Τον καιρό που τα ρεπορτάζ μιλούσαν για την ακρίβεια στις τιμές, έβγαιναν πελάτες που δήλωναν πως δε φταίνε τόσο οι τιμές, αλλά ότι οι τσέπες τους είναι άδειες. Τώρα που άρχισαν οι εκπτώσεις περισσεύει το κλάμα για το χρήμα που λείπει από την αγορά, αλλά τα σχετικά ρεπορτάζ αναφέρονται κατά κύριο λόγο στο χρήμα που λείπει από τις επιχειρήσεις. Σπανίζουν οι καταγραφές στο γεγονός ότι και πάλι κυρίαρχο είναι το χρήμα που λείπει από τις τσέπες αυτών που καλούνται να αγοράσουν.

Είναι ένα από τα άλυτα προβλήματα του συστήματος. Καθώς η μεγάλη μάζα των πιθανών αγοραστών είναι εργαζόμενοι οι οποίοι όμως καλούνται να συνεχίσουν να ζουν με παγωμένους μισθούς και μεροκάματα. Ετσι, η σχετική φιλολογία στις οικονομικές στήλες και το συνακόλουθο πολιτικό ρεπορτάζ δεν μπορεί παρά να περιορίζεται σε αναζήτηση λύσεων γύρω από ζητήματα διαχείρισης του φορολογικού συστήματος. Κλασικό αμερικάνικο σύστημα όπου με πέντε πάνω πέντε κάτω σ' αυτήν ή την άλλη κατηγορία φόρων δίνεται η εντύπωση πως κάτι αλλάζει. Αυτό που σε κάθε περίπτωση δε θίγεται είναι το ύψος του μισθού και του μεροκάματου. Αυτό δηλαδή που θίγει το καπιταλιστικό κέρδος.

Μόνο που κι εδώ ισχύει απόλυτα πως δεν μπορούν και τα καπιταλιστικά κέρδη να αυξάνονται και ο κόσμος να ευημερεί. Το πρόβλημα των διαχειριστών είναι αυτό: Προσπαθούν να εμφανιστούν φιλολαϊκοί με αυτήν ή την άλλη διαχειριστική πρόταση, ώστε να εξασφαλίζουν λαϊκή συναίνεση στη διατήρηση του κέρδους. Είναι καταδικασμένοι να πατώσουν μαζί με το σύστημα που στηρίζουν.

Γύρω από αυτήν την προοπτική πρέπει να αναζητηθούν και οι αιτίες της συνολικής κινητοποίησης των «αντιτρομοκρατικών» μηχανισμών που ουσιαστικά παίρνουν θέση ενόψει των συνεπειών και των αναγκαστικών αντιδράσεων που γεννά το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης. Η επίκληση της τεχνογνωσίας του ΠΑΣΟΚ δηλώνει μόνο ότι η αστική τάξη δεν επιλέγει χρώμα αλλά αξιοποιεί όποιον είναι καταλληλότερος κάθε φορά να προστατέψει τα συμφέροντά της.

Πάμε γι' άλλα: Τον καιρό της επέλασής τους, οι καπιταλιστές σπεύδουν να ανοίξουν τάφο να θάψουν την επαναστατική θεωρία που περιγράφει την ανατροπή τους. Τον καιρό της καπιταλιστικής κρίσης αναγκάζονται να αναγνωρίζουν τις νομοτέλειες που περιγράφει η θεωρία, αλλά πάλι μέχρι εκεί. Μόνο που ο Μαρξισμός δεν είναι κομμάτια για να παίρνει ο καθένας ό,τι του ταιριάζει. Είναι ενιαίο σύστημα. Αυτό που δε θέλουν να κουβεντιάσουν οι αστοί είναι το διά ταύτα. Που λέει πως το καπιταλιστικό σύστημα και αναγκασμένο να εκπέσει σε βαρβαρότητα είναι, αλλά και πως σ' αυτήν την πτώση δεν είναι καθόλου αναγκαστικό να συμπαρασύρει την εργατική τάξη. Αντίθετα, αυτή με το δικό της Κόμμα, το Κομμουνιστικό, είναι υποχρεωμένη να αντικαταστήσει τις ξεπερασμένες σχέσεις παραγωγής με νέες ανώτερες που μάλιστα προϋποθέτουν και το δικό τους κράτος, μια άλλη εξουσία, εργατική. Αυτό το διά ταύτα είναι που προσπαθούν να αποφύγουν οι αστοί και διαβάζουν τον Μαρξ μέχρι το σημείο που περιγράφει τους νόμους κίνησης του κεφαλαίου. Μόνο που ο Μαρξ κάνει καθαρό πως η ανθρωπότητα όχι μόνο μπορεί να ζήσει χωρίς κεφαλαιοκράτες, αλλά είναι και υποχρεωμένη να τους καταργήσει.

Οσο για τον 21ο αιώνα, ναι, μπορεί να γίνει ο αιώνας για την επόμενη έφοδο στον ουρανό και μάλιστα με την εργατική τάξη πιο σοφή - πλούσια από τα συμπεράσματα της πρώτης απόπειρας.

Α, και κάτι ακόμα. Ο Μαρξισμός δεν υπάρχει μόνος του. Εχει αυτονόητη συνέχεια τον Λενινισμό, όλη εκείνη δηλαδή τη θεωρητική εργασία, που και στην πράξη απέδειξε πως η εργατική τάξη όχι μόνο μπορεί αλλά έχει και το εργαλείο για να πάρει την εξουσία για τον εαυτό της. Αυτό κι αν είναι κάτι που αποφεύγουν έστω και να ψιθυρίσουν οι αστοί, ή για την ακρίβεια επειδή αυτό ειδικά το γνωρίζουν πολύ καλά γι' αυτό και παίρνουν τα μέτρα τους ρίχνοντας τόνους λάσπη ακριβώς για την περίοδο που επιχειρήθηκε να εδραιωθεί η σοσιαλιστική εξουσία.