Είδες που τελικά είναι ωραίο πράγμα ο σοσιαλισμός...

Ξυπνάς το πρωί κι είναι αλλιώς τα πράγματα.

Ανοίγεις την εφημερίδα του εργολάβου που έβγαλε τους «δικούς του» βουλευτές και μαθαίνεις ότι ήδη η σοσιαλιστική κυβέρνηση δέχεται συγχαρητήρια από τον Ομπάμα. Αναβάθμιση (σε πείσμα του Πρετεντέρη που έγραφε παλιότερα πως οι Αμερικάνοι ούτε που ξέρουν πού πέφτει η Ελλάδα), τώρα αντί για τάγμα θα στείλουμε Μεραρχία στο Αφγανιστάν.

Πας στην τράπεζα να ζητήσεις ρύθμιση για το δάνειο που σε πνίγει και σου λένε «μα, κύριε, έχουμε σοσιαλισμό σήμερα, ορίστε ένα νέο δάνειο». Αλλο που εσύ ο μίζερος το βλέπεις σα καινούρια θηλιά.

Ανοίγεις την τηλεόραση κι ακούς να τρέχουν οι μεταρρυθμίσεις. Αναρωτιέσαι γιατί βιάζονται, αλλά η απάντηση είναι ήδη γραμμένη στην εφημερίδα του εφοπλιστή «στη βράση κολλάει το σίδερο».

Μόνη παραφωνία αυτοί οι κομμουνιστές που επιμένουν πως το απόγευμα κιόλας - μετά την κηδεία του Νικόλα, που στα 78 του ήταν ακόμα μπαρκαρισμένος μέχρι που τον φάγανε τα μαύρα τα ψάρια - πρέπει να μαζευτείτε, να οργανωθείτε, να δείτε τι θα κάνετε για να παλέψετε πριν καταντήσετε όλοι ενεργητικά γερασμένοι...

Αλλάζεις κανάλι, δεν είσαι εσύ τώρα για τέτοια δύσκολα. Αλλά πάλι σε κλάμα πέφτεις. Κάνουν παρέλαση οι ευαίσθητοι. Καταθέτουν, λέει, τις παραιτήσεις τους μες στο κλάμα. Παράξενο. Κανένας τους δεν έκλαιγε όταν καίγονταν τα δάση, ούτε όταν έμπαινε το καινούριο χαράτσι στα διόδια.

Μια καινούρια μέρα ξημέρωσε. Ολες οι βαλβίδες εκτόνωσης καλογιαλισμένες. Κάποιοι διανοούμενοι, ειδικά αυτοί, θα γράψουν και πάλι ωραία κείμενα - επαναστάσεις επί χάρτου -, κάποιοι καλλιτέχνες θα ανακαλύψουν και πάλι την αισθητική - αρκεί να μη λερώνει τα χέρια τους κανένας μουντζούρης - και οι δημοσιογράφοι θα γράψουν και πάλι μεγάλα ρεπορτάζ για την ανθρώπινη δυστυχία κάπου αλλού.

Μα, πάψε πια να ξεφυλλίζεις τον «Ριζοσπάστη»! Τι ψάχνεις; Δεν τους ακούς; Ολο ότι δεν πρόκειται να αλλάξει ο κόσμος αν δεν είσαι εσύ πρωταγωνιστής λένε. Πάνε να σε βάλουνε στα δύσκολα, ενώ πρέπει να απολογούνται γιατί οι ακρωτηριασμένοι δεν παρελαύνουν στητοί. Κοίτα, κοίτα τι λένε: Οτι στον καιρό της δυστυχίας το κεφάλι σκύβει περισσότερο κι ότι για να σηκωθεί, πρέπει η συνείδηση να έρθει απ' έξω, από τις σχέσεις που διαμορφώνονται στην κίνηση και την αντιπαράθεση με το κεφάλαιο. Οτι αυτό συμβαίνει όταν υπάρχει και αναπτύσσεται το λαϊκό κίνημα. Κάτι τέτοια λένε και δεν έχει διείσδυση ο λόγος τους, όπως λέει και η πρωινή του συγκροτήματος, που ξαφνικά την έπιασε ο πόνος για το ΚΚΕ. `Η μήπως δοκιμάζει συνταγές ενάντια στο ΚΚΕ; Κούνια που τους κούναγε...

Εϊ, πού πας; Στο ΠΑΜΕ; Καλά ακόμα δε ψηφίσαμε σοσιαλισμό και φεύγεις; Τόσο αναχωρητής είσαι πια; Στάσου. Κοίτα. Ολα τα κανάλια μιλάνε για τις μεγάλες αλλαγές στο υπουργικό συμβούλιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ έτοιμος να καταθέσει τις εποικοδομητικές προτάσεις του, κι εσύ φεύγεις;

Καλά ...δε νιώθεις καθόλου ηττημένος; Και πού πας χωρίς συμμάχους; Πού είπες ότι είναι το ραντεβού; Στη Wind; Τι είναι αυτό;

Και τι είναι αυτό που τραγουδάς; «Πώς να με κάνουν να τον δω, τον ήλιο μ' άλλα μάτια; Στα ηλιοσκαλοπάτια μ' έμαθε η μάνα μου να ζω... Στου βούρκου μέσα τα νερά ποια γλώσσα μου μιλάνε αυτοί που μου ζητάνε να χαμηλώσω τα φτερά;».