Είναι πολλοί αυτοί που διεκδικούν την ψήφο των εργαζομένων και των ανθρώπων απ' τα φτωχά λαϊκά στρώματα μπροστά στις εκλογές για τα νέα όργανα της τοπικής διοίκησης. Υποψήφιοι που έχουν πάρει το χρίσμα απ' το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και τα άλλα κόμματα, άλλοι που εμφανίζονται σαν «αντάρτες» ή «ανεξάρτητοι», εκείνοι που δηλώνουν ότι εκπροσωπούν τις «τοπικές κοινωνίες».

Η εκλογική μάχη της 7ης Νοέμβρη είναι σημαντική, η έκβασή της μπορεί να δώσει δυναμική ώθηση στην αντίσταση του λαού σε μια πολιτική που τον γονατίζει. Και θα τη δώσει όσο μεγαλύτερη ώθηση δώσει ο ίδιος ο λαός με την ψήφο του στα ψηφοδέλτια της «Λαϊκής Συσπείρωσης» που στηρίζει το ΚΚΕ. Η άρχουσα τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι έχοντας πλήρη αντίληψη του μεγέθους της λαϊκής οργής και δυσαρέσκειας, στήνουν «κυματοθραύστες» ώστε αυτή να εκτραπεί σε ανώδυνα για τους ίδιους «κανάλια», στην αποχή ή σε ψήφο σε συνδυασμούς και υποψηφίους που δε θίγουν ούτε κατ' ελάχιστο τον πυρήνα της εφαρμοζόμενης πολιτικής.

Είναι προφανές ότι οι υποψήφιοι που στηρίζονται ευθέως απ' τα δύο μεγάλα κόμματα και τις παραφυάδες τους, είναι αυτοί που έχουν την ικανότητα και τη διάθεση να εφαρμόσουν κατά γράμμα την αντιλαϊκή αντεργατική πολιτική. Πρέπει να είναι όμως εξίσου καθαρό ότι και όσοι προσδιορίζονται σαν δήθεν «αντάρτες» ή «ανεξάρτητοι», όσοι υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια, π.χ. μια ελεύθερη, πράσινη Αττική, μια Περιφέρεια που θα εφαρμόζει φιλολαϊκή πολιτική, που θα κλείνει την πόρτα στην τρόικα κλπ., όχι μόνο δεν αποτελούν κίνδυνο γι' αυτή την πολιτική, αντίθετα της είναι χρήσιμοι και της προσφέρουν υπηρεσίες. Την επόμενη μέρα των εκλογών τα όποια ποσοστά συγκεντρώσουν θα πιστωθούν υπέρ της. Κάθε ψήφος σ' αυτούς τους συνδυασμούς θα καταγραφεί σαν ψήφος ανοχής αν όχι επιδοκιμασίας της εφαρμοζόμενης πολιτικής που σπρώχνει στην εξαθλίωση την εργατική λαϊκή οικογένεια.

Ολοι όσοι ξιφουλκούν κατά του μνημονίου, αποκρύπτουν ότι πίσω απ' αυτό υπάρχει η εξουσία μιας τάξης, τα συμφέροντά της που υπαγορεύουν την αντιλαϊκή στρατηγική που αποτυπώνει στις σελίδες του. Αποκρύπτουν ότι στον καπιταλισμό δεν μπορεί να υπάρξουν «ελεύθερες ζώνες» που θα αναπτύσσονται προς όφελος των κατοίκων τους. Πολύ περισσότερο όταν η στρατηγική διέξοδος που προτείνουν είναι μια μορφή διαχείρισης του συστήματος, ανάλογη πολιτική θα εφαρμόσουν και ως εκλεγμένοι στα τοπικά κρατικά όργανα εφαρμογής της αντιλαϊκής πολιτικής. Βοηθούν έτσι να βγαίνει λάδι το σύστημα της εκμετάλλευσης, αποπροσανατολίζουν το λαό απ' την ανάγκη της οργάνωσης και ανάπτυξης της πάλης του εναντίον της αιτίας του προβλήματος, επιδιώκουν να υφαρπάξουν την ψήφο του με κίβδηλες υποσχέσεις, άρα συμβάλουν στο να χάσει μια σημαντική μάχη.

Ο λαός δεν πρέπει να παρασυρθεί. Ναι, υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος. Ναι, υπάρχει δρόμος ανάπτυξης υπέρ των δικών του συμφερόντων. Αλλά πρέπει να συμπορευτεί ο ίδιος με τη δύναμη αυτή που παλεύει για το δικό του δρόμο, με το ΚΚΕ και να το εκφράσει ψηφίζοντας στις εκλογές τα ψηφοδέλτια της «Λαϊκής Συσπείρωσης». Αυτά πρέπει να ρίξει μαζικά στην κάλπη, αυτά πιάνουν τόπο για τα συμφέροντά του, γυρνώντας την πλάτη σε υποψηφίους που βάζουν πλάτη σε μια πολιτική προς όφελος των μονοπωλίων. Να μη δώσει ψήφο εμπιστοσύνης σ' αυτή την πολιτική. Να της δώσει με την ψήφο του ένα ισχυρό πλήγμα.