Τις πρώτες μέρες έλεγαν ότι δεν ξέρανε και βρήκαν χειρότερα απ' ό,τι περίμεναν.

Μετά, είπαν πως δεν ήταν έτοιμη η κυβέρνηση για τις λεπτομέρειες.

Τώρα, διαπιστώνουν μια «δυσλειτουργία» μεταξύ των κυβερνητικών στελεχών.

Ετσι κερδίζει χρόνο η κυβέρνηση, ενώ τα μέτρα ενάντια στο λαϊκό εισόδημα πέφτουν βροχή και το ταμείο των καπιταλιστών ανακάμπτει, δηλαδή καταγράφουν αυξανόμενα κέρδη.

Εσύ πληρώνεις σταθερά. Κάθε μέρα, σα να μην άλλαξε κυβέρνηση, πληρώνεις ακριβά. Γιατί η κυβέρνηση άλλαξε, αλλά δεν άλλαξε η πολιτική που εφαρμοζόταν και συνεχίζει να εφαρμόζεται. Βέβαια, αυτό ήταν προβλέψιμο, αλλά ποιος άκουγε όσους και προεκλογικά έδειχναν το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ σαν πιστό αντίγραφο του προγράμματος της ΝΔ, όπως το δικό της ήταν επίσης αντίγραφο της προηγούμενης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ κι όλα μαζί ένας μπούσουλας που δείχνει σταθερά δεκαετίες τώρα ποιο ταμείο πρέπει να γεμίζει (του κεφαλαίου) και ποιο ταμείο να αδειάζει (των εργατών)...

Κι όμως, το φίλτρο για να καταλάβει κάποιος ποιος κερδίζει και ποιος χάνει είναι απλό: Ενός εργάτη πριν ακόμα πάρει στο χέρι το μεροκάματο του έχει κρατηθεί ένα υπέρογκο ποσό για άμεσο φόρο και εισφορές. Συνεχίζει να πληρώνει απ' ό,τι φτάνει τελικά στα χέρια του εξωφρενικά ποσά σε έμμεσους φόρους. Και ό,τι μείνει το πληρώνει επίσης ίσα για να εξασφαλίζει την αναπαραγωγή της εργατικής του δύναμης. Ο εργάτης δεν κάνει αποταμίευση, «για τις δύσκολες στιγμές» που λέγανε παλιά, αντίθετα προσθέτει χρέη, ή ρίχνει το επίπεδο της διαβίωσής του. Αυτό το μείγμα παραμένει αναλλοίωτο δεκαετίες. Οπως παραμένει σταθερό το γεγονός ότι σ' αυτές τις δεκαετίες όλο και «νέα τζάκια» καπιταλιστών προστίθενται στα παλιότερα. Από πού αντλούν τον πλούτο; Από τη δουλειά αυτωνών που βλέπουν το ταμείο τους διαρκώς στο μείον.

Οσο αυτό γίνεται πλατύτερη συνείδηση και εξεγείρει, τόσο τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που κατέχει η αστική τάξη αυξάνουν την ένταση της προπαγάνδας που στοχεύει να πείσει πως η σημερινή κατάσταση πραγμάτων όχι μόνο είναι μονόδρομος, αλλά και λαϊκή απαίτηση! Τα πρόσφατα «γκάλοπ» ήρθαν για να περάσουν την άποψη ότι τα λαϊκά στρώματα, περίπου τρισχαρούμενα, είναι έτοιμα να διαδηλώσουν για να τους επιβληθούν κι άλλοι περιορισμοί στο εισόδημα. Η αστική τάξη θέλει να φτάσει τα πράγματα στο «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω». Δεν της αρκεί ότι τα λαϊκά στρώματα δείχνουν να υποτάσσονται προς το παρόν στο «μη χείρον βέλτιστον». Γνωρίζει πως αυτό ανατρέπεται μέσα από τη γνώση ότι δεν είναι μονόδρομος η λιτότητα. Θέλει - επιδιώκει την απόλυτη υποταγή, θέλει να πετύχει μια ανεπίστρεπτη ιδεολογική κυριαρχία, σε σημείο που ο εργάτης πράγματι να πιστέψει πως η καλοπέραση των καπιταλιστών είναι ο δικός του δρόμος για τον παράδεισο. Αυτό, ακόμα, δεν το έχουν πετύχει.

Υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι αυτή η επιδίωξη μπορεί να στραπατσαριστεί.

Οι αστοί δεν είναι μόνοι τους στο γήπεδο. Απέναντί τους υπάρχει ήδη αγωνιστικό μέτωπο των εργατών, των φτωχών αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων, υπάρχει το ΚΚΕ.

Ο «τσαμπουκάς» που επικαλείται η κυβέρνηση, μπορεί να σπάσει εύκολα. Εχει ξαναγίνει, θα ξαναγίνει.

Δεν είναι στα γονίδια η υποταγή. Αντίθετα. Είναι η αντίσταση, είναι η αντεπίθεση, είναι η διεκδίκηση, είναι η διαρκής επιδίωξη για να γίνει η ζωή καλύτερη. Να λες όχι, να ζητάς τι θες και να επιβάλεις το κόστος σ' αυτόν που πρέπει να το πληρώσει. Σ' αυτόν που ζει σε βάρος αυτών που παράγουν.

Στην κοινωνική μας πραγματικότητα αυτό σημαίνει ένταξη στα ταξικά σωματεία, οργανωμένη άρνηση, αποτελεσματική διεκδίκηση, πολιτική επιλογή.

Σημαίνει ισχυρότερο ΚΚΕ. Σ' αυτούς που ήδη διαπιστώνουν πως είχε δίκιο το ΚΚΕ προεκλογικά, μπορούν να προστεθούν κι άλλοι, πολλοί. Η ψήφος που επικαλείται η κυβέρνηση μπορεί να αμφισβητηθεί στην πράξη, με αγώνες προσανατολισμένους στη διεκδίκηση της ικανοποίησης όλων των αναγκών των λαϊκών οικογενειών βάζοντας ρότα για άλλη πολιτική και εξουσία. Τα κέρδη των καπιταλιστών μπορούν να χτυπηθούν τόσο άμεσα οικονομικά όσο και πολιτικά. Αυτό πρέπει να γίνει.

Ασχετο: Οι νεκροί και οι ζωντανοί προστίθενται. Στα θύματα του ενός και μοναδικού συστήματος που τη ζωή την υπολογίζει με όρους στατιστικά δικαιολογημένων απωλειών πολέμου.

Οι νεκροί που ξεβράζονται στον Εβρο είναι δικοί μας. Είναι άνθρωποι που έχουν δικαίωμα να ζουν σαν άνθρωποι στις πατρίδες τους αλλά εξορίζονται είτε από την εξαθλίωση της εκμετάλλευσης είτε από τον τρόμο της στρατιωτικής επέμβασης. Αυτοί που δημιουργούν το πρόβλημα τους παρουσιάζουν και σαν απειλή. Θέλουν να μεταφέρουν την αντιπαράθεση μεταξύ εργατών. Ούτε στιγμή να μην ξεχνάς πως ένας είναι ο εχθρός. Οπως στη Μανωλάδα έτσι και στην Καλαβρία οι εργάτες δουλεύουν και οι κηφήνες εισπράττουν. Οπως στην Πάτρα έτσι και στην Καλαβρία το αστικό κράτος πήρε το μέρος των αφεντικών απελαύνοντας εργάτες. Το «κάτω τα ξερά σας από τους μετανάστες» είναι από τα ελάχιστα που πρέπει να γίνει.