«Μας ρωτούν: Καλείτε τη νεολαία σε εξέγερση; Τους απαντάμε: Ναι! (...) Το μεγαλύτερο ψέμα είναι ότι η αντίσταση, ο αγώνας, η εξέγερση δεν οδηγούν πουθενά. Για τους νέους δεν είναι εποχή για να κάθονται στ' αυγά τους, αλλά για να πετάξουν αυγά στο σύστημα και για να εκκολάψουν το αυγό ενός αισιόδοξου αύριο». Στο προσφιλές χάιδεμα των αυτιών της νεολαίας επιδόθηκε ξανά χτες ο Αλ. Αλαβάνος, μιλώντας στην προεκλογική του συγκέντρωση για την περιφέρεια. Αλήθεια, πού βρισκόταν ο Αλαβάνος όταν δρομολογούνταν αυτή η πολιτική; Τη στήριζε διακριτικά από τη θέση του ευρωβουλευτή του ΣΥΝ αρχικά, του προέδρου του ΣΥΝ αργότερα, καλώντας το ΠΑΣΟΚ σε κοινή δράση και πάει λέγοντας. Με ποιο πλαίσιο, ποιο στόχο, σε ποια προοπτική καλεί τη νεολαία σε εξέγερση; Για να φύγει ο Παπανδρέου και ο Σαμαράς. Να φύγει το μνημόνιο και να μείνει η στρατηγική ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Αυτό ζητάει ο Αλαβάνος και όχι βέβαια να ανατραπεί η εξουσία των μονοπωλίων και τα κόμματα που την υπηρετούν. Τουφεκιές στον αέρα για να εκτονώνεται ανώδυνα η οργή της νεολαίας θέλει ο Αλαβάνος. Οπως έκανε και το Δεκέμβρη του 2008, χαρακτηρίζοντας «εξέγερση» τα γεγονότα που ακολούθησαν τη δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου. Τι απέγινε η «μέγιστη νίκη», την οποία χαιρέτιζε ο Αλ. Αλαβάνος, ο ελιγμός δηλαδή στη Βουλή του ΠΑΣΟΚ που δεν επέτρεψε την αναθεώρηση του άρθρου 16, για να μη δει ο λαός και η νεολαία ότι η αντιεκπαιδευτική πολιτική προχωρούσε ακάθεκτη; Η νεολαία δε χρειάζεται κόλακες και ρήτορες αποπροσανατολισμού. Τους έχει δοκιμάσει. Καιρός να τους απορρίψει και στην κάλπη. Καταψηφίζοντας ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - αναχώματα, υπερψηφίζοντας τη «Λαϊκή Συσπείρωση» που στηρίζει το ΚΚΕ.