ΞΟΡΚΙΖΟΥΝ ΤΟ ΚΑΚΟ: «Η ελληνική κοινή γνώμη μπορεί να είναι θυμωμένη και αβέβαιη για το μέλλον, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θέλει να ακολουθήσει τον δρόμο της παραφροσύνης (...) Οι Ελληνες πολίτες είναι δικαιολογημένα οργισμένοι με την πολιτική τους τάξη. Παλεύουν όμως να τα βγάλουν πέρα και να επιβιώσουν. Αν μην τι άλλο, αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να διατηρηθεί η χώρα στο σημερινό της ευρωπαϊκό επίπεδο, όχι να κατρακυλήσει σε αυτό των εξεγερμένων χωρών της Βόρειας Αφρικής» (από το κύριο άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΣΠΕΡΝΟΥΝ ΗΤΤΟΠΑΘΕΙΑ: «Το πλήθος ήταν μεγάλο προχθές στους δρόμους της Αθήνας, μέρα γενικής απεργίας. Αλλά τα πρόσωπα ήταν σκυθρωπά. Περίσσευε η απογοήτευση, σχεδόν απόγνωση, αυτή έδινε τον τόνο και όχι η οργή (...) εκφράζεται ο φόβος της καταστροφής, εκφράζεται η απελπισία, αλλά αυτά δεν μετασχηματίζονται σε πολιτικό αίτημα, σε πολιτικό λόγο (...) πιο βαριά απ' όλες ήταν η απουσία διεξόδου, η απουσία ελπίδας (...) ένιωθες βαριά την απουσία εθνικού σχεδίου (...) να τους μεταδώσει μια ελπίδα: ότι στο μακρινό άκρο, σε πέντε, δέκα, δεκαπέντε χρόνια, με σκληρή δουλειά, με κοινή προσπάθεια, υπάρχει φως (...) Η διαμαρτυρία εμφανίζεται (...) σαν ασυντόνιστοι σπασμοί και εκδηλώσεις πένθους γι' αυτό που χάνεται ανεπιστρεπτί (...) πλησιάσαμε επικίνδυνα στο όριο θραύσεως» (ο Ν. Ξυδάκης στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΝ: «Θα πρέπει να επιδειχθεί μεγαλύτερη αποφασιστικότητα στην εφαρμογή των μέτρων που αποφασίζονται. Δεν αρκεί να λαμβάνονται σωστά μέτρα. Πρέπει και να εφαρμόζονται χωρίς καθυστερήσεις, δισταγμούς ή υπαναχωρήσεις. Η κυβέρνηση έχει επωμισθεί ένα ιστορικό έργο και οφείλει να το φέρει σε πέρας» (από το κύριο άρθρο στο ΕΘΝΟΣ).