Μια εκδοχή της χριστιανικής αφήγησης για τη «μετά θάνατον» επιβράβευση ή καταδίκη, προσαρμοσμένη στην πραγματικότητα που διαμορφώνει η καπιταλιστική κρίση, ώστε να υπηρετεί τελικά τους σκοπούς των παρασίτων που απομυζούν το αίμα του λαού.

Την κρίση όμως δεν την προκάλεσε ο λαός που πάντα ζούσε κυνηγώντας τις ανάγκες του, ούτε θεοί ή δαίμονες. Αποτελεί πράγματι ευκαιρία για το λαό, όχι για να συμβιβαστεί με τη στέρηση και τη φτώχεια, αλλά για να γίνει κύριος της ζωής του, να την κάνει αφετηρία ενός καλύτερου κόσμου. Οχι κατά μόνας, ούτε εκλιπαρώντας γονυπετής, αλλά αντικρίζοντας κατάματα την ευθύνη του ο καθένας, να ανατρέψει με όλους μαζί, με την κοινή πάλη εργατών, αγροτών, αυτοαπασχολούμενων, τον σάπιο καπιταλισμό και να οικοδομήσει τη δική του γη της επαγγελίας σ' αυτόν τον κόσμο.