«Ηχώ» των πρωθυπουργικών ομιλιών έχει καταντήσει ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, βουλιάζοντας ολοένα πιο βαθιά στην ανυποληψία του βαστάζου της αντιλαϊκής πολιτικής. Πάρτε για παράδειγμα τη χτεσινή δήλωση του Γ. Παναγόπουλου για την επαίσχυντη εξαγγελία - εμπαιγμό του πρωθυπουργού για το επίδομα της ντροπής στους χαμηλοσυνταξιούχους. «Η εισοδηματική ενίσχυση όλων όσοι σηκώνουν τα βάρη της κρίσης, όπως των χαμηλοσυνταξιούχων, πρέπει και επιβάλλεται να βρίσκεται στις απόλυτες προτεραιότητες της κυβέρνησης», διαπιστώνει «αγωνιστικά» ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, αναμασώντας τα λόγια του πρωθυπουργού, που εδώ και μέρες διαπιστώνει ότι οι χαμηλοσυνταξιούχοι και οι μισθωτοί πλήττονται και πως η κυβέρνηση δεσμεύεται αυτούς πρώτα να «αποκαταστήσει» όταν έρθει η πολυπόθητη ανάπτυξη. Περιττό να σημειωθεί ότι η κριτική που ασκεί στην κυβερνητική εξαγγελία είναι για γέλια, του τύπου «τα βάρη που έχουν επωμισθεί οι εργαζόμενοι και συνταξιούχοι είναι δυσβάσταχτα, γι' αυτό και κάθε αποσπασματική και επιδοματική ενίσχυση δε λύνει το τεράστιο πρόβλημα των εισοδηματικών απωλειών». Εξίσου γελοία είναι και η πρόταση που κάνει για «επαναχορήγηση της 13ης και 14ης σύνταξης σε όλους τους συνταξιούχους και κυρίως σε όσους λαμβάνουν χαμηλές συντάξεις». Το αφήνει δηλαδή στη διακριτική ευχέρεια της κυβέρνησης πότε θα ευαρεστηθεί να «αποκαταστήσει» τις συντάξεις στο επίπεδο που ήταν πριν το μνημόνιο, δηλαδή στο επίπεδο της φτώχειας και της πείνας. Δε θα περίμενε κανείς βεβαίως από τον Γ. Παναγόπουλο ταξική αγωνιστική έξαρση. Ανθρωπος των μονοπωλίων είναι, όπως και η πλειοψηφία της ανυπόληπτης εργοδοτικής ΓΣΕΕ. Αλλά πάει πολύ να προκαλεί και από πάνω με τέτοιες δηλώσεις. Ποιος έχασε την τσίπα για να την βρει ο Γ. Παναγόπουλος;