Εντάξει, οι 100 μέρες ήταν αρκετές για να τους μάθουμε. «Πετάνε» κάποιο σενάριο από τα αντιλαϊκά μέτρα που επεξεργάζονται, βολιδοσκοπούν τις αντιδράσεις και μετά εξετάζουν πόσο τους παίρνει να το επισημοποιήσουν ή όχι. Αυτό γίνεται με τον Φόρο Προστιθέμενης Αξίας, για τον οποίο τη μια μέρα «διαρρέουν» ότι θα αυξηθεί και την επομένη ρίχνουν στο τραπέζι την ιδέα της εφαρμογής ενιαίου συντελεστή, που τον ορίζουν μάλιστα στο 15%.

Οι πληροφορίες τόσο για το ένα, όσο και το άλλο ενδεχόμενο, συνάντησαν, όπως ήταν φυσικό, αντιδράσεις και αυτός φαίνεται πως είναι ο λόγος που χτες βγήκε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και είπε πως δεν υφίσταται θέμα.

Η ουσία όμως είναι ότι και στη μια και στην άλλη περίπτωση το μάρμαρο θα το πληρώσουν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα, αυτοί που κατά κανόνα πληρώνουν τους αντιδραστικούς έμμεσους φόρους.

Μόνο που, ενώ στη γενικευμένη αύξηση των συντελεστών του ΦΠΑ, η επιβάρυνση είναι κατανοητή, κάποιοι προβάλλουν την ιδέα του ενιαίου συντελεστή 15% σαν πιο ...συμφέρουσα εκδοχή, κάτι που δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Γιατί; Μα επειδή ο βασικός όγκος των ειδών της αγοράς που έχουν σήμερα συντελεστή 9%, είναι τα τρόφιμα, τα φάρμακα και διάφορες υπηρεσίες, είδη δηλαδή που αφορούν αμεσότατα τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα με πενιχρά εισοδήματα, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων ξοδεύεται για την απόκτηση ειδών άμεσης ανάγκης.

Αρα για τους εργαζόμενους δεν αποτελεί λύση η αύξηση του ΦΠΑ με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αλλά η άμεση κατάργηση του ΦΠΑ σε όλα τα είδη πρώτης ανάγκης.