Απλώθηκε, λέει, μια παγωμάρα στον κόσμο. Το λένε αυτοί που θέλουν παγωμένο τον κόσμο. Οι ίδιοι που βλέπουν τη λαϊκή κινητοποίηση σαν κίνδυνο και φροντίζουν να την υποβαθμίζουν όταν δεν μπορούν να την εξαφανίσουν.

Αλήθεια είναι πως σ' ένα μέρος του κόσμου πέρασε η παγωμάρα από το βομβαρδισμό των μέτρων που θα παρθούν ενάντιά του.

Αλήθεια, όμως, επίσης είναι πως ένα άλλο σημαντικό τμήμα το παλεύει. Και το παλεύει με καταπληκτική συνέπεια και μαχητικότητα. Η χτεσινή απεργία και η σημερινή συνέχειά της είναι η απόδειξη. Κόντρα σε θεούς και δαίμονες, με τον τρόμο να βασιλεύει στους χώρους δουλειάς δίνεται γενικότερα μια μάχη που δεν είναι ευκαιριακή, που έχει πίσω της γερή απόφαση για ταξική απάντηση στους κεφαλαιοκράτες και την κυβέρνησή τους και μπροστά της συγκεκριμένο το δρόμο που βαδίζει: ξεκινώντας από όσα χρειάζονται άμεση αντιμετώπιση (να μην περάσουν τα αντεργατικά μέτρα) που πρέπει και μπορεί να φτάσει ως και τη μεγάλη ανατροπή (την αφαίρεση της εξουσία των μονοπωλίων, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, τη λαϊκή εξουσία).

Τη δυναμική αυτού του κινήματος διαβλέπουν όσοι δίνουν εντολή να παρθούν άμεσα μέτρα ανάσχεσης, όπως οι υποδείξεις για το ρόλο που πρέπει να παίξει το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα για να προστατέψει το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση. Κράτα αυτή τη σύσταση στα υπόψη και βάλ' τη σε αναλογία με το τι συμβαίνει στη ΓΣΕΕ. Που ακόμα «ψάχνει να μάθει τις θέσεις του υπουργού εργασίας για το ασφαλιστικό».

Κάποτε, όμως, το παραμύθι με τις δυο ψυχές (άλλη το κόμμα, άλλη η κυβέρνηση) τελειώνει.

Οπως οι ίδιοι ομολογούν, η κοινωνική ένταση είναι αναπόφευκτη καθώς καταρρέουν ο ένας μετά τον άλλο οι προσφιλείς μύθοι, ως και αυτοί που στο τέλος τέλος εναπόθεταν ελπίδα στα περίφημα συνταγματικά δικαιώματα. Τα οποία αντανακλούν μεν κατακτήσεις που ενσωματώθηκαν, σ' ένα Σύνταγμα όμως που πυρήνα του έχει την προστασία των συμφερόντων της αστικής τάξης. Η οποία τώρα αξιώνει να κυριαρχήσουν οι συνταγματικές επιταγές για προστασία της ιδιοκτησίας έναντι δικαιωμάτων όπως αυτό στην εργασία, το άλλο στην παιδεία ή εκείνο το - υπερκερδοφόρο για το κεφάλαιο - δικαίωμα του λαού στη δημόσια υγεία που ζητάνε να γίνει απόλυτα εμπορεύσιμη.

Η αστική τάξη τρέχει να προλάβει. Τα έντυπά της ομολογούν πως ο κόσμος δεν τους πιστεύει. Ετσι οι αστοί ψάχνουν στην αναπαλαίωση τη λύση. Μετράνε ήδη πως το γερό τους άλογο, λίγους μήνες μετά την εκλογή του, έχει αρχίσει να χάνει αβγά και πασχάλια.

Το επόμενο διάστημα θα είναι πράγματι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Οχι γενικά για τις εντάσεις που προβλέπονται, αλλά για τον προσανατολισμό που μπορεί και πρέπει και φαίνεται πως παίρνει ευρύτερα το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Την ώρα που με ραγδαίο τρόπο πια το βασικό πρόβλημα, ο ίδιος ο παρασιτισμός του συστήματος γίνεται ορατός διά γυμνού οφθαλμού, τα παραμύθια περί υγιούς και κερδοσκοπικού καπιταλισμού πάνε περίπατο. Το αίτημα πλέον για όλο και περισσότερους ανθρώπους της δουλειάς δεν αφορά στο αστείο περί «καταγγελίας των κερδοσκόπων», αλλά να μπει τέρμα στο ίδιο το καθεστώς της εκμετάλλευσής τους.

Δεν είναι υπερβολή, είναι αυτό που κουβεντιάζεται ήδη όπου δίνοντας τη μάχη οι εργάτες διαπιστώνουν στην πράξη πως ο αντίπαλος δεν είναι ανίκητος. Ανοιξε μεγάλη πόρτα εκείνη η πρώτη απεργία στις 17 Δεκέμβρη του 2009. Κι αυτό το ποτάμι πια δε γυρίζει πίσω.