1. Είναι τουλάχιστον πρόκληση για την εργατική τάξη η επίκληση της «δημοκρατίας» από την αστική τάξη και τους μιντιακούς εκπροσώπους της, δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από τα μηδαμινά όρια λαϊκής συμμετοχής στις κοινοβουλευτικές εκλογές μια φορά στα τέσσερα χρόνια, ενώ στη συνέχεια θέλουν το λαό υποταγμένο στην εφαρμογή της πολιτικής τους χωρίς συμμετοχή στη διεκδίκηση ικανοποίησης των αναγκών του λόγω αντιλαϊκής πολιτικής.

2. Στη δημοκρατία, λένε, αποφασίζουν οι πλειοψηφίες, τις οποίες μάλιστα ταυτίζουν με όσους ψήφισαν το πρώτο κόμμα στις εκλογές. Αφήνουμε κατά μέρος το γεγονός ότι στην αστική δημοκρατία, το σύστημα - επειδή δε θέλει και δεν μπορεί - δεν εξασφαλίζει την πραγματική συμμετοχή και έκφραση του λαού στην άσκηση της εξουσίας (αυτό μόνο ο σοσιαλισμός μπορεί να το διασφαλίσει), με αποτέλεσμα στα αστικά καθεστώτα οι κυβερνήσεις να αναδεικνύονται με τις ψήφους λιγότερων από το 1/3 του εκλογικού σώματος, αν υπολογίσει κανείς και την αποχή. Αφήνουμε επίσης κατά μέρος τον τρόπο με τον οποίο το σύνολο του εποικοδομήματος (σχολείο, παραγωγή, ΜΜΕ και πάει λέγοντας) διαμορφώνει συνείδηση τέτοια που καθιστά πανίσχυρη τη θέση των αστικών κομμάτων στην εκλογική διαδικασία. Στην ουσία του πράγματος: Ισχυρίζονται πως κανείς δε δικαιούται να αντιπαλεύει τα μέτρα μιας αντιλαϊκής κυβέρνησης, επειδή αυτή την ψήφισε η πλειοψηφία. Κατ' αρχήν, κανένας εργαζόμενος, ανεξάρτητα από το βαθμό της συνειδητότητάς του, δεν ψηφίζει ένα κόμμα για να εκλεγεί στην κυβέρνηση και να πάρει μέτρα εναντίον του. Γι' αυτό και το ΠΑΣΟΚ υποχρεώθηκε προεκλογικά σε ταξίματα και ελιγμούς. Για να υφαρπάσει τη λαϊκή ψήφο. Τώρα, εκ των πραγμάτων και επειδή εκπροσωπεί τα συμφέροντα των λίγων, των καπιταλιστών, είναι υποχρεωμένο να πάρει αντιδραστικά μέτρα σε βάρος των πολλών, της εργατικής τάξης και του λαού. Το ίδιο έκανε και η ΝΔ προηγούμενα, το ίδιο έκαναν και οι παλιότερες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Τι λέει όμως στο λαό και τι ισχυρίζονται εν χορώ τα παπαγαλάκια του αστικού πολιτικού συστήματος; «Σε κοροϊδέψαμε, σου πήραμε την ψήφο, κατοχυρώσαμε την κυβερνητική πλειοψηφία που προβλέπει η δημοκρατία μας και τώρα εσύ πρέπει να μας αφήσεις να κάνουμε τη δουλειά μας. Κι αν κάτι δε σ' αρέσει, δεν έχεις δικαίωμα να αμφισβητήσεις την πλειοψηφία που μας ανέδειξε, αλλά θα πρέπει να περιμένεις τις επόμενες εκλογές για να μας το δείξεις. Μέχρι τότε, πάρε στο κεφάλι την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, τη μείωση συντάξεων και μισθών, το κουρέλιασμα της Υγείας και της Παιδείας και κάτσε στον καναπέ σου». Αυτή είναι η λογική που αναπαράγουν. Εκεί τον θέλουν το λαό: Στη γωνία, στον καναπέ, φοβισμένο. Να τρέμει μην τυχόν και κατηγορηθεί για αμφισβήτηση της πλειοψηφίας που ανέδειξε την κυβέρνηση, στην οποία πλειοψηφία μάλιστα μπορεί και ο ίδιος συγκυριακά να ανήκε τη μέρα των εκλογών. Αλλά ακόμα και έτσι να έχουν τα πράγματα, τώρα του λένε πως διόρθωση ψήφου μέσα από το κίνημα δεν επιτρέπεται. Κάτσε σπίτι, πες καμιά γνώμη μέσα από το ίντερνετ και περίμενε τις εκλογές. Με τέτοια «επιχειρήματα» προσπαθούν να απονευρώσουν, να απομαζικοποιήσουν παραπέρα το μαζικό κίνημα, να εκφυλίσουν τις δομές του. Προπάντων, όμως, προσπαθούν να καλλιεργήσουν συνείδηση ότι το όποιο εργατικό κίνημα δε δικαιούται να έχει αιτήματα και στόχους πάλης έξω και ενάντια στην πολιτική που εκφράζει το κόμμα που αναδείχτηκε στις εκλογές σαν πλειοψηφία. Δε δικαιούται να αμφισβητεί τη στρατηγική γραμμή της αντιδραστικής κυβερνητικής πλειοψηφίας. Γι' αυτό χαϊδεύουν την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, τον κοινωνικό τους εταίρο. Και γι' αυτό σκυλιάζουν σε βάρος του ΠΑΜΕ και του ταξικού κινήματος, που τους χαλάει τη σούπα, τους κοντράρει στα ίσα, δυναμώνει και αυξάνει τη συσπείρωσή του.

3. Λένε όμως και κάτι άλλο, δείχνοντας τα αδιέξοδα, τις αντιφάσεις και τα όρια που έχει η ταξική δημοκρατία τους. Δικαιούται ένα κόμμα να θέλει και να προσπαθεί να γίνουν οι θέσεις τους πλειοψηφικές; «Δικαιούται», θα απαντήσουν όλοι με ένα στόμα, «αλλά με τον τρόπο που θα υποδείξουμε εμείς». Με τους όρους δηλαδή του αστικού πολιτικού συστήματος. Με άλλα λόγια, στη δημοκρατία τους, ένα κόμμα όπως το ΚΚΕ, που στρατηγικό στόχο έχει την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, δε δικαιούται να αναπτύσσει αντιμονοπωλιακή δράση με όρους μαζικού κινήματος και με στόχο να πείσει την πλειοψηφία για την ορθότητα των θέσεών του. Αντίθετα, οφείλει να λειτουργεί στο πλαίσιο της κυρίαρχης στρατηγικής, να εγκαταλείψει δηλαδή το στόχο της ανατροπής της και την προοπτική αυτός ο στόχος να γίνει σε βάθος χρόνου υπόθεση μιας ισχυρής πλειοψηφίας. Αρα: Δημοκρατία μεν, αλλά μέχρις εκεί που δε θίγονται τα ιερά και τα όσια της αστικής τάξης, δηλαδή της εξουσίας των λίγων σε βάρος των πολλών. Εκεί χαράσσεται η «κόκκινη γραμμή», κι ας λένε όλοι μ' ένα στόμα πως ζούμε στην καλύτερη δημοκρατία της σύγχρονης ιστορίας της χώρας. Αν το κίνημα φουντώσει και συνειδητοποιήσει τη δύναμή του, θα αρχίσουν πάλι να μιλάνε για «κίνδυνο εκτροπής» από τη δημοκρατία; Γιατί; Μα επειδή οι πολλοί θα διεκδικούν το δίκιο τους απέναντι στους λίγους! Τόσο πλέρια είναι η δημοκρατία τους, τέτοιος είναι ο φόβος τους για τις πλειοψηφίες και τα δικαιώματά τους, όταν πρόκειται για την εργατική τάξη και το λαό...