Η Ελλάδα μπορεί να παράγει σχεδόν τα πάντα που έχουν σχέση με τη διατροφή, αλλά και άλλα αγροτικά προϊόντα ως πρώτη ύλη για τη βιομηχανία, π.χ. κλωστοϋφαντουργία και να κάνει εξαγωγές. Αυτή η πραγματικότητα υπήρχε πριν την ενταξη στην τότε ΕΟΚ, σήμερα ΕΕ. Η αντιστροφή αυτής της πραγματικότητας σε βάρος των εργαζομένων και της φτωχής αγροτιάς, οφείλεται στο κεφάλαιο που επενδύει μόνο εκεί που βγάζει περισσότερα κέρδη. Και από τις εισαγωγές κερδίζει καταστρέφοντας παραγωγικές δυνάμεις στην αγροτική οικονομία και κλάδους στη Βιομηχανία. Αυτά υπηρετεί η ΚΑΠ, συνολικά η πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων. Μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη της εγχώριας παραγωγής και μια ανάπτυξη της γεωργίας, κτηνοτροφίας και αλιείας που θα παράγει καλά ποιοτικά και φτηνά προϊόντα, θα εξυπηρετεί και θα καλύπτει της διατροφικές ανάγκες του λαού και όχι τα συμφέροντα των μονοπωλίων και την κερδοφορία τους. Αυτό όμως απαιτεί έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης της οικονομίας, όπου θα υπάρχει κεντρικός σχεδιασμός, καθετοποιημένες κρατικές επιχειρήσεις και παραγωγικοί συνεταιρισμοί για τους μικροπαραγωγούς.