους συμφέρον παρά τις όποιες διαφορές και αντιθέσεις έχουν με την εργατική τάξη οι οποίες είναι υπαρκτές αλλά δευτερεύουσες.

γ) Δημοκρατικό

Για να απαντήσουμε επαρκώς για τη χρήση του όρου αυτού πρέπει να σκεφτούμε το εξής. Υπάρχει έννοια δημοκρατία γενικά και αόριστα; Οι αντιθέσεις σε μια ταξικά διαιρεμένη κοινωνία μπορούν να περιγραφούν επαρκώς από τον όρο δημοκρατία αν αυτή δε συνοδεύεται με ταξικό πρόσημο;

Π.Χ. Tι ζει ο λαός σήμερα με την όξυνση της καταστολής, την αφαίρεση δικαιωμάτων και την προσπάθεια από τις κυβερνήσεις της αστικής τάξης να άρουν, το ενοχλητικό για τα ταξικά συμφέροντα που εκπροσωπούν, ακόμα και το δικαίωμα του εργαζόμενου στην απεργία; Την αστική δημοκρατία. Τη δημοκρατία εκείνη που πίσω της βρίσκεται η δικτατορία των μονοπωλίων, η απίστευτη τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, η στέρηση από τη λαϊκή οικογένεια ακόμα και στοιχειωδών όρων για επιβίωση (όχι για ζωή), η καταστολή κινητοποιήσεων και μια σειρά άλλες εκφάνσεις της «δημοκρατίας» των αστών και των απολογητών τους.

Εδώ βέβαια υπάρχει ένα καλό ερώτημα. Παραιτούμαστε από την πάλη για την υπεράσπιση των συνδικαλιστικών ελευθεριών; Εχουν σημασία για τους κομμουνιστές οι όποιες, περιορισμένες είναι αλήθεια, ελευθερίες έχει η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος; Σαφέστατα και έχουν. Πώς θα υπερασπιστούμε ως κόμμα αυτά τα δικαιώματα; Με φτηνά συνθήματα - λογοκοπία για περισσότερη δημοκρατία; Βεβαίως και όχι. Με τους όρους της ανειρήνευτης ταξικής αντίθεσης και σύγκρουσης με το κεφάλαιο και την εξουσία τους. Δεν υπάρχει ούτε μισό δικαίωμα στα πλαίσια του καπιταλισμού που να μην κατακτήθηκε με σκληρό ταξικό αγώνα και μάλιστα αιματηρό. Οι νόμοι κίνησης του ίδιου του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής φέρνουν αυτά τα δικαιώματα στο στόχαστρο της αστικής τάξης και των κομμάτων της αλλά αναδεικνύουν και τα στενά όρια μιας πάλης χωρίς τη στρατηγική επιλογή του επαναστατικού γκρεμίσματος της αστικής εξουσίας και την εγκαθίδρυση της επαναστατικής εργατικής. Αναφέρθηκε και μια πιθανότητα για ανάδειξη κυβέρνησης με αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό. Στην πιθανότητα αυτή αναφέρθηκαν και κλασικοί, όχι για να ξεχάσουν μέσα σε ένα βράδυ το πόνημα του επιστημονικού σοσιαλισμού και την αναπόφευκτη βίαια ανατροπή της αστικής τάξης από την εξουσία με την πραγματοποίηση της σοσιαλιστικής επανάστασης αλλά μόνο ως πιθανότητα σε απότομες στροφές της ταξικής πάλης που θα αξιοποιούσε τη θέση της για να πραγματοποιηθεί η επανάσταση και όχι σαν στάδιο μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.

Η ωρίμανση της περιγραφής του κινήματος που έχει ανάγκη ο λαός σήμερα ενσωματώνοντας όλα τα θετικά ταξικά προσδιορισμένα χαρακτηριστικά που προαναφέρθηκαν ονομάζεται Λαϊκή Συμμαχία. Πολύ σωστά επιλέγεται ως συνεπής ταξική ερμηνεία του ποιες κοινωνικές δυνάμεις (και όχι ποια πολιτικά κόμματα από τα πάνω) έχουν αντικειμενικό κοινωνικοοικονομικό συμφέρον να παλέψουν σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική (συνεπής αντιιμπεριαλιστική) κατεύθυνση, για το γκρέμισμα της δικτατορίας των μονοπωλίων. Ξεκαθαρίζει ζητήματα που αφορούσαν την προηγούμενη περιγραφή και δείχνει την ωρίμανση του ίδιου του Κόμματος και τη διατήρηση και την αναλυτική επεξεργασία της επαναστατικής γραμμής. Το Πρόγραμμα του Κόμματος παρακολουθεί πολύ σωστά τις εξελίξεις και το βαθμό συγκέντρωσηςστο πεδίο της οικονομίας και ενσωματώνει τη θετική αλλά και κριτικά την αρνητική εμπειρία από το σοσιαλισμό που γνώρισε η ανθρωπότητα τον 20ό αιώνα.

Ας ριχτούμε στη μάχη της υλοποίησης των καθηκόντων, ας αναμετρηθούμε με τις αδυναμίες μας με θάρρος και αποφασιστικότητα για να συμβάλλουμε, όσο εξαρτάται από μας, στην άνοδο της ταξικής πάλης και την αντοχή στις στροφές της, στην ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα. Βαδίζουμε από τον καπιταλισμό που σαπίζει στον καπιταλισμό που πεθαίνει και απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα μόνο μια προοπτική υπάρχει και δεν θα έρθει από μόνη της και ούτε ο δρόμος είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Η προοπτική απέναντι στη σαπίλα και τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού είναι το γκρέμισμα της αστικής εξουσίας, η εγκαθίδρυση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας και το χτίσιμο μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, κρίσεις, ανεργία και φτώχεια. Μιας κοινωνίας που ο κόσμος θα δουλεύει για να ζει (και όχι απλά για να επιβιώνει) μια ζωή αντάξια των πρώτων δεκαετιών του 21ου αιώνα και των τεράστιων δυνατοτήτων που προσφέρει η ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας.

Συμφωνώ με τις Θέσεις, το Πρόγραμμα και το Καταστατικό και εύχομαι καλή επιτυχία των διαδικασιών του Συνεδρίου.