Στην επιστολή της Αλέκας Παπαρήγα, σημειωνόταν:

«Κύριε πρωθυπουργέ

Σας είναι γνωστές οι πάγιες θέσεις αλληλεγγύης που εκφράζει το ΚΚΕ προς τον παλαιστινιακό λαό, όπως κι η αντίθεσή μας με την ισραηλινή κατοχή και την ανάπτυξη της στρατιωτικής συνεργασίας του Ισραήλ με τη χώρα μας, που κατά την εκτίμησή μας στρέφεται κατά του παλαιστινιακού κι άλλων λαών. Οπως θα γνωρίζετε, 110 και πλέον χώρες έχουν ως σήμερα προχωρήσει στην αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης. Το ζήτημα αναμένεται να τεθεί και στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ τον προσεχή Σεπτέμβρη.

Θεωρούμε πως σημαντικό βήμα για τη δικαίωση των αγώνων του λαού της Παλαιστίνης θα ήταν η απελευθέρωσή του από τη βαρβαρότητα των κατοχικών δυνάμεων του στρατού του Ισραήλ κι η δημιουργία ενός ανεξάρτητου, βιώσιμου και κυρίαρχου παλαιστινιακού κράτους, στα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, δίπλα στο Ισραήλ. Καλούμε την ελληνική κυβέρνηση να πάρει θέση απέναντι σ' αυτήν τη διεθνή πρωτοβουλία και να προχωρήσει άμεσα στην αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, ως κράτους - μέλους του ΟΗΕ».

Στην απαντητική επιστολή του, ο Γ. Παπανδρέου σημειώνει:

«Αγαπητή κυρία Γενική Γραμματέα

Αναφερόμενος στην από 4.07.2011 επιστολή σας, θα ήθελα να σας γνωρίσω ότι η ελληνική κυβέρνηση είναι αλληλέγγυα με την Παλαιστινιακή Αρχή στον αγώνα της για ανεξαρτησία και διατηρεί αναλλοίωτες τις θέσεις της για επίλυση του Παλαιστινιακού προβλήματος με σύμφωνη λύση που θα προκύψει από διαπραγματεύσεις μεταξύ των μερών στη βάση δύο ανεξαρτήτων κρατών που θα ζουν ειρηνικά και με ασφάλεια, με βάση τα σύνορα του 1967, διεθνώς αναγνωρισμένα, με πρωτεύουσα και των δύο κρατών τα Ιεροσόλυμα.

Μαζί με τους εταίρους μας, αλλά και διμερώς, προσπαθούμε για την επάνοδο των δύο πλευρών στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων πριν από τον Σεπτέμβριο. Πιστεύουμε ότι οι συνομιλίες, όπως έχει αποδειχθεί μέχρι σήμερα, είναι το καλύτερο μέσο για την επίτευξη λύσης και την αποκατάσταση της περιφερειακής σταθερότητας, ιδιαίτερα υπό το φως των τρεχουσών εξελίξεων στον αραβικό κόσμο.

Ως προς το θέμα του καθεστώτος της Παλαιστίνης, είναι γνωστό ότι η Ελλάδα είναι μεταξύ των λίγων δυτικών χωρών όπου η εκπροσώπηση της Παλαιστινιακής Αρχής είναι αναβαθμισμένη εδώ και δεκαετίες, ενώ εφεξής ο Παλαιστίνιος Πρέσβης επιδίδει τα διαπιστευτήριά του στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Είναι επίσης, γνωστό ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει δηλώσει την ετοιμότητά της να αναγνωρίσει Παλαιστινιακό Κράτος, στον κατάλληλο χρόνο.

Σε διμερές επίπεδο, ακριβώς λόγω της σημασίας που αποδίδει η Ελλάδα στην περιοχή αλλά και της πάγιας πεποιθήσεώς μας για την ανάγκη περαιτέρω εμβάθυνσης των φιλικών σχέσεων με όλους τους λαούς, συνεχίζουμε την προώθηση της συνεργασίας τόσο με την Παλαιστινιακή Αρχή, όσο και με το Ισραήλ, σε ευρύ φάσμα θεμάτων.

Πιστεύουμε ακράδαντα ότι η προώθηση των διμερών μας σχέσεων οικοδομεί σχέσεις εμπιστοσύνης μεταξύ των λαών, προωθεί τα συμφέροντα της χώρας μας και συμβάλλει στην εμπέδωση κλίματος συνεργασίας και ειρήνης στην Ανατολική Μεσόγειο. Κυρία Γενική Γραμματέα, η δικαίωση των προσδοκιών του Παλαιστινιακού Λαού για εθνική εστία, όπως και το νόμιμο δικαίωμα του Ισραήλ να ζει με ασφάλεια και ειρήνη, αποτελούν στρατηγική επιλογή μας διότι μόνο έτσι θα υπάρξει σταθερότητα, συνεργασία και ανάπτυξη για το σύνολο των λαών της Ανατολικής Μεσόγειου».

Η κυβέρνηση παρουσιάζει σαν ισότιμους συνομιλητές το Ισραήλ και την Παλαιστινιακή αρχή, όταν είναι γνωστό ότι ο Παλαιστινιακός λαός βιώνει τις συνέπειες της ιμπεριαλιστικής εισβολής και κατοχής, η οποία μάλιστα επεκτείνεται με τους εποικισμούς και το τείχος. Για όλα αυτά, η κυβέρνηση δε λέει κουβέντα. Αντίθετα, υπερασπίζεται την «περιφερειακή σταθερότητα», όπως αυτή υπονοείται από τα σχέδια για τη νέα Μέση Ανατολή και το ρόλο που φιλοδοξεί να παίξει το Ισραήλ σαν περιφερειακή ιμπεριαλιστική δύναμη στην περιοχή.

Η άρνηση, εξάλλου, της κυβέρνησης να τοποθετηθεί θετικά πάνω στη θέση που παλεύει το Παλαιστινιακό κίνημα για πρωτεύουσα του ανεξάρτητου κράτους την ανατολική Ιερουσαλήμ, συνιστά προσφορά στην ισραηλινή επιθετικότητα. Ακόμα, είναι εμφανής η προσπάθεια του Γ. Παπανδρέου να υπερασπιστεί τη στρατηγική, πολιτική, οικονομική και στρατιωτική συνεργασία με το Ισραήλ, παρουσιάζοντας σαν παράγοντα «ασφάλειας και ειρήνης», την παροχή από ελληνικής πλευράς του εναέριου χώρου και του εδάφους της Ελλάδας στον στρατό του Ισραήλ, προκειμένου να εκπαιδεύεται σε αποστολές εξόντωσης του παλαιστινιακού λαού και των άλλων λαών της περιοχής.