Ο κύριος Παπανδρέου στις 4 Οκτώβρη εξελέγη για να παίξει το ρόλο του πρωθυπουργού. Δεν εξελέγη για να παίξει το ρόλο του... ιστορικού. Και μάλιστα το ρόλο του κατόχου «μονοπωλιακώς» της ιστορικής γνώσης. Το πράγμα, δε, παύει να γίνεται δυσάρεστο. Κι αρχίζει να γίνεται επικίνδυνο. Ειδικά όταν αυτός που εξελέγη για πρωθυπουργός, στην επιδίωξή του να εμφανιστεί σαν ιστορικός, αποδεικνύεται ότι είναι ένας ανιστόρητος πρωθυπουργός.

*

Ο κύριος Παπανδρέου, συνεχίζοντας το επικοινωνιακό όργιο που έχει εγκαινιάσει στο πλαίσιο της ηλεκτρονικής (σ.σ.: με σύμμαχο τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, δηλαδή) διακυβέρνησης, συμμετείχε χτες στις «εγκεκριμένες» από το κράτος εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται κατ' έτος για την Απελευθέρωση της Αθήνας από τους ναζί (στις άλλες εκδηλώσεις, τις μη «εγκεκριμένες», εκεί όπου δεν συχνάζουν πρωθυπουργοί, δήμαρχοι και κοινοβουλευτικοί αστέρες, συμμετέχουν αποκλειστικά αυτοί που πραγματικά πολέμησαν τους ναζί...).

Ο κύριος Παπανδρέου, ένεκα της επετείου, εκφώνησε λόγο «τιμής και μνήμης», παρουσία του κ. Γιακουμάτου ως εκπροσώπου της ΝΔ, του κυρίου Κοραντή (του πρώην διοικητή της ΕΥΠ!) ως εκπροσώπου του ΛΑ.Ο.Σ. και του κυρίου Παπαδημούλη ως εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ (ήτο εξ ευωνύμων παρακαθήμενος του κ. Κοραντή...). Λόγο σύντομο, πλην μεστό. Μεστό όχι σε σχέση με τα νοήματα που συμβολίζει μια τέτοια επέτειος, αλλά μεστό και αποκαλυπτικό ως προς τις προθέσεις των εκάστοτε «νικητών» που μονίμως επιδιώκουν να «ξαναγράψουν» την Ιστορία στα μέτρα τους.

*

Θα σταθούμε σε δύο σημεία του λόγου του κυρίου Παπανδρέου.

Το πρώτο είναι το σημείο στο οποίο επανέλαβε τον γνωστό «εθνικό» ισχυρισμό ότι «ενωμένοι όπως και τότε, όλοι οι Ελληνες μαζί» μπορούμε και σήμερα κ.λπ, κ.λπ...

Θερμή παράκληση: Ας ενημερώσει κάποιος τον κύριο Παπανδρέου ότι όπως και σήμερα, έτσι και τότε, δεν ήταν «όλοι οι Ελληνες μαζί».

«Μαζί» και «ενωμένος» ήταν, πράγματι, ο ελληνικός λαός. Οταν, όμως, ο ελληνικός λαός πολεμούσε τους Γερμανούς στα βουνά, υπήρχαν και εκείνοι που είχαν πάρει τον «πατριωτισμό» τους και τον είχαν φυγαδεύσει στα ασφαλέστατα «χαρακώματα» του Καΐρου και του Λονδίνου.

Ενώ ο ελληνικός λαός μαχόταν το φασισμό, διεκδικώντας για αντίτιμο μια λεύτερη και δημοκρατική Ελλάδα, υπήρχαν και εκείνοι που το 1944 έσπευδαν να συνταχθούν με τη βασιλική «εξόριστη» κυβέρνηση στην Αίγυπτο και, τόσο «διαθέσιμοι» ήταν, που για το λόγο αυτό «βραβεύονταν» με την ανάθεση ρόλου πρωθυπουργού της «κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητας».

Υπήρχαν, τέλος, και εκείνοι που συνεργάστηκαν με τον Χίτλερ, ήταν οι δοσίλογοι, οι Ταγματασφαλίτες και οι γερμανοντυμένοι. Στους οποίους, μάλιστα, αν και προδότες, οι του Καΐρου και του Λονδίνου, όταν επέστρεψαν, στο πλαίσιο της «εθνικής τους ενότητας», τους επιδαψίλευσαν τιμές και αξιώματα...

*

Το δεύτερο σημείο του λόγου του κυρίου Παπανδρέου που αξίζει σημείωσης, είναι το ακόλουθο:

«...για μένα - είπε - η μέρα αυτή είναι ιδιαίτερη για έναν επιπλέον λόγο. Γιατί η ιστορία το θέλησε να είναι ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Γέρος της Δημοκρατίας, εκείνος που, σαν σήμερα πριν από 65 χρόνια, είχε την τιμή να υψώσει ξανά τη γαλανόλευκη στον ιερό βράχο της Ακρόπολης»...

Στο άκουσμα της παραπάνω φράσης είναι προφανές πως η ελπίδα, να βρεθεί, όντως, κάποιος και να ενημερώσει τον κύριο Παπανδρέου για το ακριβές των γεγονότων, σιγοσβήνει. Προς αποκατάσταση, πάντως, της ιστορικής αλήθειας, υπενθυμίζουμε:

Στις 12 Οκτώβρη του 1944, ημέρα Πέμπτη, όταν το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ και η ΕΠΟΝ απελευθέρωσαν την Αθήνα, στην πρωτεύουσα έγινε λαοπλημμύρα. Ανάμεσα στα εκατομμύρια των πατριωτών που ζητωκραύγαζαν το θάνατο του αγκυλωτού του φασισμού, μπορούν να ισχυριστούν ότι ήταν πολλοί. Οχι, όμως, ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο παππούς. Αυτός ήρθε στην Αθήνα μόλις μια βδομάδα μετά την απελευθέρωση της Αθήνας... Και δεν ήρθε μόνος του. Ηρθε παρέα με τον Σκόμπι. Το ποιος συνόδευσε ποιον, ο Σκόμπι τον Παπανδρέου ή ο Παπανδρέου τον Σκόμπι, απαντήθηκε μόλις ενάμιση μήνα αργότερα, το Δεκέμβρη του '44, στο Σύνταγμα. Και μάλιστα απαντήθηκε με τις ριπές των πολυβόλων εναντίον του άμαχου πλήθους, που έπεσαν στο ίδιο σημείο όπου ο λεγόμενος και «παπατζής» είχε, στις 18 Οκτώβρη, εκστομίσει τη φράση που έγινε έκτοτε το συνώνυμο της δημαγωγίας: «Πιστεύομεν και εις την λαοκρατίαν»!

*

Οχι, λοιπόν, «όλοι ενωμένοι».

Αλλο πράγμα αυτοί που τραγουδούσαν «το ΕΑΜ μας έσωσε απ' τη πείνα, θα μας σώσει κι από τη σκλαβιά» κι άλλο πράγμα αυτοί που (στις 2-5-1944) σε ομιλία τους στην Αλεξάνδρεια, παρουσία των αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού, έκαναν λόγο για τη «βρωμιά του ΕΑΜ»!

Αλλο πράγμα αυτοί που πολέμησαν τον Χίτλερ και με τα ίδια όπλα πολέμησαν τον Τσόρτσιλ, κι άλλο πράγμα αυτοί που τηλεγραφούσαν στον Τσόρτσιλ ότι είναι έτοιμοι να του παραδώσουν την Ελλάδα ώστε να «διορθωθεί η κατάσταση» και να καταπνιγεί κάθε εγχείρημα λαϊκής κυριαρχίας στον τόπο:

«Δύναμαι να σας διαβεβαιώσω ότι η σταθερότης της ελληνικής κυβερνήσεως θα διατηρηθεί πλήρως κατά τας επικείμενους κρίσιμους στιγμάς. Δεν γνωρίζω τους λόγους διά την απουσία της Βρετανίας. Μόνον η άμεσος παρουσία εντυπωσιακών βρετανικών δυνάμεων εις την Ελλάδα και ως τας τουρκικάς ακτάς θα ήτο δυνατό να μεταβάλει την κατάστασιν. Από την επικοινωνία μου μετά του αρχιστρατήγου των Συμμαχικών Δυνάμεων, γνωρίζω ότι υπάρχουν δυσκολίες επί του θέματος αυτού. Πάντως, αι επιτυχίες εις τον πόλεμον αυτόν εις τόσον πολλάς αποστολάς, τας οποίας άλλοι εθεώρουν απραγματοποιήτους, δικαιολογούν την ελπίδα της μαρτυρικής Ελλάδας πως η άμεσος και αποφασιστική επέμβασις θα διορθώσει την κατάστασιν».

(Γεώργιος Παπανδρέου, 22/9/1944, τηλεγράφημα προς τον Τσόρτσιλ).

*

Επειδή, λοιπόν:

α) Ο όρος «παπατζής» καθιερώθηκε στην πολιτική ζωή ακριβώς διότι ο λαός μας αποκαλούσε με αυτό τον τρόπο τον Γεώργιο Παπανδρέου, λόγω της μόνιμης τακτικής του τελευταίου να γέρνει πάντα όπου... φυσούσε ο άνεμος.

β) Αποτελεί μνημείο υποκρισίας η φράση του γερο-Παπανδρέου «πιστεύομεν και εις την λαοκρατίαν» που εκστόμισε στην απελευθερωμένη Αθήνα, από το ίδιο σημείο που μερικά χρόνια αργότερα εκφωνούσε λόγους κατά «του συρφετού των αλητών του ΚΚΕ» που ατυχώς γι' αυτόν υπήρξαν οι αιμοδότες του αγώνα κατά του φασισμού (λόγος Γεωργίου Παπανδρέου, 3/3/1950)...

γ) Είναι αυτός που λίγους μήνες μετά την επάνοδό του στην Ελλάδα έδωσε την εντολή, ως πρωθυπουργός του Σκόμπι πια, για τη δολοφονία του λαού της Αθήνας στις 3 Δεκέμβρη του 1944.

δ) Είναι αυτός που ως υπουργός Παιδείας εξέδωσε τη γνωστή εγκύκλιο 1010 του '65 με την οποία έθετε υπό διωγμό «τας κομμουνιστικάς ιδέας» από τα σχολεία, τις ιδέες δηλαδή όσων πολέμησαν τον ναζισμό,

*

γι' αυτούς και πολλούς ακόμα λόγους, ο κύριος Γιώργος Παπανδρέου, ο νεότερος, ας μην επιμείνει να διεκδικεί περγαμηνές «ιστορικών αφηγήσεων» κατά τα πρότυπα του πρόσφατου βιβλίου για τα παιδιά της Στ' Δημοτικού.

Αφενός, διότι αυτά είναι... παιδιάστικα πράγματα. Αφετέρου, γιατί εκείνοι που έγραψαν την Ιστορία, και την έγραψαν με το αίμα τους, είναι ακόμα ζωντανοί - και παραδίδοντας τη σκυτάλη στους επόμενους θα παραμείνουν ζωντανοί στον αιώνα τον άπαντα και για όσο παραμένουν ανεκπλήρωτες οι θυσίες τους.

Συνεπώς τα «ηλεκτρονικά παραμύθια» της «ηλεκτρονικής διακυβερνήσεως», δεν περνάνε...