Γενικά είμαι σύμφωνος με τις Θέσεις της ΚΕ. Ιδιαίτερα με το σχέδιο Προγράμματος. Θεωρώ ότι σήμερα το Κόμμα μας σε συνέχεια των επεξεργασιών του, κύρια με τις εκτιμήσεις και τα συμπεράσματα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, αντιστοιχεί το Πρόγραμμά του με το στρατηγικό του σκοπό. Ολοκληρώνει τη διαμόρφωση της επαναστατικής φυσιογνωμίας, που πρέπει να έχει ένα πραγματικά ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ. ΚΟΜΜΑ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟ - ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΟ, που δε θα κρύβει ότι όλη η δράση του υποτάσσεται σ' έναν και μοναδικό στόχο. Στην ανατροπή του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού.

Κατά τη γνώμη μου, η διατύπωση στις Θέσεις για το χτίσιμο της Λαϊκής Συμμαχίας, «η πάλη της οποίας κατευθύνεται στην κατάκτηση της εργατικής λαϊκής εξουσίας», εξαλείφει ασάφειες και περιορίζει επιλεκτικές προσεγγίσεις. Βοηθάει στην αποφυγή παρανοήσεων, που δημιουργούσε το ΑΑΔΜ, το οποίο ορισμένοι, χωρίς να το λένε ανοιχτά, εκλάμβαναν σαν ξεχωριστό στάδιο. Δεν είναι τυχαίο ότι «θρηνούν» κάποιοι για το «χαμό του Κόμματος» επειδή εγκαταλείπει το ΑΑΔΜ, γιατί ήταν «η καρδιά» του Προγράμματος. Αλλος πάλι εγκαλεί την ΚΕ, γιατί «εγκατέλειψε ολοκληρωτικά το πρόγραμμα» (!!!) Γιατί, λέει, «εγκαταλείφθηκε η οικοδόμηση του ΑΑΔΜ». Για να γίνει πιο πειστικός μάλιστα ρίχνει και το «επαναστατικό», ότι στις εκλογές του Ιούνη «αν προβάλλαμε το αίτημα για αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κυβέρνηση... ίσως γινόμασταν ρυθμιστές των εξελίξεων». Δηλαδή, ΣΥΡΙΖΑ στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ. Τι άλλο σημαίνει ρυθμιστής των εξελίξεων αν όχι συμμέτοχος στη διαχείριση του συστήματος. Φαίνεται πως με τα σχεδόν πανομοιότυπα γραπτά τους ορισμένοι, επιδιώκουν, να παίξουν το ρόλο της εσωτερικής (δεξιάς) αντιπολίτευσης. Ταμπουρωμένοι πίσω από την κατάργηση του ΑΑΔΜ, εξαπολύουν μια κινδυνολογική επίθεση, σε μια εναγώνια προσπάθεια να πισωγυρίσουν το Κόμμα στη λογική των σταδίων και των μεταρρυθμιστικών λογικών, παρότι δεν το ομολογούν ανοικτά. Επειδή κάποιοι επικαλούνται επιλεκτικά τσιτάτα από τον «Αριστερισμό» του Λένιν πρέπει να ξέρουν ότι ολόκληρο το θεωρητικό έργο του, το διαπερνά η οξύτατη πολεμική του ενάντια στον οπορτουνισμό (κύρια δεξιό), πράγμα που δεν απασχολεί τους «οπαδούς» του ΑΑΔΜ. Επίσης, δεν τους απασχολεί το πώς θα βελτιώσει το Κόμμα τη δράση του για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, για τη συσπείρωση της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης με το ΚΚΕ. Το στρατηγικό μας στόχο, μας λένε, ας τον έχουμε. Αλλά όχι και να υποκαθιστά την ταχτική μας (!!!) Ας τον έχουμε λοιπόν στο εικονοστάσι.

Η άποψη που λέει ότι μ' αυτό το Πρόγραμμα το Κόμμα «στενεύει, απομονώνεται από τις πλατιές μάζες, θα αποδυναμωθεί κ.λπ.» κρύβει στην ουσία «τα απομεινάρια» των λεγκαλιστικών αυταπατών, που ταλαιπώρησαν το Κόμμα στο παρελθόν. Εχτιζαν σκαλοπάτια ακόμη και τείχη εμποδίζοντας το Κόμμα να έχει σταθερή πυξίδα στην καθημερινή δράση τη στρατηγική του και τον τελικό του σκοπό. Για να αποκτήσει η Εργατική Τάξη συνείδηση της δύναμης και του ρόλου της. Για να βρει το δρόμο που οδηγεί στην δική της εξουσία, που περνά μέσα από την επαναστατική ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, των καπιταλιστών.

Το μεγάλο ερώτημα όμως είναι: Πώς θα κερδίσουμε την πλειοψηφία της εργατικής τάξης, κύρια τη νέα βάρδιά της;

Φτάνουν οι καλές μας αναλύσεις, οι εύστοχες προβλέψεις μας, η σωστή πολιτική και στρατηγική μας; Αρκεί η συχνά ηρωική δουλειά των μελών και στελεχών του Κόμματος; Σαφέστατα όχι λέει τόσο η πείρα μας, όσο και τα αποτελέσματα.

Τα μέλη και τα στελέχη είναι το κεφάλαιο του Κόμματος. Αξιοποιούμε, αποτελεσματικά αυτό το πανάκριβο κεφάλαιο; Οχι σ. Μιλάμε για δείκτες, για αριθμούς, αδύναμα ασχολούμαστε με τα μέλη και τα στελέχη μας. Χρειάζεται να πλουτίσουμε τη ζωή των Οργανώσεων. Να νιώθει χαρά και υπερηφάνεια ο σ. πηγαίνοντας στη συνεδρίαση. Να μαθαίνει, να εμπνέεται, να ανεβάζει την αυτοπεποίθησή του σαν κομμουνιστής. Ναι σ., το ζητούμενο είναι πώς βοηθάμε τα μέλη και τα στελέχη να δίνουν τη μάχη αποτελεσματικά, πειστικά.

Σήμερα, το Κόμμα χρειάζεται μαχητές, επαναστάτες που να εμπνέουν, να ξεσηκώνουν τους εργάτες. Θέλει κομμουνιστές που να πείθουν με τη συγκρότησή τους, με τη δράση τους, αλλά και την αψεγάδιαστη στάση τους. Αυτοί οι μαχητές δε γεννιούνται ούτε γίνονται από μόνοι τους. Ας γίνει μέλημα όλου του Κόμματος η διαμόρφωση τέτοιων μαχητών - επαναστατών που θα εμπιστεύονται οι εργάτες, οι νέοι, ο εργαζόμενος λαός. Πρέπει να αποκτήσει καινούργιο περιεχόμενο η ιδεολογική δουλειά, κύρια η εσωκομματική.

Αρκεί: α. Να γίνει υπόθεση όλων των οργάνων από το ΠΓ, την ΚΕ ως το Γραφείο και τη ΓΣ της ΚΟΒ.

β. Οι βοηθητικές επιτροπές και τα τμήματα της ΚΕ στην κυριολεξία πρέπει να παράγουν έργο και μάλιστα μετρήσιμο. Ιδιαίτερα η Ιδεολογική Επιτροπή, τα τμήματα Οικονομίας, Παιδείας, Πολιτισμού.

γ. Μέτρο, κριτήριο της δουλειάς τους: Πόσο συγκεκριμένα, βοηθούν στον εξοπλισμό των κομματικών μελών και στελεχών, στην ιδεολογική θωράκιση, στο ατσάλωμα των κομμουνιστών.

Εχουμε όπλα, τα οποία σε μεγάλο βαθμό είναι αναξιοποίητα.

Η επιστημονική - επαναστατική θεωρεία μας, ιδιαίτερα σήμερα η Μαρξιστική Πολιτική Οικονομία.

Για να αντιμετωπίσουμε την επίθεση των αντιπάλων μας αστών και οπορτουνιστών πρέπει να τους αντιπαλέψουμε με τα δικά μας όπλα. Δηλαδή, με τη δική μας θεωρία, της οποίας βασικές πλευρές χρειάζεται να γνωρίζουμε όχι εγκυκλοπαιδικά αλλά για την καθημερινή δουλειά και διαφώτιση των εργαζομένων. Δε χρειάζονται ούτε άρθρα - σεντόνια ούτε πολυσέλιδες αναλύσεις. Χρειάζεται να απαντάμε απλά και ταυτόχρονα επιστημονικά σε ερωτήματα όπως: Γιατί ο εργάτης είναι ο παραγωγός του πλούτου και όχι ο κεφαλαιοκράτης; Ποια η σχέση οικονομίας και πολιτικής στον καπιταλισμό; Ναι σ. χρειαζόμαστε άμεσα μαθήματα πολιτικής οικονομίας. Χωρίς τις πιο βασικές γνώσεις της, σήμερα η δράση μας θα είναι κουτσή, αναποτελεσματική. Αυτή αποκαλύπτει ότι η εξαθλίωση της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων δεν εξαρτάται ούτε από υπερφυσικές αιτίες, ούτε από την αυθαιρεσία μεμονωμένων κεφαλαιοκρατών ή τη μη εντιμότητα του πολιτικού τους προσωπικού, αλλά από το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.

Οι κατακτήσεις του σοσιαλισμού, κύρια στην ΕΣΣΔ.

Νομίζω ότι κάτω από το βάρος της επίθεσης αστών και οπορτουνιστών, ελάχιστα αναδεικνύουμε τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού. Η στάση μας είναι αμυντική, απολογητική και αυτό είναι τεράστιο λάθος. Αντίθετα, επιβάλλεται η ανάδειξη, η προβολή και η αξιοποίηση των κατακτήσεων της Εργατικής Τάξης στο σοσιαλισμό, σε αντίθεση με τα όσα βιώνει σήμερα ο εργαζόμενος και ο νέος της πατρίδας μας.

Την επαναστατική στρατηγική μας, την οποία είμαι βέβαιος θα επιβεβαιώσει το 19ο Συνέδριο. Χρειάζεται, παρότι έχουν γίνει σοβαρά βήματα, πιο αποφασιστικά να δουλέψουμε και να προβάλλουμε την εναλλακτική μας πρόταση για άλλη εξουσία, για άλλη κοινωνία. Οι επεξεργασίες μας πρέπει αφ' ενός να στοχεύουν στην αφομοίωση από τα κομματικά μέλη και τα στελέχη του στρατηγικού μας σκοπού, άρα και του τρόπου και της πορείας για να φτάσουμε σ' αυτόν. Αφ' ετέρου να γίνουν κτήμα της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης και της νέας γενιάς.