Η κρίση στο ΣΥΡΙΖΑ εκφράστηκε τόσο κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της πανελλαδικής σύσκεψης, όσο και κατά τις εργασίες της στις 27 και 28 Νοέμβρη. Ο οποίος ενδεχομένως να αλλάξει τη «μορφολογία» του οπορτουνιστικού χώρου, όχι όμως τη φύση του ως τέτοιου. Σύμπτωμα αυτής της - αναπόφευκτης για πολιτικούς σχηματισμούς όπως ο ΣΥΡΙΖΑ - κρίσης, ήταν και τα όσα είπε από το βήμα της σύσκεψης ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ Αλέκος Αλαβάνος.

«Δεν είναι δυνατόν σήμερα, τις ώρες της επιτήρησης, να μιλάμε σε εργάτες και αγρότες για ένα ΣΥΡΙΖΑ του ευρωπαϊσμού, δεν είναι δυνατόν τα μέλη και οι φίλοι μας να είναι αιχμάλωτοι μια μικρής ομάδας επαγγελματικών στελεχών μιας συνιστώσας, που ακόμη δεν έχουν συναισθανθεί την ευθύνη τους από την υπερψήφιση του Μάαστριχτ», είπε. Ακόμα, δήλωσε πολέμιος του «ευρωπαϊσμού που οδηγεί στην υποταγή στις Βρυξέλλες», ανακάλυψε ότι η Ελλάδα «είναι ο αδύναμος κρίκος» της ΕΕ και εκτίμησε πως «διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις εδώ, στη χώρα μας, να συντρίψουμε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ»! Για το λόγο αυτό, συμπλήρωσε «η αντιπολίτευσή μας πρέπει να είναι δυναμική, προωθημένη, σκληρή. Γι' αυτό δεν μπορούμε να στοιχιζόμαστε πίσω από μια απλά "προγραμματική" αντιπολίτευση».

Αυτά και όσα ακόμα είπε, μαζί με την έντονη φημολογία πως θέλει να ελέγξει τον ΣΥΡΙΖΑ και πως αν δεν το κατορθώσει θα επιδιώξει τη δημιουργία νέου πολιτικού φορέα, πυροδότησαν μια νέα, έντονη, εσωκομματική αντιπαράθεση. Στο πλαίσιό της ακούστηκαν πράγματα και θάματα, όπως ότι ο Αλ. Αλαβάνος «έγινε Αλέκα», ότι θέλει να ιδρύσει «κόμμα νέου τύπου», ότι πάσχει από «την παιδική αρρώστια του κομμουνισμού, τον αριστερισμό», ότι απεμπολεί τον «ευρωπαϊσμό» και έγινε αντιευρωπαϊστής κι άλλα τέτοια βαρύγδουπα.

Οσοι από τον ΣΥΝ προσάπτουν στον Αλ. Αλαβάνο πρόθεση δημιουργίας κόμματος νέου τύπου, δεν έχουν στόχο να χτυπήσουν ή να απαξιώσουν τον ίδιο, αλλά το κόμμα νέου τύπου, συκοφαντώντας το και συνοδεύοντας αυτή τους την αναφορά με χαρακτηρισμούς όπως «αναχρονισμός» και «πισωγύρισμα». Ξέρουν καλά ότι από τη σάρκα του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ κανένα κόμμα νέου τύπου δεν είναι δυνατόν να προκύψει. Αλλωστε και ο Αλέκος Αλαβάνος και άλλοι στον ΣΥΝ ήταν πολέμιοι του κόμματος νέου τύπου επιδιώκοντας τη διάλυση του ΚΚΕ και τη σοσιαλδημοκρατικοποίησή του, όντας ακόμη στις γραμμές του, ως στελέχη του, γεγονός που συνέβαλε στην κρίση του 1989 - 1991 και στη διάσπασή του. Είναι εχθροί του και ας τους εμφανίζουν σκόπιμα ως δήθεν όψιμους «εχθρούς» του συστήματος. Δεν προσδοκούν να κάνουν αντιιμπεριαλιστικό - αντιμονοπωλιακό αγώνα και ας εμφανίζονται ως επικριτές κάποιων που ψήφισαν το Μάαστριχτ.

Να ξανασκαρώσουν ως πιο ισχυρό το ανάχωμα προς το ΚΚΕ επιδιώκουν. Στόχο έχουν να επιτείνουν τη σύγχυση σε έναν κόσμο που ταλαντεύεται και διατηρεί αυταπάτες, αποσιωπώντας ότι ο Αλ. Αλαβάνος και όλες οι δυνάμεις που εντάσσονται στον ΣΥΡΙΖΑ είναι προσηλωμένες στη στρατηγική της διαχείρισης του καπιταλισμού, των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων, των διαρθρωτικών παρεμβάσεων. Ενα κόμμα νέου τύπου, για να είναι πραγματικά τέτοιο, δεν μπορεί παρά να έχει στρατηγική σύγκρουσης και ρήξης με την εξουσία των μονοπωλίων. Και ενώ είπε πολλά ο Αλ. Αλαβάνος από το βήμα της πανελλαδικής σύσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ, οι λέξεις ρήξη, σύγκρουση και ανατροπή, δεν ήταν μέσα σ' αυτά. Παλιότερα, άλλωστε, είχε μαλώσει το ακροατήριό του σε συγκέντρωση στο Ηράκλειο, που προσπάθησε να δανειστεί λίγο από το μπόι όσων έχουν κάνει αγωνιστική στάση ζωής το σύνθημα «Αγώνας - ρήξη - ανατροπή, η Ιστορία γράφεται με ανυπακοή».

Είναι αφερέγγυοι και αναξιόπιστοι. Ο ίδιος ο Αλ. Αλαβάνος που σήμερα ανακαλύπτει την ανάγκη «έντονης και δομικής αντιπολίτευσης» στο ΠΑΣΟΚ, είναι ο ίδιος που μέχρι πριν λίγο καιρό βομβάρδιζε το ΠΑΣΟΚ με προτάσεις κοινής δράσης, τις οποίες αυξομείωνε αναλόγως της πολιτικής συγκυρίας. Ο ίδιος που συμπεριελάμβανε το ΠΑΣΟΚ στις «δυνάμεις της δημοκρατικής αντιπολίτευσης». Αυτός που διέγραφε τα κυβερνητικά αντιλαϊκά έργα του ΠΑΣΟΚ με μια φράση: «Δεν ζητάμε πιστοποιητικά προτέρου εντίμου βίου»! Ο Αλ. Αλαβάνος ως πρόεδρος του ΣΥΝ υλοποίησε και προώθησε την πολιτική των ευρύτατων συνεργασιών με το ΠΑΣΟΚ στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και το συνδικαλιστικό κίνημα.

Ο Αλ. Αλαβάνος, που σήμερα ρητορεύει περί «αδύναμων κρίκων», στηλίτευε, μαζί του σύσσωμος ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, σε όλους τους τόνους το ΚΚΕ, ισχυριζόμενος ότι το εθνικό πεδίο δράσης δεν υφίσταται. Μόλις πριν ένα χρόνο, τον Οκτώβρη του 2008, δήλωνε: «Σήμερα με τις εξελίξεις που υπάρχουν δεν μπορεί κάθε χώρα να κλειστεί στον εαυτό της (...) Χρειάζονται κοινά μέτρα, χρειάζονται κοινές ρυθμίσεις σε διεθνές επίπεδο. Αυτό είναι μια βασική θέση, μια φιλοσοφία της Αριστεράς. Αυτό που ξέρει ο καθένας από τον Μαρξ ή όσοι ξέρουν τον Μαρξ σήμερα, είναι προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε. Τι σημαίνει; Δηλαδή ενωθείτε για να κάνουμε κάτι διεθνώς διαφορετικό»!!!

Αυταπόδεικτο είναι και το γεγονός ότι το μαρξιστικό πρόταγμα προς το παγκόσμιο προλεταριάτο, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το οπορτουνιστικό πρόταγμα σκύψτε τα κεφάλια, στοιχηθείτε στον «ευρωμονόδρομο», προσευχηθείτε για έναν «ανθρώπινο» και «ηθικό» καπιταλισμό. Ο οπορτουνισμός δε θέλει ενωμένο προλεταριάτο για την απελευθέρωσή του από την εκμετάλλευση. Το θέλει υποταγμένο σε ιδεολογήματα και αυταπάτες που διαιωνίζουν το καθεστώς της εκμετάλλευσης.

Στον αντίποδα βρίσκεται ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, που θα υπηρετεί την εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα. Μιας ανάπτυξης με αποκλειστικό γνώμονα την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Αυτός ο δρόμος δεν ανοίγεται με μεταρρυθμίσεις, ρυθμίσεις και παρεμβάσεις. Δεν έχει να κάνει με τις ικανότητες ούτε την ηθική των εκάστοτε κυβερνώντων, αφού αυτοί εκπροσωπούν πολιτικά την τάξη που εξουσιάζει και κινούνται με γνώμονα τα δικά της αποκλειστικά συμφέροντα. Για να ανοίξει ο άλλος δρόμος ανάπτυξης υπέρ του λαού πρέπει ο ίδιος ο λαός να γίνει ο σκαπανέας του. Με την πάλη του σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Με σταθερό προσανατολισμό σύγκρουσης, ρήξης και ανατροπής με την εξουσία της άρχουσας τάξης. Με τη συγκρότηση μιας ισχυρής λαϊκής συμμαχίας που θα αγωνιστεί και θα οικοδομήσει τη λαϊκή εξουσία. Και σ' αυτήν την κατεύθυνση καθοριστικής σημασίας είναι η ενίσχυση του ΚΚΕ, του οποίου η πολιτική πρόταση υπηρετεί αυτήν την προοπτική.

Με ένα ισχυρό ΚΚΕ, με έναν αποφασισμένο λαό, ενωμένο και συσπειρωμένο στις γραμμές του ταξικού κινήματος, αυτή η προοπτική θα γίνεται ολοένα και πιο ευδιάκριτη, ενώ θα ανοίγονται δυνατότητες για κατακτήσεις στο σήμερα, που θα ανακουφίζουν τα λαϊκά στρώματα, θα βάζουν τα θεμέλια της αντεπίθεσης.