Το 19ο Συνέδριο του Κόμματός μας πραγματοποιείται σε συνθήκες βαθιάς κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Το ΚΚΕ ως πρωτοπορία της εργατικής τάξης έχει την ιστορική ευθύνη να οργανώσει και να καθοδηγήσει την πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Είναι λοιπόν καίριο να ανοίξει η συζήτηση γύρω από το δρόμο που θα χαράξουμε στο μέλλον έχοντας ως στρατηγικό μας στόχο το Σοσιαλισμό.

Οι θέσεις της ΚΕ καθώς και το σχέδιο προγράμματος δεν είναι καινούριες θεωρίες και αντιλήψεις αλλά έρχονται να επισφραγίσουν - νομιμοποιήσουν τη στροφή στην πολιτική μας τα τελευταία 4 και πλέον χρόνια, τα αποτελέσματα της οποίας είναι αποκαλυπτικά τόσο σε πολιτικό-συνδικαλιστικό όσο και σε οργανωτικό επίπεδο. Η τακτική μας στο κίνημα, κάτω από την αναμενόμενη πίεση του συστήματος αλλά και το φόβο της ενσωμάτωσης, οδήγησε στην απομόνωση, στην πρωτοφανή συρρίκνωση της επιρροής μας (εθνικές - δημοτικές - φοιτητικές εκλογές, σωματεία και συνδικάτα) και του κομματικού μας δυναμικού, κυρίως της ΚΝΕ στα σχολεία και στα πανεπιστήμια.

Η εγκατάλειψη οικοδόμησης του ΑΑΔΜ και το στένεμα της γραμμής συσπείρωσης δυνάμεων, άφησαν τον ΣΥΡΙΖΑ, τη ΔΗΜΑΡ αλλά και το νέο όπλο του συστήματος τη νεοναζιστική Χ.Α. να καλύψουν το κενό της δικής μας παρέμβασης, αποσπώντας έτσι δικές μας δυνάμεις αλλά και δυνάμεις εγκλωβισμένες για χρόνια στο δικομματισμό, που ανήκουν όμως στην εργατική τάξη ή έχουν συμφέρον να παλέψουν μαζί της και θα μπορούσαμε να τις συσπειρώσουμε.

Η δική μας αδυναμία να μπούμε δυναμικά και να αντιπαρατεθούμε ανοιχτά στο κίνημα με σκοπό να ζυμώσουμε την πρότασή μας και να δώσουμε το σωστό προσανατολισμό (π.χ. «κίνημα αγανακτισμένων») οδήγησε στην apriori καταδίκη δυνάμεων και κινήσεων, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στο σύστημα είτε να τις καταστείλει, είτε να τις ελέγξει.

Με βάση τα παραπάνω, ο ρόλος της ΚΕ δεν μπορεί παρά να κριθεί αναποτελεσματικός. Στο κείμενο των Θέσεων ο απολογισμός του ρόλου της ΚΕ, με βάση τα καθήκοντα που έμπαιναν στο 18^ο Συνέδριο, είναι φειδωλός και αντιφατικός. Στέκεται μόνο στην άρνηση της ΚΕ για συγκυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ, μία κυβέρνηση που δεν προέκυπτε από πουθενά αλλά και που δεν υποστηρίχτηκε ποτέ σαν άποψη, ούτε από τα μέλη του Κόμματος, ούτε από την κομματική μας επιρροή.

Το ζήτημα που τίθεται επί τάπητος στις συνθήκες αυτές είναι πώς οι στόχοι πάλης, τα αιτήματα, η γραμμή συσπείρωσης που θα διαμορφώσουμε θα βοηθούν την εργατική τάξη να κερδίζει δυνάμεις, θα βοηθούν στην ενότητα δράσης της, στη συμμαχία της με τα κοινωνικά στρώματα που έχουν συμφέρον από έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης σε βάρος του κεφαλαίου και των μονοπωλίων.

Το πρόγραμμα του 15^ου Συνεδρίου, στη λογική αυτή, ορίζει το ΑΑΔΜ ως κοινωνικοπολιτική συμμαχία αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή, δημοκρατική, θέτοντας στόχους και μέτωπα πάλης όπως η αποδέσμευση από την ΕΕ, η διεύρυνση και αξιοποίηση της παραγωγικής βάσης της χώρας, η υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων κ.τ.λ. που μπορούν να συσπειρώσουν ευρύτερες λαϊκές μάζες και προοδευτικές δυνάμεις. Στο ΑΑΔΜ θεωρούμε αναπόφευκτη τη συνύπαρξη ανομοιογενών δυνάμεων, διαφορετικών τάσεων και απόψεων για το στόχο της α-α-δ πάλης, άρα εμπεριέχονται και οι αναγκαίοι συμβιβασμοί χωρίς αυτοί να απειλούν την αυτοτέλεια του Κόμματος ή να αλλοιώνουν τον στρατηγικό του στόχο.

Ο αντικαπιταλιστικός χαρακτήρας του Μετώπου θα βαθαίνει όσο θα ενισχύεται η δύναμη του Κόμματος, όσο θα αναπτύσσεται η ταξική πάλη, η οργάνωση και η πολιτική πείρα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, αυξάνοντας και τις δυνατότητες του Μετώπου να προκαλεί αντίστοιχες αλλαγές στον πολιτικό συσχετισμό (Πρόγραμμα σ. 29). Απέναντι σε αυτό η Κ.Ε. προτάσσει την Λ.Σ., η οποία ορίζεται ως κοινωνική αντικαπιταλιστική συμμαχία, που υιοθετεί την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, όλων των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, τον κεντρικό σχεδιασμό, τον εργατικό-κοινωνικό έλεγχο, την εργατική-λαϊκή εξουσία (Θ.62, 63). Δηλαδή πρόκειται για μια συμμαχία με βάση το σοσιαλισμό.

Με αυτό το επίπεδο ως βάση συμφωνίας, αποκλείονται μικροαστικά στρώματα και δυνάμεις που δεν είναι αντικαπιταλιστικές, αδυνατίζοντας έτσι τη δυναμική των συμμαχιών της εργατικής τάξης. Το επίπεδο συμφωνίας της εργατικής τάξης με τα στρώματα αυτά είναι υπόθεση της αυτοτελούς παρέμβασης του Κόμματος και του εργατικού κινήματος, που πρέπει να εξελίσσεται και να βαθαίνει μέσα στην ταξική πάλη, όχι το προϊόν μίας ντε φάκτο ταύτισης συμφερόντων.

Οσον αφορά τη φύση της η Λ.Σ. θα είναι μόνο κοινωνική. Διαχωρίζονται έτσι εντελώς οι συμμαχίες στο πολιτικό και στο κοινωνικό επίπεδο. Αποκλείεται, δηλαδή, η δυνατότητα πολιτικών συμμαχιών ως έκφραση ακριβώς αυτής της συμπόρευσης των κοινωνικών δυνάμεων. Αυτό σημαίνει είτε ότι οι δυνάμεις αυτές θα εκφράζονται πολιτικά μόνο μέσα από το ΚΚΕ, που είναι αδύνατο, είτε ότι προδικάζουμε τη διαφωνία μας απλώς βάζοντας ως προϋπόθεση την προγραμματική μας ταύτιση με τους πολιτικούς εκφραστές τους, σπάζοντας έτσι την κοινωνική και πολιτική αντιστοιχία.

Με αυτόν τον τρόπο οι συμμαχίες και οι συμφωνίες σε οποιοδήποτε επίπεδο αντιμετωπίζονται στατικά και ανεξάρτητα από τη φάση στην οποία βρίσκεται το κίνημα αλλά και από την ίδια την παρέμβαση και το ρόλο του Κόμματος. Δεν αφήνει περιθώρια μέσα από τις κοινωνικές διεργασίες και τους αγώνες, μέσα δηλαδή στη δυναμική του κινήματος, να κριθούν πολιτικές δυνάμεις, να προκύψουν ή και να λυθούν συνεργασίες με πολιτικά κόμματα.

Από τις ίδιες όμως τις θέσεις προκύπτουν και αντιφάσεις ενδεικτικές της αδυναμίας θεωρητικής τους θεμελίωσης:

1. Οι κοινωνικές δυνάμεις που θα συμμετέχουν στη Λ.Σ., ενώ θα παλεύουν για την ίδια την ανατροπή του καπιταλισμού, αυτό δε θα μπορεί με κανέναν τρόπο να εκφραστεί πολιτικά ούτε καν στη συμμετοχή σε αστικές εκλογές για αλλαγή του πολιτικού συσχετισμού, αφού η Λ.Σ. δε θα παίρνει μέρος στις εκλογές, στις ευρωεκλογές ή σε δημοψηφίσματα (Θ. 67).

2. Με πολιτικές δυνάμεις που εκφράζουν θέσεις μικροαστικών στρωμάτων και συμφωνούν με την εργατική-λαϊκή εξουσία επιδιώκουμε κοινή δράση στη στήριξη της Λ.Σ. (Θ. 66). Τέτοιες πολιτικές δυνάμεις όμως μπορούν να είναι οπορτουνιστικές, ρεφορμιστικές, πώς λοιπόν θα υπάρξει κοινή δράση μαζί τους αφού, όπως διατυπώνεται, σαφώς παρακάτω δεν μπορεί να υπάρξει συμπόρευση με τέτοια κόμματα σε καμία φάση του κινήματος(Θ. 67).

Το Κόμμα με όπλα τη μ-λ θεωρία του και την 95χρονη πείρα του μπορεί και πρέπει, να επεξεργαστεί και να διαμορφώσει το δρόμο που θα μας φέρει πιο κοντά στο στρατηγικό μας στόχο, το Σοσιαλισμό.

Ο λαός έχει ανάγκη το Κόμμα του και η ιστορία δε συγχωρεί.